Dagsbrún - 09.02.1918, Blaðsíða 2

DAGSBRÚN
24
óseldan af trollaraflota sínutn; síð-
an skyldi bærinn gera þennan
troilara út, og gæti þá orðið brúk
fyrir útgerðarstjóra líka í bæjarins
þjónustu.“
Það má með sanni segja að hr.
Jón Þorláksson sé ötull „agitator"
fyrir B-listann,' þegar hann geng-
ur svo langt að hann bregður al-
þýðufulltrúunum um að hafa látið
múta sér, og er vonandi að „Sjálf-
stjórn" kunni að meta það við
hann, að hann er ötulasti atkvæða-
smalinn, en ekki góðvinur hans
að fornu og nýju, hr. Kjartan Kon-
ráðsson síldarmatsmaður, sem þó
hann sé ötull „agitator" langt frá
stendur hr. Jóni Þorlákssyni á
sporði, því hann er vandaðri
maður en Jón, og mundi varla
hafa lálið sér detta í hug jafn
staðlausar aðdróttanir.
Annars er gaman að sjá það á
þessu skrifi hr. J. Þ. að hann ætl-
ar sér með því að hafa áhrif á
þann hluta almennings sem minst
hugsar. Hann veit sem er, að
flestir hugsandi alþýðumenn og
konur skilja hvert stefnir, og fylgja
Alþýðuflokknum. Því enginn sem
nokkuð hugsar lætur sér detta í
hug að alþýðufulltrúarnir, sem
hafa áhuga á því að bærinn reki
arðberandi togaraútgerð, vilji láta
bæinn fara að kaupa togara ein-
mitt á þeim tímum sem togara-
útgerð ekki ber sig um ófyrirsjá-
anlega langan tíma. Slíkt væri
ágætt bragð af þeim sem ehki vilja
að bærinn geri út, þvi það væri
vísasta ráðið til þess að sú trú
sem menn nú hafa alment á því
að bærinn geri út, breyttist í
ótrú. Þá er hitt engu síður agn
fyrir þá sem eru auðtrúa, að auð-
ugasti útgerðarmaðurinn hér í
Reykjavík sækist eftir því að kom-
ast á föst laun hjá bænum! En
ekki bendir það á að herra „agit-
ator“ Jón Þorláksson sé kunnug-
ur í bænum, að hann býr það til,
til þess að skaða Alþýðuflokhinn,
að hann hafi ráðið hr. Elías Stef-
ánsson til þess að standa fyrir fram-
tíðarútgerð bæjarins, því ef það
væri satt, mundi það langt frá því
spilla fyrir flokknum, heldur þvert
á móti, þar sem hr. E. S. af lang-
flestum mun álitinn duglegasti út-
gerðarstjórinn í bænum.
Um „múturnar" skal ekki talað
meir hér, það mun fara hr. J. Þ.
bezt að rita um þær, hann mun
þessháttar kunnugastur, en í næsta
blaði skulu leiðréttar ýmsar villi-
kenningar hans iim jafnaðarstefn-
una.
Ödáðaverkin á götunum.
Á þessum síðustu og verstu
tímum, er það allmargt sem
gerir mönnum lífið ervitt í þess-
um bæ, sultur og kuldi og liarð-
rétti af öllum mögulegum teg-
undum, og þar við bætist að
friðsamir borgarar, konur, börn
og gamalmenni geta ekki lífs-
hættulaust farið ferða sinna um
götur bæjarins þegar dimt er
orðið, vegna þrælmenna sem
virðast hafa fyrir atvinnu og
dægrastytting að berja á sak-
lausu fólki, sem hefir það eitt
til saka unnið að það þarf að
fara erinda sinna svo seint dags-
ins, að sólar nýtur ekki við á
hverri smugu í bænum.
Það er all-einkennilegt að í
Reykjavíkurbæ sem að sögn hefir
lögregluliði á að skipa til eftir-
lits á götunum, skuli finnast
dæmi til slíkra hermdarverka
sem þeirra, að ráðast á vinnn-
stöðvar friðsamra borgara, og
berja þá til óbóta fyrir augun-
um á sjálfum lögregluþjónun-
um, slíks munu hvergi dæmi í
viðri veröld, nema hér í bæ.
