Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 11.11.1898, Blaðsíða 3

VIII, 10.
Þjóðviljinn ungx.
89
róðrum, og er það ekki Bolvíkingum einum,
heldur héraðinu í heild sinni. all-mikill skaði.
Það væri því mikils um vert, effundið yrði
ráð til þess, að gera lendingar i Bólungarvík-
inni tryggari og hættuminni, og spara sjómönn-
unum þenna leiðinlega, örðuga og kostnaðarsama
vara-ruðning, og mætti það að líkindum takast
með hæfilega löngum, öflugum hrimgarði.
Hve mikið fé slíkur hrimgarður myndi kosta,
verður auðvitað eigi sagt með neinni vissu, að
órannsökuðu máli; óefað myndi sá kostnaður
skipta eigi all-fáum þúsundum.
En hvaðan á að taka það fé ?
Ætla má, að sýslufélagið myndi eigi telja
eptir, að leggja fram nokkurn liluta kostnaðar-
ins, þar sem hér er um jafn þýðingarmikið
fyrirtæki fyrir sýslufélagið í heild sinni að ræða.
Yæri sjálfsagt fyrir sýslufélagið, að taka lán
til þess fyrirtækis, og jafna þannig kostnaðin-
um niður á fleiri ár, svo að hann yrði eigi of
tilfinnanlegur.
En helming fjárins að minnsta kosti ætti
landssjóður að leggja fram, og það án allrar
eptirtölu, þar sem ísafjarðarsýsla er eitt þeirra
héraða, sem einna mest greiða í landssjóð.
Vér vonum þvl, að sýslunefnd Norður-Isfirð-
inga, og aðrir góðir menn, taki mál þetta til
íhugunar, og reyni að koma því til fram-
kvæmdar.
Bátaútvegurinn er aðal-lífsvon flestra hér-
aðsbúa, og því er ekki meira en skylt, að leggja
nokkuð í sölurnar, til þess að gera aðal-ver-
stöðina, og eina stærstu veiðistöð landsins sem
tryggasta.
——
Húsbruni. 24. sept. síðastl. hrann til kaldra
kola veitingahúsið á Fáskrúðsfirði, en innan-
stokksmunum varð að mikiu leyti hjargað.
Síldarafli hefir í haust verið mjög lítill, hæði
á Austíjörðum og á Eyjafirði. — Þó fengu Norð-
menn í októbermánuði um 500 tn. i nót við
Hrísey.
Almenningur í Eyjafirði kvað vilja kenna
hvaladrápinu um síldar- og fisk-leysið, sem þar
hefir veriö.
Mannalát.
Látin er 16. ágúst sxðastl. húsf'rú Ingibjörg
Pétursdóttir, kona Magnúsar prests Jónssonar í
Vallanesi, tæplega þrítug. — Hún var dóttir
Péturs heitins Eggerz í Akureyjum og fyrri konu
hans, Jakobínu Pálsdóttur, amtmanns Helsted. —
1. sept. sfðastl. andaðist að Brekku í Fljóts-
dalshéraði merkis-öldungurinn G-unnar Gunnars-
son, faðir Sigurðar próf. Gunnarssonar í Stykkis-
hólmi og Sigurveigar húsfreyju á Brekku. —
Hann var á áttræðisaldri. —-
30. ágúst andaðist á Oddeyri í Eyjafirði
fyrrum verzlunarmaður Evald E. Möller, 86 ára
að aldri, fæddur 22. jan. 1812. — Kona hans
var Margrét Jónsdóttir, prests á Grenjaðarstað,
sem dáin er fyrir möi'gum árum. — Börn þeirra
hjóna eru 7 á lífi: Friðrik, verzlunarstjóri á
Eskifirði, Carl, verzlunarmaður á Blönduósi,
Friðrikka, gipt Hemmert, fyrrum verzlunarstjóra
á Skagaströnd, Magdalena, kona P. Sæmunds-
sonar, verzlunai-stjóra á Blönduósi, Pálína, ekkja
Steincke’s verzlunarfulltrúa, og Nanm og Jón-
ína, háðar ógiptar, á Akureyri.
