Heimskringla - 24.02.1898, Blaðsíða 2
2
HEIMSKKIMtLa, 24 FÍBRUAR 1898
Ueimskringla.
Publisfaed by
Walters, Swanson & Co.
Verð blaðsinsí Canada og Bandar. $1.50
um árið (fyrirfram borgað). Sent til
íslands (fyrirfram borgað af kaupend-
-m blaðsins hér) $1.00. ;
Peningar seudist í P. 0. Money Order,
Registered Letter eða Express Money
Order. Bankaávísanir á aðra banka en í
Winnipeg að eins teknar með aSöllum.
Einak Olafsson,
Editor.
B. F. Walters,
Business Manager.
OíHce: Corner Princess & James.
P.O BOX 305
Galiciuraenn.
Eftirfarandi frásaga um liðan
Galeciumanna er eftir mann, sem
kallar sig fregnrita blaðsins Nor’-
Wester, og er hún sjilfsagt sönn,
enda styðst hún við frásagnir ann-
ara blaða vestur í landinu, og það
blaða, sem eru ákveðin stjórnarblöð,
svo sem eins og Regina Standard og
McGregor Herald, og þarf þ"í ekki
að segja að þetta sé upp3puni, ' sem
útbreiddur sé til þess að sverta Do-
minionstjórnina, eða róttara sagt,
innanríkisráðgjafann og innflytjenda
stjórana, Lýsing'n er ljót og til ó-
verðskuldaðrar skammar fyrir land-
ið’og þjóðina, sem að sjálfsögðu verð
ur látin bera ámæli fyrir yf-
irsjónir og fíflsku þeirra sem ætluðu
að gera sig fræga í augum alþýðu
með því að sýna henni hve framúr
skarandi duglegir þeir væru í að fá
innfiytjendur fyrir landið, og hve
stórkostlega þeir tækju Konserva
tívustjórninni fram í þeim efnum
Mr. Sifton fanst nauðsynlegt, sér til
pólitiskrar sáluhjálpar, að telja upp
sem flest höfuðin i innflytjendaskýrsl
unum, og svo þegar honum fer að
standa stuggur (?) af þessum ó
sköpum, sem hann er búinn að hóa
saman, þá stendur hann upp á þingi
og syngur smalasöng eg sigir: “Sjá
vér höfum hér fengið hina beztu
innflytjendur, sem kotnið hafa
til þessa lands”, Ó, huilík blessuð
viðbót við landsins börn; — bæudur
frá Galiciu i hnjásiðum loðskinnsúlp
um, konur með skýlu, og krakkar
og alt átréskóm. Alt félau3t, alt
mentunarlítið, alt mállaust (ájensku)
alt án vinaog vandamanna, af sínu
eigin kyni, í þessu landi, og alt ráða
laust þegar það kemur hingað, seint
á sumri þegar lítil atvinna fæst,
Og svo kemur veturinn og alt svelt
ur og klagar yfir illri meðfeðferð og
ósönnurn scgum og sviknum loforð
um. Umsjónarmenn innflytjenda-
málanna vanrækja að senda hjálp,
eftir því sem séð verður. Þeir þurfa
náttúrlega að fara varlega í sakirn-
ar í því efni, því annars kynni að
slá skugga á þessa “beztu” innflytj-
endur, sem komið hafa til landsins,
og um leið á þá sem eru þess vald
andi, að þeir eru komnir hingað
Það er eins og þeim detti ekk> i hug,
að sögurnar um þetta berist út og
séu til srnánar fyrir þjóðina, sem el-
ur embættismenn sem standa þannig
i stöðu sinni, þjóð sem þó mundi
ekki mögla yfir að borga nokkur
þúsund dollara til hjálpar þessu
fólki, úr því það er komið hingað
land á annað borð, þó það sé af völd
um manna, sem hafa brúkað óheið
arleg meðöl til þess. Það er ekki
þjóðinni að kenn beinlínis að fólk
þetta er hingað komið, nó beldur að
það líður skort, heldur að eins van-
hyggju, skeytingarleysi og ósvifni
vissra manna, sem hafa gert það til
að græða á því fé og álit, vitandi
það að þjóðin verður látin bera af-
leiðingarnar af verkum þeirra hvern-
ig sem fer.
