Kvennablaðið - 20.01.1910, Blaðsíða 5

KVENNABLAÐIÐ
5
styrkja kvennalistann. Nöfn þeirra stóðu
ekki á kjörskránni, en kosningaundirbún-
ingsnefnd kvenna kærði fyrir þær allar, |
svo vonandi eru þær nu með.
Ú r b æ n u m.
Hljómleikar þeir, sem hr. Oscar
Johansen og frk. Kristrún Hallgrímsson
héldu þ. 17. og 21. þ. m., voru ágætlega
sóttir. Bæjarbúum var nýtt um að heyra
slíkt íiðluspil. Hr. Oscar Johansen er
listamaður, sem vert er að hlýða á, og fiðl- j
an er það hljóðfæri, sem þykir taka flest- j
um hljóðfærum fram að margbreytni. Tónar j
hennar geta i höndum listamannsins náð j
betri tökum á tilfinningum manna en flest
önnur hljóðfæri. Fröken Hallgrímsson lék
undir og gerði það ágætlega. Einkum lék
hún annað lagið, sem hún lék ein, af- i
bragðsvel.
GYisti Berling.
Eftir Selmu Lagerlöf.
(Frh.) ---
En »Herrarnir« eru eins og tamdir folar,
eöa södd villudýr. Einnar klukkustundar svefn
hölðu þeir um nóttina. Pá fóru þeir til jóla-
óttu söngsins við kyndlaljós og stjörnuljós.
Þeir sáu jólaljósin og hlustuðu á jólasálmana,
og andlitin þeirra urðu eins og hlæjandi barna-
andlit. Peir gleymdu jólanóttunni í smiðjunni
eins og menn gleyma ljótum draumi.
Mikil og voldug er majórsfrúin á Eikabæ.
Hver dirfist að lyfta upp hendinni, til að slá
hana? Hver dirfist að bera vitni gegn henni?
Vissulega ekki snauðu »Herrarnir« á Eikabæ.
sem i mörg ár hafa etið hennar brauð, og
sofið undir heunar þaki. Hún setur þá hvar
sem hún vill. Hún getur lokað húsdyrum sín-
urn fyrir þeim, hvenær sem hún vill, og þeír
geta ekki einu sinni flúið frá yfirráðum hennar.
Gnð veri sálum þeirra náðugur! Fjarri Eika-
bæ geta þeir ekki lifað.
Gestirnir við stóra borðið eru i glöðu
skapi. Par geisla fögru augun hennar Mariönnu
Sinclair, þur hljóma lágu hlátrarnir hennar
greifatrú Dohna.
En hjá »Herrunum« er núna dauflegt. Væri i
það þó ekki sanngjarnt, að þeir, sem eiga að
kastast i glötunina fyrir majórsfrúna, fengju að
sitja við sama borðið og hinir gestirnir hennar?
Hvaða níðingslegt uppátæki er þetta borð í ofn-
skotinu? Eins og »Herrarnir« væru ekki verðir
þess, að sitja til borðs með heldrafólkinu. —
Majórsfrúin kann vel við, að sitja á milli
greifans á Borg og prófastsins á Brú. »Herr-
arnir« eru niðurlútir eins og börn. sem höfð
eru út undan. Og nú vakna líka hugsanirnar
frá jólanóttunni.
Eíns og feimnir gestir gægj ast hinar kát-
broslegu lygasögur fram, þarna frammi við
borðið í ofn-skotinu. Par tekur reiði nætur-
inuar og loforðin, sem þá voru gefin, sér fast
sæti. Reyndar telur Júlíus gamli Kristjáni Berg
trú um, að steyktu rjúpurnar, sem boðnar eru
í kringum stóra borðið muni ekki nægja handa
öllum gestunum, en þetta vekur enga gleði.
»Pær geta ekki nægt«, sagði hann, »eg veit
hvað margar þær voru, En þeir hafa ekki
orðið ráðalausir fyrir það, kafteinn Berg, þeir
hafa steikt krákur handa okkur hérna við litla
borðiða.
Berencreutz herforingi bítur á vörina undir
skegginu og brosir dauflega. Gústi lítur allan
daginn út eins og hann væri að hugsa um,
að slá einhvern i hel.
»Pví skyldi ekki allur matur vera ærinn
góður handa Herrunum?« spyr hann.
Svo kemur, loksins fult steikarfat með
Ijómandi góðar rjúpur fram að litla borðinu.
En Kristján kafteinn er nú reiður. Hefir
hann þá ekki svarið krákunum æfilangt hatur,
þessum andstygðar flaxandi fuglum?
Svo biturlega hataði hann þær, að um
haustið klæddi hann sig í dragsiðan kvenbún-
iug, og setti kvenskuplu á höfuðið, öllum til
athlægis, einungis til þess, að komast í skotfæri
j við krákurnar, þegar þær sátu á ökrunum.
Hann leitaði þær uppi undir varptiðinni
I um vorið og drap þær hvar sem hann náði
j þeim. Hann leitaði uppi hreiðrin þeirra á
sumrin, hratt út liinum gargandi ófleygu ung-
um eða hann braut hálf unguðu eggin.
Nú rifur liann til sin fatið með rjúpunum.
»Haldið þið eg þekki þær ekki aftur?« segir
hann gremjulega við skutulsveininn. »Skyldi
eg þurfa að sjá þær flaxandi og gargandi til
þess? Svei, svei! Að bjóða Kristjáni Berg
krákur! Svei, svei!«
Með þessum orðum tekur hann allar rjúp-
urnar og kastar hverri einustu af þeim lengst
| yfir í vegginn.
»Svei, svei!« segir hann um leið, svo
undir tekur í salnum. »Að bjóða Kristjáni Berg
krákur. Svei!«
Og á sama hátt, sem hann var vanur að
kasta veslings kráku-ungunum upp í klettana,