Lögberg - 08.09.1898, Blaðsíða 5

LÖQBKRO, FlMMTl'DAQINN 8. SEPTEMBER 1898
o
hans alf>/ftlegustu ritum, og f>arf ekki
afi taka J>aP fram, aö J>/»infí ajera
Matthíasar spillir pví ekki.
Allur ytri frágangur bókanna er
ljóinandi góður. Prentunin, pappfr-
inn og bandiö sainsvarar hvað öðru,
og ber af flestu öðru, sem út hefur
komið á Islenzku. Auk pess er fjöldi
af sjerlega vönduðum myndum í báð-
um bókunum.
13»kurnar eru til sölu í bóka-
verzlun Mr. H. S. Bardals í M inni-
peg, og sje verðuglega tekið tillit til
pess, hve vönduð útgáían er að öllu
leyti, pá ínega pær heita mjög ód/rar.
Fyrsta og annan flokk heptisins,
,,l>yrna“ og „Sögur frá Síberiu“, geta
menn einnig fengið í bókaverzlun
Mr. Bardals, ef peir gerast áskrifend-
ur að bókasafninu.
Um Swan Biver-dalinn.
Herra ritstj. Lögbergs.
Viljið pjer gera svo vel og ljá
línum pessum rCim í yðar heiðraða
blaði.
Við vorum tveir af peim fáu, sem
festu sjer lönd f Swan Uiver dalnum
siðastliðið vor, að peim ósjeöum, og
eptir að hafa unnið um tíma við fram-
lenging Dauphinbrautarinnar, brugð-
um viö okkur norður i dalinn og erum
viö nykomnir úr peirri ferð. I>að
tvennt, sem við viljum sjer-
stakloga gera löndum okkar kunnugt
með linum pesum, er um járnbrautina
og suinarfrostin, sem eiga að vera svo
algeng i Swan River-dalnum, og ef-
laust hafa aptrað mörgum frá að Öytja
Við getum ekki holdur leitt hjá
okkur að minnast nokkrum orðum á
landkosti par i ddnum; og er pað
fljótt að segja, að við erum samdóma
peim, sein rituðu um |>að efni í Lög-
hcrgi i vor sem leið. Við höfutn aldrei
sjeð fegurra nje sveitarlegra pláss, og
mikla framtfð mun sú sveit eiga fyrir
höndum. Utsynið er par mjög fagurt
og pægilegt fyrir islenzkt auga, enda
or par margt sem minnir menn á gamla
landið, svo sem árnar, lækirnir, dalir
og hólar. Eini og aðal-ókosturinn við
byggðarlag petta er, hvað landið er
mikið hrisi vaxið, sem gerir fáliðuðum
frumbyggja svo erflða jarðyrkjuna
fyrst um sinn, og hafa hinir fáu fs-
lendingar, sem par festu sjer bújarðir,
fullkomlega náð sinum skerf af pví,
hvort sem pað hefur komið til af pví,
að peir hafa ekki sjeð annað betra, eða
pað hefur verið af búmannlegri fram-
s/ni. Ilið sfðarnefnda getur gjarnan
hafa verið orsökin, pví sannleikurinn
er sá, að par sem hrfsið er pjettast er
jarðvegurinn jafnaðarlega beztur, og
hafa peir pá að öllum líkindum notið
par að viturlegra ráða leiðtoga sfns.
Tveir íslendingar eru komnir
pangað norður með fjölskyldur sfnar,
og tóku peir okkur vel og rausnarlega
eins og löndum er svo lagið.
Allt af pyrpast menn pangað
vfðsvegar að, sjerstaklega síðan ákveð-
ið var með járnbrautarlagninguna; en
sakir pess hvað landrymið er mikið er
enn gnægð af óteknum og vcl byggi
legum löndum.
Staddir i Sifton, 2!>. ág. 1898.
Áiíni Th. Long
SnOIUíI SlGUlíJÓNSSON.
pangað.
