Lögrétta - 04.12.1918, Blaðsíða 3

LÖGRJETTA
197
frábrugSinn þeim kirkjulegum nýárs-
dögum ööruni, sem vjer höfum lifab.
Og þó kemur dagurinn til vor aö
þessu sinni meö öSrutn blæ en nokk-
ur annar, sem vjer höfum lifaS. Því
aS meS honum rennur upp aS þessu
sinni langþrá'Sur frelsisdagur landi
voru og þjóS til handa. Þetta stenci-
ur aS vísu ekki í neinu sambandi viS
hiS kristilega fagnaSarefni dagsins,
og má vel vera, aS þar um hafi til-
viljun ráSiS mestu, aS þessi frelsis-
dagur skyldi bera upp á þann dag-
inn sem helgaSur er sjerstaklega
komu friSarhöfSingjans til safnaSar
sins, hans, sem vjer eigum dýrlegt
frelsi guSs barna aS, þakka. En hvaS
segi jeg: tilviljun? Nei, vjer
sem trúum á guSlega forsjón sem
Stýrandi viSburSanna rás, vjer reikn-
um ekki meS tilviljunum, heldur sjá-
um einnig í því fingur guSlegs vis-
dóms. MeS því er oss gefiS til kynna,
aS hinn upprennandi frelsisdagur
þjóSar vorrar, eigi aS helg-ast af anda
hans, sem einn getur gert oss sann-
arlega frjálsa, af því hann er sann-
leikans konungur.
. Þessi dagur rennur upp yfir oss
sem viSurkenda fullvalda og sjálf-
stæSa þjóS, og þá um leiS yfir land-
iS, sem vjer byggjum, vora frægu
feSraslóS svo sem aftur viSurkenda
eign vora, niSja þeirra, sem i önd-
verSu námu land þetta. Eftir margra
ára einatt harSa baráttu fyrir viSur-
kenningu þess, sem vjer töldum helg-
an rjett vorn, er nú loks sá sigur
unninn, sem gerir þennan dag aS
endurreisnardegi hins íslenska þjóS-
ríkis. Vjer eigum nú aftur yfir al-
frjálst ísland aS líta, og móSir vor
kær, þjóSin sem ól oss og vjer elsk-
um sem móSur, veit sig nú aftur
alsjálfstæSa þjóS í alfrjálsu landi!
Svo mikil er náS drottins viS oss og
þetta hefnr veriS aS gerast á þeim
tímum, sem „myrkur hefur grúft yfir
jörSinni og sorti yfir þjóSunum."
Sánnarlega er sem þessi dagur hrópi
til hinar íslensku þjóSar: ;,Statt upp,
skin þú, því aS ljós þitt kemur, og
dýrS drottins rennur upp yfir þjer!“
AS vísu er þjóS vor fámenn og
miSaS viS mannssálirnar, sem byggja
land vort, verSur hiS endurreista ís-
lenska ríki eitt hiS minsta á hnettin-
um. En hins er þá líka aS minnast,
aS mjór reynist einatt mikils vísir,
ekki sist er hin rjettu vaxtarskilyrSi
voru fyrir hendi, en til þeirra er ávalt
f r e 1 s i S fyrst aS telja.
„Satt upp, skin þú!“
f dag uppfyllast vorar ljúfustu ósk-
ir, í dag rætast vorir helgustu draum-
ar nú um marga mannsaldra, .siSan er
aftur tókst aS vekja þjóSlega sjálfs-
meSvitund vora. Þess vegna fögnum
vjer á þessum degi meS lofgerS í sál
og bæn í hjarta. HiS frjálsa og sjálfu
sjer ráSandi ísland er ekki lengur
neitt draumaland skáldanna eSa
hugsjón einber, án nokkurs ítaks i
veruleikanum. Frá þessum degi er
þaS staSreynd, sem enginn fær dreg-
iS í efa. Frá þessum degi er hin ís-
lenska þjóS viSurkendur húsbóndi á
þjóSarheimilinu og segir sjálf fyrir
á þjóSarbúinu án allrar íhlutunar af
annara hálfu, meS fullri og óskoraSri
ábyrgS á öllum sinum gerSum. Frá
þessum degi er land feSra vorra viS-
urkend eign vor og enginn getur hjeS-
an í frá talaS um þaS sem sína eign
nema þjóSin, sem þaS byggir. í frá
. þessum degi blaktir þjóSfáni fslands,
vor þríliti lcrossfáni, yfir landi voru
sem hiS viSurkenda heilaga tákn full-
velds vors, og meS hann blaktandi viS
hún geta nú skip vor siglt um höfin
og sagt til heimilisfangs'síns í höfn-
um erlendra þjóSríkja! Sannarlega
höfum vjer ástæSu til aS segja meS
hinum helga sjáanda: „Statt upp,
skín þú, því aS ljós þitt kemur og
dýrS drottins rennur upp yfir þjer.“
Því þennan dag hefur drottinn gert,
þennan dag hefur drottinn gefiS oss.
