Höfuðstaðurinn - 23.04.1917, Blaðsíða 2

HÖFUÐ5T ADUK.INM
Biskupsvfgslan
oe
kirkjugesifrnir.
Þaö hefir oft veriö sagt aö dóm-
kirkjan væri Iítil, og víst er það
satt og bænum tii lítils sóma að
ekki skuli vera bæít úr því. En
um þaö tjáir ekki að sakast við
hvert einstakt tækifæri. Úr því ekki
er barist fyrir því með framsýni að
fá ki kjuna stækkaða eða aðra kirkju
siær i pá veiða kirkjugestir að sætta
S'g við kirkjuna eins og hún er, að
nvnsta kosti meðan ekki er bætt úr
Það hefir oft verið sagt, að ókyrð
mikil væri hér í kirkjunni og vísl
er um það, að ekki er það altaf
orðutn aukið. Að minsta kosti var
hörmulegt að sjá og heyra ti! kirkju-
gestanna í gær. Eg ætla að rekja
söguna eins og hún var.
Fyrst var mikil ókyrð og að vísu
afsakanleg vegna þess að tnargir
vildu komast inn, svo þegar prest-
arnir fóru að koma inn tók út yfir
og var þó betur seinnt. Menn
ruddust um, Iágu hver á annars
öxlum, ýttu og ruddust um. Svo
kom ræða þess er lýsti vígslu, þá
var lítill troðníngur, en því meira
af hósta og ræstingnm, menn höfðu
bersýnilega ek'si komið I kirkjuna
til þess að heyra. Svo kom sjálf
vígsluathöfnin. Þá varð troðning-
urinn mestur, gat víst ekki meiri
verið. Þá var hann með sömu
einkennum og fyr, þar bættist þó
við það, að menn tóku alment að
standa uppi á bekkjunum uppi á
loftinu, en svo undarlegt sem það
kann að virðast, heyrðist hvorki
stun né hósti, en troöningurinn var
svo tnikill, að mesta vanviröa var að.
Þá kom ræða biskupsins, hana höfðu
menn senniiega ekki ætlað sér að
heyra, að minsta kosti ekki allir,
því þá hófust ræskingarnar og hóst-
Ameriskir kafbátar.
Það eru ekki nema fá ár, síðan byrjað var að byggja kafbáta í Ameríku. En nú eru þeir orðnir
einn af aðalþáttunum í strandvörnum Ameríku. Þessir kafbátar eru fremur litiir, (800 smálestir) og verða þvi
að mestu að halda sig sem næst höfnum og geta naumast haft lengri útivist en 10 daga, þar sem þýzkir
kafbátar hafa hafi þriggja vikna útivist eða fengrí.
Myudin sýnir neðansjáfar flotadeild, er herráðið að skoða kafbátana í krók og kring.
inn á ný, vafasamt hvort það hefir
alt verið af nauðsyn gert, úr því
hié varð á þeim látum meðan
vígsluathöfnin fór fram, að minsta
kosti var það iítið kirkjugestum að
þakka þótt menn hafi heyrt þá ræðu
i heldur hinu, að biskup hefir sköru-
j legan rom.
Þegar altarisgangan hófst, tók
j fólkið að þyrpast út úr kirkjunni,
: ber það vott um iítinn skilning á
i þeirri helgu athöfn er menn geta
ekki fengið sig til að vera kyrrir
meðan hún fer fram.
Önnur eins ólæti hefi eg aldrei
séð í Bíó, ekki heldur í leikhúsum
og hefir þó oft verið vel að gert (
um ólætin þar. í kirkjunni hér hefi ;
eg aftur á móti fyr orðið slíks var j
og ætti þess þó sízt að gæta þar, j
vafasamt hvort allir fara í kirkju
sér til uppbyggingar, og þó svo
væri verður árangurinn off lítill er
menn gæta svo illa skilyrðanna fyrir j
því að hennar gæti verið von.
Að endingu vildi eg spyrja hvort
menn mundu hegða sér líkt þessu
nokkurn líma og nokkurs staðar
sem gestir í húsum einstakra manna.