Sé það satt sem heyrst hefir,
að torvelt muni að sanna næg-
ar sakir á þennan óaldalýð, fyr-
ir unnin illvirki, þá vil eg spyrja:
DAGSBRÚN
kemur út á laugardögum, og er að
jafnaði 4 síður aðra vikunaen 2 hina.
Árg. kostár 3,00. kr. og borgist fyrir-
fram.
Afgreiðsla og innheimta á Lauga-
vegi 4 (Bókabúðinni).
eru lögregluþjónarnir ekki einu-
sinni vitnisbærir sem aðrir menn,
þó þeir séu ekki þeim vanda
vaxnir að halda hlífiskildi yfir
saklausu fólki i svipuðum til-
fellum og þessu, sem þó óefað
er skylda þeirra.
Það væri annars dálítið fróð-
legt fyrir almenning að birt yrðu
nöfn þessara illræmdu stiga-
manna opinberlega, svo fólk
gæti frekar gætt allra nauðsyn-
legrar varúðar og varnarmeðala
í framtíðinni. Mér og mörgum
öðrum, eru nöfnin kunn, en það
eru ef til vill ekki nógu margir
sem þekkja þau, en úr því skal
bætt síðar.
Ef svo skyldi fara mót von
minni, að afleiðingar af minnis-
leysi þessara áflogaseggja fyrir
rétti, og istöðuleysi lögreglunn-
ar yrðu þær, að þeir léku laus-
um hala eftir sem áður, þá gæti
farið svo að hinir friðsömu
borgarar þessa bæjar tækju rétt-
inn (hnefaréttinn) í sínar eigin
hendur og gengju svo frá þorp-
urunum að þeir j'rðu ekki i
standi til að berja á unglingum
og gamalmennum eða öðru sak-
lausu fólki næstu daga, en það
yrði ef til vill ekki talið »sam-
kvæmt lögum«.
Hinir umræddu þorparar
mættu gjarnan taka með i reikn-
inginn — fyr en þeir reka sig
á það í alvöru — að röskustu
mennirnir eru ekki ætíð upp-
vöðslumestir eða áflogagjarn-
astir.
En nauðsyn getur brotið lög
í þessu tilfelli sem mörgum öðr-
um. Friðsamur borgari
Prentsmiðjan Gutenberg.
Pað sem allir eiga að muna.
Sjúkrasamlag Reykjavíkur
heldur Hlntareltn n. k. sunnu-
dagskvöld í G.-T.-húsinu. Von-
andi minnast bæjarbúar þess,
hve mikið gott alþýða manna
hefir hafl af því, síðan það hóf
göngu sína, með því að koma
og leggja sinn skerf til að þetta
fyrirtæki gefi samlaginu góðann
arð, það er öllum bæjarbúum
fyrir beztu. Práinn.
/
jtokknr orð enn
um barnaheimili á íslandi
og stofnun þess.
En pær yrðu vonandi ekki svo
margar, eða pyrftu ekki að vera
margar ef rétt væri farið að, við
það græddi heimilið marga tugi
króna, jafnvel mætti stikla á pús-
undurn, ef bein sambönd yrðu feng-
in, sem ekki þarf að efa.
Eftir því sem mér hefir reiknast.,
mundi starfskostnaðurinn ekki yf-
ir stíga fimm og hálft þúsund
krónur yfir árið, en eg get búist
við því að öðrum sýnist, annað,
en það þrætuepli verður reynslan
að skera í sundur. Þá hefi eg laus-
lega drepið á hvernig horf þessa
máls er vaxið frá sjóndeildarhring
þeim, sem hugsjón mín grípur yfir.
Það or ekki svo að skilja að hér
sé nákvæmlega farið út í útreikn-
inga, eins og gert verður síðar, en
aðeins gefin örlítil hugmynd eða
sýnishorn af starfskostnaðínum og
fleiru. Æskilegt væri að heyra radd-
ir um þetta mál, úr sem flestum
hornum, ennfremúr er eg því við-
búinn, að reyna til þess að svara
öllum skynsamlegum spuniingum
þetta áhrærandi.
