Lögberg - 23.06.1932, Blaðsíða 2

Bls. 2.
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 23. JÚNÍ 1932.
Skemtiferð
Herra ritstjóri Lögbergs! Viltu
gera svo vel að Ijá rúm þessum
meðfylgjandi línum, í þínu heiðr-
aða blaði?
Mér fanst eg mega til að létta
mér upp og skríða úr hreiðrinu
eftir dvala vetrarins, eins og
björninnn, nafni minn, þó sólina
sæi, og hrista af mér rykið, o!g
taka mér skemtiferð í bíl með þeim
góðu hjónum, Olson og konu hans
og tveimur fallegum stúlkum, litl-
utti. Þau vildu svo góðfúslega
gefa mér rúm hjá sér; svo var við
til skarfs og ráðagerða Jón Björns-
son smiður, öll frá Lundar, Man.
Lagt var upp kl. 2 e. h., eftir að
hafa lesið ferðabæn sína í hljóði.
Þetta var föstudajginn 27. maí.
Þriðji partur vegar var allgóður,
næsti þriðjungur varhugaverður
með köflum, sem þó fljótt kom í
ljós að stýrimaðu*r þekti og kunni
tökin á, svo ekkert varð að meini,
o g við komumst klakklaust á
góða veginn, og fanst mér þá
helzt sem við værum á fluigi, ein-
hvers staðar milli himins og jarð-
ar, svo vel gekk.
Stanzað var kl. 7 að kvöli við
pósthúsið á Gimli, eftir góða ferð.
Jón fór með mig til forelra sinna,
Björns Jónssonar Ólafssonar
hómópatalæknis í Laxáral. Þeg-
ar að húsinu kom, var það harð-
læst; af því eg var þarna lítt kunn-
ugur, fór Jón með mig á hótel
bæjarins, svo eg ekki yrði að
strandaglóp, og var það vel gert
af honum, og hann endaði ekki
hjálpina fyr en hann var búinn að
koma mér í umsjá fallegrar o!g
ungrar stúlku, sem víst flestir
vita, þó gamlir ferðamenn séu,
hvað ánægjulegt er.
ið silungi, sem urriði var nefndur
og fékst í vötnutti á Arnarvatns-
heiði á íslandi; sagt var að sá
silungur kæmi úr sjó o!g rynni
eftir Þverá alla leið fram á Kjör,
svo í Úlfsvatn, er var í Kalmans-
tungulandi, enginn foss til fyrir-
stöðu í ánni.
Eftir máltíð gekk nafni minn
með mér yfir á Betel, helmiii
gömlu barnanna, sem þar voru að
bíða lausnarstundarinnar eftir
langt og strangt dagsverk; heim
ili, sem góður guð vakti upp 'göf-
uga, góða menn til að byggja og
hálda svo við og auka, með guðs
blessun til þessa dags, handa hin-
um öldruðu er þrá að fá hvíldina
og friðinn í sæluríki hans á himn-
um.
Fyrst skoðaði eg húsið, sem
mér þótti fallegt, utan og innan;
mér sýndist það svipa til grá-
steins, sem steinsmiðir voru að
höggva til í vönduðustu hásin á
íslandi; með þeim beztu er eg
þekti þar, voru þeir Stefán Jóns-
son úr Reykjavík og Magnús Vig-
fússon í Miðseli við Reykjavík;
þeir voru orðlagðir steinhöggvar-
ar, þegar eg var þar, þó máske
einhverjir aðrir hafi verið betri.
Eg hefi hvorki sjón né fegurðar-
smekk til að lýsa heimilinu rétt
og vel, gæti það kannske ekki þó
sjónin væri góð, vil að eins segja
að mér leizt vel á húsið utan og
innan. Sama var með vistfólkið;
það leyndi sér ekki, þe!gar inn var
komið, að hver maður sýndi sig
sjálfan, þar var sjón sögu ríkari.
Alt sem lifir sýnir það hvernig
með það er farið; það hljóta þeir
að vita, sem vel fara með skepn-
ur sínar, og fá það líka bezt borg-
að. Eg spuri marga hvernig þeim
líði; vel, afbragðsvel, var svarið.
