Fréttir - 15.05.1918, Blaðsíða 4

4
F R E T T I R
lj. ðe Vere Stacpooie,
• ,
höfundur sögunnar um hlenzku
símamennina, sem prentuð verður
hér í blaðinu, er einn meðal hinna
helztu og nafnkendustu skálda á
Englandi. — Mr. Stacpoole hefur
sjálfur dvalist um tíma hér á landi
og þvi nokkuð kunnugur íslend-
ingum og kennir þess í frásögn
hans. Hann hafðist við á Hótel
Reykjavík um skeið sumarið 1912
og ritaði hann mjög skemtileg
bréf í ensk blöð um dvöl sína
hér. Voru þau flest birt í »Vísi« í
íslenzkri þýðing. í bréfum þessum
gat hann um fjölfróðan öldung
íslenzkan, sem hann hitti oft að
máli i Reykjavík, og var gamii
maðurinn oft að tala uin »styrj-
ölclinaa milli Breta og Þjóðverja, —
hvenær hún mundi hefjast og
hversu henni inundi reiða aí. Vildi
Mr. Stacpoole heldur henda gaman
að þessu, og hefur landi vor verið
honum framsýnni. En þungan
kvartar hann um þennan aragrúa
af Pjóðverjum, sem heimurinn sé
að verða fullur af og hvergi sé
friður fyrir — jafnvel ekki hér á
hala veraldar. Hann kom hingað
einmitt í sama mund, sem mann-
flutningaskip »Hamburg-Amerika-
línunnar« komu hér við og farþegar
dvöldust hundruðum saman í laudi.
Var þá heldur en ekki kvikt í
bænum og víða glatt á hjalla og
því ekki að kynja, þótt bre/.ka
skáldinu þætti minni »einveran« á
»eyðiskeri« þessu, en hann hafði
búist við.
Nú er öldin önnur. A'.
Prenlsmiðjan Gutenberg.
Afmæliskort,
fjölbreytt úrval
á Laugavegi 43B.
Friðfinnur L, Guðjónsson.
Au^lý5iriÉum|
í Fréttir er veitt móttaka í!
Litlu búðinni
í Pingholtsstræti þegar af-
greiðslu blaðsins er lokað.
Grasfræ
fæst lijá
Suðný Ottesen.
Riklingur.
Ágætur riklingur til sölu.
Aígreiðslan vísar á.
fastir áskrifenður.
Vegna fjölmargra áskorana
verður nú þegar tekið á
móti föstum áskrifendum
að Fréttum. Menn gefi sig
. fram í Söluturninum.
Gölf dú kar
vel vandaðir og- mjög’ ódýrir
eru nýkomnir í
verzlun
Jónatans hrsteinssonar
Nýjar vörur:
Cheviot. Morgunkjólatau. Léreft, margar teg. Dúnhelt léreft.
Fiðurhelt léreft. Nankin. Tvisttau. Alpacka. Flauel. Flónell.
Kadettatau, hv. og misi. Sængurdúkur, Verkfataefni, margar teg.
Handklæðadregill. Verkmannabuxur. Nærfatnaður.
Milliskyrtur. Manchettskyrtur.
Fiibbar, stííir og, linir. Gummiflibbar. Hálsbindi.
Manchetthnappar. Flibbahnappar. Lífstykki. Höfuðsjöl.
Bróderingar. Sflkiborðar.
Sokkar úr silki, ull og baðmull, fyrir karlmenn, kvenfólk og börn.
Bendlar. Saumnálar. Hárnálar. Hárspennur.
— Hárnet. Skæri. Buxnatölur. Buxnaspennur. —
Vestishringjur. Krókapör, svört og hvít.
Léreftstölur. Skelplötutölur. Smellur. Tvinni. Skógarn. Tej'gjuböud.
Barnahúfur, hvítar.
Plusskantur. Handklæði. Regnkápur og Regnfrakkar. Enskar húfur.
Og fleira og fleira.
Marteinn Éiriarssori & Go.,
Laugavegi 44.
Guy Boothby: Faros egypzki.
