Fréttir - 11.07.1918, Blaðsíða 2

2
FRETTIR
Blómið blóðrauða.
Eftir
Joh. Linnankosky.
(Frh.)
Flokkur hans rekur upp skellihlátur. Allir
horfa á Ólaf. Hann roðnar lítið eitt í framan,
en hann þegir, bítur bara á vörina og snýr
sér undan, — til þess að sjá ekki fossinn
framar.
Rauðstakkur sendir hæðnishlátur á eftir
honum, tekur stjakann í hönd sér og hraðar
sér út á bjálkann hér um bil tíu faðma and-
spænis brúnni.
Hann hleypur út á flotann og velur sér
bjálka til þess að standa á, — stuttan, digran,
bir^tan grenistofn, en stöðugan undir fæti,
og flýtur hann vel.
Skrítnu brosi bregður fyrir á andliti Ólafi.
»Tókuð þið eftir?« segir maður á brúnni
við þann er næstur honum stóð. »Þetta veit
ekki á neitt gott. Hann veit jafn langt nefi
sínu«.
»Nú! Burt með ykkur!« Rauðstakkur bregð-
ur stjaka sínum undir stíflu-bjálkann og
hleypur á hann upp. Spyrnir hann nú hart
við og bifar bjálkann, svo hann tekur að
riða, en vatnið skvettist um hann.
»Sá er karl i krapinu!« er kallað á brúnni.
* *
Hann stöðvar hreyfingar stíflu-bjálkans,
horfir hreykinn í áttina til brúarinnar, blístr-
ar og höggur stjakanum ofan í tréð, svo
hann stendur þar teinréttur. Svo gengur hann
nokkur spor aftur á bak með hendur á síð-
um, og fer að lesa »faðir vor«, en fremur
flysjungslega.
»Hafið þið séð nokkurn hans líka?« hrópar
einn af félögum hans á brúnni.
»Nei, engan! Sjáið þið hann b.ara!«
»Hættu þessu, — hér á ekki við að fara
svona með »faðir vor!« er sagt alvarlegri
röddu.
»Hvern þremilinn kemur þér það við, hvort
eg syng eða biðst fyrir!« svarar Rauðstakkur,
en hættir þó og* losar stjakann. Hann nálg-
ast brúna.
Nú hefur slraumurinn gripið trjástofninn.
Vatnið skolar um fætur manninum. En hann
stendur eins og bjarg. ,
Hraðinn eykst, stofninn hverfur í freyð-
andi röst, — á brúnni standa allir á önd-
inni.
Stofninum skýtur úr kafi. Hann rekur sig
á eitthvað og snýst í strauminum. Maðurinn
riðar, en nær jafnvægi með stjakanum og
stendur teinréttur.
Nú léttir þeim á brúnni.
»Tra-Ia, la-la-la!« raular Rauðstakkur,
stígur dans-spor og sveiflar sér til jafnvægis.
»Sá kann fótum sínum forráð!« er hrópað
á brúnni.
Sumir skotra augum til Ólafs — til þess
að sjá, hvort hann taki eftir því, að keppi-
naut hans sé goldið lof í lófa.
Hann lætur sem hann heyri ekki né sjái,
en beinir allri athygli sinni að iðukastinu.
Auðséð er á svip hans, að hann er sem á
glóðum.
í sömu svipan rekst stofninn, er Rauð-
stakkur stendur á, á stein í kafi, og kastast
á bak aftur með braki miklu, — hann missir
stjakann í freyðandi iðukastið um leið og
• hann tekur stökk undir sig, — hann lýtur
áfram, en réttir aftur úr sér, — hann stend-
ur teinréttur sem áður, stígur dans-spor aftur
á bak, og trjástofninn þýtur fram hjá stein-
inum.
»Þetta var enginn barnaleikur!«
»Nei, nei, — það er óskiljanlegt, að hann
skyldi ekki hrapa ofan i iðuflauminn«.
