Heimskringla - 24.02.1898, Blaðsíða 2

Heimskringla - 24.02.1898, Blaðsíða 2
2 HEIMSKKIMtLa, 24 FÍBRUAR 1898 Ueimskringla. Publisfaed by Walters, Swanson & Co. Verð blaðsinsí Canada og Bandar. $1.50 um árið (fyrirfram borgað). Sent til íslands (fyrirfram borgað af kaupend- -m blaðsins hér) $1.00. ; Peningar seudist í P. 0. Money Order, Registered Letter eða Express Money Order. Bankaávísanir á aðra banka en í Winnipeg að eins teknar með aSöllum. Einak Olafsson, Editor. B. F. Walters, Business Manager. OíHce: Corner Princess & James. P.O BOX 305 Galiciuraenn. Eftirfarandi frásaga um liðan Galeciumanna er eftir mann, sem kallar sig fregnrita blaðsins Nor’- Wester, og er hún sjilfsagt sönn, enda styðst hún við frásagnir ann- ara blaða vestur í landinu, og það blaða, sem eru ákveðin stjórnarblöð, svo sem eins og Regina Standard og McGregor Herald, og þarf þ"í ekki að segja að þetta sé upp3puni, ' sem útbreiddur sé til þess að sverta Do- minionstjórnina, eða róttara sagt, innanríkisráðgjafann og innflytjenda stjórana, Lýsing'n er ljót og til ó- verðskuldaðrar skammar fyrir land- ið’og þjóðina, sem að sjálfsögðu verð ur látin bera ámæli fyrir yf- irsjónir og fíflsku þeirra sem ætluðu að gera sig fræga í augum alþýðu með því að sýna henni hve framúr skarandi duglegir þeir væru í að fá innfiytjendur fyrir landið, og hve stórkostlega þeir tækju Konserva tívustjórninni fram í þeim efnum Mr. Sifton fanst nauðsynlegt, sér til pólitiskrar sáluhjálpar, að telja upp sem flest höfuðin i innflytjendaskýrsl unum, og svo þegar honum fer að standa stuggur (?) af þessum ó sköpum, sem hann er búinn að hóa saman, þá stendur hann upp á þingi og syngur smalasöng eg sigir: “Sjá vér höfum hér fengið hina beztu innflytjendur, sem kotnið hafa til þessa lands”, Ó, huilík blessuð viðbót við landsins börn; — bæudur frá Galiciu i hnjásiðum loðskinnsúlp um, konur með skýlu, og krakkar og alt átréskóm. Alt félau3t, alt mentunarlítið, alt mállaust (ájensku) alt án vinaog vandamanna, af sínu eigin kyni, í þessu landi, og alt ráða laust þegar það kemur hingað, seint á sumri þegar lítil atvinna fæst, Og svo kemur veturinn og alt svelt ur og klagar yfir illri meðfeðferð og ósönnurn scgum og sviknum loforð um. Umsjónarmenn innflytjenda- málanna vanrækja að senda hjálp, eftir því sem séð verður. Þeir þurfa náttúrlega að fara varlega í sakirn- ar í því efni, því annars kynni að slá skugga á þessa “beztu” innflytj- endur, sem komið hafa til landsins, og um leið á þá sem eru þess vald andi, að þeir eru komnir hingað Það er eins og þeim detti ekk> i hug, að sögurnar um þetta berist út og séu til srnánar fyrir þjóðina, sem el- ur embættismenn sem standa þannig i stöðu sinni, þjóð sem þó mundi ekki mögla yfir að borga nokkur þúsund dollara til hjálpar þessu fólki, úr því það er komið hingað land á annað borð, þó það sé af völd um manna, sem hafa brúkað óheið arleg meðöl til þess. Það er ekki þjóðinni að kenn beinlínis að fólk þetta er hingað komið, nó beldur að það líður skort, heldur að eins van- hyggju, skeytingarleysi og ósvifni vissra manna, sem hafa gert það til að græða á því fé og álit, vitandi það að þjóðin