Fjallkonan - 11.02.1890, Blaðsíða 3

7
þýða; óg átti kálf, sem saug tvær beljurnar, og því
meira sem hann saug, því meiri kálfr varð hann“.
— Bóndakona hafði fengið „receptu hjá lækni
handa manni sínum sjúkum, og hafði læknirinn
skrifað neðan á það með stórum stöfum: Þarf að
hristast vel áðr. Þegar konan hafði fengið meðalið
á glasi með viðfestum miða, sem sömu orð vóru
á skrifuð, hristi hún ekki meðalið, heldr veslings
manninn sinn, og það svo duglega sem hún gat, á
undan inngjöíinni; hélt svo þessu áfram á hverjum
tveggja stunda fresti, og hugðist fara svo vandlega
að fyrirsögn læknisins sem verða mátti. Þegar nú
læknirinn kom daginn eftir, var sjúklingrinn dáinn.
Læknirinn varð hissa og spurði konuna, hvort með-
alið hefði þá enga verkun haft til hins betra. „Æ,
blessaðr verið þér, herra doktor, meðalið er sjálf-
sagt gott, enn hann þoldi ekki hristinginn“.
Carnot, forseti Frakklands.
Forseti franska þjóðveldisins, Marie Francois Sadi
Carnot (frb. Karnó), er fæddr 11. ágúst 1837 í Limo-
ges, og elsti sonr Hippolyte Carnots, fransks stjórn-
málamanns og rithöfundar, enn sonarsonr Lazare
Carnots, er var einn af merkustu mönnum Frakka á
tíma stjórnbyltingarinnar miklu. Hann kom her Frakk-
lands á fastan fót og var mótstöðumaðr Robespierres
og hans fiokks, enn var þó fylgismaðr lýðveldisins.
Innanríkisráðherra var hann í „hundrað daga“ stjórn-
inni, enn gerðr landrækr af Loðvík 18. — Carnot
forseti gekk í æsku á fjöllista skóla og lagði síðan
stund á brúagerð og vegagerð og varð mannvirkja-
meistari (ingenieur). 1871 varð hann héraðsstjóri 1
Sygnu-fylki, og 1876 var hann kosinn á þing. 1885
varð hann fjármálaráðherra. Þegar G-révy forseti
komst í vandræðin út af máli Wilsons tengdasonar
síns og varð að fara frá, var Carnot í desember 1887
kjörinn forseti Frakklands, og hefir hann síðan gegnt
því embætti með mikilli sæmd.
Vitnisburðr hljóðritans.
Ný saga frá Ameríku.
(Framh.). Við lásum bréfið og vórum sem steini
lostin. „Ekki bætir þettabréf málstað hans“,sagði
lögreglumaðrinn; það sýnir mjög vel ágreininginn
milli þeirra frændanna. Af því sem síðan heíir
fram komið er ljóst, að ekki hefir gengið saman
með þeim. Enn af því þér getið ekki gefið mér
frekari upplýsingar, ætla ég að kveðja yðr; ég verð
að fara aftr á járnbrautinni kl. 3 til Baltimore“.
— Eg fylgdi honum til dyra, og þegar ég kom
inn aftr, lagði Súsanna hendina á öxlina á mér og
spurði, hvort ég hóldi að Hugó væri sekr. „Hann
er náttúrlega alveg saklaus“, sagði ég; „hann sem
vill gera öllum skepnum gott“. „Mór þykir vænt
um að þú segir það“, sagði hún. Siðan sagði hún
mér, að hún ætti fleiri enn eitt bróf frá Hugo, og
væri margar upplýsingar í þeim um viðskifti þeirra
frændanna, enn það yrði að eins til auka gruninn
enn meir, ef þau kæmu fram. „Hugo ætlaði fyrst
að senda frænda sínum ávísunina aftr, enn óg bað
hann að freista enn til, hvort karlinn vildi ekki
taka hann í sátt við sig. Hann fór því til Balti-
more og ætlaði að bjóða frænda sínum þjónustu
sína og hætta við málverk sín, enn fá karlinn til
að sleppa öllum kröfum um það að Hugo gift-
ist Rakel Jefferson. Þessi tilraun mistókst. Siðan
fór Hugo til málara þar i bænum, er Hollis heitir,
og vann að málverki með honum. Það, að hann
ætlaði að fara þaðan svo skjótt, sýnir, að hann hefir
ætlað að segja skilið við frænda sinn að fullu og
öllu. Náðu í blöðin, svo við getum lesið betr um
þetta. Eftir fjóra tíma skulum við fara af stað
með eimlestinni til Baltimore“. Yið fórum nú að
lesa í blöðunum. Yið fundum undir eins skýrsln
um vitnaleiðslu, er fyrst hafði fram farið í málinu.
Sjö vitni höfðu verið leidd. Yið lásum vitnisburð
fyrsta vitnsins, sem var skyrtnasaumari og bjó í
húsinu þar sem morðið varð. Hann sagði svo frá:
Eg bý í næsta herbergi við verkstofu Hollis mál-
ara; má vel heyra úr einu herberginu í annað, ef
talað er í fullum róm. Hálfri stundu eftir hádegi
ætlaði ég ásamt lagsmanni mínum að ganga til
snæðings; heyrðum við þá hávaða mikinn á verk-
stofunni, og furðuðum við okkr á því; við höfðum
aldrei heyrt slíkt fyrri, og Hollis er mesti hægðar-
maðr. Yið heyrðum að maðr lauk upp hurðinni á
verkstofunni og gekk inn og sagði með dimmum
málróm: „Þarna er piltrinn. Er skrifstofan mín
hórna eða dettr þér i hug, að þú getir sett mér
skilmála? Eg skal nú sýna þér það. Annaðhvort
verðurðu undir eins að fara til mín, ella ég segi
skilið við þig að fullu og öllu; taktu nú hvorn kost-
inn sem þér betr líkaru. — Yið heyrðum að annar
maðr svaraði og sagði: „Það er sjálfsagt, föður-
bróðir minn, ég fer til þín, enn kvöð kemr móti
kvöð, eins og ég hefi alt af sagt; skilyrðislaust
geng ég ekki að tilboði þínu; óg er ekkert háðr
þér i neinu og fer minna ferða fyrir þér“. — „Jú,
enn ég get verið laus við þig þegar ég vil. Þú
þarft ekki að vænta að fá einn einasta eyri af eig-
um mínum. Ég get undir eins í dag breytt erfða-
skrá minni“. — „Auðrinn einn veitir enga fullsælu;
óg verð að reyna að komast af án hans. Getr ver-
ið, að þú iðrist þess einhverntíma, hvernig þú fer
með mig, enn þá mun það verða um seinan“. —
Meira heyrðu þeir ekki, enn þegar þeir komu aftr,
eftir */2 kl.tíma, fréttu þeir morðið. — Annað vitni