Alt er þetta frá honum, íslands trú-
fasta verndara um raSir aldanna, eins
og hver önnur fullkomin gjöf. Hve
megum vjer þakka honum og þá jafn-
framt þeim mönnum, meSal sona
þjóSar vorrar, sem drottinn kjöri sjer
aS verkfærum til þess aS vekja oss
af svefnmókinu, sem yfir oss var
komiS, og leiSa oss inn á þær braut-
ir, sem til frelsis liggja, og til þess
aS undirbúa þennan óskadag þjóS-
ar vorrar. Hve megum vjer nú blessa
minning þessara góSu landsins sona,
sem undirbjuggu þessa uppskeru
vora. Sú óheill má aldrei henda ís-
lands lýS, aS honum gleymist ])akk-
arskuldin, sem hann er í viS þessa
sína sonu, er vörSu lífi og heilsu,
anda og orku, til þess aS leiSa fót
vorn á frelsisins veg, svo aS vjer
mættum búa sem fullvalda þjóS í
frjálsu landi. En er slíkt hugsandi?
Nei! ísland gleymir aldrei þessum
sinum ástmögum, en mun minnast
þeirra meS lotningarfullu þakklæti
meSan íslenskur blóSdropi er enn í
æSum þjóSarinnar, sem þetta land
annitiTiirTiii««M»^Miii mainiMi 111.1111 iiiuiiii-^
Hjermeð tilkynnist vinum og vanda-
mönnum, aS konan mín, Kristín
Brynjólfsdóttir, andaðist 19. nóv., að
heimili okkar Grettisgötu 20 a.
Reykjavík, 3. des. 1918.
Kjartan Kjartansson.
byggir. ísland man þá og mun altaf
minnast þess meS hjartfólgnu þakk-
læti viS guS vors lands, aS þaS er
ávöxturinn af blessunarriku starfi
þeirra, sem vjer uppskerum í dag.
HefSu þeir ekki 1 i f a S eins og þeir
lifSu, vakaS eins og þeir vöktu,
s t a r f a S eins og þeir störfuSu og
b a r i s t eins og þeir börSust, þá
værum vjer fjarri þvi takmárki voru,
sem nú er náS.
AS unnum sigri er auSvelt aS
gleyma — aS gleyma þvi sem aS
baki er, aS gleyma baráttunni, sem
heyja varS, til þess aS sigri yrSi aS
lokum náS. AS unnum sigri og aS
náöu takmarki eir líka auSvelt aS
fyrirgefa — aS fyrirgefa þaS, er vjer
teljum viS oss miSur gert á liSinni
tiS af þeim, sem vjer áttum aS sækja
til viSurkenningu þá, sem nú er feng-
in á sjálfstæSi þjóSar vorrar. Já, oss
ætti aS verSa þvi auSveldara aS
gleyma og fyrirgefa, sem vjer vitum
ekki nema þaS verSi siSar opinbert,
aS biSin, þótt einatt þætti löng, og
baráttan, þótt einatt virtist ströng,
hafi haft sinn ákveSna tilgang og ver-
iS fyrirhuguS i vísdómsráSi guSs, til
þess aS þroska oss enn betur og gera
oss bæfari til þess aS fara meS frels-
ishnossiS, sem nú er aS fullu aftur
fengiS. Um leiS og vjer því felum
söguríni aS geyma þaS sem gerSist
á liSinni tíS, sendum vjer á þessari
stundu, úr húsi drottins, hlýjustu
hugskeyti h o n u m, sem meS kon-
unglegri undirskrift sinni gaf oss
hinn nýja sáttmála, og sambands-
þjóSinni, hinni dönsku þjóS, sem nú
hefur svo fagurlega og sjer til æ-
varandi heiSurs viSurkent rjettar-
kröfur vorar. Og vjer árnum þeim
meS þakklátum hug, blessunar drott-
ins um ókomna daga.
