Vísir - 13.10.1962, Blaðsíða 15

Vísir - 13.10.1962, Blaðsíða 15
V í S I R . Laugardagur 13. október 1962. 15 TNE SF'ANIAKP'S EYES PLASNE7. "ANP NOW I K.ILL VOU!" HE V ÍELLOWEK */-- rv PKANCISCO |k-\ F'IZAKRO!" sy 1-9-575 Z litr by Unlted Fc«ture Svndicate. inc JUAN, UNCANNILY ALEK.TV STRENSTHENEF IN MAPNESS, SLOWLY APPKOACHEP TARZAN. Þegar allir páfagaukarnir byrj- uðu að garga í kór, gerði Kalli og Jack Tar sér ljóst með hverj- um páfagaukarnir héldu. — Hættið þessu gargi, hrópaði Kalli þið gerðuð nóg þegar þið létuð þessa sjóræningjaræfla finna fjár sjóðinn. Hvað þá, sagði Jack Tar tortrygginn, hafið ÞÉR þá heldur ekki fundið fjársjóðinn?. ,,Heldur ekki? svaraði Kalli, ég hélt að þér hefðuð fundið hann“ Jack hristi höfðið. „Þessir páfagaukar hafa aldeilis gabbað okkur. Ég hef enn ekkj fundið fjársjóðinn hans afa míns“. „Var Jemes Tar virkilega afi þinn, sagði Kalli og rétti fram höndina. Ég vildi að ég hefði kynnzt yður miklu fyrr“, — „Til hægri, beint niður, þrjú tré, niður í holurnar, vældu fugl arnir“. Þetta gátu mennirnir ekki staðizt, þeir þutu á eftir páfa- gaukunum, sem hófu sig til flugs og stefndu til strandarinnar. Nýkomnar krepsokkabuxur uðeins kr 95,00 lri@dri€h Piirrenmafi ©© tCALLfi inn 9 græm pófss- pukur- ið þér svo, lögreglufulltrúi? Án þess að við séum spurð leyfis er okkur hrúgað niður á spíungna akurjörð og við vitum ekki til hvers. Svo störum við út í geiminn, út í hræðilegan tómleika, og jafnhræðilegar alls nægtir, óskiljanleg, einskis nýt sóun. Síðan berumst við með straumnum nær fossinum í fjar- lægð, sem eitt sinn hlýtur að soga okkur til sín. Það er það eina, sem við vitum með fullri vissu. Þannig lifum við til þess eins að deyja. Þannig drögum við andann, tölum við, og elsk- um við. Við eigum börn og barnabörn til þess eins að breyt ast í duft eitt og ösku meðal þeirra, sem við elskum, til þess að leysast upp i sömu dauðu fiumefnin, sem við erum sett saman úr. Teningunum er kast- að og við getum við ekkert ráð- ið. Þannig er lífið. Og þar sem þessi skítuga og ískalda jörð er það eina, sem við eigum, ríg- höldum við okkur í hana, og vonum að líf okkar, þetta líf, sem er eins og örfáar mínútur andspænis regnboganum mikla, sém 'breíSfr sig yfir móðu hyl- dýpisins, — já, við vonum, að þetta líf verði hamingjusamt líf_ Við vonum, að okkur verði veitt af gnægtum jarðarinnar þennan stutta tíma, sem hún megnar að bera okkur. En það er bara ekki þannig og verður aldrei þannig. Og glæpurinn er ekki fólginn i i eymdinni og örbirgðinni, heldur! mismuninum á fátækum og rík-1 um. í skipinu, sem við að lokum munum farast með, eru sér ká- etur fyrir hina voldugu og ríku ! við hlið fjöldabústaða hinna fá-1 tæku. Svo segja menn, að þetta skipti engu máli, því að öll mun- um við eitt sinn deyja. Deyja er að deyja. Ó — þessi hlægi- lega stærðfræði. Dauði hinna j fátæku er eitt, og dauði hinna ríku og voldugu annað, og á milli er heill heimur. í þeim ger- ist hinn grátbroslegi bardagi milli hinna veiku og hinna vold- ugu. Hinn fátæki deyr á sama hátt og hann hefur lifað. Á poka í kjallaranum eða, ef kjörin eru eilítið betri, á gauðrifinni dýnu., Ef til vill deyr hann á blóðugum akri heiðursins. En hinn ríki, hann deyr öðruvísi. Hann hefur lifað í munaði, og vill nú einnig deyja í munaði. Hann kann sig vel, og í dauðanum klappar hann saman lófunum: Klappið þið, kæru vinir. Leiksýningin er á enda. Lífið var einn sjón- leikur_ Dauðinn aðeins