Að tæla inn í landið, með fölsk-
um loforðum, stórhópa af örsnauðum
lýð og láth. hann svo svelta í hel, og
frjósa í hel, og lifa eins og hunda,
sökum hirðuleysis þeirra, sem hafa
innflvtjendamál með höndum, það
er hlutur sem þessi þjóð og þetta
land getur ekki staðið sig við að
gera, og sem engin þörf er á að sé
látið viðgangast. íslenðingar sem
fyrst bygðu Nýja Island geta borið
vitni um að hjálp er veittjþegar
hjálpar er þörf, þó ekki sé henni œt-
íð útbýtt sem jafnast af þeim er til
þess eru settir. Það er því tvefaldr
glæpur við þessa þjóð, fyrst að tæla
íólk hingað mæð fölskum loforðum,
og síðan að sjá ekki um að það fái
þann styrk, sem það þarf af almenn
ings fé, styrk sem óhætt er að segja
að hver einasti maður f landinu vill
heldur sjá veittan. en að bera þá
smán að láta fólk þetta svelta við
dyrsínar, í landi þar sem velmegun
er almenn og lífsskilyrðin góð, ef
ráðdeild og fyrirhyggja er viðhöfð á
annað borð.Svona löguð atvik er verra
kjaftshögg fyrir þetta land, heldur en
margtannað, óg það sárasta er, að
það er óverðskuldað kjaftshögg
Fjártjón og fjáreyðsla, fyrir glópsku
sakir, er slæmt meðmæli mel opin-
berura embættismönnum, og víst
væri betra að haga svo til, að slíkt
þyrfti ekki að koma fyrir, en að
ræna áliti manna eða þjóða
augum annara er ennþá óafsakau-
legra, hvort sem það er af gáleysi
gert, eða vanrækslu.
‘Good natne in man or woman, dear
my lord
Is the immediate jewel of their soals
VVho steals my purse, steals trash,
’t is somethini;. nothine:; -
’t was ntine, ’t is his and has been
slave to thousands;
But he that fllches frotn me my good
name.
Robs me of that which not enriches
him,
And makes me poor indeed."
(Othelo.) —Shakenpmre,
Það er ekki landinu að kenna
að þessu fólki líður illa. Það er
nóg til af góðu landi hér fyrir milj-
ónir manna, en það verður ekki
yrkt með tómum höndunum, heldur
ekki verður fénaði hleyft upp á
kvikfjárræktarlöndum án stofn fjár
af einhverri tegund. En þetta fólk
hefir ekkert, bókstaflega. ekkert að
því er séð verður, nema litilsháttar
farangur; og það sem verst er, það á
hér cr.ga frændur og vini, [eins og t.
d. íslendingar], sem geta leiðbeint
því, geflð því vinnu eða tekið það að
sér meðan það er að átta sig á hvað
bezt sé fyrir það að gera. Ef svo
liefði verið, hefði því máské verið
borgið, þó búið væri að ljúga það út
hingað með ffilskum loforðum, en
það stendur öðruvísi á með þetta
fólk heldur en Islerfdinga, svo það
er ekki hægt að gera neinn saman-
hurð á því. Þetta fólk kemur frá
Galiciu, sem er partur af gamla Pól-
landi, erRússar, Austurríkismenn og
Þjótfverjar skiftu milli sín fyrir
nokkru síðan og hafa haldið í áþján,
að meiru eða minna leyti. Það er
vankunnandi, lítt mentað, táplítið
andlega skoðað, og seint að skilja
lifnaðarhættina og atvinnuvegina
efni hafa eða hjálp geta fengið í byrj
nninui. En svo hefir aldrei verið
farið fram á að stjórnin veitti fé til
þannig lagaðrar hjálpar, og eru því
öll loforð þessa áminsta útflutninga-
stjóra falsloforð, hvort sem hanr. hef-
ir geflð þau í nafni kanadiskra em-
bættismanna, eða tekið það upp hjá
sjálfum sér, til þess að auka sem
mest höfðatöluna í innflytjendaskrám
herra Siftons, innanríkisráðgjafa.sem
auðvitað langar til að geta sýnt hve
mjög hann taki fram fyrirrennurum
sínum í þeim málum, sem heyra
undir þá stjórnnrdeild er hann á yf-
irað ráða. Eh þó ekki hati verið
veitt fé til þess að kaupa fyrir bú-
stofn handa innflytjendunum, þá
hafa umboðsmenn innflutningsmála
hentugleika til að fá alt það fé sem
þart til að hjálpa þessu fólki, svo
það þurfi ekki að lifa við liörmung-
ar og verða landi og lýð til ámælis.