Nú er búið að ákvcða og mæla
járnbrautarstæðið alla leið vestur að
Swau Rivcr, svo engum blöðum er
lengur um að fletta hvar húu verði
lögð. Enn fremur hafa verið ákveð-
in bæjastæði og járnbrautarstöðvar á
prem stöðum í hjeraöinu, nefniloga á
bökkunum við Favel River, Swan
River og Woody Rivcr. |Aðal-bœrinn
verður að öllum llkindum sá við Swan
River (á „Square Plain“) og veröum
við fáu landar, sem par náðum f jarðir
1 vor, pvf ákjósanlega settir viðvíkj-
andi fjarlægð frá inarkaði.
Reynslan hefur nú synt í sumar,
að ekki er sjerlega hætt við sumar-
frostum i dalnum. I>sr hefur að cins
orðið vart við fröst eina nótt í sumar
(20. júlf), sem pó ekki gerði minnstu
skemmdir, jafnvel á frostuæmustu
garöávöxtum, scin sáð var til par i
vor. Garðar voru par sjerstaklega
blómlegir og cins pað litla af korn-
tegundum, sem sáð var par í vor sem
leið. Okkur er sjerlega annt um að
geta pessa slðara atriðis af peirri á-
atæðu, að við vitum, að pað er einmitt
óttinn við sumarfrostin, som hefur
dregið svo úr mönnnm með að ílytja
pangað.
Öru off lævirki.
(Eptir Ruckert)-
() að eg fengi
scm flugsterkur örniuu
sveiflast mót rísandi sólu,
djúpt inn í dagroðann
dýft minni bringu
og baðað mig bjartlopts í
straumi,
og meðan onn myrkfara
mókir f djúpi,
sogið frá vaknandi
sólauga himins
hið fyrsta tindrandi tillit!
Eður sem ljettfleygur
lævirkinn fengi’ eg
fylgt eptir sfgandi sólu,
hátt yfir fold
á friðsælu kvoldi,
og eyglóar sfðgeislum
yfirskininn
sál minni hellt út I söng,
hvartíat di í heiðbláma
og hyrfi paðan
aptur aldreigi
ofan til jarðar!
Eu, æ, pví er miður
að örninn, sem horfði
svo djarft inn f ársólar ásynd,
frá ljómanum himins
lægir sig niður
til pess f dimmu
djúpinu að skygnast,
cptir dags bráð, sem hyggst
liann að hremma,
og lævirkinn dregst
frá dillandi yndi
síns hvarflandi, himneska
söngflugs
magnprota niður
til Moldar aptur
í náttból sfnshaggjörvahreiðuis.
Fær enginn vængjaður
foldborinn andi,
hetju andi,
eldfjörug skáldsál
lypt sjer úr fjötrum
Irnnar lágu móður
upp, upp til ljósaius
hins algöfga föður?
Flugfreri guðinóðs
festi mjer elskan við hjarta;
flaug pað upp og beindi
flugi til sólar,
unz pví bráðnuðu
báðir vængir
og hratt pað steyptist
úr hæðum ofan
og sökk nið’rí sneypunnar haf.
Angurkvein hóf pað,
cn clskan mælti,
cr hún vængina
upp nyjaði:
„Að miðla pjer öðrum
megna eg eigi,
vina pín vcl trú,
veik, en pó himncsk.
Aflmeiri vængi
pá, er aldrei bráðna
njc nýjunar purfa,
vængi, scm pig
munu voldugir bcra
óðfloga fram hjá
ölluin sólum
og beint til hinuar hæstu,
l>á mun pjer JJauði,
minn próttöflgari
samtvfburi,
síðar gcfa.“
Hreinlæti.
(Eptir Vergeland).
Ljott um grund fer lækur,
leiðist ekki minnsta hót,
lleygist yfir fausk og rót
og fossar ytir stcina.
