Kirkjublaðið - 01.10.1891, Blaðsíða 2

6Ó
og vetrar-myrkri’ í birtu snú
með þinum elsku-eldi.
St. Th.
Trúrækni og* kirkjulíf fyr meir
eptir Þorkel Bjarnason.
það heyrist nú títt, að trúarlíf vort íslendinga sje
mjög í hnignun, kirkjurækni að leggjast niður, og jafnvel
húslestrar með á sumum stöðum. Finnst sumum að hjer
sje sýnilegur voði á ferðum fyrir kristilegt trúarlíf og
siðferði, þar sem aðrir aptur virðast í þessu sjá roða
fyrir nýjum degi andlegs frelsis, þegar öll hjátrú hverfur
fyrir ljósi menntunarinnar, eins og þeir kveða að orði,
og kirkjan fjötrar eigi framar hugi manna með óskiljandi
trúarsetningum. Á þessar skoðanir skal eigi dómur lagð-
ur að svo komnu máli, heldur skýrt frá því, hvernig
kristilegt trúarlíf birtist á ytra hátt nú fyrir 40 árum, að
svo miklu leyti, sem jeg man og þekkti til, og getnr þá
hver, sem vill, gjört ályktanir og samanburð við ástandið
nú eptir sínu höfði.
Hið fyrsta að börn fengu vit og mál, var þeim kennt,
Faðir vor, signingin og blessunarorðin, og svo bænir og
vers, svo mörg sem taka þótti að láta þau læra. Voru
þau látin lesa þetta að meira eða minna leiti á hverju
kveldi, áður en þau fóru að sofa, en opt var erfitt, að
minnsta kosti meðan börnin voru ung, að fá þau til svo
langs bænalesturs sem þá tíðkaðist, enda varð sveíninn
einatt sigursælli en áminningar, eða laðanir þeirra til
bænalestursins, er bænirnar ljetu lesa. Seinast var venju-
lega lesið Faðir vor, signingin og blessunarorðin eða þá
versið:
»Jeg legg nú saman angun mín« o. s. frv.
stundum þessi orð:
»Heimsins þegar hjaðnar rós,
en lijartað klökknar,
Jesús geii mjer eilíft ljós,
sem aldrei slökknar*;