Það er anðvitað, að ef þessu
fólki er veittur styrkur að mun, til
að lifa, pá er hætt við að það rýri á-
litíð á þessum “beztu“ lnnflytjend-
um, og máské um leið álitið á stóru
innflytjendaskýrslunum, sem áttu að
bera vott um svo dæmalausan dugn-
að og áhuga fyrir velferð þessa
lands. En hvoru á svo að fórna,
skýrslunum fyrir fólkið, eða fólkinu
fyrir skýrslurnar ?
Galiciumenn.
Frétt eftir fregnrita blaðsins
Nor’-VVester.
i
þessu landi, og það sem verst er,
það hefir engan til að leiðbeiria sér
nema umboðsmenn innflytjendamál-
anna, sem láta sér annast um að
koma fólkinu af höndum sér, og ó-
mðgulega geta leiðbeint því eins vel
eins og frændur eða 'dnir geta gert,
en af þessum þjóðflokki hefir lítið
eða ekkert flutzt hingað áður, og þó
svo hefði verið,þá er þjóðflokkr þessi
svo stór að fólkið hefði verið sama
sem útlendingar hvert fyrir öðru, og
hefði þá sameiginlegt þjóðerni og
sameiginleg tunga verið nálega hið
eina sem gat komið því til að láta
sér ant um hag oamlanda sinna, er
þeir voru hingað komnir; en þessi
tengiöfl gefa enga vissu um nægilega
hjálp þegar ræða er um fólk, sem er
alslaust og*þarf á meiru að halda en
tómum ráðlegginguin. Það stendur
töluvert öðruvísi á með íslendinga.
Það mun nú svo komið, að óhætt
mun að segja, að enginn sá íslend-
ingur komi vestur um haf er ekki
eigi hér vin eða skyldmenni, sem
oftast sé reiðubúið að rétta hjálpar-
hönd ef þarf, og er því fáheyrt eða
jafnvel óheyrt á nokkur stórvandi
•æði hafi hlotizt af komu snauðra ís-
lendinga hingað, en til byrði hafa
ýmsir orðið fyrir vini sína, einkum
fyrstu árin, því verður ekki neitað
og það er la.ngt frá því að það sé
vel gert af nokkrum umboðsmanni,
að hvetja örsnautt fólk á Islandi til
vesturfara án samþykkis vanda-
manna þess hér, nema það sé ein-
hleyft ötult fólk, sem auðvitað er al-
staðar borgið.
Efþessu Galiciufólki hefði ver
ið hjálpað á þann hátt sem það hafði
búist við og samkvæmt því sem sagt
er að útflutningsstjórnin í Ilam-
borg hafi lofað, þá hefði það að lík-
indum komist vel af, því þó þetta
fólk sé alt annað en “beztu“ inn-
flytjendur sem til landsins hafa kom
ið, þá er óhætt að segja að þeim gæti
farnast vel, þar sem skilyrðin fyrir
)ví eru fyrir hendi; og skilyrðin eru
hér fyrir heudi hjá þeim sem dálítil
“Þar eð épr hafði heyrt ad eymd mik
il ætti sér stað meðal Galciiumanria í
nýlendu þeirra vestur af Yorkton, fékk
ég mér túlk og lagði af stað þangað til
þess að geta sjálfur séð hvað satt væri í
því.
Um miðjan dag á sunnudag 6. þ.m.
kom ég að fyrsta kofa Galisíumanna, 32
mílur frá Yorkton. Þetta var niður-
grafið hreysi. nm 9x12 fet á stærð og 6
fet á hæð. I þessari gryfju, sem líktist
meira kanínuhreiðri en nokkru öðru.
bjó Stifan Panchuik, og hafði hann leg-
ið þar í fimin vikur með báða fæturna
fúua upp að ökluiu eftir fótakal. Meun-
irnii sein fluttu liann til Yorkton, geta
borið um að þetta er satt,
og eins hitt, að rúmið sem hann var í
var búið til úr trjárenglum og heyi.