Lágt und laufi greina
löngum hlær í grasi dátt;
særir lækinn svart og grátt
að sjá og til pcss vita.
Lækur smár vill lita
Ijótkað steinsins andlit hvftt;
unnum tærum ótt og tftt
hann alltaf nyr og pvær bann.
Hvftan hann ei fær hann,—
liitt er nóg: hann verður hrcinn;
hlaðinn leðju og leir var steinn,
f læk cr velta náði’ hann.
Silfurskírau sjáð’ hann,
svo jeg einnig verða má,
ef mjer vildi lækur ljá
f lófann vatns af falli.
I>ó eg kalli og kalli,
kvikur lækur hraðar sjcr,
vill ei tefja við hjá irjer
og vatii f lúkur henda.
En á greinar enda,
ein cr slútir fram á strauin,
hoppar erla, f iðu flaum
svo öllum vængnum dálpi.
Sjálfur nvcr sjer hjálpi,
hef eg fugl peitn numið af;
lækur vatn að gjöf mjcr gaf,
on grípa eg hlýt pað sjálfur.
Lít hve lopts uni álfur
lfður fuglinn, hreinn er póst,
stirnir á hans strykið brjóst,
er styrkir vængir bera.
Allt eins eg vil gera,
o’nf dyfa hönd og pvo
andlit mitt með elju svo,
að enginn skyldi trúa.
Svo pvf mcgi eg rnúa
sömu leið og fngl sjer brá,
og f skyjutn að pvi gá,
hvort englar mig ci keuna.
Ásblitt augum renna
englar, pá mig breinan sjá
cins og gimstein, mær sem má
f myrkri glóskært brenna.
Stgu. Tii.
—JJvnrciðin.
|>raKgjarnir prestar rikís-
kirkjuiylgjur.
Nú cru pá prestarnir sjálfir, eins
og skyrt cr frá á öðrum stað f blaði
pessu, farnir sð finna, að pað sje eigi
sem bezt samrýmanlegt prestslegri
stöðu, eða inuni eigi kristilegu safn-
aðarlfti som hollast, að prestar liggi i
tnálaprasi, og sitji sjaldnast á sárs-
höfði v.ið einstaka meðlimi safnaða
sinna.
Og pví vilja peir, prcstarnir, að
kirkjustjórnin skerist i leikiun, og
hlutist til uin, að slfkir prestar gjöri
eitt af tvcnnu: segi tif sjer prestsskap,
eða sæki um annað oinbætti.
Eq hvers mun vcra að vænta af
kirkjustjórninni í pessu efni?
Viiji hún vel gjöra, og sinna
áskoruninni að nokkru. getur hún
auðvitað beiut til prasgjörnu prest-
anna bróðurlegum áminningum í pá
átt sem hjeraðsfundir Skagfirðinga og
Árnesinga bafa farið fram á.
En pað er trúlegt, að eiiginn af
hlutaðoigaudi prcstum fari að umtir-
skrifa, að hann sje [>ra<gjarn, cða gcfi
yfir höfuð slfkri bendingu kirkju-
stjórnarinnar nokkurn gaum.
Og par með væri pá pví máli
lokið.
I>ví að æt'ast til p"«w, að Vírkju-
stjórnin fari að setja presta frá ent-
bættum án 'dóins og laga, af p' í að
peir eigi, eði hafi átt í málaferlum,
væri að ætla L-enni gjörræði og
rangsleitni.
Samkvæmt rfkiskirkju'’yrirkQ:iiu-
laginu hjer á landi, má pd ekki
gleyina, að jirestar eru ekki eingöngil
verkamenn, eða ai dlegir leiðtogar,
Sifnaðanna, lieldur jafn framt, og
fyrst og fremst euibættismenn rik-
isins.
Tillitið til safnaðanna stemlur
pvi ekki, sein nr. 1, meðan pað fyrir-
komulag helzt.
