Norðurljósið - 01.03.1926, Blaðsíða 4

12
NORÐURLJÓSIÐ.
Þrettán kjúklingar.
»Systir AbígaiU er kona nokkur kölluð, sem heima
á í borginni Buffalo í Bandarikjunum. Æfi hennar öll
er helguð líknarstarfi meðal fátækra, þjáðra og bjarg-
arlausra aumingja. Hefir hún komið upp heimili fyrir
þá og starfrækir það, án þess að hafa fastar tekjur sjer
og þeim til uppeldis. En í trd biður hún Drottin uin
alt, sem hún þarf, og Drottinn svarar bænum hennar.
Hefir hún ekki aðeins nóg fyrir heimilið, heldur afgang
til að miðla öðrum þurfandi.
Nokkrar konur, meðlimir góðgerðafjelags eins, heyrðu
um starf hennar. Rær voru ekki trúaðar og skildu því
hvorki upp nje niður í því, hvernig hún gæti rekið
starf sitt á þennan hátt. Þær óskuðu því eftir að kynn-
ast henni, svo að þær gætu sannfærst um, að alt væri
satt, sem þær höfðu heyrt um starfið.
Dag einn hringdi símabjallan hjá systur Abígail. Pað
var ein af konunum úr góðgerðafjelaginu, sem hringdi
og spurði, hvort fjelagið mætti heimsækja heimilið til
að sjá, hvernig það væri útbúið. Systir Abigail kvað
það velkomið. Hún vildi gjarnan haga öllu þannig,
að heimsóknin mætti verða Guði til dýrðar og vinna
einhverja fyrir hann. Hún ákvað því, að heinisóknin
skyldi enda með tedrykkju og lestri Guðs orðs. Öllu
var raðað niður á sem hagkvæmastan hátt, og allir
sjúklingar heimilisins fundu, að hjer gafst þeim tæki-
færi til að vitna um trúfesti Guðs fyrir þessum góð-
viljuðu, en trúarsnauðu konum. Ress vegna ljómaði
gleðin af hverju andhti, en það var nú annars vanalegt
þar.
Gestirnir komu, og systir Abígail tók á móti þeim,
eins og öðrum, innilega og vingjarnlega. Konurnar
skoðuðu heimihð og heilsuðu ýmsum og ræddu við
þá. Síðan var þeim boðið til tedrykkju, og voru lesnir
kaflar úr ritningunni; að lokum sungu allir sálm. Regar
tedrykkjunni lauk, heilsuðu konurnar upp á nokkra rúm-
fasta sjúklinga, en söfnuðust svo saman til að spyrja
systur Abígail nánar um þetta trúarstarf hennar.
Meðan á samtalinu stóð, sagði ein konan þetta:
»Við erum nokkrar konur, sem höfum tekið að okkur
það hlutverk, að senda fátækum körfur nieð matvörum.
Næsta laugardag höfum við ákveðið, að gefa þrettán
körfur. Nú hefir vaknað sú ósk hjá okkur, að geta
látið kjúkling í hverja líörfu, en við höfum enga pen-
inga í sjóði til að kaupa kjúklinga fyrir.« Konan þagn-
aði dálítið og bætti svo við: »Viljið þjer ekki reyna
að biðja Guð um, að senda okkur þrettán kjúklinga?«
Systir Abígail furðaði sig dálítið á þessari ósk og
Ijet í Ijósi, að það gæli verið eifitt að verða við henni.
Drottinn hefði ekki lagt henni á hjarta, að biðja um
þetta, og hún endaði með þessum orðum: »Jeg er
ekki viss um, að Drottinn gefi mjer leyfi til að biðja
um þefta. Nú skulum við krjúpa niður og biðja, og
segi hann mjer þá, að jeg megi biðja um þetta, skal
jeg gera það.« »Rökk fyrir, það er nóg,« sagði konan,
»ef þjer viljið biðja Guð að gefa okkur þessa þrett-
án kjúklinga, og við fáum þá sem svar við bæn, þá
vil jeg snúa mjer til Krists og treysta Guði á sama hátt og
þjer.« Síðan krupu allir til bænar. Systir Abígail hóf
upp rödd sína og þakkaði Guði fyrir gæsku hans og
bað þess, að andi hans mætti starfa í hjörtum þessara
kvenna. A meðan hún bað, fann hún, að Guð hafði
gefiö sjer leyfi til að biðja um þessa þrettán kjúklinga.
Gestirnir kvöddu síðau og hver fór heim til sín.
En næsta laugardagsmorgun kl. 10, hringdi símabjallarr
hjá systur Abígail. Frú N., konan, sem bað hana að
biðja um þessa ákveðnu gjöf, hringdi þá til að segja
henni frjettirnar. Húsmóðirin í stóru matsöluhúsi hafði
rjett í því sagt fjelagmu, að hún befði þrettán kjúk-
lingum fleira en þyrfti í miðdegisverðinn daginn eftir.
Mætti því fjelagið fá þá til að láta þá í gjafakörfunar.
Systir Abígail hlustaði glöð á frjettirnar og gat ekki
annað en sagt: »Lofaður sje Guð fyrir alla gæsku sína
við mannanna börn!« Enn einu sinni hafði hún fengið
að reyna trúfesti Guðs eins og svo oft áður.
Enn þá hafði hún sjeð langlyndi hans gagnvart ef-
andi Tómasar-sál, sem ekki vildi trúa — nema hún sæi
— að Guð væri til, og að hann bæði heyrði bænir
og svaraði þeim. Sakir þessarar bænheyrslu sneri
konan sjer til Drottins Jesú Krists, og upp frá því
var hún ákveðin trúkbna, sem starfaði með kappi fyrir
málefni hans.
* * * * tp *
* * *
Margir lesendur munu eflaust vilja heyra meira um
æfistarf »Systur AbígaiU, og hefir ritstjórinn því í huga,
að láta blaðið flytja æf sögu hennar. Georg Múller
var, svo að segja, andlegur faðir hennar, því að húre
varð fyrir miklum áhrifum frá honum í barnæsku, og
er starf hennar í sama anda og hans.
Sögur um fræga sálma.
ii.
Jeg hefi fullkominn frelsara’ á himni,
pó frændur og vinir á jörð hverfi mjer;
hann yfir mjer vakir með ástríku hjarta,
— en, ó, að minn frelsari tilheyrði þjer!
Jeg hefi frið eins og fljótandi strauma,
þann frið, sem hinn guðlausi heirhur ei sjer.
Minn Jesús er aðeins, sem á hann og gefur,
— en, ó, að sú friðgjöfin hlotnaðist þjer!
Eilíft lif hefi’ jeg nú; ástríki faðir
sinn eingetinn soninn til frelsis gaf mjer;
Kristur mig hefur til himneskrar sælu, —
það hlutskifti, vinur minn, einnig býðst þjer!
Ef fundið þú ástríka frelsarann hefur,
þá far og seg öðrum í lifandi trú!
Og bið fyrir öllum, það blessun þjer gefur,
en bænheyrir Drottinn, því frelsaðist þú.
(Nr. 85 í „Sálmum og söngvuni".)
Sálmur þessi hefir eflaust verið verkfæri Drottins til afr
leiða marga til hans. Mr. Sankey segir tvær sögur uffl
áhrif hans.
Prjedikari einn í Illinois var beðinn að finna mann, sem
átti skamt eftir ólifað. Hann var andatrúarmaður. Prjedik-