Stofninn þýtur áfram á fleygiferð. Maður-
inn stendur föstum fótum.
Nýr árekstur. Nú rís fremri endi stofnsins.
(F'rh.)
Lloyd Georg-e.
Eftir
Frank IMlriot.
(Frh.)
Þegar Lloyd George átti í höggi við
Chamberlain, átti hann oft í vök að verjast.
Stundum bar svo við að skoðanir hans
reyndust ekki á rökum bygðar, og sannanir
hans rangar og léttvægar. Er svo bar undir,
átti hann enga vægðarvon. Má svo að orði
kveða, að hann væri tættur í sundur. En
öllum til mikillar undrunar lét hann aldrei
hugfallast. Að lokinni hverri árás bað hann
um orðið af nýju, og lét sig engu skifta
skammir þær er hann hafði hlotið. Hann
bar fram nýjar ákærur, og hegðaði sér sem
hlutverk hans væri að refsa syndurum.
Stundum t^r hann að dæmi Chamberlains,
benti á hann og hvíslaði rólegur og kaldrana-
legur, og kom það þá stundum fyrir, að hetjan
Chamberlain brá litum. Engu væri meira
logið en þvi, et menn segðu, að Lloyd George
hefði gert sér far um að forðast hatur manna
í þann tíð. Eitt sinn er Lloyd George réð af
ákafa miklum á Chamberlain, brá honum svo
að hann þaut á fætur. Sögðu menn að það
væri í fyrsta sinn sem þessi gamli bardaga-
maður hefði fundið fyrir mann, sem hefði
verið fær um að ganga á hólm við hann.
IV.
Ófyrlrleitinn stjórnmálaniaðnr.
Hvað var það sem einkendi stjórnmála-
baráttu Lloyd George? Hvers vegna átti hann
sífelt í erjum, sem ollu því, að fleiri urðu
féndur hans en vinir? Hvers vegna kaus hann
altaf að standa á öndverðum meið við stjórn-
ina, hvort sem hún var í höndum fénda hans
eða flokksbræðra? Var það nokkuð annað en
frægðarlöngun, sem réð gerðum hans og olli
því, að hann gerðist ávalt formælandi hinna
óvinsælustu mála? — Ressar spurningar renna
upp i huga mínum, og það er eigi erfitt að
leysa úr þeim. Lloyd George var maður ákaf-
lyndur og tilfinninganæmur, og hafði skáld-
legt ímyndunarafl til að bera. Fegar í æsku
varð hann æfur, er hann sá fátæklingana
kúgaða frá vöggunni til grafarinnar. Honum
leið aldrei úr minni umhyggja sú, er móðir
hans bar fyrir börnum sínum. Frændi bans
bar af öðrum að vitsmunum og vilja, en þrátt
fyrir það lítilsvirtu menn hann fyrir sakir
skoðana hans i stjórnmálum og trúmálum,
þrátt fyrir það þótt þessar skoðanir hans
væru af göfugum rótum runnar, og hann
leitaðist við að lifa samkvæmt þeim.
Er Lloyd George óx þroski, sá hann að
það voru aðalsmenn og auðkýfingar sem
kúguninni ollu. Mestur hluti þjóðarinnar átti
við fátækt að búa, og var varnað allra fram-
fara og menningar. Fátæklingarnir máttu
ekki mynda sér sjálfstæðar skoðanir, og þeir
sem völdin höfðu voru menn, sem höfðu
hlotið auð að erfðum, hlotið hann af heppni
sinni eða aflað sér hans með dirfzku sinni.
Hann titraði allur af gremju er hann hugs-
aði um þetta. Hann sá að það sem olli þessu
ranglæti voru einkarétlindi þau, er auðmenn-
irnir höfðu, og áður en hann sjálfan varði,
hafði hann gengið á hólm við það sem rang-
lætinu olli. Hann unni Wales heitar öllu öðru.
