46 hann sje >auðvitaðc norskur1 o. s. frv., o. s. frv. Og þetta segir sami raaðurinn, sem nú segir berum orðum í svari sínu til mín, að »hjer (o: í spuming- unni um heimkinni Eddukvæðanna) g e t i e k k i fengist óiggjandi röksemdir, hvorki með nje móti«!s Jeg þori nú óhræddur að leggja það í dóm skinberandi manna, hvort sje nær sanni og rjettum vísindalegum hugsunarreglum að telja það óvíst, sem óvíst er, eða hitt, að telja það víst, sem óvíst er. Enn annars skal jeg fúslega játa, að í svari F.I. er miklu minna af slíkum f'ullirðingum enn í Lit. hist., og þó það ef til vill kunni að þikja sjálfshól, get jeg ekki annað enn þakkað það rit- gjörð minni. Hafl hún orðið til þess að gera FJ. varkárari, hefur húri ekki verið rituð til ónitis. Hann segist að vísu sjálfur (á 21. bls.) hafa verið mjög varkár, enn dæmi það, sem hann tekur á þessum sama stað virðist mjer sína alt annað. Hann hafði sjálfur fullirt það í bók sinni, að 1. kafli Hávamála, sem hann kallar, væri norskur, og ráðið það meðal annars af því, að orðið Jcópa, sem kemur firir í kaflanum, þektist að eins úr norskum mállískum, enn kæmi aldrei firir í íslensku.3 Enn nú hefur hann í seðlum Arna Magnússonar fundið órækan vott um, að orðið hafi verið til i íslensku máli. Jeg er FJ. mjög þakklátur firir, að hann kom fram með þetta dæmi, sem sannar svo Ijóslega, hversu hæpin sú aðferð er, sem hann hefur viða beitt i Lit. hist., að leiða nokkra áliktun af því, þó að einstök orð komi firir í Eddukvæðunum, sem nú 1) Lit. hist. I, 243. bls. 2) Sjá hjer að f'raman á 4. bls., sbr. 10. bls. 8) Lit. hist. I, 232. bls.
Beinir tenglar