Lögrétta - 16.04.1918, Blaðsíða 3

LÖGRJETTA'
63
mann í sveitarfjelaginu, til þess aS af-
stýra verulegri neyS aS dómi sveitar-
stjórnar af dýrtí'S og matvælaskorti.
Fje þessu má verja til kaupa á mat-
vælum, eldsneyti og öðrum nauS-
synjavörum, eSa til niSurfærslu á
verði á þessutn vörum. — 2. gr.:
Hreppsnefndir og bæjarstjórnir
skulu, ef því verður viö komiS, fyrir
1. október 1918 senda stjórnarráSinu
skýrslu um, hve miklu fje þær hafi
ákveöiö aö verja til dýrtíðarráSstaf-
ana samkv. 1. gr. og til hvers því
skuli varið, og skal leita samþykkis
stjórnarrásins á tillögum þessum. —
3. gr.: Af upphæS þeirri, er sveita-
fjelög og bæjarfjelög hafa variö til
dýrtíöarráðstafana samkv. 1. gr. skal
endurgreiSa hlutaöeigandi sveita- eöa
bæjarfjelagi úr landssjóSi Jú hluta,
er stjórnarráöiS hefur úrskuröaS
reikning hreppsnefndar yfir matvæli
þau, eldsneyti o. s. frv., er keypt hafa
verið fyrir hreppinn eöa variS hefur
verið til niöurfærslu á vöruverSi
samkv. 1. gr., og skal reikningur
þessi endursendur hlutaðeigandi
hreppsnefnd eöa bæjarstjórn og fylgi
síðan sveitarsjóösreikningi hreppsins
eöa bæjarins. Þó er landsstjórnini
heimilt, ef sjerstakar ástæöur eru
fyrir hendi, að greiða fyrirfram nokk-
urn hluta af fje því, er úr landssjóði
ber aö greiöa. ■— 4. gr. s Hreppsnefnd-
ir og bæjarstjórnir skulu semja regl-
ur um úthlutun á nauSsynjavörum
þeim, er keyptar hafa verið sam-
kvæmt lögum þessum, eöa um niöur-
færslu á vöruverði samkv. 1. gr., og
leggja reglur þessar undir samþykki
stjórnarráðins. Ef nauösynjavörur eru
eingöngu keyptar, þá skal einkum
úthluta þeim til þeirra, er við erfið-
ust kjör eiga aS búa í hreppnum eöa
bæjarfjelaginu, en ef fjenu er varið
til niSurfærslu á vöruveröi, þá skal
hafa mismunandi verS á vörunum eft-
ir efnahag kaupanda, þannig, að jaffi-
vel hinir efnaminstu, sem þó ekki
þiggja af sveit, fái sinn hluta af vör-
unum fyrir alls ekki neitt, enda skoS-
ast hjálp samkvæmt lögum þessum
ekki sveitarstyrkur.— 5. gr.: Hrepps-
nefndum er heimilt aö taka lán sem
nauSsynleg eru til framkvæmdar lög-
um þessum og ennfremur aS jafna
niöur hærri útsvörum í því skyni, án
þess aö leita þurfi samþykkis sýslu-
nefnda, samkv. 53. gr. sveitarstjórn-
arlaganna. — 6. gr.: Ennfremur er
landsstjórninni heimilt frá þeim tíma
er lög þessi koma í gildi, og til 1.
sept. 1919, að verja fje úr landssjóöi
til atvinnubóta, svo sem til þess aö
undirbúa stórhýsi, er sýnilega þarf aö
reisa innan skamms, hafnargerSir,
vita, brýr og vegi, og til aS reka mat-
jurtarækt í stærri stíl, námugröft eöa
önnur nauSsynjafyrirtæki. —■ 7. gr.:
Til framkvæmda þessum lögum heim-
ilast landsstjórninni lántaka, svo sem
þörf krefur. — 8. gr.: Lög þessi öSl-
ast gildi þegar í staö og skulu þá
jafnframt falla úr gildi lög nr. 25,
29. sept. 1917, um almenna hjálp
vegna dýrtíðarinnar.
um myndugleika:' „Verið í mjer, svo
eS jeg sje í yöur, — þvi án mín megn-
ið þjer ekkert." Og meö þetta fyrir
augum hef jeg lagt fram hinn heilaga
upptekna teksta, til þess aS vjer mætt-
um í honum finna bæSi: oss hæfilegt
andvarp og huggunarríkt svar.