4. sept. andaðist að Austurhiíð í Amessýslu
merkishóndinn Hjörtur Eyvindarson, um áttrætt,
fæddur 1818. —
10. sept. dó i Reykjavík húsfrú Kristín
Waage, kona stúdents Eggerts W&age, sem fyrr-
um var kaupmaður í Beykjavík. — Hún var
dóttir merkishjónanna Sigurðar stúdents Sig-
urðssonar á Stóra-Hrauni og Höllu Jónsdóttur.
— Börn þeirra hjóna, sem upp komust, voru:
Sigurður Waage, kaupmaður í Reykjavík, Jens,
lögfræðisnemi við háskólann, Kristvn, er átti
Helga factor Jónsson i Borgarnesi, Guðrún og
Halla, háðar ógiptar. — Húsfrú Kristín Waage,
sem ritstjóri blaðs þessa kynntist á uppvaxtar-
árum sínum, var merk og skynsöm kona. eink-
ar vel að sér i kvennlegum hannyrðum, stjórn-
söm húsmóðir, og ástrík móðir og' eiginkona.
14. sept. lézt í Hafnarfirði Carl D. Proppé
hakari.
í siðastl. októhermánuði andaðist á Akur-
eyi'i Kristján Magnússon, maður á áttrœðisaldri,
greindur og vel látinn, faðir þeirra hrœðra:
Magnúsar og Friðriks, kaupmanna á Akureyri.
ísafirði 11. nóv. '98.
Tíðarfar. Eptir að norðanhretinu linnti 5.
þ. m. var veður stillt í 3—4 daga, en að aflíð-
anda hádegi 8. þ. m. gerði ofsa-suðvestanrok,
með í-igningu og hleytu, og hefir veðrátta síðan
lengstum verið mjög óstöðug.
Aflabrögð fremur treg hjá almenningi við
Djúp þá sjaldan, er á sjó gefur, nema dágóð
hjá stöku mönnum, er hezt hafa beituráðin.
í Önundai’firði hefir i haust verið fremur
aflatregt, nema all-góð reita á kúfisksheitu, þeg-
ar gefið hefir að sœkja til hafs. eða „ófan á
strauma", sem kallað er.
Slysfarir. 8. þ. m. vildi það slys til hér í
kaupstaðnum, að stúlkan Evlalía Guðbrandsdóttir
datt ofan stiga, skaddaðist á höfði, og var þeg-
ar örend. Hún var 59 ára að aldri, ógipt. og
harnlaus, og voru foreldi-ar liennar: Guðbrand-
ur Hjaltason, er lengi var hóndi og hreppstjóri
á Kálfanesi í Steingrímsfirði, hróðir Andrésar
prests, síðast í Flatey, og Petrína Eyjólfsdóttir,
prests á Eyri í Skutilsfirði Kolbeinssonar. —
Var Petrína sú tvígipt, og var annar maður
hennar Benedikt, faðir Finns járnsmiðs á ísa-
firði, og þeirra systkina.
Sýslunefndarmaður Guðm. Rósinkarsson í
Æðey var staddur hér í kaupstaðnum 8. þ. m.
— Sagði hann aflabrögð í tregai-a lagi þar inn
frá, en fengið hafði hann ný skeð 24 hnísur
þar hjá eyjunni. — Vel sagði hann um síld
þar umhvei-fis eyna, þótt ekki næðist hún, af
þvf að síldarnet manna væru yfirleitt of stór-
riðin.
-}- 5. þ. m. andaðist hér í kaupstaðnum
Margrét Sigurðardóttir, ek'kja Jens heitins Guð-
mundssonar hafnsögumanns, 74 ára að aldri.
— Hún lætur eptir sig 2 börn á lífi: Guðmund
Jensson, skósmið og aukapóst, á ísafirði, og Þor-
bj'órgu, konu Hermanns skipstjóra Jónssonar i
Flatey.
Jarðarför Þorst, sáluga Stefánssonar fór
fram hér í kaupstaðnum 8. þ. m., og var all-
fjölmenn. — Bindindisfélagið „Dagshrún“ kost-
aði útförina.