verður látin bera af- leiðingarnar af verkum þeirra hvern- ig sem fer. Að tæla inn í landið, með fölsk- um loforðum, stórhópa af örsnauðum lýð og láth. hann svo svelta í hel, og frjósa í hel, og lifa eins og hunda, sökum hirðuleysis þeirra, sem hafa innflvtjendamál með höndum, það er hlutur sem þessi þjóð og þetta land getur ekki staðið sig við að gera, og sem engin þörf er á að sé látið viðgangast. íslenðingar sem fyrst bygðu Nýja Island geta borið vitni um að hjálp er veittjþegar hjálpar er þörf, þó ekki sé henni œt- íð útbýtt sem jafnast af þeim er til þess eru settir. Það er því tvefaldr glæpur við þessa þjóð, fyrst að tæla íólk hingað mæð fölskum loforðum, og síðan að sjá ekki um að það fái þann styrk, sem það þarf af almenn ings fé, styrk sem óhætt er að segja að hver einasti maður f landinu vill heldur sjá veittan. en að bera þá smán að láta fólk þetta svelta við dyrsínar, í landi þar sem velmegun er almenn og lífsskilyrðin góð, ef ráðdeild og fyrirhyggja er viðhöfð á annað borð.Svona löguð atvik er verra kjaftshögg fyrir þetta land, heldur en margtannað, óg það sárasta er, að það er óverðskuldað kjaftshögg Fjártjón og fjáreyðsla, fyrir glópsku sakir, er slæmt meðmæli mel opin- berura embættismönnum, og víst væri betra að haga svo til, að slíkt þyrfti ekki að koma fyrir, en að ræna áliti manna eða þjóða augum annara er ennþá óafsakau- legra, hvort sem það er af gáleysi gert, eða vanrækslu. ‘Good natne in man or woman, dear my lord Is the immediate jewel of their soals VVho steals my purse, steals trash, ’t is somethini;. nothine:; - ’t was ntine, ’t is his and has been slave to thousands; But he that fllches frotn me my good name. Robs me of that which not enriches him, And makes me poor indeed." (Othelo.) —Shakenpmre, Það er ekki landinu að kenna að þessu fólki líður illa. Það er nóg til af góðu landi hér fyrir milj- ónir manna, en það verður ekki yrkt með tómum höndunum, heldur ekki verður fénaði hleyft upp á kvikfjárræktarlöndum án stofn fjár af einhverri tegund. En þetta fólk hefir ekkert, bókstaflega. ekkert að því er séð verður, nema litilsháttar farangur; og það sem verst er, það á hér cr.ga frændur og vini, [eins og t. d. íslendingar], sem geta leiðbeint því, geflð því vinnu eða tekið það að sér meðan það er að átta sig á hvað bezt sé fyrir það að gera. Ef svo liefði verið, hefði því máské verið borgið, þó búið væri að ljúga það út hingað með ffilskum loforðum, en það stendur öðruvísi á með þetta fólk heldur en Islerfdinga, svo það er ekki hægt að gera neinn saman- hurð á því. Þetta fólk kemur frá Galiciu, sem er partur af gamla Pól- landi, erRússar, Austurríkismenn og Þjótfverjar skiftu milli sín fyrir nokkru síðan og hafa haldið í áþján, að meiru eða minna leyti. Það er vankunnandi, lítt mentað, táplítið andlega skoðað, og seint að skilja lifnaðarhættina og atvinnuvegina efni hafa eða hjálp geta fengið í byrj nninui. En svo hefir aldrei verið farið fram á að stjórnin veitti fé til þannig lagaðrar hjálpar, og eru því öll loforð þessa áminsta útflutninga- stjóra falsloforð, hvort sem hanr. hef- ir geflð þau í nafni kanadiskra em- bættismanna, eða tekið