Eg þekti þarna suma frá igömlum
Hótelið er stórt og fallegt hús,
af nýtízkugerð, með fallegum og tímum, svo sem: Vagn Eyjólfsson,
mörgum gluggum, er alt lýsa svo
1 Jón frá Fjalli og Jófríði, H Hjálm-
vel. Eigandinn er Jón Thorsteins-
son, sem kom til móts við mig,
mjög þægilegur viðtals og snyrti-
mannlegur; í hvítum búningi, sem
mér virtist klæða hann vel, þó
það væri ólíkt því sem eg hefi
vanist; hóteleigendu'r klæðast n.l.
frakka, sem stöðunni eins o!g
hæfir betur; en svo var hann þá
án gamans ekki lengi að skifta um.
Eg bað Jón um kvöldverð og
rúm, og var hann fljótur að snúa
sér við og segja mér að koma með
sér upp á loft, sem var yfir að
líta langt og fallegt, sem gefur
að skilja, því hann vísaði mér á
nr. 14 og virtist mér það nálæfet
miðju. Alt var í verelsinu, sem
fylgir vanalega.
Svo fórum við niðut, þar sem
stúlkan framreiddi kvöldverðinn,
sem var góður eftir því sem eg
bað um, með góðu tei. Með því að
háttatími var ekki kominn, þá tók
eg mér göngutúr niður í bæ aft-
ur, að hitta gamja og góða kunn-
ingja mína, Einar Gíslason bók-
bindara og Þórhildi konu hans,
sem tóku mér tveim höndum,
veittu mér gott kaffi, með allslags
góðu sætabrauði. Við mintumst
á gamla tíma; buðu þau mér að
koma næsta dag og vera hjá sér
næstu nótt, sem eg þáði með beztu
þökkum. Fór eg síðan upp á hó-
telið aftur, háttaði í rúmið mitt
og svaf þar aleinn; en snemma
vaknaði eg um morguninn ánægð-
ur. Hótelið var með afbrigðum
kyrlátt, og alt með röð og reglu.
Ekki heyrði eg rödd Bakkusar, svo1
að orð sé á gerandi; heyrði að-
eins sem blítt samtal úti í horni,
engu líkara en ástarhjali unnenda
á kyrrum stað, sem flestir hinna
eldri minnast. En sleppum öllu
spaugi og
Igamanið.
arsson sem var vesæl í rúminu;
hana þekti eg að öllu góðu í 45;
eg bað guð að fara að hvíla hana,
hún er mikið búin að starfa í líf-
inu og fær sigur að lokum; guð
blessi hana! — Bg sá litla Þórð;
hann var á góðu heimili hjá okk-
ur, þó sýndist mér honum hafa
farið fram; eg sá Þorstein, man
nú ekki hvers son; hann var í
Chu'rchbridge; ef hægt væri að
láta mig trúa því, að Karlamagn-
ús annar væri til, þá hefði eg trú-
að því að hann hefði kastað elli-
belgnum og væri þarna, svo fanst
mér Þorsteinn ólíkur því sem e!g
sá hann áður. Eg sá Daníel, sem
forsjónin virðist ekki hafa snúið
ásjónu að, ef dæma skal af æfi-
kjörum hans og því, er kunnugir
segja; þó eg öllu heldur líti svo
á, að hann hafi fremur flúið ham-
ingjuna eða ekki lifað þannig að
lánið færi að elta hann; slíkt hef-
ir margan góðan mann 'hent, að
rata ajdrei ve!ginn til gæfunnar,
og deyja svo úr þessum heimi
huggunarlaus; en nú er annað mál
með Daníel, eftir alt og alt ræður
hann sig á stóra skipið, 50—60
manna farið Betel; þar fann hann
lukkuna, öndvegissúlur sínar, sem
hann fyrir 30 árum kastaði út frá
Hábæ í Vogum; súlur Kvöldúlfs
komust í Borgarnes eða sama sem,
en hann ekki lifandi; en nú verð-
ur Dani vinuT minn á skipinu til
enda þessa lífs og vinnur sér inn
annað betra; sýnir hann nú bezt
vellíðan sína, saddur og sælleg-
ur, og lofar guð fyrir vistaskift-
in, sem hann má; og lofa eg guð
fyrir vellíðan hans.
Eg sá Jakob Briem, sem mér er
svo hlýtt til fyrir öll hans kær-
virtist hörð o'g ströng, en við nán-
ari athugun nauðsynleg og réttlát.
