Ingólfur - 06.03.1904, Qupperneq 1

INGÓLFUR.
II. AR.
Reikjavík, suimudagiiu] 6. mars 1904.
9. blað.
Langfrjálslindasta lífsábirgðarfélagið á
INGOLFUR.
INGrOLFUR kemur út hvern sunnudags-
morgun og oftar.
RITSTJÓRI Bjarni Jónsson frá Vogi
(Þingholtsstræti 16, heima kl.3—4).
AFGREIÐSLU og INNHEIMTU annast
Jens B. Wáge cand. philos. (Vestur-
götu 22; heima kl. 4—6).
AUGrLÝSINCiUM má koma í Félags-
prentsmiðjuna til kl. 11 f. h. á laug-
ardögum.
INOÓLFUR vakir ifir réttindum landsins
og vekur aðra til þess.
INGíÓLFUR er frjálslindasta og þjóðleg-
asta blaðið.
INGIÓLFUR á vísa aðstoð ílestallra bestu
skáldanna hér á landi og flestra bestu
vfsindamannanna, allra hinna ungu,
og allra þjóðhollra stjórnmálamanna,
og enn á hann visa velvild allra
ungra og upprennandi manna og
væntir sér hilli allrar alþíðu.
INGrÓLFCR leggur mesta áherslu á frelsi
og framfarir landsins og er þar jafn-
búinn til sóknar og varnar. Hann
leggur mikla rækt við listir og vísindi
og móðurmál vort. Flitur auk þess
fréttir og annan fróðleik.
INGtÓLFUR hefir valda menn sem svara
þegar spurt er, hvað lög sé, eður um
búnað eða jarðrækl eða atvinnumál.
INGiOLFUR á visa aðstoð mjög margra
góðra manna til að rita um atvinnu-
mál og mun ræða þau mál af alhug.
VERÐ árgangsins er að eins 2,50 kr.,
borga skal firir firsta júlí.
UPPSÖON bundin við áramót, skal vera
skrifleg og komin til afgreiðslumanns
firir 1. okt., enda sé kaupandi þá
skuldlaus.
SMÁAIK gerir INGÓLFUR kauplaust
firir skilvísa kaupendur sína. En
séu það kaup eða annað sem fé þarf
til, þá verður að senda það fé auk
burðargjalds.
ÚTGrEFANOI: Hlutafélagið „Ingólfur“.
Tliomsens
innlendu vindlar
þola alla samkepni, bæði hvað gæði og
verð snertir, að dómi allra þeirra mörgu,
sem þá hafa reynt.
íslandi er
Umboðsmaður: Jens B. Waage.
Tvö smákvæði.
„Ich kenn’ ein herz“.
á morgunbjarminn munaþíður
í marardjúpi laugar brá,
til þín, til þín mín löngun líður
eins létt og blærinn himni frá.
Þá starf og glaumur dagsins dvínar
og daggir teigar sólbrend rós
ég ber til himins bænir mínar
og beigi kné við lifsins ós.
Það vald, er gaf mér vonir þínar,
ég vernda bið þín gleðiljós.
Eg mæti þinum þöglu draumum,
er þúsund blika daggartár,
í árdagsgeisla undrastraumum
niér ótal fagna morgunþrár.
Ég veit að önd þín vængi breiðir
í vonarhimins bláum geim
og sál mín flígur langar leiðir
að leita þín í draumaheim.
Það vald, er lífsins vegi greiðir
ég vaka bið og filgja þeim.
En dauðinn lif mitt bráðum brítur
og brjóst min hilur kaldri mjöll, —
ég veit, þá hönd hans höftin slítur,
þín hjartans vorblóm deia öll
Þá líknskin geisla bjarta breiðir
og beð minn skreitir laukur smár,
þá vetrarriki vorið eiðir
og vekur dánar æskuþrár,
það vald, er sálir saman leiðir,
ég signa bið þín heitu tár.
