Fréttir - 17.05.1918, Blaðsíða 1

FRÉTTIR
\
DAGBLAÐ
21. hlað.
Beykjayíb, íostndaginn 17. maí 1018.
2. árgangur.
fer til Norðurlandsins strax
eftir Hvítasunnu svo framt
Sími 31.
Carl Höepfner. simi 31.
nægur flutningur fæst.
Þorsteinn Jónsson.
Sími 384.
Salome Ólafsdóttir frá Stapa-
dal í Arnarfirði er vinsam-
lega beðin að koma til við-
tals í Pingholtsstræti 7 hið
fyrsta.
Nýkomið í verzl. Goðafoss:
Stofixspeg'lai* og Smáspeglar, Rárgreiður, Hárburstar.Fataburstar,
Naglaburstar, Tannburstar, Rakvélar og blöð í þær, Slipólar, Raksápa,
Tannpasta, Andlitscrém, Andlitspúður, Ilmvötn, Hármeðul, Peninga-
buddur fyrir karla og konur. Myndarammar, mikið af ódýrum Sápum.
Kristín Meinlxolt. Sími 436.
Misskilningur.
Londoti, ódags. rnótt. í gær.
Vxntanleg þýsk áhlaup.
Aldrei heyrist öðru hærra hér i
höfuðstaðnum uin hin miklu mál,
sem Alþingi hefur nú til meðferðar.
Fullveldismálin eru þó engi smá-
mál. Að minsta kosli hlýtur hver
maður að reka augun í þá tvo
viðburði, sem orðið hafa í íslenzk-
um stjórnmálum. Hinn fyrri er sá,
að alt Alþingi krafðist siglinga-
fána einum rómi, og þótti mörgum
sem mikið gott mundi af því leiða.
Hinn er sá, að nú fyrst er krafan
um hreint konungssamband að
minsta kosti orðin almenn krafa.
Menn hafa loks fengið einurð til
þess, að heimta eigi lakara sam-
band en það, sem Gizurr kom oss
i forðum. Lengi urðum vér að liíða
þess, að svo langt kæmist. Mega
menn af því sjá, hversu háskalegt
það er, að ljá erlendu valdi fang-
staðar á sér. Byrjunin var ekki vond,
endalaust seig þó á ógæfuhlið og
þjóðin var nálega aldauða, áður
en henni fór að þoka upp á við
aftur. Og síðan er heil öld og þó
erum vér eigi komnir lengra en
þelta, að krefjast nú þess, er ó-
hamingja vor skildi eflir, þá er
allir helztu menn landsins sviku
ættjörð sína. Lengi býr að fyrstu
gerð, og geta því örlög þjóðarinnar
uni margar ókomnar aldir verið
undir þvj komin, að Alþingi fylgi
óskift og lueð' fullri einurð full-
veldiskröfu vorri.
Fregnritarar frá Vesturheimi í París halda, að mesta
megináhlaup Pjóðverja muni hafið verða frá Labasse
suður undir Amiens, En bandamenn eru viðbúnir við
að mæta þeim.
Viðureigsiti að vestan.
Opinber frönsk tilkynning: Vér gerðum öflug
áhlaup á Pjóðverja fyrir sunnan Nailles og tókum
skóginn fyrir vestan Avre-hæð.
Opinber brezk tilkynning: Frakkar sækja fram að
fyrri vigstöðvum sínum í geiránum fyrir norðan
Kemmel og reka flóttann rösklega.
fatigaskifii.
Pjóðverjar fara fram á skifti á herföngum í stórum
stíl, er nú stjórn Breta að íhuga slíka ívilnun, aðallega
um skiíti á föngum, er herteknir voru fyrri ófriðarárin.
Cenlral Neu>s.
Khöfn. 15. maí, mótt. í gær.
péitanð.
Líklegt er talið, að Pólland verði fullvalda ríki í
konungssambandi við Austurríki. (Framh. á 3. síðu.)
K venúr,
hefur tapast á Njálsgötu,
Laugavegi eða Pingholts-
stræti, merkt F. E. á bakinu.
Afgreiðslan vísar á.
Mikil undur eru það því, að
engir láta neitt til sín heyra, að
kjósendur ávarpa þingið alls ekki.
Margir halda, að deyfð og áhuga-
leysi valdi. En það er misskiln-
i
íngur.
Þá eru og bjargráðamálin eigi
smá. Pingið kom saman 10. apríl
og skipaði þegar bjargráðanefnd.
En sú nefnd kaus að formanni
Sigurð Stefánsson, búmann mikinn.
Hefur sú nefnd mikið og veglegt
starf, að kenna þingi og stjórn ráð
til þess, að tryggja þjóðina gegn
miklum og margvíslegum hættum.
— Vér eigum undir högg að sækja
allar aðfluttar nauðsynjar vorar.
Til þess að tryggja oss aðflutn-
inga gerir stjórnin svonefnda sainn-
inga við Breta. Á þá að heita frygt,
að vér fáum að kaupa nóg að
vöxtunum af nauðsynjavöru. En
þá vanlar þó trygging þess, að vér
náum vörunum að oss. Banda-
þjóðirnar leyfa oss því að eins að
sigla um sjóinn, að vér beygjum
oss undir fyrirskipanir þeiira. En
þeim er svo farið, að þær fela í
sér hlutleysisbrbt gegn hinni ann-
ari hlið hernaðarins og mundi
verða talið svo, ef oss væri sjálf-
rátt. En ef miðvelda-sambandið
vildi líta á framferði vort skilnings-
lausum augum, þá er hætt við að
oss yrði meinað hafið frá þeirri
hlið. Vér getum því orðið svo milli
ste.ins og sleggju, að vér náum eigi
að flytja að oss þau föng, sem vér
kaupum. Vér gætum og komizt i
sömu vandræði með öðrum hætti.
Söm yrði afleiðingin, ef vér yrðum
að sæta sömu meðferð, sem Holl-
endingar um skipakost vorn. Vér
erum því eigi tryggir, nema vér
eigum forða i landinu. En nú er
hann eigi til. Þá sýnist eini veg-
urinn sá, að tryggja sig með á-
vöxtum landsiús sjálfs. Til þess á
nú bjargráðanefndin að hitta ráð.
Þau munu vera harla vandfundin,
enda hefur litið frá henni sézt. —
Ekkert heyrist þó til kjósenda um
þetta, og jafnvel ekki, þótt hevrzt
liafi, að þingmenn vildi hlaupa
/