Séu 5—10 manns á heimili, þó
misjafnir sé, má vel við ráða; en
tökum svo 50—60 af margskonar
fólki, frískum og vanheilum, þá
fyrst fær forstöðufólkið að reyna
sig; formaður á sjó verður að
hafa stranigar reglur, þar er um
lífið að tefla. Þetta er eins og um
við Sigurð Ingjaldsson frá Bala-'
skarði; lét hann vel af sér, 87 ára,
er að semja aðra æfisögu, af öðr-
um manni, er hann þekti vel og
var eitthvað tengdur honum;
sýndist líða vel, og virtist muna
furðuvel frá gömlum tímum. —
Eg talaði við Guðmund Erlends-
son og konu hans, nýkomin á Bet-
el og láta vel yfir sér; G. 4 lag-
líf að tefla, þar sem ’margir erullegt smáhýsi, sem hann vill selja,
sjúklingar, sumir að fram komn-
ir; hér þarf að vaka á nóttunni,
og sýna þessum blessuðu aum-
ingjum alla þá kristilegu alúð og
hluttekning, sem ekki er nema
einn af tíu gæddur með eða með-
fætt.
Seinast talaði eg við formann-
inn; leizt svo á hann, að minni
byggju að dæma, að hann sé fædd-
ur með þeim hæfileikum, sem þarf
til að stýra og stjórna þessu 50—
60 manna fari; hjartað verður að
vera viðkvæmt, þó með fullri al-
vöru', eins og um ’stórsjó væri að
tefla; svo þarf réttlæti og sann-
leiksást að fylgjast með; og þegar
eg fór að reikna 61. ólafson út,
þá hygg eg nærri sanni þessa lýs-
ingu af honum.
Eg er að missa sjón á öðru
auga, þó sá eg eins og bjart ljós
skini af hvers manns ásjónu, sem
eg sá, og það ljós skín hvergi nema
þar sem Kristur er mitt á meðal.
Það hjýtur að vera á allra vitund,
að þetta veglega hús hefir verið
fyrst fyrirhugað af guði sjálf-
um; blásið því í brjóst kristilegra
og framkvæmdarsamra efna-
manna, sem fundu til þarfarinn-
ar að mynda félagsskap
koma þessu
margir svo
það er á fallegum stað og ágætt
fyrir þann, sem gæti lifað af vatn-
inu og haft eina kú. — Fleiri tal-
aði eg við, sem eg man ekki nöfn-
in á, en allir létu mjög vel af sér.
Mig langaði að fara í kirkju, en
vildi ekki verða eftir, eg var há-
seti og hafði ekki ráð. Ekki sá eg
neitt sem í frásögur var færandi.
En áður en eg enda þessar fátæk-
legu línur, get eg ekki annað en
látið í ljós þakklæti góðum guði
og við mína tvo velgjörðamenn,
Björn og Einar, ásamt þeirra
góðu konum; eg þekti þá fyrir 40
árum í sveit minni, þegar allir
voru þar nýkomnir, allslausir og
ekki að sjá nema dauðann fram-
undan, urðu því að leita annars-
staðar og treysta á lukkuna, sem
oft vill verða hart að finna. En
nú eiga þeir ágæt hús og öll þæg-
indi til lífs sem eftir er. Einar á
bóka-námuna en nafni minn fá-
eina skildinga, þá græna; svo nú
eftir alt stríðið í lífinu blasir við
þeim hjónum báðum, sem gleður
mig að sjá fram undan þeim, skin
fagurt og gleðiríkt æfikvöl. Báð-
um þakka eg gestrisni, sérilagi
Einari fyrir næturgreiðann, og
tii ag árna þeim svo allra heilla í fram-
í framkvæmd, sem1 tíðinni í Jesú nafni Eg bið þá sem
blessunarlega hafa'lesa- að fyrirgefa gömlum fausk á
stutt, þó Grímsstaða drengurinn
úr Reykholtsdal hafi tekið þar
öllum fram, með hinum mörgu
þúsundum sínum.
Svo þetta er þá annað guðs-
níræðisaldri. — Beztu óskir til
blaðsins og ritstjóra þess.
Vinsamlegast,
Björn Jónsson.
P.S.—Mitt bezta þakklæti færi
húsið, sem drottinn hefir stofnað eg W' 01son bakara fyrir alt «ott’
til. Allir muna eftir guðshúsi'keyrsluna austur og tM baka
alla velvild þessara hjóna, og hafði
komnu andlegu erindi, sem hann
lesandinn fyrirgefur, hefir glatt svo margan með, og
spaugyrði til að 'hlæja að, sem
Um morguninn bað eg svo um bæði gleður og yngir lífið. Hann
kaffi, drakk það og borgaði svo er sannarlega í ætt við trúarskáld
skuld mína og var vel ánægður.