1. Þegar lærisveinar drottins til
íorna beindu til hans andvarpi því,
sem fyrir liggur í hinum heil. teksta,
þessu andvarpi: „Auk þú oss trúna,“
þá er vitanlegt, að þeir hafa veriS að
hugsa um trúarveikleika sinn, og
fundið sárt til vöntunar á þeim mik-
ilsverða hæfileika. Eftir þvi sem fyrir
liggur í sjálfri guöspjallsfrásögunni
rjett á undan, var þaS aS vísu sjer-
stök siðferðileg krafa, sem frelsar-
inn haföi framsett, krafan um svo
að segja ótakmarkaSa fyrir gefningu,
sem framleiddi andvarp þetta af
hjarta og vörum postulanna. En þótt
ytri ástæöan kunni að geta talist þessi,
þá hlaut orsök þessa heita og hjart-
anlega andvarps í insta §ðli sínu aS
l'ggja í meövitund eigin veikleika yfir
höfuS að tala. Þeir hafa þá án efa
fundið sárt til þess, að þá brast á aðra
hlið þrek til þess að sætta sig með
tindirgefni og auðmýkt viS hinar
huldu og órannsakartlegu ráðgátur
Hfsins, og á hina hliðina kraft til
þess aS fullnægja þeim sjerstöku
kröfum, sem lífsstaöa þeirra eða köll-
Frjettir.
TíSin hefur veriS mjög 'stirö aö
undanförnu, grimdar frost síSari
hluta næstl. viku og hríðar i -NorSur-
landi. En á laugard. fór veSur aö
breytast, til sunnanáttar, og hlýnaöi.
f dag komiS gott veSur meS 6 st. hita,
en loft þykt. — Afli er góSur útifyrir,
þegar veður hamlar ekki.
Skipaferðir. „Gullfoss“ kom í gær-
kvöld frá Ameríku og með honum:
Matth. Ólafsson alþm., Jón Sívertsen
verslunarfulltrúi, Hallgr. Tulinius og
Páll Stefánsson kaupmenn og frú
GuSrún Jónasson. — „Bisp“ fór
heimleiöis frá Englandi 12. þ. m. —
„Borg“ er fyrir nokkru komin til
Leith. — „Lagarfoss“ fór 12. þ. m.
áleiSis hjeSan meö kjöt til Noregs.
— „Sterling" ekki væntal. fyr en
undir lok þessarar viku.
Lögrjetta kemur í þetta sinn út á
þriðjudegi vegna póstferSa.
Þingmenn eru nú allir komnir. AS
vestan komu 4 meö „Úlfi“ 12. þ. m„
en Halld. Steinsen kom meS „Geir“
í gær og Matth. Ól. meS „Gullfossi".
Söngskemtun heldur frá Laura h in-
sen í Bárubúð í kvöld, meö aðstoS
Ben. Árnasonar stud. theol. og frú
Ástu Einarsson. — Frú Finsen er orö-
in hjer svo kunn sem söngkona, að
menn eiga þaö víst, að fá þarna aS
heyra góðan söng.
Augl. er nú aö söngnum sje frestaö
nokkra daga vegna veikinda.
Mannalát. 14. þ. m. fjekk dr. Jón
Helgason biskup símskeyti fráWinni-
peg, er skýröi frá því, aö sjera FriS-
rik Bergmann væri látinn, hefði orö-
ið bráðkvaddur. VerSur hans bráS-
lega nánar minst hjer í blaSinu.
Fregn frá Akureyri segir, aö þar
sje látinn n. þ. m. FriSbjörn Steins-
son áöur bóksali, duglegur og merkur
maSur, áttræöur aS aldri.
Prófastur í Árnesprófastsdæmi var
sjera Kjartan Helgason í Hruna skip-
aður 8. þ. m„ frá næstu fardögum
aö telja.
Norr. studentasambandiS. Úr frá-
sögn í siSasta tbl. um fund þess hjei
á 2. páskadag sl. hefur falliö aSalat-
riöiS, en það var, að Ásgeir Ásgeirs-
son cand. theol. hjelt fyrirlestur á
fundinum um bókmentir Svía, fróö-
legan og áheyrilegan.
Trúlofuð eru Georg Gíslason (Lár-
ussonar kaupfjel.stjóra) í Vestmanna-
eyjum og frk. Jakobína Sighvats-
dóttir (Bjarnasonar bankastjóra).
Hús landsjóðs á Þingvöllum er boS-
iS til sölu í Lögb.bl. 11. þ. m. og eiga
tilboö aS sendast fjármáladeild stjórn-
arráðsins í lokuöu brjefi fyrir 1. mai
næstk.