Minni kurteisi ættu menn ekki að
sýna í kirkjum. Eg ætlast ekki til
að meun segi mér svarið við þess-
ari spurningu, en menn gerðu vel
í að spyrja sjálfa sig hennar og
svara sjálfum sér henni samvizku-
samlega. A.
Útgefandi Þ. Þ. Clementz.
Prentsmiðja Þ. Þ. Clementz 1917
Fósturdöttlrln 303
staklega um |búin, var eitt þeirra fyrir Axel,
annað fyrir Sigríði og þriðja fyrir Jakob,
var þar fylgt gömlum þjóðsið.
Meðan greifafrúin var að afhenda jóla-
gjafirnar, varð henni tíðlitið á Ijós sonar
síns, henni virtist sem það brynni skærara
en bin Ijósin, hún áleit það góðs vita og
hjarta hennar barðist af gleði.
Síðasta jólagjöfin var efiir, hún var til
greifafrúarinnar, það var lítil pappaskja, greif-
inn rétti nú konu sinni öskjuna og brosti
til hennar ástúðlega.
— Quð minn góðurl Það er frá Axel,
hrópaði hún, er hún leit á utanáskriftina.
Hún hafði að vísu fengið bréf frá honum
fyrir hálfum mánuði síðan, en hún varð samt
sem áður innilega giöð yfir að fá þessa
sendingu frá syni sínum. Sjómaður sá, sem
komið hafði með bréfið hafði einnig kom-
ið með öskjuna, var skrifað utan á til greif-
ans og mátti ekki opnast fyr en á aðfanga-
dagskveld.
Mún opnaði öskjurnar með skjálfandi
höndum, var þar í langt og ástúðlegt bréf
til hennar og lítil olíumynd af Axel, snild-
arlega vel gerð og mjög lík.
Qleði foreldranna verður ekki með orð-
304
um lýst. Svo gekk myndin á milli manna
og allir dáðust að, Sigrfði vöknaði um augu
og hönd hennar titraði er hún hélt á mynd-
inni. Jakob greifi hafði veitt hennl nákvæma
eftirtekt, og er hann sá geðshræring henn-
ar, stundi hann þur.gan, og undarlega sár
tilfinning fór um hann allan.
Qreifafrúin horfði ýmist á mynd sonar
síns eða á Ijósið hans, alt í einu rak hún
upp hljóð og misti myndina á góliið. Allir
þustu tii greifafrúarinnar, en greifinn varð
skjótastur.
— Hvað hefir komið fyrir? í guðsbæn-
um, hvað er að, elsku Qeorgina mín? og
hann faðmaði konu sina að sér.
Hún leit til Ijósanna, sorgbitnum augum
og þá sá hann hvers kyns var. Ljós Axels
hafði dáið. Nú þurfti hann ekki að spyrja
lengur og óumræfiieg angist greip hann,
og hann gat ekki hrundið henni af sér,
XL.
Aftur var komið vor. Báran gjálfraði sitt
vana iag við ströndina og fuglarnir sungu
305
vorljóð sín í greinum trjánna, og blómin
anguðu og fyltu loftið skógarilm.
Hið leyndardómsfulla atvik, með jólaljós-
ið, var að vísu ekki gleymt, en þó farið að
fyrnast yfir áhrifin.
Það sem spekingarnir nefna hjálrú og
heimsku, hetir oft mikil áhrif á menn, þótt
ekki sé það fávís alþýða. Þjóðtrúin er einn
hluti af innra manni þjóðanna og verður
ekki fráskilin lífi manna, þólt allir speking-
ar heimsins leggist á eitt.
* *
♦
Fregnir höfðu borist af Axel við og við,
leið honum vel, og félagi hans var nú svo
hraustur orðinn af hinu heilnæma, suðræna,
loftslagi, að hann ráðgerði að koma heim
aftur um miðsumarleytið. Oreifahjónin höfðu
enga sanngjarna ástæðu til að krefjast þess
af syni sínum að hann dveldi lengur er-
lendis, enda óskaði hann innilega eftir að
mega koma heim; bjuggust þau við hon-
um síðast í júlí.
Svo leið tíminn, og síðasta júlí kom Axel
greifi heim aftur, hress og glaður, hafði
hann þroskasi mikið á þessum ferðum sínum.