Fór eg svo aftut til þeirra góðu
Gíslasons hjóna og drakk kaffi
með brauði. Síðan gekk Einar
með mér til nafna míns og Guð-
finnu konu hans, sem bæði tóku
mér svo alúðlega og létu mig
drekka hjá sér kaffi með brauði
og síðar neyta miðdagsverðar hjá
þeim; var þar fram reiddur fisk-
ur, sem eg ekki hafði smakkað fyr
og mér fanst helzt líkjast á bragð-
ið okkar nafnfræga, Valdimar
Briem, — guð veri lofaður fyrir
hans komu' í heiminn. — Svo held
eg eg nefni ekki fleiri, en eg sá að
öllum leið vel.
Svo sá eg og heilsaði Elinóru,
ráðskonunni annari, hin var ekki
heima; mér leizt sannarlega vel
á hana í allri sjón; blíð og aðlað-
andi og þýð í viðmóti og viðtali;
hún sýndi mér reglugjörð stofn-
unarinnar, en mér fljótt á að líta
forfeðranna, Betel. Kveð eg svo
þetta blessaða guðshús með öllu,
með bezta þakklæti fyrir alla á-
nægjulega móttöku og staka vel-
vild o!g gestrisni, og treysti því,
að drottinn verndi og varðveiti
það og alla sem í því búa, frá öi'lu
illu til síðustu stundar.
Svo kvaddi eg Betel, og Dan.,
sem á hefir verið minst gekk með.
mér ofan í bæinn, þar sem eg
kvaddi hann. Svo hélt eg til Gísla-
sons og drakk kaffi með fleiru;
svo leiddi hann mig inn í stáss-
stofu1, 24x24 og nær 8 fet undir
loft; ókunnugir mundu ekki trúa
hvaða fjársjóður þar var fólginn,
en hann var mikill, svo eg kunni
ekki að meta hann, og þannig hefði
fleirum farið, því þar var talsvert
af gulli líka. Eins og eg tiltók
stærð hússins, var hlaðið og stafl-
að bókum í það alt, og allar í
skrautlegu, gyltu' bandi, og hefi eg
ekki séð annað eins verk og bóka-
safn, allar bækurnar meira og
minna gyltar, stórar og smáar;
e|g tók niður nöfn á sára fáum:
13 bækur, 2 ár í hverri bók af
Skírni; Landfræðisaga íslands,
stór ferðabók Þorváldar Thorodd-
sens; 1. til 4. bindi Lýsing íslands,
1. til 4. bindi Bréf Jóns Si!gurðs-
sonar; Fróði Magn. Skaftasonar,
Svafa eftir Gísla Konráðsson, The
Household Encyclopedia, Geo-
graphy; Heimskringla Snorra
Sturlusonar. Þetta eru alt afan
stórar bækur og allar í ágætis
gyltu' bandi, eins og allar bækur
bækur hans. Svo er Heimskringla
og Lögberlg frá byrjun, í því broti
sem blaðið er upphaflega, allar
í skínandi bandi og snildarlega
frá gengið. Það eru miklir pen-
ingar í þessari gullnámu og ósk-
andi að Einar sjálfur hefði eitt-
'hvað gott af henni.
Mér leizt mjög vel á Gimli-bæ,
og mikill er sá munur á því nú eða
fyrstu bóluárin ógleymanlegu.
Eg talaði við nokkra, þar á meðal
Sigurð Sveinsson múrara og konu
hans Sigríði Sveinsson; þau létu
vel af sér, enda báru þau með sér
að þau vildu áfram; hafa la!glegt
lítið hús, og sýnist líða vel; Sig-
urður er lífsglaður og kjálka-
skeggið gamla sýndi, að hann var
gamal-íslenzkur. — Þá talaði
eg hina mestu ánægju af förinni;
sömuleiðis þakka eg Jóni Björns-
syni fyrir alla fyrirhöfn og snún-
inga við mig; vildi geta sýnt jöfn-
uð við tækifæri. Allra vinsam-
legast. — Björn Jónsson.
Tóbakið
og deilurnar um það.