Brjóti presturinn ekki beina leið
big við pau lög, sem rfkið hefur sett
lionum að fara cptir, verður liann ekki
embættinu sviptur, og parf ekkert að
hirða um neinar bendingar um p»ð,
hvernig bann eigi að haga sjer f stöðu
sinni að öðru leyti, hvorki frá kirkj"-
stjórninni nje öðrum.
Að prestar eigi f málaferlum,
sæki eða verji rje.tt sinn að lögum,
kemur nú vitanlega alls ekki f bága
við kirkjulöggjöf vora, sem pvert 4
móti opt og einatt neyðir prestana í
málapras, til pess að haldt ujtpi rjett-
indum kirkju og kennilyðs.
t>að er pvf ríkiskirkjufyrirkomn-
lagið hjá oss, eins og pað er, sem er
orsökin til inargvfslegra málaferla, og
pví betur sem prestarriir fram fylgja
ríkiskirkjulöggjöfinni, pví betn rí/cin-
fcirkjvprestar eru peir í raun og
veru.
Hjeraðsfundir Skagfirðinga og
Árnesinga hafa pví beint skeytum sfn-
um í ranga átt, beint peim gega e nj
stökum mönnum, í stað pess að b ina
peim gegu rikiskirkjufyrirkomulaginu
sjálfu.
I>að er pvf fríkirkjan ein, sem
mun verða pess megnug, að losa
pjóðina við prasgjarna presta,, eiiis
og reyndar ymsar tieiri ópægi'egar
rikiskirkjufylgjur.
Látum fólkið alveg sjáRrátt um
pað, hvernig pað vill sjá trúarpörf
sinni borgið, hvernig pað vill mynda
sína söfnuði, vclja sína jiresta o. s. frv.
Og pá fyrst geturn vjer vænt
pess, að bjart verði á mörgnm [>eim
heiiniliim, sem nú sofa værau sfnum
ríki»kirkjusvefni.— Þjóðn. umji.
J. W. CARTMELL, M. D.
GLENBOFO MAN„
pakkar tslendingum fyrrir undanfarin ffóð viff
sklpti, og óskar að geta verið (>eim til þjenustu
framvegis.
Hann selur f lyfjabúð sinni allskona
„Patenf* meðul og ýmsan annan varning, sem
venjutega er seldur á slikum stöðum.
Islcndingur, Mr. Nölvi Anderson, vinnur
apóthckinu. Ilann cr bacði fús og vel fæi að
tulka fyrtr yður allt scm |>j« askið.
211
Jiræddáti pcgar liann fjekk að vita, að dyrið hefði
verið komið nrerri pvl að skaða lávarð og lafði Lor-
ing, sem höfðu vald til að setja hann f hálsteygÍDgs-
Btokk eða láta berja hann með svipum pangað til
Bkinnið væri farið af hcrðum lians. Eu pegar eig-
andiun kom auðmjúkur og niðurlútur til Sir Nigels,
gaf hann manninum hnefafylli af silfurjieningum; en
frúin var ekki eins góðgerðasöm og náðug, pví hún
var 1 vondu skapi útaf pví, að henni fannst, að heiðri
Bfnum befði verið misboðið með pvf, hve umsvifa-
laust Hordle-Jón liafði gripið hana frá hlið manns
hennar.
I>egar Aylward og fjelagar lians voru komnir
ínn um hlið kastalans, pá tók Jón I handlcgg Ayl-
wards, svo peir drógust aptur úr, og sagði blátt
áfram:
„Jeg verð að biðja pig forláts, fjelagi. Jeg var
lieimskingi að vita ckki, að smávaxinn hani getur
verið hugrakkastur. Jeg álft að pcssi maður sje
loiðtogi, sem okkur sje sómi I að fylgja“.