það upp hjá sjálfum sér, til þess að auka sem mest höfðatöluna í innflytjendaskrám herra Siftons, innanríkisráðgjafa.sem auðvitað langar til að geta sýnt hve mjög hann taki fram fyrirrennurum sínum í þeim málum, sem heyra undir þá stjórnnrdeild er hann á yf- irað ráða. Eh þó ekki hati verið veitt fé til þess að kaupa fyrir bú- stofn handa innflytjendunum, þá hafa umboðsmenn innflutningsmála hentugleika til að fá alt það fé sem þart til að hjálpa þessu fólki, svo það þurfi ekki að lifa við liörmung- ar og verða landi og lýð til ámælis. Það er anðvitað, að ef þessu fólki er veittur styrkur að mun, til að lifa, pá er hætt við að það rýri á- litíð á þessum “beztu“ lnnflytjend- um, og máské um leið álitið á stóru innflytjendaskýrslunum, sem áttu að bera vott um svo dæmalausan dugn- að og áhuga fyrir velferð þessa lands. En hvoru á svo að fórna, skýrslunum fyrir fólkið, eða fólkinu fyrir skýrslurnar ? Galiciumenn. Frétt eftir fregnrita blaðsins Nor’-VVester. i þessu landi, og það sem verst er, það hefir engan til að leiðbeiria sér nema umboðsmenn innflytjendamál- anna, sem láta sér annast um að koma fólkinu af höndum sér, og ó- mðgulega geta leiðbeint því eins vel eins og frændur eða 'dnir geta gert, en af þessum þjóðflokki hefir lítið eða ekkert flutzt hingað áður, og þó svo hefði verið,þá er þjóðflokkr þessi svo stór að fólkið hefði verið sama sem útlendingar hvert fyrir öðru, og hefði þá sameiginlegt þjóðerni og sameiginleg tunga verið nálega hið eina sem gat komið því til að láta sér ant um hag oamlanda sinna, er þeir voru hingað komnir; en þessi tengiöfl gefa enga vissu um nægilega hjálp þegar ræða er um fólk, sem er alslaust og*þarf á meiru að halda en tómum ráðlegginguin. Það stendur töluvert öðruvísi á með íslendinga. Það mun nú svo komið, að óhætt mun að segja, að enginn sá íslend- ingur komi vestur um haf er ekki eigi hér vin eða skyldmenni, sem oftast sé reiðubúið að rétta hjálpar- hönd ef þarf, og er því fáheyrt eða jafnvel óheyrt á nokkur stórvandi •æði hafi hlotizt af komu snauðra ís- lendinga hingað, en til byrði hafa ýmsir orðið fyrir vini sína, einkum fyrstu árin, því verður ekki neitað og það er la.ngt frá því að það sé vel gert af nokkrum umboðsmanni, að hvetja örsnautt fólk á Islandi til vesturfara án samþykkis vanda- manna þess hér, nema það sé ein- hleyft ötult fólk, sem auðvitað er al- staðar borgið. Efþessu Galiciufólki hefði ver ið hjálpað á þann hátt sem það hafði búist við og samkvæmt því sem sagt er að útflutningsstjórnin í Ilam- borg hafi lofað, þá hefði það að lík- indum komist vel af, því þó þetta fólk sé alt annað en “beztu“ inn- flytjendur sem til landsins hafa kom ið, þá er óhætt að segja að þeim gæti farnast vel, þar sem skilyrðin fyrir )ví eru fyrir hendi; og skilyrðin eru hér fyrir heudi hjá þeim sem dálítil “Þar eð épr hafði heyrt ad eymd mik il ætti sér stað meðal Galciiumanria í nýlendu þeirra vestur af Yorkton, fékk ég mér túlk og lagði af stað þangað til þess að geta sjálfur séð hvað satt væri í því. Um miðjan dag á sunnudag 6. þ.m. kom ég að fyrsta kofa Galisíumanna, 32 mílur frá Yorkton. Þetta var niður- grafið hreysi. nm 9x12 fet á