IVIig dreimdi eitt sinn, —
Mig dreymdi eitt sinn, að dagur var runn-
inn,
um döggvotar hlíðarnar roði skein,
— i sólskinsbrekkunni sat ég ein.
Mér virtist ég einhvers með óþreiu bíða,
en alt var sem bundið þagnarró,
ég heirði glögt, hvernig hjarta mitt sló.
Þá komst þú — með fangið fnlt af blómum,
þeim fegurstu rósum, er vorið á;
þú stóðst þar og þagðir með bros ifir brá.
Hver einasti smáfugl, er áður þagði,
hóf árdagsöng, hvert daggbaðað strá
mændi til himins moldinni frá.
Mér fanst þú sem vordagur, ungur og ítur,
undrandi, þögul við hlið þér ég stóð
og hlíddi á morgunsins munarljóð.
Og þögull í skaut mér þú blómin breiddir,
en blikandi daggtárum grétu þau öll
og skuggar liðu um ljósgrænan völl.
í fjarska heirði ég hafið stinja,
en himinsunna var skíum birgð,
þá datt ifir mirkur og dauðakirð.
Svo birti aftur. — En alt var horfið,
þín inndælu vorblóm og ljósið, er skein,
— í sömu brekkunni sat ég ein.
Um hæðir og dældir hélan breiddi
sinn hrímhvita líkhjúp, alt var hljótt.
I hjarta mér grúfði grátþung nótt.
Þín blóm voru horfin en eitt var eftir,
— ifir það streimdu tárin mín —
munablóm hvítt. Það var minning þín.
Hulda.
Löggjafarþingið fræga.
Löggjafarþingið fræga „aksarskafta-þing-
ið“, sem haldið var seinast liðið sumar,
mun lengi í minnum haft, ekki einungis
firir innlimunina, sem á sínum tíma
verður skrifuð með svörtu letri á sögu-
spjöld þjóðarinnar, heldur og firir margt
fleira, svo sem gaddavírsflónskuna og
þrælavinnu-þingsáliktunartillöguna, sem
hvorutveggja eru að meira eða minna
leiti skilgetin börn Þingeira-lögspekingsins.
Eitt með fleiri afi'eksverkum seinasta
þings má óefað telja, að það útvegaði
sameinaða gufuskipafélaginu 20 000 kr.
aukatillag úr landssjóði á ári, og lét oss í
staðinn fá 2 — tvær — millilandaferðir!
Jafnframt ákvað þingið, að allir, sem hér-
eftir ferðast á íirsta farrími á strandbát-
unum, skulu greiða 4 kr. á dag í fæðis-
peninga, og það, hvort sem þeir neita
nokkurs eða ekki. Með þessu ákvæði
munu lögspekingarnir vonast eftir að geta
gii't firir, að bændur og aðrir, sem hafa
litla vasapeninga, séu að flækjast niður á
firsta farrími á strandferðabátunum, og ef
til vill trufla „spekingane“. þegar þeir eru
að fara á þing eða af þingi, í þeirra
djúpu og innilegu umhiggju firir velferð
! föðurlandsius. Þetta efast ég ekki um að
kjósendurnir geti skilið og virði að mak-
legleikum. Hitt er ég hræddur um að
menn eigi erfiðara með að skilja, hvers
vegna þeim „vísu feðrum“ hefir þóknast,
að haga 20-ferðaáætluninni þannig að
höfuðstaðurinn og þar með meginhluti
landsins skuli vera afskorinn frá sambandi
við útlönd frá 23. janúar til 11. rnars eða
í 7 vikur, en láta.svo aftur á móti 3 skip
koma frá útlöndum á 3 dögum — frá 11.
til 14. mars.
Þeir, sem ekki sitja á þingi, og ekki
skilja þingsins krókavegi, munu eiga bágt
með að skilja þessa dásamlegu hand-
leiðslu og jafnvel verða á að kalla hana
„aksarskaft“.