En hvernig fáum vjer best þakkaS
guSi lands vors og góSum sonum
]>jóSar vorrar þaS sjálfstæSishnoss,
sem nú er orSiS viSurkend eign vor?
ÞaS getum vjer meS engu betur en
þvi, aS gera vort ýtrasta til þess, aS
sjálfstæSishnossiS veröi landi og
þjóS sannarlegt blessunarhnoss á
ókomnum æfidögum, verSi oss sú sí-
streymandi hamingjulind, sem þaS á
aS geta orSiS. Sjerhver góS gjöf
skuldbindur. Og skuldbindingin er í
því fólgin, aS vjer verjum gjöfinni
vel. Svo er þá og fariS þessari gjöf-
inni, fullveldis-viSurkenningunni, aS
hún skuldbindur oss til aS fara sem
best meS sjálfstæSi vort, svo aS hinn
nýi frelsisdagur verSi oss, sonum Is-
lands og dætrum, í sannleika bjartur
dagur, gæfudagur og gengis. Þvi aS
frelsinu er líkt fariS og eldinum. Svo
nytsamur sem eldurinn er og ómiss-
andi, getur hann þó valdiS hinu mesta
tjóni, sje ógætilega meS hann fariS.
Eins getur frelsiS í hendi þeirra, sem
ekki kunna meS aS fara, orSiS til
falls, í staS þess aS verSa til viS-
reisnar. ÞaS fylgir vandi vegsemd
hverri, og þaS fylgir líka mikill vandi
vegsemd þeirri, sem veitt er oss meS
viSurkendu sjálfstæSi voru og full-
veldi í öllum vorum málum.
Hvernig má þá hiS viSurkenda
sjálfstæSi vort verSa oss til sannrar
blessunar ?
Þegar slík spurning er borin upp
á þessunvstaS, ræSur aS líkindum, aS
svarsins verSi leitaS hjá honum, sem
í dag kemur til vor meS hinu nýja
kirkjuári sem sannleikans konungur.
Og svariS, sem hann gefur oss í orSi
sínu viS þessari spurningu, þaS felst
alt i þessum alkunnu orSum
hans: „Ef þjer standiS stöSugir í
orSi mínu, þá eruS þjer sannarlega
lærisveinar mínir og munuS þekkja
sannleikann og sannleikurinn mun
gera ySur frjálsa.“
Vjer kristnir menn hikum ekki viS
aS segja: vjer vitum enga tryggingu
betri fyrir blessunarríkum ávöxtum
frelsisins, en lærisveinasambandiS viS
Konunginn Krist. Þvi aS eins af læri-
sveinssambandinu viS hann skapast
hin rjetta hjarta-afstaSa vor til „þess
guSs sem gaf oss landiS og lífsins
kosta val og lifir í þvi verki sem
fólkiS gera skal.“ M. ö. o. jeg veit
enga betri tryggingu fyrir því, aS
vjer á ókomnum dögum uppskerum
blessunarávexti af viSurkendu full-
veldi lands og þjóSar, — jeg veit
enga betri tryggingu fyrir þessuenþá,
aS vjer sjeum áfram k r i s t i n þjóS,
og sú trygging verSur vitanlega því
betri, sem vjer verSum b e t r i
K r i s t s-ríi e n n, betur kristin þjóS.