XI. KAPÍTULl.
UNUUR BIRÐIR IIEFUR HÆTXULEGA 1I.1ÖRÐ AÐ G.ETA.
l>að var dimmt I inngaiiginum I Twynham-kast-
ala pótt tvö bl^B bryunu við iuuauvert hliðið og
214
uin voru opnar, og við hina gulleitu birtu inni sá
Alleyne hermennina vera að fægja hcrklæði sfo, en
konnr peirra komu stunduin út, til poss að spjalla við
graunkonur sfnar, með sauma sfna í höndunum, og
lágu hinir löngu, svörtu skuggar peirra yfir garðinn.
Suðan af röddum peirra og rugli barnanna heyrðist
hvervetna, og var pað undarleg mótsetniog við
glampann af vopnunum og hih stöðugu köll varð-
mannanna uppi á múrunum.
„Mjer synist að sveit af skóladrengjum gæti varið
kastala penna gegn heilum her“, sagði Hordle-Jón.
„Og hið sama virðist mjer“, sagði Alleyne.
„I>ar skjátlast ykkur“, sagði Aylward alvar-
lcgur. „Jog hef sjeð sterkari vfgi unnin á einu
sumarkvcldi. Jeg man eptir kastala nokkrum f
Picardy, sem liafði eins langt nafn og Gascony-
manns ættartala. I>að var pegar jeg var í liði Sir
Iioberts Knolles, áður en Jlvila-hersveitin var mynd-
uð; og við fengurn mikið hcrfang pegar við lögðuin
liann I rústir. Jcg fjckk sjálfur afarmikla silfur-
köunu, ásamt tveimur bikurum og plastrun úr
spönsku stáli. J'asques Dien! I>að eru inargar
fallcgar stúlkur par fyrir handan. J/orl de ma riv!
lítið á hana parua I dyruuum! Jeg ætla mjer aö
fara og tala við hana. En hver er petta?“
„Er hjer bogamaður sem heitir Sam Aylward?“
spurði hár og magur hermaður, sem kom gangandi
yfirgarðinn, og glamraði I bertygjum hans í hverju
spoti.
207
liann kominn á fjóra fætur niður i valinn og búinn
að skripta hinum föllnu og boða peim synda fyrir-
gefnÍDgu, eins fljótt eins og maður ber baunir úr
l>elg. Mafoi! Það voru til menn sem óskuðu, að
liann hugsaði minna um sálir peirra, en hjúkraði ögn
meira að skrokkunum á peim!“
„Það cr gott að hafa lærðan skrifara í sjorhverri
licrsveit“, sagði Sir Nigel. „Við sánkti Pál, pað eru
til svo mikil mann-py, að peir virða penna skrifar-
ans meira en bros ástmeyjar sinnar, og sýna honurn
lotningu í von um, að um pá verði lituð svosern ein
lína í annálunum, eða að peirra verði minnst f ein-
hverri skáhhögu. Jeg man vel eptir, að pað var
skrifari í bernum er sat um Retters, lftill, feitur skrif-
ari, sem bjet Clauser, og var hann svo fimur í alls-
konar ljóðagerð, að eDginn maður porði að hopa eitt
fet frá múrunum, af ótta fyrir að pað kæmi f ljóðum
lians, sem allir lægri hermennirnir og pjónarnir f her-
búðunum s ingu. En hjartað mitt‘‘,bætti SirNigel við
og sncri sjer að konu sinni, „jeg stend hjer og rugla
eius og pað væri Akveðið, að jeg færi í pcnnan bcrn-
að, pótt jeg h fi livorki ráðgast uui pað við pig cða
liana móður mína. Við skulum fara til herbergis
hentiar á ineðan að pessir ókunnu menn fá pá hress-
ingu, sem til er f búri og kjallara.“
„Næturloptið er svalt“, sagði lafði Loring um
leið <>g pau hjóuin sneru sjer við og gengu niður
ej>tir veginuni. Ilinir prfr fjelagar fylgdu peim
ujitir áltugdar. Aylwaid var kátur yhr ad haía aí-