„Svanur“ bjargast. Björgunarskip-
iö „Geir“ hefur nú náö „Svani“ út af
strandstaönum við GrundarfjörS, all-
un geröi til þeirra. En i þessu þreki
og þessum krafti má eSli trúarinnar
æfinlega og aöallega teljast fólgiS.
Og þar sem vjer allir þurfum á þessu
þreki og þessum krafti aS halda, hver
eftir sínum kjörum og kringumstæð-
um, en finnum hins vegar hvort-
tveggja hjá oss tilfinnanlegri tak-
mörkun undirorpið, þá veröur hún
oss öllurn næsta eölileg og eftirbreytn-
isverð, þessi postullega bæn: „Herra,
auk þú oss trúna.“ Þegar vjer gefum
gætur hinum ískyggilegu horfum,
sem nú eiga sjer staö í heiminttm,
þegar vjer hugsum um alla þá ægi-
legu og yfirgripsmikltt eýmd, sem hú,
írekar en nokkru sinni, hvílir yfir
lífi óteljandi einstaklinga og heilla
þjóöa, og þaö jafnt saklausra sem
sekra, þá finnum vjer, aö vjer þurf-
unt á trúaraukningu að halda. Vjer
finnum öll aö oss veitir afar-örðugt,
aS halda oss viS þá hugsun, að alvit-
ur og algóS vera hafi stjórnartaum-
ana í sinni hendi í þeim heimi, þar
sem allur sá fjandskapur, allar þær
fádæma ógnanir og skelfing'ar eiga
sjer stað, sem raun ber svo ljóslega
vitni um. út úr þeim ógöngum, sem
hugurinn leiðist í viö slíka ígrundun,
fær ekkert bjargaS nema trúin ein.
Hún ein megnar aö sannfæra oss um,
aö jafnvel hiS illa, sem mennimir aö-
hafast, hlýtur aö styöja sigur hins
mikiS skemdum þó, og kom „Geir“
meS hann hingað í gærdag til aS-
geröar.
Tíu sönglög, eftir Sigvalda Kalda-
lóns, eru nýkomin út, á kostnaS Sig-
uröur ÞórSarsonar frá Laugabóli.
Lögin eru viS þessi kvæöi: „Heimir“,
eftir Gr. Thomsen, „Svanurinn minn
syngur“ og „Jeg lít í anda liSna tíö“,
eftir Höllu Eyjólfsdóttur, „Brúnaljós
þin blíSu“, eftir Arnrúnu á Felli, „Jeg
gleymi því aldrei“, eftir Höllu Eyj-
ólfsdóttur, „Vor“, eftir Þorst. Gísla-
son, „ViS Kaldalón“, eftir Lárus
ÞórSarson, „Kveldriöur", eftir Gr.
Thomsen, „Maríubæn", eftir Höllu
Eyjólfsdóttur, og barnavísuna „Bíum,
bíum bamba“. — ÁSur hafa komiöi
út eftir sama höfund 2 sönglaghefti,
annað meS 7, hitt meö 3 lögum. Fram-
an á kápu þessa nýja heftis er mynd,
teiknuS af RíkharSi Jónssyni, sem á
að sýna Heimi meS hörpu sína, er
fremsta kvæðiS lýsir.
Radium-sjóðurinn vex óöum. Inn-
an Oddfjelagsins hjer hefur hann
iengiS miklar gjafir, þar k meöal
5000 kr. frá Jóni Laxdal stórkaup-
manni. Á Akureyri hafa ýmsir gefiS
allháar upphæðir, 1000 kr„ 500 kr.
0. s. frv.
Siglufjörður. Samþykt hefur nú
veriS á sýslufundi EyfirSinga, að
Siglufjörður verði sjerstakt lögsagn-
arumdæmi.
Fjárskaðar í Húnavatnssýslu.
Mánud. 8. þ. m. skall skyndilega á
blindhriS þar nyrðra. Á Klömbrum
var þá nýbúið aS reka á beit 120 fjár
og náðist þaS ekki til húsa fyrir ill-
viörinu, en morguninn eftir voru 50
af þessum kindum helfrosnar og
nokkrar að eins með lífsmarki.
Kosningabaráttan í Danmörku.
Símfregn frá 9. þ. m. segir aS jafnað-
armannaflokkurinn danski sje klof-
inn í kosningarbáttunni. Syndikalist-
ar hafi hleypt upp kosningaundirbún-
ingsfundum flokksins.