Það var spánskur aðalsmaður,
Oviedo y Valdes, sem fyrstur
flutti tóbakið frá Mexico til Ev-
rópu, og héldu menn fyrst, að
jurtin hefði í sér fólginn merki-
legan lækningakraft. Hún var þá
kölluð “nole me tangare”. Jean
Nicot, sem var sendiherra Frakka
í Lissabon (1559) flutti jurtina
með sér til Frakklands, sem lækn-
ingajurt. Þess vegna gaf Leibault
henni nafnið “Nicotiana” í bók,
sem kom út 1570. Nú er eitrið í
jurtinni kallað “nicotin”, en plant-
an sjá'lf tóbak. Vita menn ekki
með vissu hvaðan það nafn er
upp runnið; af sama stofni mun
vera nafnið á héraðinu Tabasco
í Mexico.
Fyrir nokkru kom út bók um
tóbakið og notkun þess, eftir aust-
urrískan greifa, Egon Corti, og
er í þeirri bók ýmislegt merkilegt
að finna um sögu þess. Skal hér
gripið ýmislegt af handahófi.
'Tóbaksnautn breiddist furðu
fljótt út um Evrópu, og olli mikl-
um deilum á ýmsum sviðum,
stjórnmálasviði, fjármálasviði og
jafnvel trúmálasviði, að ekki sé
minst á hverju hneyksli hún olli
víða.
Walter Raleigh var sá fyrsti, er
flutti tóbak til Englands. Þá
réði Elísabet drotning ríki, og
hún var svo frjálslynd, að hún
reyndi sjálf tóbakið, en óvíst
hvort hún hefir vanið sig á það.
En eftirkomandi hennar, Jakob
konungur, var svarinn óvinur tó-
baksins. Hann samdi sjálfur mót-
mælarit gegn því,. 1 Oxford stofn-
aði hann til kappdei'lu um tóbak-
ið í því skyni, að fá það bannfært.
Einn af prófessorunum leyfði sér
þá að vera með pípu í munninum,
meðan hann talaði. Út af því ætl-
eg' aði konungur vitlaus að verða. —
Þetta var árið 1605. En sérstak-
lega var konungi illa við Raleigh
og það endaði með því, að Raleigh
var dæmdur til dauða og höggv-
inn. Hann var hinn rólegasti og
reykti pípu sína á leiðinni tii af-
tökustaðarins.
En það var þýðingarlaust, þótt
Jakob konungur hamaðist gegn
tóbakinnu og þannaði það. Þrátt
fyrir aftökur, fangelsisdóm og að
tóbakið var 'gert upptækt í stór-
um stíl, hélt það áfram sigurför
sinni í Englandi. Og í öðrum lönd-
um fór á sama hátt, fyr eða síðar.
Bæði versleg völd og kirkjuvöld
hömuðust gegn tóbakinu. Það var
máske eðlilegt um kirkjuvöldin,
því að prestar voru víða orðnir
svo forfal'lnir í tóbak, að þeir
reyktu það og tugðu meðan þeir
voru fyrir altari í fullum skrúða.
Urban páfi VIII. gaf því út kirkju-
boð um þetta efni 1650, en svo sá
hann fljótt, að tóbaksverslunin gat
orðið bezta tekjulind, og seldi
hana þá á leigu, í kirkjuríkinu,
enda hafði Richelieu kardínáli þá
þegar séð hve ágæt tol'lvara tó-
bakið var. Og upp úr því tóku ýms
ríki í Norðurálfunni upp á því, að
koma á hjá sér einkasölu á tóbaki.
Hertoginn af Montana seldi t. d.
manni nokkrum einkaleyfi í tó-
baks og vínsölu fyrir 16,900 doll-
ara.
