Fréttir - 27.11.1915, Blaðsíða 3

27. nóv.].
FRÉTTIR
235
JOOOOOOOOOOOCM
FRÉTTIR
koma út á hádegi hvern dag.
Ritstjóri: Einar Gunnarsson.
Hittist daglega heirna (Laufásv.
17) kl. 3-4. Sími 528.
Afgreiðslan er á Laufásvegi 17,
opin kl. 10—10. Sími 528.
Auglýsingar má aíhenda
í afgreiðsluna eða í prentsm.
Gutenberg, Sími 471. Einnig er
tekið við smáauglýsingum (gegn
borgun) virka daga:
í tóbaksbúð R. Leví’s. til kl. 11
síðd. og verzl. Kaupangi til kl.
8 síðdegis.
3000 0 00000000
Fundnr í FRAM
í kveld 27. nóv. í Templarahúsinu. Byrjar kl. 8^/2.
Guðm. Björnsson landlæknir talar um
vinnubrögð Alþingis.
Netaverslun
Litla búðin.
Vindlar,
Cigarettur,
Smávindlar.
Reyktóbak
Munntóbak
Neftóbak.
Atsúkkulaði,
Suðusúkkulaði.
Kakaó.
Confect,
Brjóstsykur.
Massagelœknir
Guðm. Pétursson.
Heima kl. 6—8 e. m. Sími 394.
Garðastræti 4 (uppi).
Massage - Rafmagn - Böð - Sjúkraleikflmi.
Brúknð
Islensk frímerki
keypt hæsta verði á
Frakkastíg- 7.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
♦ ♦
$ NaiiiimNtofa $
^ V öruliússins. ^
^ Karlmannfatnaðir best sanmaðir. ^
♦ Best efni. Ffjótnst afgreiðsla. ♦
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
Eg opna verslun mína í dag kl. 1 e. h. í Hafnarstrœti 16.
Trawlnet - Iiínnr - búið til í verksmiðju rainni.
IHargskonar veiðarfærl. Góðar vörur. Ódýrar vurur.
Styrkið innlendan iðnaðl
ftgerðarmenn! Veriliö allir við
Gosdrykkir.
Ritföng,
Teiknibólur.
Alt vandað, ódýrt,
tjölbreytt og nýtt í
Litlu búðinni.
Sigurjón c?áiursson.
Kjörskrá
til kosningar á endurskoðunarmönnum reikninga bæjarsjóðs 11. des-
ember þ. á. liggur frammi á bæjarþingstofunni 24. nóvember til 7.
desember að báðum dögum meðtöldum.
Borgarstjórinn í Reykjavík, 23. nóvember 1915. '
út. SCimsen.
afbragðsgott, fæst i
Matarverslun
Jómasar jónssonar.
Smið, vanan og góðan, vanlar til
að gera við mótorbát. Upp!. í
tóbaksverslun R. P. Levi.
Frá Paris.
169
þorpið sitt. Þeir fá aðeins að heyra um-
ferðarysinn þar, — og finna að þeir eru
þó lieima.
Þarna er örkumlamaður á ferli. Hann
gengur við tréfót, annan handlegginn vantar
hann, augnatóftirnar eru tómar. Hann styð-
ur| sig við þrekvaxna hjúkrunarkonu, sem
ljómar af ánægju yfir því aðgeta verið hon-
um til hjálpar. Hann syngur — erindi um
ástir og um tunglskinið í Provence. Hann
ber höfuðið hátt og er auðsjáanlega ánægð-
ur, heillaður af endurminningunum.
Er ekki skiljanlegt að gilda hjúkrunar-
konan sé glöð. Þessi ungi maður veit ekki
annað en að hún sé 20 ára, og ímynd hinn-
ar mestu jarðnesku fegurðar.
Sumir eru orðnir svo vanir blindunni, að
þeir ganga um með hendurnar i vösunum,
og með fasi sjáandi manna.
í útbyggingu einni er verið að vinnu.
Kennarinn, sem er fæddur blindur, færir
hermönnunum heim sanninn um, að mikið
má vinna þó að sjónina vanti ef að eins þol-
inmæðin er með. Og nú fálma þeii fyrir sér
með nál og tvinna, allir þessir ungu menn,
sem fyrir ófriðinn voru alsjáandi.
»Hafið þér haft fregnir af konunni yðar,
vinur minn«, spyr læknirinn hermann einn,
sem er í stórskotaliðsbúningi, og syngur há-
stöfum yfir vinnu sinni.
170
»Nei, engar og ekki heldur af litlu telp-
unni minni. Einusinni átti ég líka móður
og systur, en það var áður en ófriðurinn
hófst«.
Og aftur fer hann að syngja.
Þegar við erum komnir dálítið í burtu,
segir læknirinn mér að íjölskylda þessa
manns eigi heima í einu af þeim héruðum,
sem Þjóðverjar hafa lagt undir sig. Bréfa-
skifti er ekki hægt að hafa við fólk sem
þar á heima. I heilt ár hefir þessi maður
engar fregnir haft af fólki sinu og það ekki
af honum. »Við höfum raunar komist að
því«, segir læknirinn, »að húsið hans hefir
verið brent og að konunni hans hefi ver-
ið...........misþyrmt dálítið, skulum við
segja. Það er óþarfi að láta hann íá vitneskju
um það. Eí til vill gerir liann sjálfur ráð
fyrir því versta og reynir svo að reka harm
sinn á flótta með þvi að syngja«.
Við heyrum rödd hans að baki okkar,
Hann er að syngja gamanvísu.
»Jæja, karl minn, hér sitjið þér og baðið
yður i sólskininu«.
Maðurinn, sem læknirinn ávarpaði þannig,
var hár’vexti og fríður sýnum, með ljósbrúnt
hrokkið hár. Hann leit á okkur með ljós-
bláu augunum sínum, strauk yfirskeggið og
var allur eitt bros. En alt i einu varð mér
það ljóst, að augu hans voru úr gleri.
171
»Hyar særðust þér?«
»Hjá Arras«, segir hann og sveiflar liðlega
hendinni, sem hann hélt á vindlingnum i.
Svo fer hann að segja okkur frá, hvernig
þar hafi gengið til. Það er auðheyrt á tali
hans, að hann hugsar meira um það sem
gerðist á vigvellinum en um hitt, að hann
væri nú búinn að missa sjónina.
»Hsrað stunduðuð þér fyrir ófriðinn?»
»Eg var smiður, herra minn«.
Eg hafði vænst að hann mundi segja:
málafluttningsmaður eða stjórnarráðsskrifari.
En hann var þá smiður.
»0g hvað hugsið þér yðnr nú að taka
fyrir?«
Hann hrosir, yppir öxlum og segir: »Ó,
þér vitið —1«
Ég fékk víðar svör svipuð þessu, og víð-
ar mætti ég þessum kaldhæðnisbrosum, þeg-
ar minst var á framtíðina.
Hér læra þeir þó að vinna. Þeir læra að
vélrita, binda vendi, sauma peningabuddur
o. s. frv.
Nú er hringt til miðdegisverðar, og þá
fara allir á stjá og staulast inn i borðsalinn.
Ungar hefðarmeyjar bera þar á borð og
hjálpa þeim sem enn eru ekki orðnir vanir
að borða í myrkri, Þessar ungu stúlkur
ljóma líka af fögnuði. Ekkert gerir svipinn