Flugpóstferðir í Noregi. Norömenn
hafa nú komiS á hjá sjer flugpóst-
ferðum og hafa til þeirra 30 flugvjel-
ar, segir símfregn frá 10. þ. m.
Um steinbrandinn.
Svar til Steins.
í Lögrjettu 20. f. m. hefur „Steinn“
fundiS að því hvernig jeg nota stein-
brandsnafniS í grein minni um inn-
lent eldsneyti. —: Jeg ætla ekki aö
fara að dæmi Steins og fullyröa, aS
merking sú, er hann leggur í nafnið
sje röng en mín rjett, heldur ætla jeg
að skýra frá ástæðunum fyrir því,
aö jeg notaSi nafniö, eins og jeg geröi
i greininni.
ÞaS er þýöingarlaust aS vitna í
brúnkolanöfn ÞjóSverja, því þau
sanna ekkert um merkingu hinna ís-
lensku surtarbrandsnafna. En þaö
góða“. Hún ein lætur þergmála í
hjörtum vorum þessi orS drottins:
„Mínar hugsanir eru ekki ySar hugs-
anir og yöar vegir ekki mínir vegir,
heldur svo miklu sem himininn er
hærri en jörSin, svo miklu hærri eru
mínir vegir yðrum vegum og mínar
hugsanir yðrum hugsunum.“(Esajas
55. 8.). ÞaS er því bert, að meö tilliti
til þessa þurfa allir jafnt á aukinni
trú aö halda. Allir þurfa aö geta í
auðmýkt og undirgefni hjartansbeygt
sig fyrir órannsakanlegum, en Voldug-
um og vísdómsfullum vilja drottins,
og sagt með íylstu hjartans hrein-
skilni: „ÞaSi sem verður aö vera,
viljugur skal hver bera.“ En þaS
þrek, sem til þessa útheimtist, getur
að eins hann gætt oss, sem í þraut-
um og þrengingum lífsins hefur lagt
á vorar varir þessi undurfögru undir-
gefninnar orö: „FaSir, veröi þinn en
ekki minn vilji.“
En eins og allir, ekki aS eins vjer
fulltrúar þjóðarinnar, heldur hver
einstakur meSlimur hennar, þurfum
á þessuni erfiSu tímum sjerstaklega
aö halda á þessu þreki þolinmæðinn-
ar, sem skoSast má sem einn aðalþátt-
ur trúarinnar, eins, og engu síöur,
þurfuili vjer, sem frekar öörum erum
kallaðir til að ráSa fram úr vanda-
málum þjóðarinnar aukinn andlegan
og siöferSilegan kraft. Og til þess að
voru einmitt hin íslensku alþýSunöfn
á brandinum, sem jeg vildi nota, hef
því reynt að grafast eftir merkingu
þeirra í munni almennings í hjeruð-
um þeim, er jeg hef fariS um.
I fyrstu haföi jeg svipaða skoöun
og Steinn, aS steinbrandurinn væri
aS eins dökklitaSur leir, ónýtur til
eldsneytis. En þegar jeg hafði fariS
um Steingrimsfjörö og norSurhluta
ísafjarSarsýslu og spurst fyrir hjá
mörgum mönnum, er fengist höfðu
viS aS taka upp brand og sumir hverj-
ir notaS hann meS til eldsneytis um
mörg ár, sannfæröist jeg fljótt um,
aS skoöun þessi ekki væri rjett. All-
ir þeir, sem jeg spurðist fyrir hjá,
notuðu surtarbrandsnafniS sem sam-
eiginlegt nafn á hinum ýmsu brand-
tegundum. ViSarbrand nefndu þeir
þá tegund, er bar það greinilega með
sjer, aS hún væri mynduð af trjá-
bolum og viðargreinum*, en stein-
brand hinn leirborna, gljáalausa
flögubrand, er klofnar í stökkar hell-
ur og hættir mjög til að molna í meö-
ferðinni. — Steinbrandurinn er miklu
misjafnari að gæöum en viöarbrand'-
urinn, fer þaö mjög eftir því, hvaö
leirborinn hann er. Askan í skárri
tegundunum, sem jeg hef reynt, hef-
ur veriS um 20% en í þeim lökustu
50—60% eöa svipað og í lökustu mó-
tegundum. ViS nánari athugun má
sjá, að brandur þessi muni vera upp-
haflega myndaður sem mór, af smá-
geröum jurtaleifum, er leirinn hefur
blandast saman viö.