stærð og 6 fet á hæð. I þessari gryfju, sem líktist meira kanínuhreiðri en nokkru öðru. bjó Stifan Panchuik, og hafði hann leg- ið þar í fimin vikur með báða fæturna fúua upp að ökluiu eftir fótakal. Meun- irnii sein fluttu liann til Yorkton, geta borið um að þetta er satt, og eins hitt, að rúmið sem hann var í var búið til úr trjárenglum og heyi. Einn þeirra sagði mór að liann gleymd1 aldrei þeirri sjón er hann sá þegar hann kom inn til Panchnik þar sem hann lá með fæturna kolsvarta eins og hann væri í stígvélum, en þegar maðurinn fór að athuga þetta betur, sá hann að fætur hans voru ekki í stígvólum,’ heldur var dauði kominn í þá eftir kalið, og var rauðgul skora yfir um mjóaleggiun, þar sem heilbrigða lioldið og dauða holdið kom saman, og lavði af því óþolandi lykt. Kona Panchi ik var heldur ekk sem bezt ástigs. Hún viidi eudilega fara með manni sínum til Yorkton, en hafði þá lítið annað klæða en eitt loð- kufl og há stigvél en snga sokka, en föt voru henni gefin á leiðinni, í Theodora og komst hún því óskemd alla leið. Mrs. Paneknik sagði mér gegnum túlkinn sem ég hafði. að fyrir nokkrum vikum hefði hún tekið það seinasta sem þau áttu þá eftir af rajöli í kofanum, og gert úr því fjögtir brauð, og var þá enginn annar forði til. Maður hennar ætlaði þá að fara til Yorkton og reyna að fá sér vinna og kaupa sér matvæli, og félst konan á það og fékk honum tvö af brauðunum til fararinnar og sagðist hún reyna að fá sér ögn af mjöli til láns hjá nábúunum, handa sér og börnunum þangað til hann kæmi aftur. Maður- inn fór til Yorkton, en fékk enga vinnu og lagði svo af stað heimleiðis fótgang- andi. Örmagna af hungri og þreytu yiltist hann út af brautinni og fanst ekki fyr en eftir tvo daga. Konan sagði : "Við höfum ekkert haft til að lifa á í vetur nema mjölmat og dálítið af mjólk, og mjölíð okkar er slæmt.” Hún sagði að í Galicíu hefðu þau altaf getað rækt- að garðávexti og komið upp svínum, og hefðu þau aldrei þurft að lifa þar á brauði og vatni einungis. Það voru etigin húsgögn í kofanuin nema fáein sæti, eldastóin var úr hertum leir og engar ábreiður eða rúmföt sáust. Eg skoðaði mjölið og var það hveitihrat (shorts) eða eitthvað þvílíkt. Mrs. Pancbnik sagði að þetta hefðu þau feng- ið frá stjórninni. Næsti staðurinn sem ég kom til var einnig jarðhús 10x15 fet á stærð, og voru veggir þess 3J fet á hæð. í þessu húsi bjuggu fjórar fjöl- skyldur. Ekkert skilrúm var í húsinu og ergar ábreiður; fáeinir koddar og heydjngjur var alt sem sást af rúmfatn- aði. Til matar var mjöl og snjóvatn. Á þessutn stað var mér sagt að skipa- línuagentinn í Hamborg hefði sent prentuð bréf víðsvegar um Galicíu. og hvati fólkið til að selja alt sem það hefði og fara til Canada, þar eð drotningin á Engandi léti það hafa alt sem það þyrfti til al byrja búskap með, að láni, og að alt lem það þyrfti að hafa yæru $101 skjaagjald fyrir löndin sem það tæki. Ég hað þá um að fá að sjá þessi bréf, en var aá sagt að maður einhver í Winni peg.McKroski eða McCrasky, hefði náð þeiir fi á þeim. Maður að nafni Tanasco Muskoluk sagð að Mr. Genik í Winnip“g hefði sact sér. að þeir sem færu út hingað fengju að láni