Höfuðstaðurinn - 11.01.1917, Blaðsíða 4

HÖFUÐSTAÐURINN
T»ux^ám-m6loir \xvxv.
Enn geta menn fengið nokkra mótora í maí-
mánaðarlok ef paníanir eru gerðar fyrir
miðjan þennan mánuð.
Það er óþarfi í augiýsingum að felja upp kosti TUXHAM-mótoranna fram yfir
aðrar mótortegundir - þeir etu kurnir af reynslu. Að eins skal
það tekið fram hér að þótt TUXHAM-móíorinn kosti
lítið eitt meira en einhver önnur móíor-
tegund, þá sparar hann yður
þann kostnað
margfafdlega á einu ári nuð mínni olfueyðsiu.
Talið við umboðsmann verksmiðjunnar í dag
fremur en á morgun.
15
á óvart að hitta hana og heilsa henni með fullkominni
stilling og segja henni, hvað sér þækti undarlegt að finna
hana hér. En er hún tæki að spyrja ætlaði hann að
segja sögu þá, sem hann hafði sett saman. Hún
mundi þá hafa sýnt einhverja hluttekning, hálfókunn-
uglega, eða hálfhranalega, úr því svo var skift um
stöðu hennar gagnvart honum, en það hefði verið ljúft
að heyra aftur málróm hennar. En hann sá einungis
augnaráð hennar, titringinn sem fór um hana og fölv-
ann í rauðleitri eldsglætunni. þá var sem gripið væri
heljartökum um hjarta hans og hann gat engu hljóði
upp komið. Allra sízt gat hann fengið af sér að láta
fyrsta orðið til hennar vera lýgi. Hann hafði gleymt
að taka tillit til þess í ráðagerðum sínum.
„Eg hefi komið með mann með mér úr skóginum
sem þú sér“, sagði Níels.
Ingigerður leit eigi tii hans að heldur. Hún leit
á blaktandi skuggann fyrir aftan hann og ofan hann
og skalf af tilhugsuninni að heyra málróm hans. Nú
var langt síðan rödd hans var horfín úr draumum
hennar. En nú vissi hún að fortíðarinnar bergmál
mundi svara þeirri rödd sem fyrrum í draumum hennar.
„Eg sé það“, svaraði hún og hafði eigi fleirri
orð um.
„Eg ætla að láta hann vera hér“, mælti húsbónd-
inn ennfremur, af því að mig vantar mann og hann
leitað sér atvinnu. þú verður að sjá um að hann fál sitt,
Af því að þetta var svo einfalt mál gætti hann
16
þess ekki einu sinni, hvernig henni yrði við. þetta
mál átti heima á yfirráðasvæði hans og fáorð skýrsla
þótti honum nóg. En ef hann hefði tekið eftir henni,
þá hefði hann undrast.
Ingigerður varð hálfu fölari en áður og brá hend-
inni í áttina aö hjartastað sem eitthvað hefði stungið
hana þar inni. En hún lét höndina aldrei ná barmin-
um, heldur þröngdi henni til að hverfa frá. En erfitt
varð henni það og fór það fram í smákippum. Hún
náði og valdi á röddinni, er hún svaraði og varð þó
heldur stutt í spuna:
„Einmitt! það skal verða gert“.
Níels var þreyttur og grunlaus og varð því einskis
var. Fólkið hugsaði: Henni fellur ekki að þetta réðst
svo skjótt. Má og vera að henni mislíki að hann réð
þessu einn. Hún er ekki viljalaus! En því þótti mál-
ið ekki skifta miklu.
Gabriel stóð einn sér og horfði og horfði, er
hún sneri sér aftur að eldinum og hann logaði upp,
er hún fleygði brenni á hann til þess að fá titrandi
• höndum sínum eitthvert starf. En enginn tók eftir
honum.
Hvað veldur, er hún fölnar svo? hugsaði hann.
Mun reiði valda því? Misljkar henni að eg, fyrver-
andi húsbóndi hennar, minni hana á þá tíma. því hefði
eg átt að gera ráð fyrir. En ekki er það góðmannlegt
af henni, þegar .hún sér mig fátækan. Að heilsa mér
ekki einu sinni! En hvað sem um það er, skil eg