Noröanvert viS SteingrímsfjörS
sýndu menn mjer brandtegund þá, er
þeir nefndu þessu nafni. Þegar jeg
kom til ísafjaröar, var nýkominn
þangað surtarbrandsfarmur norðan
úr Sandvík, skoSaSi jeg brandinn og
fjekk þar skýrar upplýsingar hjá
mönnum um þaö, hvað þeir nefndu
steinbrand. í Bolungarvík spuröist
jeg fyrir um þessi nöfn hjá mönn-
um, sem fengist höföu viö brandnám
bæöi í Stigahlíð og norður á Strönd-
um, bar þeim upplýsingum saman viö
þær, sem jeg haföi áður fengið.
Reyndar gátu menn þess, aS hinar
lökustu tegundir steinbrandsins væru
ekki notandi til eldsneytis, en skárri
tegundirnar væru gott eldsneyti og
menn sem höföu veriS viS brandtöku
norður á Straumnesi sögöu mjer, aö
þar væri steinbrandur svo hreinn og
góður, aö hann væri enn hitameiri
og betra eldsneyti en venjulegur við-
arbrandur. Er þaS ljóst, að sú lýs-
ing getur ekki átt viö leir þann, er
Steinn vill nefna steinbrand.
í lýsingu Ziener’s á surtarbrandin-
um í NorSur-ísafjarSarsýslu er
brandinum skift eins og nú er titt á
þessum slóðum, í viðarbrand, (trje-
brand) og steinbrand. Sjest þaS á
lýsingu Ziener’s, aö hann telur stein-
brandinn vel nothæfan, því hann ger-
ir ráö fyrir( aS hann sje tekinn upp til
eldsneytis ásamt viðarbrandinum, er
það ljóst, af lýsingu hans, aS hann
á hjer viS hina sömu brandtegund,
sem enn i dag er nefnd steinbrandur
á þessum slóöum, og jeg hef áSur
lýst.*
ViS upplýsingar þær, sem hjer eru
taldar styðst steinbrandsnafniö i
grein minni um innlent eldsneyti.
Hr. stud. art. Steinn Emilsson frá
Kvíabekk var eini maSurinn, er jeg
hitti á ferS minni i suniar, er notaöi
steinbrandsnafniS í annari merkingu
en að ofan er getið. Hann stýrði
brandnámi i Botni i SúgandafirSi.
ÞaS, sem hann nefndi steinbrand, var
svartgrár eða dökkur leirsteinn, er
íylgdi brandinum i Botnsnámu, hafði
hann drukkiö i sig kolvetniskend (bi-
tuminös) efni úr brandinum og tekiö
lit af þeim, en mjög lítiS var i hon-
um af jurtaleifum.**
Enda þó nafniö hjá honum kæmi
Letur heim viö skoðun þá, er jeg
haföi í fyrstu, kaus jeg þó heldur aö
ýeljar steinbrandsnafninu þá merk-
íngu, er studdist viö samhljóða upp-
lýsingar svo margra annara, er jeg
hafSi fræðst af, einkum þegar lýs-
ing Ziener’s studdi mál þeirra.
Eggert Ólafsson notar hvorki
viöarbrands eða steinbrandsnafnið.
En hann lýsir steinbrandinum
(FerSabókin, bls. 414—415) og
telur hann leirblandaöan og segir
hann nothæfan til eldsneytis. —
Lýsing Þ. Thoroddsens á steinbrand-
inum kemur og mæta vel heim við,
tegund þá, er jeg hef heyrt nefnda
þessu nafni (Lýsing íslands II. 277)
aö eins viröist hann hafa lakari teg-
undir í huga, sem leirbomastar eru.
20. mars 1918.
Guðm. G. Bárðarson.
* Sumur viðarbrandur er orSÍnn
svo ummyndaður, að viðarvendin er
alveg horfin, er hann kolsvartur og
gljáandi í sárið og svo stökkur, aS
hann brotnar í mola, líkt og útlend
kol. Ætti kolanafnið einna best viö
þessa tegund. Jeg hef aS eins fundiS
örlítiö af slíkum brandi á stöku stöö-
um vestanlands. I SkálavíkurheiSi sá
jeg viðarbrand með svartri, gljáandi
húð að utan, er þaö víst sú tegund,
sem nefnd hefur verið „glasbrandur".