Einn þeirra sagði mór að liann gleymd1
aldrei þeirri sjón er hann sá þegar hann
kom inn til Panchnik þar sem hann lá
með fæturna kolsvarta eins og hann
væri í stígvélum, en þegar maðurinn fór
að athuga þetta betur, sá hann að fætur
hans voru ekki í stígvólum,’ heldur var
dauði kominn í þá eftir kalið, og var
rauðgul skora yfir um mjóaleggiun, þar
sem heilbrigða lioldið og dauða holdið
kom saman, og lavði af því óþolandi
lykt. Kona Panchi ik var heldur ekk
sem bezt ástigs. Hún viidi eudilega
fara með manni sínum til Yorkton, en
hafði þá lítið annað klæða en eitt loð-
kufl og há stigvél en snga sokka, en föt
voru henni gefin á leiðinni, í Theodora
og komst hún því óskemd alla leið. Mrs.
Paneknik sagði mér gegnum túlkinn
sem ég hafði. að fyrir nokkrum vikum
hefði hún tekið það seinasta sem þau
áttu þá eftir af rajöli í kofanum, og gert
úr því fjögtir brauð, og var þá enginn
annar forði til. Maður hennar ætlaði
þá að fara til Yorkton og reyna að fá
sér vinna og kaupa sér matvæli, og félst
konan á það og fékk honum tvö af
brauðunum til fararinnar og sagðist
hún reyna að fá sér ögn af mjöli til láns
hjá nábúunum, handa sér og börnunum
þangað til hann kæmi aftur. Maður-
inn fór til Yorkton, en fékk enga vinnu
og lagði svo af stað heimleiðis fótgang-
andi. Örmagna af hungri og þreytu
yiltist hann út af brautinni og fanst
ekki fyr en eftir tvo daga. Konan sagði :
"Við höfum ekkert haft til að lifa á í
vetur nema mjölmat og dálítið af mjólk,
og mjölíð okkar er slæmt.” Hún sagði
að í Galicíu hefðu þau altaf getað rækt-
að garðávexti og komið upp svínum, og
hefðu þau aldrei þurft að lifa þar á
brauði og vatni einungis. Það voru
etigin húsgögn í kofanuin nema fáein
sæti, eldastóin var úr hertum leir og
engar ábreiður eða rúmföt sáust. Eg
skoðaði mjölið og var það hveitihrat
(shorts) eða eitthvað þvílíkt. Mrs.
Pancbnik sagði að þetta hefðu þau feng-
ið frá stjórninni. Næsti staðurinn sem
ég kom til var einnig jarðhús 10x15 fet
á stærð, og voru veggir þess 3J fet á
hæð. í þessu húsi bjuggu fjórar fjöl-
skyldur. Ekkert skilrúm var í húsinu
og ergar ábreiður; fáeinir koddar og
heydjngjur var alt sem sást af rúmfatn-
aði. Til matar var mjöl og snjóvatn.
Á þessutn stað var mér sagt að skipa-
línuagentinn í Hamborg hefði sent
prentuð bréf víðsvegar um Galicíu. og
hvati fólkið til að selja alt sem það hefði
og fara til Canada, þar eð drotningin á
Engandi léti það hafa alt sem það þyrfti
til al byrja búskap með, að láni, og að
alt lem það þyrfti að hafa yæru $101
skjaagjald fyrir löndin sem það tæki.
Ég hað þá um að fá að sjá þessi bréf, en
var aá sagt að maður einhver í Winni
peg.McKroski eða McCrasky, hefði náð
þeiir fi á þeim.
Maður að nafni Tanasco Muskoluk
sagð að Mr. Genik í Winnip“g hefði
sact sér. að þeir sem færu út hingað
fengju að láni eina kú fyrir hverja fjöf
skyHu, nokkrar hænur og ársforða fyr
ir fjSra menn, og þetta ætti að borgast
síða-meir. Hann sagði að þeir hefðu
skri’að og beðið um þetta, en hefðu enn
ekktrt fengið nema dálitið af mjöli
Þesii maður sagði mér einnig, að flutn
ingtr þeirra væri enn allur á vagnstöðv'
untim í Yorkton, og af því hann hefð
engv peninga til að borga flutningsgjald
iðáhonum, þá hefði hnnn hvorki föt
hanla sjálfum sér, konunni eða börnun
um.nema það sem þau stæðu uppi í.
