Vísir - 20.10.1962, Blaðsíða 8

T
V í SI R . Laugardagur 20. okt 'ber 1962.
Utgefandi: Blaðaútgáfan VlSIR.
Ritstjórar: Hersteinn Pálsson, Gunnar G Schram.
Aðstoðarritstjóri: Axel Thorsteinsson.
Fréttastjóri: Þorsteinn Ó. Thorarensen.
Ritstjórnarskrifstofur Laugavegi 178.
Auglýsingar og afgreiðsla Ingólfsstræti 3.
Áskrifstargjald er 55 krónur á mánuði.
f lausasölu 4 kr. eint. — Sími 11660 (5 línur).
Prentsmiðja Vísis. — Edda h.f.
Traust á krónunrri
Ekki eru allar ferðir til fjár, segir fornt spakmæli,
og það sannaðist sem oftar við umræður á Alþingi í
fyrradag, þegar rætt var um efnahagsmálin. Það voru
þeir Gylfi Þ. Gíslason, viðskiptamálaráðherra, og Ey-
steinn Jónsson, fyrrum fjármálaráðherra í vinstri
stjórninni og fleiri stjórnum, sem þar áttust við, og
sýndi Gylfi ljóslega fram á mikilvægan árangur, sem
orðið hefir af viðreisnaraðgerðum ríkisstjórnarinnar.
Eitt eftirtektarverðasta atriðið er hið stórum vax-
andi traust, sem allur almenningur hefir á krónunni.
Nú vex sparifé landsmanna svo ört, að þess hafa ekki
þekkzt dæmi áður, og verður það sannarlega ekki
af því, að ekki sé nægt vöruval, svo að fólk neyðist
til að Ieggja fé fyrir, af því að ekkert sé við það að
gera. Þegar þetta þrennt helzt í hendur — nær hömlu-
laus innflutningur, gott og mikið úrval alls konar vam-
ings og aukin sparifjármyndun — þarf ekki frekar vitn-
anna við um það, að vel sé séð fyrir þörfum alls al-
mennings. Hann getur í senn keypt svo að segja allt,
sem hugurinn girnist og lagt fé til hliðar, sem hægt
er að veita til ýmis konar framkvæmda.
Umræður þessar spruttu af því, að framsóknar-
menn vilja láta lækka útlánsvexti, og á það að verða
ti! þess að hleypa fjörkipp í efnahagslífið, sem þeir
segja að sé eiginlega í kaldakoli! Framsóknarmönnum
Táðist hins vegar að taka fram í frumvarpi sínu um
þetta efni, að nauðsynlegt yrði að lækka innlánsvexti,
ef útlánsvextir væru lækkaðir, og mundu sparifjár-
eigendur tapa við það 78 millj. króna á næsta ári, ef
vextir væru lækkaðir um 2%. Hætt er við, að spari-
fjársöfnunin þætti ekki alveg eins eftirsóknarverð, ef
þannig væri að farið, og enginn vafi er á, að hún hefði
ekki orðið eins mikil og raun ber vitni, ef vextirnir
hefðu ekki verið háir, því að þeir hafa undanfarið
fært sparifjáreigendum hvorki meira né minna en 170
milljónir króna, aðeins vegna þeirra 2%, sem fram-
sókn amast nú við. Það munar um minna í pyngju
alþýðu manna.
Vaxtalækkunarsókn framsóknarmanna mundi því
einmitt leiða til þeirrar ördeyðu, sem þeir eru að telja
almenningi trú um, að ríkjandi sé hjá okkur nú.
Kosningahríðin hatin?
Alþingiskosningar eiga að fara fram eftir um það
bil átta mánuði, en kosningahríðin virðist hafin — í söl-
um Alþingis. Andstöðuflokkar stjórnarinnar eru þegar
famir að hegða sér eins og í harðri kosningahríð
bera fram skrumfrumvörp og reyna að telja alþjóð trú
um, að aldrei hafi íslandi Verið eins illa stjórnað og
nú. En betur má, ef duga skal, því að enn muna svo
margir eftir úrræðum og viðskilnaði vinstri stjórnar-
innar, sællar minningar.
Anna Borg og Erling Schröder
Elmer Rice. Erling var alla tið
og hún lýsir í greinum sínum.
Ég eyddi öllum frístund-
um mínum í Kaupmanna-
4 höfn hjá móður minni á
, '/a
,, ., sjúkrahúsinu. Kvöld eftir
sJ kvöld sat ég á stofunni
hjá henni og til þess að
| gera eitthvað hjá henni
| þessi mörgu kvöld, tók ég
postulín með mér og var
að mála það hjá henni.
Mamma var mikiv. veik,
miklu veikari en ég þorði
að gera mér ljóst. Smám
saman fjöruðu kraftar
hennar út og loks lögðu
læknarnir til að hún væri
skorin upp til að reyna
allar leiðir.
Aðstoðarlæknirinn kallaði mig
dag nokkurn inn á skrifstofu
slna og bjó mig undir það að
þetta yrði mikill og hættulegur
uppskurður. Móðir mín hafði
ekki sterkt hjarta. Þó hún væri
aðeins 49 ára gömul var hún út-
slitin.
leika saman I leikritinu Gatan eftir Mo inn sem skyldi skera
tryggur og góður vinur Önnu eins iYl mömmu upp fylgdi ég henni
alveg niður f skurðstofuna. Á
Endurminningar Önnu Borg
eftir ráfaði ég eins og í þoku um
stræti borgarinnar. Ég vissi ekk:
ert hvert ég fór, en allt í einu
' ' ( stóð ég við kaþólsku kirkjuna í
; Breiðgötu. Þar stóð yfir bænar-
", s samkoma 0g ég settist á einn
aftasta kirkjubekkinn og grét.
Ég man að bláókunnug kona kom
til mín og reyndi að hugga mig
en svo man ég ekki meira, því
aH,Áeinu*er égttTin afTr á
siukrahusið og hiukrunarkonan
uí A v WStzfó&.'Síl/Sf !í í . . . . . r
segir við mig, að móðir min sé
mikið breytt. — En þér skuluð
ekki láta það sjást á yður, þeg-
ar þér fáið að fara inn til móður
yðar, sagði hjúkrunarkonan blíð-
lega.
Og andlit mitt sýndi ekki
hina djúpu sorg og ótta minn,
þegar ég kom inn til mömmu.
En hvað þú ert dugleg, hvíslaði
mamma til mín með kærleiks-
brosi. En það var mamma sem
var dugleg. Mamma var alltaf
svo sterk. Það var hún sem vildi
1-jremur dögum síðar dó hún.
1 Ég sat við rúm hennar. Með
ofurmannlegum viljastyrk neyddi
hún sig til að tala.
— Þú átt að sofa, mamma mín,
hvíslaði ég að henni.
— Nei, sagði mamma, ef ég
sofna nú, vakna ég ekki aftur
og það er nokkuð sem ég verð
að segja þér fyrst. Þú átt að
heilsa öllum heima frá mér og
segja þeim að ég muni alltaf
verða með ykkur. Nú ferðast ég
heim, ferðast heim til barnanna
minna...
Þegar ég sneri mörgum
klukkustundum síðar heim á
pensjónatið mitt á Austurbrú,
Frú Stefanía Guðmundsdóttir í íslenzkum skautbúningi. Myndin er3at Erling Schröder hinn góði,
tekin i Kaupmannahöfn 1905. tryggi vinur minn þar og beið
rr'1’