eina kú fyrir hverja fjöf skyHu, nokkrar hænur og ársforða fyr ir fjSra menn, og þetta ætti að borgast síða-meir. Hann sagði að þeir hefðu skri’að og beðið um þetta, en hefðu enn ekktrt fengið nema dálitið af mjöli Þesii maður sagði mér einnig, að flutn ingtr þeirra væri enn allur á vagnstöðv' untim í Yorkton, og af því hann hefð engv peninga til að borga flutningsgjald iðáhonum, þá hefði hnnn hvorki föt hanla sjálfum sér, konunni eða börnun um.nema það sem þau stæðu uppi í. Þyi næst kom ég í kofa þar sem tvær fjölskyldur bjuggu, og var hann 12x 2. en íbúarnir 13 Fæðan var sú sama og áður er sagt, auk mjólkur úr kú *em hafði júgurmein og var því ekki hægt að mjólka nema öðrumegin. Eng in rúmföt, eldstó úr leir, börnin veiklu- leg. Þessu fólki hafði útflutningsagent inn sagt að salja skinnkufl sín því hér væri hitatíð.Ég komá ýmsönnur heimili þennan dag og get, ég ekki lýst þeim öll- uin sérstaklega, en þau voru fiestöll svipuð að þvi undanteknu, að á sumum stoðum var til ögn meira af mjöli held ur en á öðrum. Næsta dag kom ég að einu húsi sem ég verð að lýsa. Þar bjó maður að nafni Handebuboa. Húsið er javðhús 12x14 fet, torfþak, torfhurð og eldstó úr leir. Hann sagði mór sömu söguna um agentinn í Hamborg og að Mr. Genick og svarthærður embættis- maður í Winnipeg, sem hann vissi ekki nafn á, endurtóku loforðin að mestu og sögðu að hann fengi frá stjórninni tvo hesta, vagn, plóg. herfi, aktýgi og kú og honum yrði hjálpað þangað/ til hann yrði kominn í góðar kringuinstæður. Þau.sögðu að sér þætti fyrir að hafa far- ið frá Galicíu, en vonuðu saint að það lagaðist fyrir sér. Handibuboa sagði, að ef hann hefði ekki fengið hjálp hjá enskurn nábúum þar, þá hefði hann orð- ið að svelta. Þegar ég kom að næsta húsi, þar sem hr. Wan Hlayi átti heima, var ver ið að búa til kvöldverð úr síðasta mjöl inu sem til var í húsinu, og var þá ekk ert, til fyrir morgundaginn. Þegar ég var á leiðinni til Yorkton næsta dag, mætti ég konu sem hafði farið til nábúa síns til að fá lánað mjöl í fáeinar máltíð ir, og var hún grátandi og sagði að tvö börnin sín væru að deyja úr hungri og bætti því við, að hið þriðja hefði dáið fyrir jól fyrir skort á hæfilegri fæðu. Eg spurði nokkra enska búendur í ná- grenuinu um skoðun þeirra á þessum mönnum sem bændaefnum, og sögðust þeir álíta það stóra fásinnu af stjórninni að halda að þessir Galicíumenn, sem væru félausir og öllu ókunnir, væru ti nokkurs gagns sem innflytjendur. Þeir sögðust verða að fara úr bygðinni ef Galicíumenn yrðu þar lengur í þessuin kringurastæðum, því þeir gætu ekki séð þá svelta i hel, en sér væri um megn að hjálpa svo dygði. Landið sem þessir menn búa á, ér betra fyrir fjárrækt en akuryrkju, en til þeirrar atvinnu þarf meiri efni en þessir menn hafa, menn sem hinn heiðraði innanríkisráðgjafi í Ottawa mintist á í einni ræðu sinni sem hina beztu innflytjendur sem enn hafa komið til Canada. Á leiginni til Yorkton var mér sagt að innflytjendastjórinn frá Winnipeg, Mr. McCreary, hefði verið að spyrja eft- ir mér, og einnig var mér sagt að hann hefði neitað því að sögur mínar um þessi mál væru sannar. F.g hitti hann nokkru seinna og bao