Þarf jeg aS færa ástæSur fyrir þess-
arí staShæfingu minni? Er þaS ekki
staSreynd, sem saga mannkynsins
fram á þennan dag staSfestir aftur og
aftur, og alstaSar, aS þess betur
kristnar sem þjóSirnar hafa veriS,
þess dýrlegri ávexti frelsisins hata
]'ær líka fengiS aS uppskera, — þess
betur kristnar sem þær hafaveriSþess
meir hefur þeim fleygi fram i hvers
konar sannri menninguogframförum.
Svo óviSjafnanlegt lyftiafl í lífi og
framsókn þjóSanna hefur kristna
trúin veriS, aS segja má meS sönnu,
aS þær þjóSir hafi komist lengst og
uppskoriS mest, sem kristna trúib
var mest og heitast alvörumál, og
gerSu sjer mest far um aS 1 á t a
stjórnast í lífi og löggjöf
a f anda Jesú Krists. Á hinn
bóginn vitum vjer líka, aS þá tók
kristnum þjóSríkjum venjulega aS
hnigna er önnur öfl urSu andans afli
kristnu trúarinnar yfirsterkari í
hugsunarlíf þeirra, og áhrif sann-
leiksandans frá guSi vo'ru borin ofur-
liSi af óhollum áhrifum heimsins
anda, anda drotnunargirni, anda
valdafýkni og anda eigingirni. — I
])essu tilliti eru dæmin deginum ljós-
ari, og hafa aldrei viS oss blasaS í
ægilegri mynd en einmitt á þessum
síSustu tímum. s
Þegar vjer á þessum frelsisdegi
hinnar íslensku þjóSar, hugsum til ó-
komna tímans, sem oss er aS öllu
leyti huliS, hvaS í skauti ber, þá er
cnginn sá hjer á meSal vor, sem ekki
kenni þá ósk og bæn ríkasta í sálu
sinni ættjörSu vorri til handa og
vbrri kæru móSur, þjóSinni, sem ól
oss, aS unaSsríkir og yndislegir fram-
tíSardagar megi vera framundan og
koma i ljós aS sama skapi og þok-
unni ljettir, sem hylur brautir fram-
tíSarinnar. En þetta verSur ekki af
sjálfu sjer. SjálstæSisviSurkenningin
nægir ekki ein saman. Ávextir sjálf-
stæSisins eru því skilyrSi bundnir,
aS vjer kunnum meS frelsiS aS fara,
lærum aS nota þaS, leggjumst allir
á eitt í drottins nafni, aS vinna aS
þvi hver meS öSrum, aS þaS verSi
oss m e i r a en skrifaSur bókstafur,
tóm orS, tómt glingur, — aS þaS
verSi í sannleika arSberandi fyrir
þjóSlíf vort. En til þess veit jeg, eins
og jeg drap á, aS eins eina leiS, og hún
er sú, aS íslands þjóS ekki aS eins
haldi áfram aS vera kristin þjóS,
heldur v e r S i meS hverju líSandi
ári b e t u r kristin, e i‘n 1 æ g a r i í
lærisveinssambandi sínu viS drottinn
Jesúm, og hjarta-afstaSan til guSs,
sem gaf oss þetta land, h r e i n n i,
helgari og fullkomnari. Því einvörS-
ungu af hinni lifandi hjarta-afstöSu
vorri til guSs, sem gaf oss landiS
og nú hefur lika gefiS oss þaS sem
frjálst og fullvalda r í k i, sprettur
fram sú ábyrgSartilfinning,
sem lifa þarf meS hverri þjóS, svo aS
hún ekki glati frelsi sinu, sú f ó r n-
fý si, sem alt vill í sölurnar leggja
í meSvitund þess, aS viS fósturjörS
vora erum vjer í skuld um alt, sem
vjer orkum, sá á h u g i, sem ekki
getur af neinu vitaS, sem miSur fer,
svo aS hann ekki reyni aS kippa
því í lag, sú fölskalausa | ö ö u r-
1 a n d s á s t, sem ekki má hugsa til
hinna mörgu óunnu verkefna, aS
bún ekki geri sitt ýtrasta til aS leiSa
þau í framkvæmd. Jeg skal hrein-
skilnislega viS þaS kannast, aS mjer
er þaS mest áhyggjuefni á þessari
stundu, vegna framtíSarhags þjóSar
vorrar, hve fátæk hún er af lifandi
framkvæmdarsömum kristindómí, —
hve litiö þess einatt gætir í stjórn-
lífi voru, í framkvæmdalífi voi’U, í
mentalífi voru, í kirkjulífi voru, í
öllu hugsanalífi þjóSarinnar yfirleitt
aS hún sje v i t a n d i o g v i lj-
a n d i k r i s t i n þjóS. ÞaS er
þ e 11 a sem meS guSs hjálp þarf
aS breytast ef vel á aS fara, ef vel
á aS nýtast fengin viSurkenning full-
veldis vors og sjálfstæSis. ÁbyrgS-
artilfinningin þarf aS lifna, fórnfýsi
aS glæSast, almennur áhugi á lands-
ins hag aS margfaldast — föSurlands-
ástin aS vera hreinni og sannari. En
þetta verSur ekki nema vjer verSum
betur kristnir en vjer erum, og áhrif-
anna af anda Jesú Krists gæti meira
en hingaS til. Því aS aldrei sást á-
byrgSartilfinning, aldrei sást fórn-
fýsi, aldrei sást áhugi á velferS þjóS-
ar sinnar, já,! alls mannkynsirís, i
dýrlegri mynd en hjá Jesú Kristi.
