Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 29.11.1900, Blaðsíða 3

XIV, 48,—44.
ÞJÓÐVILJINN.
171
haustið, en að láta eina skelíisksbeitu í
sjóinn fyrir utan Arnarnes. Reyndar á
það með fram að vera af einskærri um-
hyggjusemi fyrir óvitunum í Inn-Djúp-
inu, eptir þvi sem þeim fórust orð á
hóraðsfundinum i vor, er fróðastir þykj-
ast um allt eðli og lifnaðarliáttu þorsks-
ins. Það er heimskan og fyrirhyggju-
leysið hjá Inn-Djúpskörlunum sumum, að
vilja ekki friða þorskinn með köfium,
heldur ná honum hvenær sem er, og
með hvaða beitu, sem í hvert skipti er
kostur á að afia sér. — Annars væri
nógu fróðlegt að heyra, hverju fiskifræð-
ingarnir þar ytra kenna fiskileysið í Út-
Djúpinu í haust. Þeim skjddi þó aldrei
geta dottið í hug, að það væri því að
kenna, að þeir hefðu ekki eins góða beitu
að bjóða þorskinum, eins og Inn-Djúps-
menn og Jökulfirðingar? Nei, þannig
mega þeir ekki álykta, því að með þvi
játuðu þeir, að þessi vizkulega(!) beitu-
takmörkun, sem þeir vilja halda í, hefði
i haust vaidið Út-Djúpsmönnum mörg
þúsund króna atvinnutjóni. — Vér hér
innra eruru svo einfaldir, að láta okkur
detta slíkt í hug; vér erum í litlum vafa
um, að afiinn myndi engu minni fyrir
utan, en innan linuna, ef sama beita hetði
þar brúkuð verið. Það eru að minnsta
kosti lítil líkindi til þess, að allt Út-
Djúpið só fisklaust tímum saman, þegar
Inn-Djúpið og Jökulfirðirnir eru fullir af
fiski. Það er auðvitað mjög notalegt fyr-
ir blessaðan þorskÍDn, að vera friðaður
tímum saman með löggiltum samþykkt-
uin; en hvort það verður í reyndinni eins
notadrjúgt fyrir útvegsmennina, að mega
ekki brúka þá beitu, sem fáanleg er i
hvert skipti, og bezt fiskazt á, það eiga
þeir eptir að sýna, sem hepta vilja at-
vinnufrelsi manna með þess háttar ákvörð-
unum, sem betur eru lagaðar til að gjöra
alla að slóðum, en að hvetja menn til
atorku og dugnaðar í að bjarga sór.
—oOOgooo—------
Bænahúsið í Furufirði.
Prestur, sem ekki vill messa.
Heimtar peninga á borðið.
Það fer að verða sögulegt með bæna-
húsið i Furufirði á Hornströndum.
Eins og kunnugt er, þá eiga Horn-
strendingar afar-örðuga leið, litt færa að
vetrum, til Staðarkirkju i Grunnavík.
Sérstaklega er það miklum kostnaði
og erfiðleikum bundið, að færa lík til
kirkju, eins og áður hefur verið skýrt
frá hór í blaðinu.
Síra Pétur Þorsteinsson á Stað (f 1892)
var þess því mjög hvetjandi, að komið
yrði á fót bænahúsi í Furufirði á Strönd-
um, og sýndi hann í því, sem fleiru, að
hann lót sér annara um hag og velferð
sóknarbarna sinna, en um hitt, hvað
sjálfum honum var kostnaðar- og ómaks-
minnst.
Kom því svo, fyrir fortölur ýinsra
góðra manna, að sparisjóður á Isafirði
gaf fé nokkurt, til að koma upp bæna-
húsi í Furufirði.
Sýslusj óður N o r ður-í safj arðarsýslu
lagði einnig dálítinn styrk fram, og
Hornstrendingar, og ýmsir sveitunga
þeirra, styrktu sjálfir, eptir föngum, þetta
sitt brennheita áhugamál.
A þenna hátt komst mál þetta loks
svo langt, að bœnáhúsið var fullreist í
Furufirði í ágústmánuði /. á.
Menn skyldu nú ætla, að sóknarprest-
urinn, síra Kjartan Kjartansson á Stað,
sem sjálfur hafði á sýslufundi útmálað
svo injög nauðsynina á bænahúsi þessu,
hefði ekki látið á sór standa, þegar bæna-
húsið ioks var reist.
En það er öðru nær.