hann mig þá að gefa sér nöfn þeirra sem nauðlíðandi væru. Ég sagði honum að ég skyldi gera það með því móti að hann sendi þeirn hjálp og sagði hann þá : “Ég hefi hitt túlkinn sem þér höfðuð, og fengið hann til að fara með kjöt og mjöl til hinna nauð- stöddu, á morgun,” og fékk ég honum þá nafnalistann. Ég varð ekki lítið hissa næsta dag, þegar ég varð þess 'ús- ari, að loforðin höfðu ekki verið uppfylt og að Mr. Grunert, sem átti að fara með matvælin, hafði hvergi farið. Grenick, stjórnartúlkurinn, vildi ekkert hafa með Mr. Grunert, en fór sjálfur af stað i litl- um sleða með eitthvað 25 pund af kjöti og einn sekk af mjöli, að því er ég veit bezt. Hvort þetta var samkvæmt skip un frá Mr. McCieary, veit ég ekki, en hafi það ekki verið, þá verð ég að segja að það væri heppilegt að innanríkisráð gjafinn reyndi að losast sem fyrst við þjóna þá, sem ekki hlýðnast þeim skip' unum setn þeim eru gefnar ; það væn hagur fyrir landið í heild sintii. Hafi þetta verið gert að boði Mr. McCreary þá væri vinningur í að annar herra væri settur við stýrið.” Ileríloti Breta. Til þess sð gera áætlun um her- afla og styrk þjóðanna, liggur bein ast við að athuga tilkostnaðinn. Fjárveitingin til brezka flotans 1895—96, var £19,861,000 (pund sterlings), en 1896—97 varð tilkostn aðurinn £22,336,000, og sama upp- hæð verður veitt fyrir yfirstandandi ár. Árið 1897 var veitingin til franska flotans £10,650,000, og til rússneska floians £6,239,000, og er tilkostnaður Breta þannignærri hálfri 5. miljón punda sterling meiri en til- kostnaður Frakka og Rússa til sam- ans. Samlagður kostnaður við brezga flotann fri 1895 — 1898 var yfir 60 milj. pund sterling, en tilkostnaður Frakka rúmar 30 miljónir. Þegar að eins er athugað hvað gengið hefir til að byggja herskip á síðustu árunum, þá sést bezt hve mik- ið heflr verið gert að því. “Það er gaman að athuga sögu flotans á síð ari árum í sambandi við þau áhrif sem opinber blöð hafa haft á liann “segir Lord Brassey, K. C. R. “Þeg- ar ég var iyrst á þingi, voru menn alveg hugsunarlausir um flotann. Frakkar voru máttlit^ir eftir afstað- inn ófrið og Bretar þúrftu ekki mik ið að leggja á sig til þess að standa vel að vígi. Árið 1870—71 var al varið £1.330,000 til að byggja her- skip, á móti £412,000 sem Frakkar brúkuðu. Árið 1877—78, á meðan stríðið stóð milli Rússa og Tvrkja eyddura við að eins £2,922,000 í að by^-^rja, og kaupa skip, ámóti £1,502 <100 lijá Frökkum, og 1878—79 var fjárveiting okkar engu meiri en Frakka, sökum þess hve litlar ríkis- tekjurnar voru það ár. Þannig var ástandið 1880, um það leyti sem ég varð riðinn við hermálin. Við urð- um að hagtæra því Iitla sem við fengum eftir beztu föngum. Árið 1883—84 voru veitt £400,000 til nýrra skipa og næsta 4r sjöhundruð og þrjátíu þúsundum punda meira en Frakkar veittu það sama ár. Úr þessu fór þjóðin að vakna. Hreyfing sú sem Mr. Stead og félagar hans vöktu gegnum blöðin og skýrslur kapt. Mahan um þýðingu flotans fyr- ir ríkisheildina breyttu skoðunum nmnna í tilliti til flotans". Árið 1885—86 var veitt til nýrra skipa á Englandi £3,737,000, og á Frakklandi £1,335,000. Síðan hefir svo mikið verið bvgt af herskipum á Englandi og fé verið svo rfflega veitt til þess, að aðrar þjóðir hafa ekki komist í nánd við þá. Fjárupphæð sú sem ætluð er fyrir þetta ár til nýrra skipa, er £7,700,000. Ný skip. Á þessu ári er ætlast til að byrj- að verði á fjórum brynskipum af fyrstu stærð, þremur varðskipum, tveimur léttiskipum (Sloops), fjórum skotbátum (Gunboats) og tveimur torpedo-bátum. Á yfirstandandi ári verða þá als í byggingu : 5 brynskip, 14,900 tons hvert. 