orðtak. Greftrunin, auglýst og allt einn stór peningur. C’est ca. Ef ég gæti lcitt yður um þetta sjúkra- hús, lögreglufulltrúi, um þetta sjúkrahús, sem hefur gert mig að því, sem ég er, hvorki kona né maður, heldur aðeins hold, sem stöðugt þarfnast meira morfíns, þá gæti ég sýnt yður hvernig hinir ríku deyja Ég mundi sýna yður hin furði legu sjúkraherbergi, ýmist c. smekkleg eða glæsileg, þar sei þeir rotna niður þessir fangar losta og kvala, gjörræðis og glæpa. Barlach þagði. Hann lá þarna sjúkur og hreyfingarlaus og sneri andlitinu frá lækninum Hún beygði sig yfir hann. „Ég gæti,“ hélt hún áfram miskunnarlaust, „sagt yður nöfn þeirra, sem hafa tortímzt og eru að tortímast. Nöfn stjórnmála- manna, bankástjóra, iðjuhölda, hjákvenna og ekkna, sem deyja í þessu sjúkrahúsi. Ýmist tala þeir um dauða sinn með kald- hæðni, sem nálgast guðlast, eða þeir gera uppreisn og bölva á báða bóga yfir að eiga allt, sem glampar af gulli og silki, og jarma sömu bænina um að þurfa ekki að skipta á hinni jarðn- esku sælu fyrir hina himnesku. Emmenberger lætur þeim allt í té og þeir eru óseðjandi og hs si;ai segja ykkur að rc.i síendur alveg hjartanlega á sama urr hvort hann er kossekta eða ekki— — — . þiggja allt, sem hann býður þeirn, en þeir þarfnast meira. Þeir þarfnast vonarinnar, og hana veitir hann þeim einnig. En trúin, sem hann gefur þeim er reyndar trúin á djöfulinn, og vonin, sem hann gefur þeim, er einmitt helvítið. Þeir hafa yfirgefið guð, og fundið nýjan guð. Af frjálsum vilja ganga sjúklingarnir í kvalirnar til þess að þurfa ekki að skilja strax við það, sem þeir elska meira en himinn og helvíti, meira en sæl- una og útskúfunina, þ. e. a s. jörðina, sem veitti þeim valdið. Hér sker yfirlæknirinn einnig án deyfingar. Allt sem Emmen- bergar gerði í fangabúðunum í Stutthof við Danzig, gerir hann einnig hér inni í miðju Sviss inni í miðri Zúrich, án afskipte lögreglunnar eða laganna, já HE SLASHEI7 WILFLYi BUT TNE AFE-MAN SIFESTEF’f’E? ANF THE NAKEFSTEEL SWISHEÞ FAST HIS KlBSl Augu Spánverjans skutu gneist um. „Nú ætla ég að drepa þig, öskraði hann, ég Francisco Piz- arro. Juan sem var orðin óður og virtist því sterkari en áður, færði sig nær Tarzan. Hann hjó með sverðinu, en apamaðurinn vék sér til hliðar, svo að sverðið þaut fram hjá honum. ■arnasagan í | jafnvel í nafni vísindanna og mannúðarinnar. — Hann gefui mönnunum óhindrað, það sen þeir óska: Kvalir, ekkert nema kvalir.“ „Nei,“ hrópaði Bárlach. „Nei, við verðum að hafna slíkum mönnum.“ „Þá verðið þér einnig að hafna sjálfu lífinu,“ svaraði hún. Hann hrópaði hvací'CfíEÞattin- að í örvæntingu og Teisuipþf-ltteð erfiðismunum. „Nei, nei,“ heyrðísTÞ'ffahCÖr- um hans. Hann .gatTúí aðein f hvíslað. , Þá hreyfði aðstoðarlæknirinr. kæruleysislega við öxl hans, og hann féll bjargarlaus aftur á bak. „Nei, _ nei,“ snökkti hann í koddann. „Þér eruð heimskingi," sagði konan og hló. „Hvað haldið þét að þér megnið með þessu nei-i l yðar_ Heima í svörtu kolahér- uðunum átti ég einnig mitt nei gegn örbirgð og illsku heimsins og ég hóf baráttuna fyrir nýjum og betri heim. Ég gekk í flokk- inn og las í kvöldskólum og seinna í háskólanum. Ég varð stöðugt þverúðarfyllri og ein- beittari í flokknum. En núna, lögreglufulltrúi, núna, þegar ég stend hér frammi fyrir yður f lækniskyrtlinum, veit ég, að þetta „nei“ er fásinna. Jörðin er of gömul til að geta verið fullkomin. Hið góða og hið illa

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.