Þyi næst kom ég í kofa þar sem
tvær fjölskyldur bjuggu, og var hann
12x 2. en íbúarnir 13 Fæðan var sú
sama og áður er sagt, auk mjólkur úr
kú *em hafði júgurmein og var því ekki
hægt að mjólka nema öðrumegin. Eng
in rúmföt, eldstó úr leir, börnin veiklu-
leg. Þessu fólki hafði útflutningsagent
inn sagt að salja skinnkufl sín því hér
væri hitatíð.Ég komá ýmsönnur heimili
þennan dag og get, ég ekki lýst þeim öll-
uin sérstaklega, en þau voru fiestöll
svipuð að þvi undanteknu, að á sumum
stoðum var til ögn meira af mjöli held
ur en á öðrum. Næsta dag kom ég að
einu húsi sem ég verð að lýsa. Þar bjó
maður að nafni Handebuboa. Húsið er
javðhús 12x14 fet, torfþak, torfhurð og
eldstó úr leir. Hann sagði mór sömu
söguna um agentinn í Hamborg og að
Mr. Genick og svarthærður embættis-
maður í Winnipeg, sem hann vissi ekki
nafn á, endurtóku loforðin að mestu og
sögðu að hann fengi frá stjórninni tvo
hesta, vagn, plóg. herfi, aktýgi og kú
og honum yrði hjálpað þangað/ til hann
yrði kominn í góðar kringuinstæður.
Þau.sögðu að sér þætti fyrir að hafa far-
ið frá Galicíu, en vonuðu saint að það
lagaðist fyrir sér. Handibuboa sagði,
að ef hann hefði ekki fengið hjálp hjá
enskurn nábúum þar, þá hefði hann orð-
ið að svelta.
Þegar ég kom að næsta húsi, þar
sem hr. Wan Hlayi átti heima, var ver
ið að búa til kvöldverð úr síðasta mjöl
inu sem til var í húsinu, og var þá ekk
ert, til fyrir morgundaginn. Þegar ég
var á leiðinni til Yorkton næsta dag,
mætti ég konu sem hafði farið til nábúa
síns til að fá lánað mjöl í fáeinar máltíð
ir, og var hún grátandi og sagði að tvö
börnin sín væru að deyja úr hungri og
bætti því við, að hið þriðja hefði dáið
fyrir jól fyrir skort á hæfilegri fæðu.
Eg spurði nokkra enska búendur í ná-
grenuinu um skoðun þeirra á þessum
mönnum sem bændaefnum, og sögðust
þeir álíta það stóra fásinnu af stjórninni
að halda að þessir Galicíumenn, sem
væru félausir og öllu ókunnir, væru ti
nokkurs gagns sem innflytjendur. Þeir
sögðust verða að fara úr bygðinni ef
Galicíumenn yrðu þar lengur í þessuin
kringurastæðum, því þeir gætu ekki séð
þá svelta i hel, en sér væri um megn að
hjálpa svo dygði. Landið sem þessir
menn búa á, ér betra fyrir fjárrækt en
akuryrkju, en til þeirrar atvinnu þarf
meiri efni en þessir menn hafa, menn
sem hinn heiðraði innanríkisráðgjafi í
Ottawa mintist á í einni ræðu sinni sem
hina beztu innflytjendur sem enn hafa
komið til Canada.