5 “ 12,950 “ 4 “ Stærð óákveðin. 4 varðskip, 11,000 tons hvert. 4 “ Stærð óákveðin. 2 “ 5,0(X) tons hvert. 4 “ 5,700 “ “ 3 “ 4,500 “ “ 10 “ 3,135 “ “ 15 smærri herskip af ýmsu tagi. 52 torpedobátar sem fara frá 26—33 sjómílur á klukkustundinni. AIs verð þá í byggingu 108 herskip af ýmsu tagi á árinu, og verða 66 af ieim fullgerð í lok ársins. Fjárveitingin til nýrra skipa á Frakklandi er fyrir árið 1897—98 Exchange Hotel. 612 TÆ^YIlSr ST. Þegar þið viljið fá GÓÐANN DRYKK, Þegar þið viljið fá GÓÐA MÁLTÍÐ, Þegar þið viljið fá GÓÐAN NÁTTSTAÐ þá munið eftir því, að þið fáið hvergi betri aðbúnað að öllu leyti, en hjá. H. ItATXIIU RN, EXCHANGE HOTEL. 612 iTIain Htr. OLI SIMONSON MÆLIB MEÐ SÍNU NÝJA mayian Fæði $1.00 á dag. 718 .Tlain 8tr. Ilninswid llotel, á horninu á Main og Rupert St. Er eitt hið ódýrasta og bezta gistihús í bænum. Allslags vín og vindlar fást þar mót, sanngjarnri borgun. McLaren firo’s, eigendur. Islending-ar ! Þegar þið komið til Pembina, þá munið eftir því að þið fáið þrjár góðar máltíðir á dag og gott og hreint rúm til að sofa í, alt fyrir $1.00, á Headquarters Hote/, H. A. Tlurrel, eigandi. Pembina, N. Dak. Lítið á eftirfylgjandi verðlista á hinni nafnfrægu Lisk’s Blikkvöru, sem er ábyrgst að riðga aldrei. Hún fæst í harðvörubúðinni hans TRUEMNER, Cavalier. Mr. Truemner ábyrgist vöruna sjálfur og lofar að gefa ykkur nýjann hlut fyrir sérhvað eina sem þið kaupið af Lisks Blikkvöru og sem riðgar hjá ykkur með sómasamlegri brúkun. Áður seldar Nú á 16 potta fötur 90 cts. 67 cts. 14 potta fötur 75 “ 55 " 12 potta fötur 70 “ 52 " 14 “• með sigti $1.10 78 “ 17 potta diskapönnur 90 ot. 70 “ No. 9 þvatta Boilers $2.50 $1.90 J. E. Truemner, Cavalier, N-Dak. National Hatel. Þar er staðurinn sem öllum ber saman um að sé hið ódýrasta og þægilegastaog skemtilegasta gestgjafahús í bænum. Fœdi ad eins ft i.OO a dag. Ágset vín og vindlar með vægu verði. Munið eftir staðnum. NATIONAL HOTEL. HBNKY McKITTRICK, —eigandi.— Munið eftir Því að beza og ódýrasta gistihús (eftir gæðum), sem til er í Pembina Co. er Jennings House, Cavalier, Dak. PAT. JENNINGS, eigandi. I’lllllll' 177 Þegar þú þarfnast fyrir BRAUÐ af hvaða tegund sem er, eða "candy” og “chocolates,” þá láttu oss vita það Hvað sem þú biður um verður flutt heim til þín samstundis. Við höfum altaf mikið að gera, en getum þó ætíð uppfylt óskir viðskiftavina vorra. W.i. 9 370 og 579 Main St. KOL! KOL! Beztu Bandarikja harðkol $10 tonnið. Beztu Hocking Valley linkol $7 tonnið Pocabontas reiklausu kolin $8 tonnið. Wiunlpeg CoíiI Co. C. A. Hutchinsqn, ráðsmaður Vöruhús og skriftsofa á ph 700 Hitfging og May strætHim.

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.