Höfuðstaðurinn - 17.02.1917, Blaðsíða 2

HðFUÐSTAÐURINN
Nýlendubónclinn.
Eftir Charles Garvicé.
—— Niðurl.
»Nú — ekki er það nú beinlínis. Eg skað-
aðist á fjáreigninni, en eg hafði fleira í takinu.
sem hefir hepnast vek«
Lávarðurinn staröi á hann eftir sem áður,
en nú iór að síga í hann.
»Hvernig er þessari framkomu yðar háttað,
HintonPc spurði hann. »Þér hafið komið hing-
að í dulargerfi.*
»Nei — nei«, sagði Hinton skjótlega. Mér
datt alis ekki í hug að þér mynduö álykta svo
að eg væri ðregi, þótt illa gengi með kvik-
fjárrækíína, En þegar eg varð þess var að
þessi misskiiníngur varð ekki til þess aö þér
töpuðuð áliti á mér þá var mér eins og iéttara
við að lofa misskilningnum að haldast. Eg gat
þá líka haft nokkuð til þess að grobba af
þegar eg kom aftur heim, því eg gat sagt að
alt væri það satt sem Iesa mætti um gestrisni
íra. Þá« — sagði hann um leiö og hann leit
iil Klöru sem einblíndi á hann — »átti eg
eftir að sýna þér — og ungfrú Klöru —
hvaða náungi Gregson er. Já, herra minn«,
hélt hann áfram um leið og faðir Klöru sneri
sér að henni — »eg varð ástfanginn í ungfrú
Klöru þegar eg sá hana í fyrsta sinni: svona
er það í Ástraiíu. Og —«
»Og þú?« sagði Rosleigh lávarður við
Klöru. »Eg er nýbúinn að spyrja hana að
því«, greip Hinton framm í og stóð á fætur.
Klara stóð Iíka upp, en sagði ekki neitt.
Þau gengu út. Það var glaöa sóiskin og
Hinton leiddi hana að sfól í laufskálanum við
endann á þakinu.
»Nú er tíminn kominn. Eg vann Gregson.
Eg hefi athugað hann og gerir ekki til hvern-
ig, en eg veit að hann hugsar ekki um neití
nema peningana sína. Nú er ekki hann að
óttast meir og nú er eg kominn til þess að
biðja þín«, sagði hann um leið og hann náði
sér í stól og settist við hliö hennar.
Hún sneri sér að honum blóörauð í framan
með titrings smá ánægjuhlátur og huldi andlit
sitt í barmi hans. »Þú veizt hverju eg svara.«
P
A s t r a u n.
Eftir Charles Garvice.
Cynthía Dale stóð uppi á hólnum við furu-
trén, brá hönd fyrir auga og horfði á sólar-
lagið, sem sló fagurrauöum bjarma á loft og
lög. Alt glóði í litskrúði svo Iangt sem augað
eygöi, blómin í brekkunum, rauð húsaþökin
og hvítir og rauögulir veggirnir í Tessacotí-
þorpinu neðan við hólinn. Fyrripart sumars
gefur Noiður-Devon Ítalíu ekkert eftir að
Ijómandi fegurð og töfrandi Iitprýði.
Cynthía var ekki fædd í Devon. Faðir
hennar hafði veiið skrifari í Lunddnum, en
var nú hættur þeim starfa og lifði á ellistyrk
frá húsbændum sínum. Var hún orðin tíu
ára þegar hún fluttist með honum í þetta af-
skekta hliðatþorp. Ekki líktist hún Tessacotts-
stúlkunum í sjón, því aö hún var dökk á
brún og brá og hvrtföl í andliti, en þær rjóð-
ar í kinnum og ljóshærðar. Hún var meðal-
kvenmaður á hæð, en svo gtönn, að hún
sýndist hærri en hún í raun og veru var. í
öllu látbragði hennar lýsti sér sá yndisþokki,
sem er sönn prýði hverri stúlku á hennaraldri.