Hann bar trúmálin mjög fyrir brjósti, og hon-
um svall móður er hann hugsaði um það, að
ríkiskirkjan ætti að halda áfram að kúga
landa hans. Hann sá, hve fátæklingarnir áttu
við bág kjör að búa, því að hann hafði sjálf-
ur alist upp i fátækt, og börnin eru álirifa-
næmust allra.
Er Búastríðið byrjaði, varð hann bæði
hryggur og reiður. Hann sá, hve það var
óréttlátt, að stórveldið Bretland rænti þessa
litlu bændaþjóð frelsi sínu. Þegar frá upp-
hafi vega talaði hann með ákafa miklum
máli Búanna, Þótt hann væri einn sins liðs,
jók það á ánægju hans að geta gert höfð-
ingjunum óleik, því að það voru þeir sem
ollu þessu ranglæti, eins og svo mörgu öðru,
sem miðaði til vansæmdar þjóðinni. Hann
réð á hvern af öðrum þeirra manna, sem
mest voru metnir og mest höfðu völdin.
Adrei leit hann á þær afleiðingar, sem þetta
gæti haft, og þessi ósérplægni hans aflaði
honum virðingu, jafnvel þeirra manna, sem
voru svarnir féndur hans. En einmitt um
þetta leyti, er hann stóð á öndverðum meiði
við alla þjóðina, var hann ávalt að hugsa
um það, hvern veg bæta skyldi meinsemdir
þjóðarinnar. Hann vildi reisa úr rústum, í
fegurri og betri mynd, það sem hann reif
niður. Lengi má um það deila, hvort hann
hafi haft á réttu að standa í baráttu sinni
gegn Búastríðinu. Hvern veg sem ástatt er,
rekur þann mann nauður til, er lýsa vill lífi
hans, að finna samræmið í þeim hluta þess,
sem virðist sundurleitur og eigi á réttri leið.
Þegar öll þjóðin var honum andstæð, sök-
um afskifta hans af Búastríðinu, réð hann
af að fara til Birmingham, kjördæmis Joseph
Chamberlain’s, til þess að vinna menn á sitt
mál. Vinir hans báðu hann að fara ekki, en
það var árangurslaust. í Birmingham reyndu
menn af fremsta megni að koma í veg fyrir
að fundur yrði. Fundarkvöldið hafði fjöldi
manna safnast saman á fundarstaðnuro, og
menn voru svo æstir, að lögreglustjórinn í
borginni bað Lloyd George að h*tta sér ekki
upp í ræðustólinn. En Lloyd George gaf orð-
um hans eigi hinn minsta gaum. Hann sótti
fundinn, og er hann kom, varð svo mikið
uppþot, að slíks eru fá dæmi í hinni brezku
stjórnmálasögu. Áflogin voru ægileg, og vinir
Lloyd George voru fótum troðnir af flokks-
mönnum Chamberlain’s, sem þustu að ræðu-
stólnum. Stólar og borð voru brotin, og glugg-
ar og alt sem fyrir varð. Margir menn voru
særðir, og einn hlaut bana. Lloyd George
komst með naumindum á braut, klæddur
einkennisbúningi lögreglunnar.
Saga þess, sem við hafði borið í Birming-
ham, fór um landið eins og eldur í sinu. —
Lloyd George var hræddur og nefndur rag-
geit af því, að hann læddist burt í dular-
klæðum. Ef fært væri að skjóta honum
skelk í bringu, þá hefði verið úti um hann.
Nokkrum dögum eftir atburð þenna, hitti
þingmaður nokkur Joseph Chamberlain í
þingsal neðri málstofunnar. »Ekki tókst fylgis-
mönnum yðar að drepa Lloyd George þarna
um kvöldið«, sagði hann. »Því er jafnan þann
veg farið«, sagði Chamberlain, »að það sem
öllum ber að gera, það er látið kyrt liggja«*
(Frh.)