Stjómendur lands vors, löggjafar
þess, leiStogar þess á öllum sviSum
jiurfa aS vera gagnteknir af anda
vors mikla konungs, sem gerSi aldrei
nema þaS sem guSi var þóknanlegt,
sem brann í hjarta* af vandlæti vegna
þjóSar sinnar, og lagSi aS síSustu lif-
iS sjálft í sölurnar fyrir hana. Því
betur kristin sem þjóSin verSur, því
gleggri verSur líka skilningur henn-
ar á hlutverki sínu, „en sú þjóS sem
veit sitt hlutverk á helgast afl í
heirn, eins hátt sem lágt má falla
fyrir kraftinum þeim.“ Nái andi hans
aS breiSast út yfir bygSir lands og
gagntaka gervalt hugsanalíf þjóSar
vorrar, þá eigum vjer vissulega bjarta
daga fyrir höndum, fagra famtíSar-
daga, þar sem vjer uppskerum inn-
dæla ávexti viSurkends sjálfstæSis ,
vors og getum glaSst yfir gæfuhag
þjóSarinnar, !sem vjeir elskum sem
móSur, og landsins, sem vjer meS
lothingu nefnum vora fósturjörS.
Kristnu vinir, hiS kristilega fagn-
aSarefni dagsins er boSskapurinn:
Sjá þinn konungur kemur til þin!
GóSu heilli kemur sannleikans kon-
ungur á móti oss á þessum fagnaS-
ardegi vorum, í dyrum hins nýja
kirkjuárs, sem hefst meS þessum
degi. SkoSum þaS góSs vita fyrir
framtíSarhag hins unga, íslenska
konungsríkis. Vjer hyllum í dag
konung íslands, Kristján hinn tíunda,
sem fyrsta konunginn, sem ketinir sig
viS ísland. En vjer skulum þá jafn-
framt og fyrst og fremst hylla kon-
unginn Krist, þann konung konung-
anna og drottinn drotnanna. Vjer
heitum vorum jarSneska konungi
blýSni og hollustu. Þvi fylgir heill.
En vjer skulum líka og fyrst og
fremst heita vorum himneska kon-
ungi hlýSni og hollustu. Því fylgir
margföld heill, óendanleg heill, eilíf
heill.GerumKristaSkonungi! Vinnum
h o n u m trúnaðareiSa vora, helg-
um h o n u m líf vort, stöndum stöS-
ugir í h a n s orSi, hlýSum h o n u m
í öllu. Þá verSumvjer líka góSirþegn-
ar vors jarSneska konungs, góS-
ir synir og dætur þ j ó S a r vorrar,
framkvæmdasamir borgarar ríkis
vors. Þá munu blómgvast bygSÍr
lands, og blessunardaggir drjúpa af
meiSi frelsis og fullveldis gróSui-
settum á meSal vor.