En það er þetta, sem mig lang-
ar að vita; hvort mönnum sýnist
þetta ekki vera nauðsynlegt, fyrir
heill og velferð þjóðarinnar?
Jön H. Árnason.
Hringur soldánsins.
105
hjarta mitt«, sagði hún með titrandi,
ákafri röddu.
»Eg er alveg sannfærður urn það«,
svaraði Rorgar og beygði sig dálítið að
henni.
Hún beið, en hann gerði enga frekari
tilraun til þess að nálgast hana.
»Hafliði. Þegar eg tefldi við Savary
um líf þitt, þá talaði hann dálítið um,
af hverju eg vildi bjarga þér. Heyrðir þú
það? Hann sagði að eg elskaði þig«.
»Já«, sagði Borgar, »eg heyrði það«.
»Og hvað hélztu um það?«
»Eg trúði honum ekki«.
»En ef það væri satt?« hvíslaði hún.
»Eg mundi varla geta trúað þvi«.
Hún greip óróleg í stólbríkina.
»Hafliði. Þú ert máske vanur því að
vera elskaður, en getur máske ekki skil-
ið, að kona segir þér það hreint og af-
dráttarlaust«.
Hann játaði þvi.
»En af hverju ekki? Ef að kona sér
mann, sem er sannur maður, og hún
elskar hann, — hví skyldi hún eigi mega
segja honum það? Þú ert sannur maður
— og eg blóðheit kona. Eg hefi þekt
marga menn, en engan sem þig og eng-
106
an, sem myndi hafa komið fram sem
þú, og engan, sem í þessu augnabliki
myndi ekki hafa tekið mig í fang sér og
kyst mig langa, heita kossa. Allir menn,
sterkir eða veiklundaðir, myndu hafa
gert það — en þú ert ólíkur öllum. Af
hverju?«
Borgar beit á vörina.
»Máske er eg ekki eins ólíkur þeim og
þér haldið«, sagði hann í hálfum hljóð-
um. »Máske Iangar mig líka til að taka
yður í fang mér og kyssa varir yðar og
augu —--------«
»Af hverju gerirðu það þá ekki?« hvísl-
aði hún hlýlega.
»Það yrði hvorugu okkar gott«.
»Hafliði«, hvíslaði hún aftur með nið-
urbældri geðshræringu, um leið og hún
teygði sig niður að honum og horfði á
hann með eldheitu augnaráði. »Er eg þá
ekki verð þess að vera elskuð? Yið tvö
ættum að elska hvort annað og berjast
hvort við annars hlið. — Afríka er stórl
Þú spurðir nýlega um hringinn. — Jæ-ja,
eg skal segja þér alt! Bréfin voru send
til Muley Hafid, þess er kallar til rikis í
Marokko, og vissir menn í Evrópu, sem
eg ekki hirði um að nefna hér, sjá hon-
107
um fyrir vopnum. Við erum í þeirra
þjónustu, og Bompard hafði bréfin, sem
fjölluðu um öll atriði ráðagerðarinnar út
í yztu æsar, og auk þess hring Muley
Hafids. Þessi hringur átti að vera honum
sem nokkurs konar vegabréf til Muley
Hafids og veita honum aðgang að liirð
hans. En hversu illa hefir okkur ekki
gengið! Eg er nú ein eftir til þess að
framkvæma þetta verk, að svo miklu
leyti sem það er mögulegt. Eg verð að
ná í bréfin og koma þeim yfir fjallið og
inn í landið. Þú verður að hjálpa mér
til þess! Eftir eitt ár, já máske eftir máfl'
uð, er Muley Hafid orðinn soldán í Maf'
okko, og eg get heimtað fyrir þig alt, serfl
eg vil. Er það ekki betra að stjórna heih1
héraði heldur en að mála smámyndir af
fallegum stúlkum? Væri það ekki dýr-
legt að hafa þúsundir undir sér, sem
hlýða minstu bendingu? Ráða yfir auð'
ugum námum og leika aðalhlutverkið 1
hinum mikla bardaga þeirra þjóða, sem
svo mjög leikur hugur á Marokko? ^1
þetta einskisvirði í þínum augum? k
eg sjálf þér einskisvirði ?«
Andlit hennar var nú komið fast upP
að hans og ilmurinn af hári hennar 1®