Skn. „Valdemar11, skipstjóri Albertsen, lagði
af stað héðan 10. þ. m., ferrot 570 sk$5. af Spán-
arfiski frá verzlun L. A. Snorrasonar.
40
Eina nóttina vaknaði jeg t. d., og keyrði þá, sem
optar, að einhver var á gangi undir gluggannm mínum,
og vissi, hver vera myndi. — Kveikti eg þá á eldspitu,
til að lita á klukkuna, og sá, að hún var hálf-tvö!
En svo var það kvöld eitt, rúmum þrem vikum
eptir það, er eg kom fyrst til Kragerud, að eg lá
reykjandi upp í legubekknum á herberginu mínu, og
hugsaði um allt og ekkert.
Bókina, sem eg var að blaða í, hafði eg lagt á
borðið.
Það suðaði í lampanum á borðinu, og jeg sökti
mér hálf-vakandi niður í drauma.
Hve iengi jeg kann að hafa legið svona, milli
svefns og vöku, skal eg ekki segja, en allt í einu heyrði
jeg, að einhver kom upp stigann.
Mér datt ekki annað í hug, en að það væri her-
bergisþernan, sem ætlaði að búa um rúmið fyrir nóttina.
Það var nú gripið í snerilinn, og hurðinni lokið
upp; en það var ekki — þjónustustúlkan, sem inn i her-
bergið kom, svo sem eg hafði vænzt, heldur önnur ung
stúlka, sem eg ekki minntist að hafa séð nokkuru sinni fvr.
Stúlka þessi var há, og ljóshærð, og teymdi hún c
eptir sér i járnfesti hund einn stóran, gulan og loðinn.
Hundur þessi líktist mjög ljóni að því leyti, að
aptur partur skrokksins var allur snoðinn, en á fram-
partinum hafði hárið aptur á móti verið Ktið vaxa.
Eraman í stúlkuna gat eg ekki séð, þvi að i sama
augnablikinu, sem hún sté inn fyrir þröskuldinn, var
kominn í lierbergið — hvaðan, eða hvernig, er mér enn
í dag óskiljanlegt — einhver kynlegur ljósbjarmi, sem
setti glýjur i augu mér.
87
Jeg lá nú i legubekknum, og var að gruíia út í,
hvernig eg ætti að koma orðum að þeirri ósk minni, að
fá að flytja, og hvað eg ætti að nefna, sem ástæðu.
Að húsbóndinn hlyti strax að sjá, hver orsökin
væri í raun og veru til óánægju minnar, var auðsætt; en
eg vildi þó gjarnan fara sem vægast í sakirnar. —
Það var nú farið að dimma, er hurðinni var hrund-
ið upp, og húsráðandinn kom inn.
Jeg bauð honum að setjast í legubekkinn, og settist
sjálfur á eina stólinn, sem til var í herberginu.
Hann settist niður, skotraði augunum hálf-órólega
á húsgögnin, og herbergið yfir höfuð, er leit allt annað
en vel út, og sýndist hann þá hálf-vandræðalegur.
An efa hefir hann þá séð, að herbergið leit þó of
aumlega út.
„Það er, eins og þér sjáið, hr. verkfræðingur, ekki
mikið, sem jeg heíi upp á að bjóða“, sagði hann, um
leið og hann reyndi að brosa, þó að úr brosi því yrðu
reyndar eingöngu brettur i andlitinu.
„Gerir ekkert tii, þvi jeg verð hér að líkindum
ekki til lengdaru, svaraði jeg svo blátt áfram og eðlilega,
eins og mér brygði hvergi.
Við þessi orð min leit hann upp, skotraði augunum
snöggvast flóttalega til min, og mælti hálf-áhyggjufullur:
„Ætlar hr. verkfræðingurinn þá ekki að búa hér
hjá mér allan tímannV'4
„Nei, jeg hefi hugsað mér, að fá mér herbergi í
bænum, þvi að bæði hygg eg, að eg geti fengið það
þar við viðuuanlegu verði, og þar hefi eg einnig færi á
að umgangast fleiri, þvi að einveran á, yður að segja,
ekki sem bezt við mig“.