GuS, vor almáttugur faSir, blessi
ísland, vort ættarland! GuS, vor al-
máttugur faSir, blessi íslands þjóS,
vora ástkærú, öldnu móSur! Guö
blessi allan vorn framtiSarhag í stóru
og smáu og gefi oss fagra fram-
tíSardaga gæfu og gengis, hagsældar
og heilla. Hann láti yndisfagra ávexti
vors nýja þjóSarhags spretta á þjóS-
arakri vorum. Hann styrki trú vora
fyrir heilagan anda sinn, hann efli
von vora, hann glæSi kærleika vorn.
Alt, sem gott er og satt og rjett, láti
hann vera vort áhugamál og gefi því
fagran framgang á meSal landsins
barna. Hann blessi kirkju lands vors,
ogoss,þjóna hennar,og láti einnignýj-
an og betri dag renna upp yfir hana
þjóS vorri til eilífrar blessunar. Hann
blessi sitt lífs- og sannleiksorS á meS-
al vor og láti þaS hjá oss finna viS-
urtælcileg hjörtu, þar sem þaS fái
, boriS margfaldan ávöxt. GuS blessi
íslands konung, hans hátign Krist-
ján hinn tíunda, drotningu vora
Alexandrine, rikiserfingjann FriSrik,
cg gervalla ætt konungs vors. GuS
gefi konungi vorum langan og fagn-
aSarsælan æfidag, og farsæli allan
hag ríkja hans og þegna, og lát ást-
sæld hans margfaldast meSal þeirra.
GuS blessi landstjórn vora og lög-
gjafarþing, bæSi nú og á komandi
dögum, landi og lýS til heilla. GuS
blessi sambandsríki vort, Danmörku,
cg vora dönsku sambandsþjóS og búi
henni sannan gæfuhag í hverri grein.
Hann láti samúSarþel aukast meS
sambandsþjóSunum báSum og leiSa
til farsællegrar samvinnu þeirn báð-
um til hamingjuog heilla.VjerbiSjum
aS síSustu, hugga þú,góSi guS,alla ])á
sem um sárast eiga aS binda hjer á
me'ðal vor á nálægum alvöruoghrygS-
artímum. ÞerraSu tárin, læknaSu sár-
in, sefaSu söknuSinn, sem fyllir nú
svo margra hjörtu:
„Nauðabárum bæg þú, herra,
burtu fári skæðu hrind,
harmatárin heitu þerra
hjartasárin mæddra bind.
Drottinn hár á hverri tíS
hagstæS árin gef þú lýS;
banaljár er beittur slær oss
bættu þrár, og himni fær oss.“
Amen.
Stríðslokin.
Hjá bandamönnum. ..
Bandamenn fara sigri hrósandi
út úr ófriðnum, og það segir sig
sjálft, að hjá þeim var mikið um
dýrðir, er tilkynt var, að pjóðverj-
ar hefðu gengið að þeim vopna-
hljesskilmálum, sem þeim höfðu
verið settir. Ýmsir ráðandi menn
þeirra höfðu komið saman í Ver-
sailles til þess að ræða málin, en
Foch yfirhershöfðingja var fahð
að gera út um samningana við
sendimenn þjóðverja. Vopnahljes-
samningarnir gengu í gildi 11. f. m.
kl. 11 árd. pegar þetta var tilkynl
í París, var sem öll borgin lifnaði.
Húsin voru skreytt flöggum, öllum
kirkjuklukkum hringt og allar op-
inberar byggingar voru uppljóm-
aðar um kvöldið. Foch yfirhers-
höfðingi var heiðraður á margan
hátt. Hann kom til Parisar um dag-
inn og gekk á fund Clemenceaus,
er þakkaði honum hjartanlega
starf hans, en báðir fóru þeir til
Poincaré forseta til þess að tjá hon-
um tíðindin á viðeigandi liátt. —
Clemenceau hafði þá verið við völd
í 395 daga. þegar hann tók við
völdum, sagði hann: „Jeg berst,
það er mín stefnuskrá“. Og þá
stefnuskrá hefur gamli maðurinn
trúlega haldið. Nú, er sigurinn er
fenginn, eru Fraklcar honum afar-
þakklátir og fagnaðarlætin yfir
sigrinum snúast mest að honum.