(Olavíus, bls. 738).
fá hlotiö hann, verðum vjer einnig
aS leita hans, sem af guði er gefinn
oss til fyrirmyndar í ölluni efnum og
sagt hefur: „LæriS af mjer.“ — En
þegar vjer komiitti fram fyrir drottinn
meS þetta andvarp: „Auk þú oss
trúna,“ þá verður þaS svo framar-
lega sem nokkurs árangurs er aS
vænta, að vera mælt í fullkominni
hreinskilni og einlægni hjartans,
verður, meö öðrUm orðum, að vera
sprottiS af trú, þótt veik kunni aS
vera. Því aS biSja um aukning á þeirri
trú,sem engin er, er ekki að eins mein-
ingarlaust, heldur béint að draga dár
aS drotni sjálfum. Því það sem ekki er
til, verður skiljanlega hvorki eflt nje
aukiS. En sje vísir trúarinnar á ann-
að borS til í hjörtum vorum, þótt
veikur kuntli aS vera, þá muh drott-
inn með náöarkrafti sínum svo að
honum hlúa, að hann geti einhvern
ávöxt borið. Og fyrir því hefur hann
meðal annars gefiö oss tryggíngtt með
svari því, er hann galt viS þessu and-
varpi postula sinna: „Auk þú oss
trúna.“
2. Þegar postular drottihs beindu
þessari bæn til hans, þá svaraöi hann
henni á þenna hátt, sem vjer heyrð-
urh: „Efþjer hefðuS trú eins ög must-
arðskorn, munduð þjer geta sagt við
þetta mórberjtrje: ríf þig upp meS
rótum og festu rætur í hafinu, þá
ViS GuSm. G. BárSarson erum ekki
á eitt sáttir um hina rjettu notkun
steinbrandsnafnsins, og ber margt til.
ASalástæSurnar fyrir því að jeg
„fullyrti" aö G. G. B. notaöi stein-
jrandsnafniS ekki rjett, eru í stuttu
máli þessar: 1) í Vestur-ísafjarSar-
sýslu (Arnar-, Önundar- og Súganda-
firði), nefndi þorri manna steinbrand
kolvetnisríkan leir þann,er oftastfylg-
ir surtarbrandi. (í Bolungarvík vissu
þeir, er jeg talaSi viS, ekki, hvaö
nefna skyldi steinbrand). 2) Dr. Þ.
Th. kemst svo aS orSi um brúnkola-
lagiS í Dufansdal í „FerSasaga af
VestfjörSum" (Andvari XIII) „....
sjest þar bæði steinbrandur, móberg
og hvítur leir og surtarbrandsflögur
innanum ....“. Steinbrandurinn í
Dufansdal er sams konar og „svart-
* Olavius: ökonomisk Reise, bls.
746 og víSar.
** Til aögreiningar frá steinbrahd-
inum hef jeg nefnt slíkan leir leir-
brand.
mundi þaS hlýða ySUr.“ ÞaS getUr
í fljótu bragöi viröst sem þetta sje
harla Undarlegt svar. ÞaS liggur
nærri aö manni finnist, sein þaS sjé
ekkert svar upp á bæn lærisveinanna
eSa jafnvel aS frelsárinn svari þeim
alveg út af. En ef betur _r aSgætt,
kemur þaö ljós, aS svariö er bæSi
eölilegt og beinlínis huggunarríkt og
uppörfandi. Frelsarinn býggir sem sjé
á, aS bæn postula sinna sje eðlileg og
hreinskilin. Hann gengur út frá því
aS þar sem þeir biðji Um aUkna trú,
þá sje þó einhver trúarirthar vísif til
í brjóstum þeirra. Og með þaS fyrir
augum fullvissár hann þá Um, aS ekk-
ert sje aS óttást. Þessi vísir mUni
fyrir guðlegan riáSarkraft þroskast
á sama hátt óg mUstarðskorniö, er Íif-
andi felst í jörSunni, uns hann sje
orðinn aö þeim krafti, sem framleitt
geti jafn Undraverða hluti, eihs og
það, aS rífa trje upp meö rótum og
gróöursetja í hafinu, eins og bann á
öSrum staö Og í öðru sambandi orSár
þaö, aö flytja fjöllin úr staS. Og án
þess beint aö hafa fyrir augum þá
yfirnáttúrlegu kraftaverkagáfu, sem
postular drottihs síðar ööluSust, þá
sjáum vjer, hversu berlega þessi um-
mæli og fyrirheiti frelsaratls rættust
í lífi þeirra. HversU undraveröum og
dásaihlegum þroska trúarfrækornið
tók í sálum þeirra, lýsa ekki aö eiris