Skólablaðið - 01.02.1911, Blaðsíða 4

20
SKOLABLAÐIÐ
Þá' þyriti iivorki kennara né aðra að greina á utn það livað
kenna skuli. Það hljóta alhr að sjá, hvað það er skaðlegt, að
kenna börnum þetta í vetur, en hitt að vetri, en það leiðir af
því að kennarar eru sinn veturinn í hverjum staðnum.
Björn Guðmundsson.
ÍTokkrar leiðbeiningar um heimafræðsln
eftir
Björn H. Jónsson.
I. Lestur.
»Það geta þó allir kent börnum að stauta, sem annars kunna
það sjálfir«, sagði gamall og göfugur bóndi einusinni við mig.
Ekki var eg nú á því þá, og eg er það ekki enn.
Það er meira vandaverk en margir hyggja að kenna börn-
um að stauta, og það geta oft verið miklir örðugleikar á því
fyrir heimilin, að gera það svo vel fari.
En heimilin verða nú að gera það, flest þeirra að minsta
kosti, og þau verða að gera það svo vel, sem þeim er unt. Það
er hvorki sama hver gerir það, eða hvernig það er gert.
Hver á að gera það? er þá fyrsta spurningin, sem fyrir
verður.
Já, Ir'er gerir það venjulega?
Er það ekki oftast móðir barnsins?
Eg hugsa það. En það er ekki ávalt rétt að hún geri það.
Húsmóðirin hefur venjulega nóg að gera, þó að hún þurfi ekki
að basla við að kenna börnunum að lesa. Það hafa oftast flestir
aðrir á heimilinu betri tínia til þess, en hún.
Og það þarf tíma til þess.
Feðurnir hafa oft betri tíma en mæðurnar, og þeim hlýða
börnin líka venjulega betur.
»Það er ekki von að þeir nenni því, þegar þeir koma þreyttir
inn að enduðu dagsverki« hugsa menn, og þannig hugsa feð-
urnir víst oft sjálfir, — ef þeir hugsa nokkuð um það.
En orsökin er oftast fremur sú, að þeir halda að það sé