Hún var klædd í Ijósleitan sumarkjó! með
rauðu belti og var búningur hennar bæði
smekklegri og verðmætari en títt var þar í
þorpinu. Annars var efnahagur Daiefeðgin-
anna ekki stórum betii en annara þorpsbúa,
en þau voru í miklum metum sem gamlir
Lundúnabúar og »þarafleiðandi- útspekúleruð
og útfarin í henni verzlu, biöjum fyrir okk-
ur!«
Heimili gamla mannsins mátti heiía jarð-
nesk Paradís og friðarhöfn eftir 40 ára strit
og slit, enda undi hann sér mætavel við garð-
inn sinn, hestinn sinn og alifuglana — og
Cynlhíu leiddist engan veginn, en æskan er
jafnan eirðarlítil og einhver óljós Iöngun og
þrá vill ásækja hana, Það kendi einhvers
dreymandi þunglyndis í augnaráöi hennar þeg-
ar hún sneri sér við og gekk í hægðura sín-
um niöur hólinn og ofan í þorpið, næstum
því eins on hún saknaði einhvers.
Hún nam staðar við smíöjuna, er var kipp-
korn frá hinum húsunum í hinu hlykkjótta
stræti. Haliaði hún sér upp að smiðjuhurð-
inni og horfði stundarkorn þegjandi á Jasper
Brand, þar sem hann var að hamra rauögló-
andi skeifu. Leit hann þá snögglega upp,
eins og hann heíði fundið á sér að hún stóð
þar og var aö vírða hann fyrir sér og starði
sömuleiðis þegjandi á hana.
Jasper var ungur maöur, ramur að afli og
ílurvaxinn. Hefði hann beinlínis mátt heita
fríður í andliti, ef svipurinn hefði ekki verið
hálf óþýður, hörkulegur og þó jafníramt ein-
feldnislegur, en alt þetta bættu augun upp,
sem voru sérlega skýr og staöfestuleg, Annars
var meira í hann spunniö en venjuiega smá-
bæjasmíði, því að hann var mjög hneigöur
vélafræði, og bændur leituðu mjög til hans úr
öllurn áttum með vélar sínar og önnur búsá-
höld, í stað þess að leita til barganna Barn-
stapte eða Bideford. Einnig var hann mjög
gefinn fyrir bóklestur og átti hann all gott
bókasafn í húsi sinu rétt hjá smiðjunni. Sat
Jasper þar við leslur á kvöldum og var þá
stundum svo niöur sokkinn í bækurnar, að
hann gætti þess ekki að slökkva Ijósið, þó að
hvergi sæist Ijós í glugga annarsstaðar í þorp-
inu.
Hann lagöi nú hamarinn frá sér á steöjann
og gekk fram að dyrunum. Var hann venju
fremur rjóður í andliti, en ekki mælti hann
orð frá munni.
*Gott kvöld, herra Jasper«, sagði Cynthía
glaðlega en gáskalaust, því að henni var vel
ljóst, að hinn ungi smiður bar af öðrum þorps-
búum. Keðjan á brunnvindunni hans föður
míns hefir bilað. Ætli að þér vilduð gera svo
vel að senda hann Tomma til þess að líta á
hana«?
Tommi stóð við aflinn og starði með að-
dáun á hinn prúðbúna kvenmann i dyrunum.
Brosti hann nú út undir eyru þegar hann heyrði
hana nefna nafn sitt, en það bros dapraðist
skjótlega aftur þegar Jasper sagði:
»Eg skal koma sjálfur, fröken Cynthía, eg
skal koma undir eins«. Hann fór að fletta
niður skyrtuermunum, en þá sagöi hún:
»Þér þurfið ekki að hætta við það, sem
þér eruð að gera. Það er nóg ef þér komið
í kvöld, þegai þér eruð hættur vinnu — eða
einhvern tíma«.
