Eimreiðin - 01.01.1909, Blaðsíða 14

14
sitt yfir öll Norðurlönd; ef til vill vinst honum eitthvað á, en þá
frægð hefir hann borgað með því að gera skólann að verksmiðju,
harla ólíkri hinum fyrstu lýðskólum. Undir stjórn hans verður
Askóv smátt og smátt réttur og sléttur fróðleiksskóli.
JÓNAS JÓNSSON frá Hriflu.
Alþýðu-ferhendur.
LÆKURINN.
Eg er að horfa hugfanginn
í hlýja sumarblænum
yfir litla lækinn minn,
sem líður framhjá bænum.
Ó, hve marga æskustund
áður hér ég dvaldi,
saklaust barn með létta lund,
og leggina mína taldi.
Bæ ég lítinn bygði þar,
og blómum utan skreytti;
yfir tún og engjarnar
oft ég læknum veitti.
Nú er ekkert eins og fyr,
á öllu sé ég muninn;
liggja týndir leggirnir
og litli bærinn hruninn.
Meðan æðum yljar blóð
og andinn má sig hræra,
skal ég syngja ljúflings-ljóð
um lækinn silfur-tæra.
Pegar eg er uppgefinn,
eytt er kröftum mínum,
langar mig í síðsta sinn
að sofna á bökkum þínum.
VORKVAK.
Nú er vetur farinn frá,
frostið, ísinn, mjöllin;
bráðum vakna blómin smá
bæði um dal og fjöllin.
Hríð ei lengur hrekur svört
hjörð um daga langa;
því er von í brjósti björt
og bros á mörgum vanga.
Æskan hverfur, yndi dvín,
alt er líkt og draumur;
áfram líður æfin mín
eins og lækjar straumur.
Hug frá völdum hrellingar
hrífur vordags ljóminn;
mínar vonir veglegar
vakna eins og blómin.