Norðurljósið


Norðurljósið - 01.03.1945, Blaðsíða 5

Norðurljósið - 01.03.1945, Blaðsíða 5
NORÐURLJÓSIÐ 13 Markverð og sönn saga. Sögð af systur Abígail. (Norðurlj. hefir fyrir 14—15 árum flutt nokkr- ar sögur, sem þessi stórmerka kona sagði.) Þennan sunnudagsmorgun lásum við í ritning- unni 14. Sálminn, og orðin í 1. versi gagntóku mig með óvenjumikilli alvöru. Jeg settist við skrifborð mitt og ritaði á miða orðin: yjíeimskinginn segir í hjarta sírrn: Engirm Guð!“ Síðan ljet jeg miðann í tösku mína og hjelt af stað til morgunsamkomunnar, án þess að mjer dytti í hug, hve dásamlega Guð ætlaði að nota morguntextann minn. Jeg gekk niður á gatnamótin til að ná í vagn- inn, sem jeg ætlaði að fá far með til samkomunn- ar. Meðan jeg beið komu hans, tók jeg eftir fjórum ungum mönnum, sem stóðu þar. Þeir voru að ræða um trúmál, og jeg heyrði einn þeirra segja sjálf- birgingslega: „Jeg segi þjer það, Róbert, það er enginn Guð til.“ Mjer kom þegar í hug morguntextinn minn. Jeg fór niður í töskuna, dró upp miðann og rjetti hann unga manninum, sem næstur mjer var, án þess að mæla orð. Hann las hann upphátt fyrir hinum, og hæðnishláturinn kvað við í kyrru loft- inu þennan Drottinsdags morgun. Sex mánuðir líða hjá. Aftur er sunnudagsmorg- unn, og jeg er á leið til morgunsamkomu okkar. Við salsdyrnar sá jeg ungan mann standa og bíða. Hann ávarpaði mig og lagði að mjer að koma með sjer í sjúkrahús þar x grend og heimsækja dauð- vona mann. Jeg samþykti það, og er við hjeldum þangað, mælti hann: „Jeg er einn af ungu mönnunum, sem hlógu að yður, þegar þjer gáfuð okkur brjefmiðann með ritningarorðunum á. Jeg er maðurinn, sem sagði: „Það er enginn Guð til.“ En fjelagi minn, Róbert, sem mig langar til, að þjer heimsækið, svaraði: „Jeg er ekki svo viss um það, en tíminn mun leiða það í ljós“.“ Við komum svo í sjúkrahúsið, og þegar við gengum inn í sjúkrastofuna, rjetti Róbert fram höndina og sagði: „Guð er til, og auk þess var móð- ir mín vön að segja: ,Laun syndarinnar er dauði.‘ Jeg er að taka út laun mín nú. Ó, jeg er glataður, og það er gagnslaust að tala við mig. Jeg verð að taka út laun syndarinnar." Jeg dró stólinn fast að rúmi hans, greip um hönd honum og mælti: „Sagði móðir þín þjer aldr- ei hver væri hinn helmingurinn af þessu versi?“ Hann svaraði: „Nei, jeg hefi aldrei vitað, að það væri annar helmingur til.“ Jeg fletti upp biblíu minni og las hægt og með áherslu: „Því að laun syndarinnar er dauði, en náðargjöí Guðs er eilíit líf í Kristi Jesú, Drotni vorum.“ í þessu versi er talað um tvær andstæður: ,laun‘ og ,náðargjöf‘. Guð mun gjalda sjerhverjum syndara, sem deyr iðrunarlaus, laun syndarinnar, og Guð mun á sama hátt veita hverjum manni, sem trúir á Jesúm, gjöf eilífs lífs.“ Ungi maðurinn svaraði: „Vill Guð, þó að svo seint sje orðið, frelsa mig nú?“ Jeg sagði honum þá söguna af ræningjanum á krossinum til að sanna, að miskunn er til handa hverjum manni, jafnvel þó að siðasta stund lífs hans sje komin. Síðan mælti jeg: „Vilt þú þiggja gjöf Guðs, sem er eilíft líf x Kristi?“ Hann svaraði skjótt og hjartanlega: „Jeg vil taka við gjöf Guðs nú.“ Þá sneri hann sjer að sínum fyrri f jelaga í guðleysinu og sagði: „Tóm- as, þú hefir sjeð, hvað syndin hefir gert mjer. Vilt þú ekki einnig veita gjöf Guðs viðtöku?“ Hjer á jörðu gat Róbert ekki glaðst yfir gjöf Guðs nema fáeinar stundir; en rjett áður en hann dó, sagði hann: „Líkami minn tekur út laun synd- arinnar, en sála mín nýtur gjafar Guðs.“ Þá er lokið sögunni, sem Abígail sagði, en þýð- andinn vill leyfa sjer að bæta fáeinum orðum við. Það er algengt, að menn svari, þegar þeir eru hvattir til að koma til Krists nú og þiggja þar með Guðs dásamlegu gjöf: „Ekkert liggur á. Það er nóg að iðrast á banasænginni. Jeg get komið á ell- eftu stundu eins og ræninginn.“ Það er mesti misskilningur, að óhætt sje að sleppa tækifærinu, þegar það gefst. Ræninginn greip fyrsta tækifærið, sem honum gafst, svo fram- arlega sem vjer vitum, og það gerði Róbert einnig. Ef Guð kallar á þig nú, þá skaltu hlýða kalli hans. Annars getur svo farið, að á þjer rætist það, sem ritað er: „Af því að þjer færðust undan, þá er jeg kallaði, og enginn gaf því gaum, þótt jeg rjetti út höndina, heldur ljetuð öll mín ráð sem vind um eyrun þjóta og skeyttuð eigi umvöndun minni, .... þá munu þeir kalla á mig, en jeg mun ekki svara; þeir munu leita mín, en ekki finna mig.“ (Orðskv. 1. 24.-25., 28.). Gjöf Guðs stendur til boða í dag. Veittu henni viðtöku NÚ. ^ ^ Bæn. „Herra, notaðu mig til þess að útbreiða friðinn þinn! Þar sem er hatur, láttu mig sá kærleika, — þar sem er misgerð, fyrirgefning, — þar sem er efi, trú, — þar sem er örvænting, von, — þar sem er myrkur, ljósi, — þar sem er hrygð, gleði. Ó, himneski herra, hjálpaðu mjer ekki að leita huggunar, en öllu heldur að hugga. Ekki að vera skilinn, en öllu heldur að skilja. Ekki að vera elsk- aður, en að elska. Því að þegar vjer gefum, öðlumst vjer sjálfir. Þegar vjer fyrirgefum, er oss sjálfum fyrirgefið. Þegar vjer deyjum sjálfum oss, fæðumst vjer til eilífs lífs.“ Frans frá Assisi.

x

Norðurljósið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Norðurljósið
https://timarit.is/publication/128

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.