08
69
70
ekki liafi verið gengið um göludyrnar hjá
sér eftir klukkan tíu í gærkvöldi. En svo
sagði hún mér, að Ijós hefði logað í vinnu-
stofu yðar alla nóttina og nú get eg séð með
eigin augum, að þér hafið alls ekki farið í
rúmið. Þess vegna vil eg nú spyrja yður,
hvort þér hafið orðið var við þennan mann,
eða hvort þér getið gefið mér nokkrar bend-
ingar, sem geti komið okkur að liði að leita
hans ?«
Um leið og hann sagði þetta, var sem mér
birti fyrir augum og éins og eg sæi alt, sem
fram hafði farið um nóttina. Mér varð ósjálf-
rátt að líta út í hornið þar sem múmían
liafði verið. Mér til ótta og undrunar sá eg,
að hún var þar ekki. Hvað var orðið af
henni? Gat það átt sér stað, að Faros hefði
stolið henni og haft liana á liurt með sér
eftir að hann haíði gert mig meðvitundar-
lausan? Þetta virtist vera ómögulegt, en þarna
var sjón sögu ríkari, því að múmían var öll
á burtu. Var Faros nokkuð bendlaður við
þetta morð ? Fað var áreiðanlega milli klukk-
an tólf og eitt, sem hann kom inn til mín.
Og samt hafði eg enga verulega átyllu fyrir
þessari hræðilegu grunsemd. En eg þóttist
nú sjá, að þessi þögn min geðjaðist lögreglu-
þjóninum ekki sem be/t.
nFyrjrgefið þér«, sagði lögregluþjónninn
með nokkuð meiri þótta en áður, »en eg
verð að benda <yður á, að tíminn er mér
dýrmætur. Má eg spyrja hvort þér getið leið-
beint mér nokkuð eða hvort þér getið það
ekki?«
Eg vitna það til guðs, að eg hefði undir
eins sagt honum alt eins og var og alt sem
mér var kunnugt um, hetði mér verið sjálf-
rált. En það var nú ekki því að heilsa. Eg
var liáður einhverju óviðráðanlegu afli, sem
neyddi mig þvert á móti vilja mínum lil þess
að lijálpa Faros og bera fram hina fyrstu
vísvitandi lýgi, sem mér hefur nokkurntíma
um munn farið.
Sjálfum fanst mér svar mitt bæði hikandi
og grunsamlegt, en það var á þá leið, að
livorki hefði eg séð þennan mann né orðið hans
var á nokkurn hátt.
Þegar lögregluþjónninn hafði fengíð þetta
svar, bað mig á ný að afsaka, að hann hefði
gert mér þetta ónæði og gekk burtu, en eg varð
einn eftir með hugsanir mínar. Eg skamm-
aðist mín ofan fyrir allar hellur fyrir sjálfum
mér, hné niður á stól og huidi andlit mitt
höndum, rétt einsog eg gæti á þann hátt umfíúið
hugsanir þær, sem ásóttu mig. Eg spurði
sjálfan mig hvort eg væri í raun og sann-
leika svona langt leiddur, að eg hefði farið
að gera sjálfan mig að lygara, eg sem ávalt
hafði álitið alla lýgi fyrirlitlega og hreinustu
óhæfu. Guð minn góður! Eg held þetta hafi
verið einhver versta stundin á ævi minni og
hafa þær þó verið æði beizkar margar
hverjar.
Þetta svívirðilega morð stóð mér alt at
fyrir hugskotssjónum. Eg kannaðist vel við
sölubúðina þar sem það hafði verið framið
og sá í huga mér allan atburðinn jafn-
greinilega og eg hefði sjálfur verið þar við-
staddur. Eg sá sölubúðina troðfulla af ýms-
um fágætum munum og gasljóstýruna, sem
speglaðist í postulínsvörunum og bronzmynd-
unum. Sjálfur sat fornmenjasalinn við púlt
í einu horninu og írammi. fyrir honum stóð
Jaunmorðinginn Faros og ræddi við hann
Eg gat hugsað mér, að búðareigandinn hefði
alls ekki búist við neinni árás og þó að hann
hefði haft einhvern grun, þá var það mjög
efasamt, hvort hann hefði trúað þessum
vesala krypplingi til slíkrar mannvonzku og
ætlað hann jafn aflmikinn og hann reyndist.
Fá fór þetta leiflur, sem mest áhrifin hafði
haft á mig, að sjást í auguni hans. Hann
seildist hægt og hægt aftur fyrir sig ineð
hægri hendinni, þangað til hann náði í
hnífinn, sem lá á borðinu sem hann stóð
við. Svo rauk hann á fornmenjasalann eins
og köttur og hafði eg fulla ástæðu tit að
J