Hin opinbera tilkynning til Frakka
um vopnahljeið var svohljóðandi:
„í 52.mánuði hins mikla stríðs,sem
ekki á sinn líka í veraldarsögunni,
hefur franski herinn með hjálp
bandamanna sinna fullkomnað ó-
sigur óvinanna. Göfugar hugsanir
hafa verið ráðandi hjá her okkar;
hann hefur í hinum látlausu orust-
um daglega sannað þrautsegju
sína og hetjuhug og hefur til full-
nustu leyst af hendi það hlutverk,
sem föðurlandið fól honum. Hann
liefur ýmist með ókúgandi hug-
rekki staðið gegn áhlaupum óvin-
anna, eða sjálfur sótt fram til sig-
urs, svo að hann eftir úrslitasókn,
sem staðið hefur yfir mánuðum
saman, hefur nú brotið á bak aft-
ur hinn volduga þýska her, rekið
hann út úr Fralcklandi og neytt
hann til að biðjast friðar. þar sem
allir skilmálar, sem settir voru fyr-
ir vopnahljei, hafa verið samþykt-
ir af óvinunum, er vopnahlje kom-
ið á kl. 11 í dag.“
í Lundúnum voru vopnahljes-
samningarnir lesnir upp af Lloyd
George í neðri málsstofunni 11. f.
m. pegar hann kom inn í þingsal-
inn var honum tekið með dynjandi
fagnaðarópum. Sagði hann að
samningarnir hefðu verið undir-
skrifaðir kl. 5 um morguninn, eft-
ir að þjarkað hefði verið um þá alla
nóttina á undan. Að upplestrinum
loknum mælti hann: „þannig end-
aði kl. 11 í dag hið grimmilegasta
og hræðilegasta stríð, sem mann-
kynið hefur átt í. Jeg vona að menn
geti síðar sagt, að þennan örlaga-
ríka morgun hafi verið úti um öll
stríð. En nú er ekki tími til margra
orða. Hjörtu vor eru alt of full af
þakklæti til þess að nokkur tunga
megni að lýsa því. Jeg sting því upp
á að þingfundi þessum verði frest-
að og þingmenn gangi til St.
Margaretskirlcjunnar til þess að
þakka þar í auðmýkt fyrir frelsi
heimsins frá þeirri stærstu hættu,
sem hanri hefur verið í.“ Asquit
sagði, að vopnahljesskilmálarnir
sýndu, að stríðið gæti ekki orðið
tekið upp að nýju, og að hann hefði
sömu vonir og Lloyd George um
að stríðunum yrði útrýmt. Við er-
um komnir inn í nýtt tímabil, sagði
hann, og á því mun verða litið á
stríðin sem stjórnleysisástand, er
menn ekki munu hætta sjer út í.
—- pingmenn gengu síðan i hátíð-
legri skrúðgöngu til kirkjunnar.
% þjóðverjar sátu enn í miklum
liluta Belgíu, er vopnahljessamn-
ingarnir voru gerðir. Dagana á eft-
ir kvað allmikið að óspektum í
Brýssel, svo að þýsku yfirvöldin
þar sendu Albert. konungi skeyti,
er þá var í Gent, og báðu hann að
koma sem fyrst og taka höfuð-
borgina á sitt vald, vegna þess að
ástand þýska hersins væri þar erf-
itt. Síðari fregnir segja að Albert
konungur sje kominn til Bryssel
og bafi honum verið þar vel fagn-
að. Nú eru pjóðverjar fyrir nokkru
komnir burt úr Belgíu, og innlend
stjórn tekin þar við öllum yfirráð-
um.
í ítalíu er mikið um fögnuð yfir
sigrinum og hefur konungurinn
komið norður til hjeraðanna, sem
Austurríki liefur látið til ítalíu.
pað er sagt að ítalir ætli að koma
riijög fjölmennir til Parísar, er
Wilson forseti er kominn þangað,
til þess að fagna honum og tjá
honum þakklæti. Stjórn ítala og
fjöldi þingmanna ætlar að verða
í þeirri för.
Fjelagsprentsmiöjan.