Baráttan um tóbakið hélt á-
fram alt fram til 1840, en þá var
stríðið um það orðið á milli þjóð-
höfðingjanna og hinna frjáls-
lyndu flokka. Þó voru til ýmsir
ríkisstjórar, sem ekki forsmáðu
tóbakið. Þegar Pétur mikli kom
frá því að læra stórskipasmíð í
Hollandi, hafði hann meðfreðis
langa hollenzka pípu og reykti
jafnan úr henni. Þá eru og al-
kunnug ‘Tabakskollegium’ Prússa-
konunga, Friðriks I og Friðriks
Vilhjá'lms I. Þeir reyktu ósvikið,
þótt ýmsir aðrir þjóðhöfðingjar í
álfunni teldi það skrælingjasið og
ekki öðrum samboðið en almú!ga-
mönnum. Aftur á móti tóku þess-
ir sömu þjóðhöfðingjar óspart í
nefið. í ‘Tabakskollegium’ komu
saman allir helztu menn Prússa
o!g það gat komið fyrir, að farið
væri í kappreykingar. Árið 1635
var Stanislás fyrverandi Pól-
verjakonungur gestur þar, og þá
var sagt, að Friðrik Vilhjálmur
hefði reykt á móti honum 32 píp-
ur frá kl. 5 um kvöld og þagnað
til kl. 2 um nótt. En þegar Frið-
rik annar kom til skjalanna, lagð-
ist þetta niður, og var þá lagt
bann við reykin'gum, en það var
upphafið, er kólera barst þangað
—• (líkt og þegar koníaksbannið
ZAM-BUK
HERBAL OINTMENT
& MEDICINAL SOAP
ÁreiíSanlegt metSal viíS Bad Legs,
kýlum, Eczema, eitruðum sárum,
skurfum I höfði, o. s. frv.
Ointment 50c Mcdicinal Soap 25c
var upphafið hér í spönsku veik-
inni). Leopold fursti af Dessau
gaf hverjum manni leyfi til að s'lá
pipu úr munni þess er reykti. Og
þung refsing lá við því, ef menn
gengu reykjandi fram hjá varð-
mönnum Friðriks Vilhjálms II.
Victoria Englandsdrotning var
svo mikið á móti reykingum, að
gestir hennar urðu að púa inn í
ofnana, svo að hún fyndi ekki
reykjarlykt í hallarsölunum. Lúð-
vík 14. var líka mjög andstæður
reykingum, en dætur hans fengu
sér tog úr pípum lífvarðanna þeg-
ar þær gátu. Kvenfólkið var
snemma gefið fyrir að reykja.
Árið 1715 kom út bók eftir Ma-
dame Leucoranden, þar sem skor-
að var á konur að reykja, ef þær
vildu lifa lengi í landinu. Elísa-
bet keisarardrotning í Austurríki
reykti ákaflega mikið og var blátt
áfram veik, ef hún fékk sér ekki
sígarettu.
En hvernig sem látið var, sigr-
aði tóbakið alls staðar. Að vísu
er nú orðið minna um það meðal
stórhöfðingja að þeir taki í nefið
og reyki pípu. En vindla reykja
allir og sígarettur hafa rutt sér ó-
trúlega til rúms á seinni árum.
Sígarettualdan byrjaði í rauninni
upp úr Krímstríðinu. Voru það
þá aðallega tyrkneskar sígarett-
ur, er reyktar voru. Er þetta þó
einkennilegt, því að tyrkneski sol-
dáninn Murad IV, hafði lagt líf-
látshegningu við tóbaksreyking-
um.
Napóleon mikli reykti ekki, en
hann tók ákaflega mikið í nefið,
og eru neftóbaksdósir hans fræg-
ar enn í dag. Bismarck reykti
mikið, og Moltke tók í nefið. Er
svo sagt, að hjá Sedan hafi hann
alt af verið með dósirnar í hönd-
unum. Napóleon III. reykti mikið
af sígarettum, t. d. ekki færri en
50 hjá Solferino 1859 (í Heljar-
slóðarroustu). "
Af andans stórmennum má
líka geta um nokkra. Goethe var
á móti tóbaksnautn og sagði, að
hún gerði menn heimska. Tolstoy
sagði? að hún gerði menn vit-
'lausa. En Schiller gat ekki á
heilum sér tekið, ef hann hafði
ekkert að reykja.
(Lausl. þýtt). — Lesb.
mniHiimiiniiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiM
Þegar þér þarfniát
iiiiinininmnnnniiminnniiiiinnnniiiiiiiiiinnnnniiiiiiinnnnnniiinnnnnniiiiiiinnnniiiiiiinnnniiiiiiiiiiinniiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiriiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiii
PRENTUNAR
aiinnnniiiiiiiiiiiiii
þá lítið inn eða
skrifið til
uiiiiiiiiiimniniifflniiniiiiiiHiiiniiiiiiiiiniiNiiniiinii
iiiiiiiiiniiiinniiiiini
OTKe Columbia Press Limited
■iiiiiiiniiniiiniiiiiiii
sem mun fullnægja
þörfum yðar