Á leiginni til Yorkton var mér sagt
að innflytjendastjórinn frá Winnipeg,
Mr. McCreary, hefði verið að spyrja eft-
ir mér, og einnig var mér sagt að hann
hefði neitað því að sögur mínar um þessi
mál væru sannar. F.g hitti hann nokkru
seinna og bao hann mig þá að gefa sér
nöfn þeirra sem nauðlíðandi væru. Ég
sagði honum að ég skyldi gera það með
því móti að hann sendi þeirn hjálp og
sagði hann þá : “Ég hefi hitt túlkinn
sem þér höfðuð, og fengið hann til að
fara með kjöt og mjöl til hinna nauð-
stöddu, á morgun,” og fékk ég honum
þá nafnalistann. Ég varð ekki lítið
hissa næsta dag, þegar ég varð þess 'ús-
ari, að loforðin höfðu ekki verið uppfylt
og að Mr. Grunert, sem átti að fara með
matvælin, hafði hvergi farið. Grenick,
stjórnartúlkurinn, vildi ekkert hafa með
Mr. Grunert, en fór sjálfur af stað i litl-
um sleða með eitthvað 25 pund af kjöti
og einn sekk af mjöli, að því er ég veit
bezt. Hvort þetta var samkvæmt skip
un frá Mr. McCieary, veit ég ekki, en
hafi það ekki verið, þá verð ég að segja
að það væri heppilegt að innanríkisráð
gjafinn reyndi að losast sem fyrst við
þjóna þá, sem ekki hlýðnast þeim skip'
unum setn þeim eru gefnar ; það væn
hagur fyrir landið í heild sintii. Hafi
þetta verið gert að boði Mr. McCreary
þá væri vinningur í að annar herra væri
settur við stýrið.”
Ileríloti Breta.
Til þess sð gera áætlun um her-
afla og styrk þjóðanna, liggur bein
ast við að athuga tilkostnaðinn.
Fjárveitingin til brezka flotans
1895—96, var £19,861,000 (pund
sterlings), en 1896—97 varð tilkostn
aðurinn £22,336,000, og sama upp-
hæð verður veitt fyrir yfirstandandi
ár. Árið 1897 var veitingin til
franska flotans £10,650,000, og til
rússneska floians £6,239,000, og er
tilkostnaður Breta þannignærri hálfri
5. miljón punda sterling meiri en til-
kostnaður Frakka og Rússa til sam-
ans. Samlagður kostnaður við brezga
flotann fri 1895 — 1898 var yfir 60
milj. pund sterling, en tilkostnaður
Frakka rúmar 30 miljónir.
Þegar að eins er athugað hvað
gengið hefir til að byggja herskip á
síðustu árunum, þá sést bezt hve mik-
ið heflr verið gert að því. “Það er
gaman að athuga sögu flotans á síð
ari árum í sambandi við þau áhrif
sem opinber blöð hafa haft á liann
“segir Lord Brassey, K. C. R. “Þeg-
ar ég var iyrst á þingi, voru menn
alveg hugsunarlausir um flotann.
Frakkar voru máttlit^ir eftir afstað-
inn ófrið og Bretar þúrftu ekki mik
ið að leggja á sig til þess að standa
vel að vígi. Árið 1870—71 var al
varið £1.330,000 til að byggja her-
skip, á móti £412,000 sem Frakkar
brúkuðu. Árið 1877—78, á meðan
stríðið stóð milli Rússa og Tvrkja
eyddura við að eins £2,922,000 í að
by^-^rja, og kaupa skip, ámóti £1,502
<100 lijá Frökkum, og 1878—79 var
fjárveiting okkar engu meiri en
Frakka, sökum þess hve litlar ríkis-
tekjurnar voru það ár. Þannig var
ástandið 1880, um það leyti sem ég
varð riðinn við hermálin. Við urð-
um að hagtæra því Iitla sem við
fengum eftir beztu föngum. Árið
1883—84 voru veitt £400,000 til
nýrra skipa og næsta 4r sjöhundruð
og þrjátíu þúsundum punda meira en
Frakkar veittu það sama ár. Úr
þessu fór þjóðin að vakna. Hreyfing
sú sem Mr. Stead og félagar hans
vöktu gegnum blöðin og skýrslur
kapt. Mahan um þýðingu flotans fyr-
ir ríkisheildina breyttu skoðunum
nmnna í tilliti til flotans".
Árið 1885—86 var veitt til nýrra
skipa á Englandi £3,737,000, og á
Frakklandi £1,335,000. Síðan hefir
svo mikið verið bvgt af herskipum á
Englandi og fé verið svo rfflega veitt
til þess, að aðrar þjóðir hafa ekki
komist í nánd við þá. Fjárupphæð
sú sem ætluð er fyrir þetta ár til
nýrra skipa, er £7,700,000.
Ný skip.
Á þessu ári er ætlast til að byrj-
að verði á fjórum brynskipum af
fyrstu stærð, þremur varðskipum,
tveimur léttiskipum (Sloops), fjórum
skotbátum (Gunboats) og tveimur
torpedo-bátum. Á yfirstandandi ári
verða þá als í byggingu :
5 brynskip, 14,900 tons hvert.