Enda þótt liðið só þegar meira, en
ár, siðan bænahúsið var fullgert,þáhefur
þessi virðulegi drottins þjönn enn eiiki unn-
izt til þess, að flytja þar eina einustu rnessu,
né framkvæma þar nokkurt annað embœtt-
isverkj!)
Hornstrendingar hafa jafn vel boðið
presti 20 kr. fyrir messuna, að því er
oss hefur verið frá skýrt.
En það kemur allt fyrir eitt.
Það er nú orðið ljóst, að frá sjónar-
miði Staðarprestsins í Grunnavík, þá er
það ekki löngunin, eða þráin á því, að
flytja útkjálkabörnunum á Hornströndum
fagnaðarerindi kristindómsins, eða lótta
þeim greptrun framliðinna, sem gjört
hefur þörfina á bænahúsinu svo brýna.
Nei, langt frá; það á að verða mj'ólk-
urkyr fyrir Staðarprestinn í Grunnavík,
má ske létta honum túngarðshleðsluna
góðu(!), sem landssjóðslánið var tekið til.
. 156
vissi þetta áður. —• Væntanlega er eg yður heldur eigi
óþekktur, monsíeur — jeg er Franz Hansen“.
Það var, sem kalt vatn rynni mér milli skinns og
hörunds.
Franz Hansen!
Hann, sem dáinn var fyrir meira, en hundrað árum
En, hvað um það, sami maðurinn var það, sem
myndin var af, sem hékk uppi yfir skrifborðinu etaz-
ráðsins!
Og það var einmittt þess vegna, sem mér hafði
fundizt, að jeg þekkti þetta andlit.
Það var hræðilegt!
En þetta hlant að vera einhver vitleysa, mig hlaut
að vera að dreyma!
„Jú, monsíeur“, endurtók hann, „og þór hafið sjálf-
ur, fyrir örlítilli stundu látið í ljósi, að þér óskuðuð, að
fá mig til viðtals. — Leyfið þvi( að jeg tylli mór hórna
við hlið yðar, svo að við getum spjallað saman i næði;
en só yður það þægilegra, herra minn, þá getum við líka
gengið hér i garðinum okkur til skemmtunar“.
Af tvennu íllu kaus eg hið siðar nefnda.
Að sitja grafkyrr á sarna stað, þegar svona stóð
á, fannst mór mér vera allsendis óinögulegt.
Án þess að vera fær um, áð koma upp einu einasta
orði, stóð eg því upp, og bjóst, til að fylgjast með honum.
Garnli maðurinn staulaði nú við staf sinn við hlið
mér, en hélt anriari hendinni aptur fyrir bak sér.
Svona hóldum við nú eptir gangstignum, sem lá
ofan í einn af aðal-gangstígunum í kirkjugarðinum.
„Þér uiegið vera viss um það, lierra minnu, tók
hann nú til máls, „að mór er það vel kunnugt, hve
145
En það var þó einn maður, sem öllum þótti þar
vanta, og það var Andrés Skaarup.
Etazráðið hafði vissulega saknað hans allt árið; það
var ýmislegt, sem á það benti.
Maður sá, er tekið hafði við skrifstofustörfum Andr-
ésar var sem sé fremur liðléttur maður.
Og einu sinni, eigi alls fyrir löngu, hafði etazráðið
látið orð falla í þá átt, að hann hefði nú, i nálega heilt
ár, ekki haft neinn verulega duglegan og áreiðanlegan
mann i verzlan sinni, er hann gæti fyililega reitt sig á.
Það hefði verið öðru visi áður, hafði hann svo
bætt við, og stunið við.
En að tala við hann, með skynsamlegum rökum,
það var ekki til neins.
Hann var meiri þrákálfur, en nokkuru sinni fyr.
Tvisvar eða þrisvar hafði jeg reynt, að færa honum
alvarlega heim sanninn; en það var til einskis.
Sá eg því, að róttast myndi, að láta hann eiga sig,
unz tíminn færði honum heim sanninn.
Inger var föl og niðurdregin, og hugsaði um
vin sinn.
Allt var óbreytt.
Nafn Andrésar Skaarups mátti ekki heyrast nefnt
þar á heimilinu.
Nokkrum bréfum, sem Andrés hafði skrifað, hafði
etazráðið látið ósvarað.
Engu að síður hafði Andrés þó í dag sent sínum
fyrverandi húsbónda hraðskeyti, þar sem hann tjáði hon-
um alúðarfyllstu þakkir fyrir allt, sem hann hafði fyrir
hann gjört, og fyrir vinfengi það, sem hann nú hefði að