»Eg ska! koma eftir hálftíma«, svaraði haun
og hugsaði með sjálfum sér um leið: »Hún
ætlar líklega aö skreppa í búð til þess að
ksupa eitthvað og verður komin aftur um það
leyti«.
»Það er ágætt«, sagði hún og ætlaði' að
fara, en staldraði þó dálítiö við, því að flest-
um þykir gaman að skoða smiðjur. Vanalega
voru þar um sex áhorfendur, sem sátu þar
eða stóðu svo nálægt Jasper, að hann gat rétt
aðeins komið hamrinum íyrir sig, en nú voru
þeir gengnir heim til kvöldverðar.
»Þetta er mjög skemtileg vinna«, sagði
Cynthía, »og ef eg væri karlmaður, þá vildi
eg vera járnsmiður*.
»Þaö er dágóð atvinna«, sagði Jasper ann-
ars hugar, því að hann var að virða fyrir sér
litlu hendurnar með mjóu fingrunum, sem
hvíldu á stniðjuhurðinni, »en hún er fremur
óhreinleg*.
»Það er óhreinindi, sem ekki koma að sök«,
sagöi Cynthía hlæjandi, »og það er auðvelt að
skola þau af sér. Jæja — þá — eftir hálf-
tíma!«
Hún gekk ofan efiir strætinu, en Jasper greip
hamarinn og tók aftur til vinnu sinnar, en
hann lét hamarinn hvíla á steðjanum og ein-
blíndi á skeifuna, sem var farin að kóina.
Því næst varpaði hann öndinni, greip skeifuna
og kastaði henni í aflinn en Tommi fór að
blása og sagði eftir litla stund:
»Það er voða'ega falleg stúlka, hún ungfrú
Cynthía.* Voðalegur er mjög .algengt Jýsingar-
orð í Norður-Devon og er haft um margt,
»Hún er ekki lík okkur hinum, en það er af
því að hún hefir verið í London, býst eg við.
Hún var eins og stór, hvííur fugl þar sem hún
stóð þarna. Hún hefir líka svo fallegan mál-
róm, og það er sjáifsagt Lundúnaverunni að
þakka, gizka eg á.«
Jasper svaraði engu, en hamaðist nú á gló-
andi skeifunni, fleygði henni síðan í vatnsfðt-
una og gekk svo að brunndælunni bak viö
eidhúsið. Hann dældi vaíni yfir hendur sér
og andlit, notaði ósköpin öll af grænsápu og
burstaði hendurnar með naglabursta. Því næst
þerraði hann sig, gekk inn í eldhúsið og tók
beztu treyjuna sína oían af nagla bak við
hurðina. Hann fór þó ekki nema í aðra erm-
ina, hæiti svo viö, hristi höfuðið og fór í
hversdagsjakkann. Gekk hann svo í hægðum
sínum upp hólinn og hélt á verkfæratösku í
hendinni.
Dale gamli var að vinnu í garöi sínum,
sem hallaöi ofan frá framhlið hússíns. Var
hann í móleitum frakka eins og Lundúnabú-
um er tamast. Hann rétti nú úr sér og leit á
Jasper hálf utan við sig.
»Nú, þér eruð kominn til þess aö líta á
brunnvindukeðjuna, Jasper!«
Hann gekk nú á undan Jasper og aftur fyrir
húsið, en Jasper skimaði í allar áttir eins og
hann væri að leita að einhverju og hnyklaði
drýrnar eins og hann væri óánægöur með eitt-
hvaö. Cynthía var ekki komin aftur. Skoð-
aði hann nú keðjuna vandlega í krók og kring
rétt eins og hún væri hluti úr einhverri marg-
brotinni vél, og meðan hann var að því, heyrði
hann létt fóiatak upp eftir stígnum. Heyröi
hann svo að Cynthía sagði:
»Jæja, þér eruð þá kominn, Jasper. Eg
vona að það sé hægt að lagfæra þetta, eða
ætli að viö þurfum að fá okkur nýja keðju ?«
Frh.