5 “ 12,950 “
4 “ Stærð óákveðin.
4 varðskip, 11,000 tons hvert.
4 “ Stærð óákveðin.
2 “ 5,0(X) tons hvert.
4 “ 5,700 “ “
3 “ 4,500 “ “
10 “ 3,135 “ “
15 smærri herskip af ýmsu tagi.
52 torpedobátar sem fara frá 26—33
sjómílur á klukkustundinni.
AIs verð þá í byggingu 108 herskip
af ýmsu tagi á árinu, og verða 66 af
ieim fullgerð í lok ársins.
Fjárveitingin til nýrra skipa á
Frakklandi er fyrir árið 1897—98
Exchange Hotel.
612 TÆ^YIlSr ST.
Þegar þið viljið fá GÓÐANN DRYKK,
Þegar þið viljið fá GÓÐA MÁLTÍÐ,
Þegar þið viljið fá GÓÐAN NÁTTSTAÐ
þá munið eftir því, að þið
fáið hvergi betri aðbúnað
að öllu leyti, en hjá.
H. ItATXIIU RN,
EXCHANGE HOTEL.
612 iTIain Htr.
OLI SIMONSON
MÆLIB MEÐ SÍNU NÝJA
mayian
Fæði $1.00 á dag.
718 .Tlain 8tr.
Ilninswid llotel,
á horninu á Main og Rupert St.
Er eitt hið ódýrasta og bezta gistihús í
bænum. Allslags vín og vindlar fást
þar mót, sanngjarnri borgun.
McLaren firo’s, eigendur.
Islending-ar !
Þegar þið komið til Pembina, þá
munið eftir því að þið fáið þrjár góðar
máltíðir á dag og gott og hreint rúm til
að sofa í, alt fyrir $1.00, á
Headquarters Hote/,
H. A. Tlurrel, eigandi.
Pembina, N. Dak.
Lítið á eftirfylgjandi verðlista á
hinni nafnfrægu Lisk’s Blikkvöru,
sem er ábyrgst að riðga aldrei. Hún
fæst í harðvörubúðinni hans
TRUEMNER,
Cavalier.
Mr. Truemner ábyrgist vöruna sjálfur
og lofar að gefa ykkur nýjann hlut fyrir
sérhvað eina sem þið kaupið af Lisks
Blikkvöru og sem riðgar hjá ykkur með
sómasamlegri brúkun.
Áður seldar Nú á
16 potta fötur 90 cts. 67 cts.
14 potta fötur 75 “ 55 "
12 potta fötur 70 “ 52 "
14 “• með sigti $1.10 78 “
17 potta diskapönnur 90 ot. 70 “
No. 9 þvatta Boilers $2.50 $1.90
J. E. Truemner,
Cavalier, N-Dak.
National Hatel.
Þar er staðurinn sem öllum ber saman
um að sé hið ódýrasta og þægilegastaog
skemtilegasta gestgjafahús í bænum.
Fœdi ad eins ft i.OO a dag.
Ágset vín og vindlar með vægu verði.
Munið eftir staðnum.
NATIONAL HOTEL.
HBNKY McKITTRICK,
—eigandi.—
Munið eftir Því
að beza og ódýrasta gistihús (eftir
gæðum), sem til er í Pembina Co. er
Jennings House,
Cavalier, Dak.
PAT. JENNINGS, eigandi.
I’lllllll' 177
Þegar þú þarfnast fyrir BRAUÐ af
hvaða tegund sem er, eða "candy” og
“chocolates,” þá láttu oss vita það
Hvað sem þú biður um verður flutt
heim til þín samstundis. Við höfum
altaf mikið að gera, en getum þó ætíð
uppfylt óskir viðskiftavina vorra.
W.i.
9
370 og 579 Main St.
KOL! KOL!
Beztu Bandarikja harðkol $10 tonnið.
Beztu Hocking Valley linkol $7 tonnið
Pocabontas reiklausu kolin $8 tonnið.
Wiunlpeg CoíiI Co.
C. A. Hutchinsqn,
ráðsmaður
Vöruhús og skriftsofa á ph 700
Hitfging og May strætHim.