Vísir - 24.10.1962, Blaðsíða 15

V í SIR . Miðvikudagur 24. október 1962.
15
Friedrich DúrrenmiBtV
U NU
0©
fulltrúi, og ég teygði mig eftir
honum og lét hann í sætð hjá
mér. Hvað eigum við að gera
við þetta litla dýr, sem er þó
maður, enda þótt hann sé svo
afskræmdur, að hann minni
helzt á dýr. Hvað eigum við að
gera við þennan litla morðingja,
sem er sá eini af okkur, sem er
saklaus. Þessi sorgbitnu, brúnu
augu endurspegla allar hörmung
ar heimsins.
Gamli maðurinn hafði risið
upp í rúminu og virti fyrir sér
þessa furðulegu sjón. Þennan
risavaxna gyðing og dverginn,
sem risinn lét dansa á hné sér
eins og barn.
„Og hvað um Emmenberger?“
spurði hann.
Þá varð andlit risans eins og
öskugrátt æfaforn steinn, og
örin eins og þau væru höggvin
í það með meitli. Hann fleygði
nýtæmdri flöskunni með vold-
ugri armsveiflu beint í skápana,
svo að glerið þeyttist í allar átt-
ir. Vesalings dvergurinn stökk
eins og rotta undir skurðborðið
og ýlfraði af hræðslu.
„Eftir hverju varstu að
spyrja, lögreglufulltrúi?" hvæsti
gyðingw«9ói en náði sér þó
fljótt eftir réiðikastið. Þó glömp-
uðu hin ægilegu augu hans ó-
hugnanlega, er hann dró upp
aðra flösku úr skikkjunni og
tók að svelgja í sig áfengið á ný
í löngum teygum. „Maður verð-
ur þyrstur af að búa í helvíti.
Elskið óvini yðar eins og sjálfa
yður, sagði eitt sinn maður, sem
lét festa sig á krossinn á hinni
klettóttu Golgatahæð, og síðan
hékk hann á þessum ömurlega,
hálf-fúna viðarkrossi, með blakt
andi líndúk um lendarnar. Bið
þú fyrir hinni vesælu sál Emm-
enbergers, kristni maður. Je-
hova líkar aðeins djarfar bænir.
Bið þú. Hann lifir ekki lengur,
sá er þú spyrð um. Hendur mín-
ar eru blóði drifnar, lögreglu-
fulltrúi. Ég má ekki hugsa um
guðdóminn, ef ég á að inna af
hendi skyldur mínar. Ég var rétt
látur samkvæmt lögum Moses
og gagnvart mínum guði, kristni
maður. Ég drap hann, alveg eins
og hann drap eitt sinn Nehle í
röku hótelherbergi í Hamborg.
Og lögreglan mun kveða upp
sama úrskurð og þá, nefnilega,
að um sjálfsmorð hafi verið að
ræða. Hvað á ég að segja þér?
Hönd mín stjórnaði hönd hans,,
er hún tróð upp í hann hinu
banvæna eiturhylki. Ég er þög-
ull sem gröfin, og hinar blóð-
lausu varir hans hafa lokazt fyr-
ir fullt og allt. Það sem gerð-
ist okkar á'millí, gýðirigsffls' og
kvalara hans, hlutskipti okkar
samkvæmt Iögum réttlætisins,
mun enginn vita um, nema guð
einn, sem lét það gerast. Við
verðum nú að skiljast, lögreglu-
fulltrúi.“
Risinn stóð upp.
„Og hvað verður nú?“ hvísl-
aði Bárlach.
„Ekkert,“ svaraði gyðingur-
inn, greip um axlif gamla manns
ins og dró hann að sér, svo að
andlit þeirra næstum mættust.
Þeir horfðust í augu „Ekkert
mun gerast, ekkert," hvíslaði
risinn enn einu sinni. Enginn
veit, að ég var hér í nótt, nema
þú og Hungertobel. Ég læddist
hljóðlaust eins og skuggi um
gangana, inn til Emmenbergers
og síðan til þín. Enginn veit að
ég er til, nema vesalingarnir,
sem ég rétti hjálparhönd, sem
jafnt eru kristnir menn sem gyð
ingar. Við skulum grafa þennan
heim Emmenhergers. Nazistarn-
ir sköpuðu Stutthof, milljóner-
arnir þetta bæli, aðrir velja sér
eitthvað annað. Sem einstakling-
ar getum við ekki bjargað heim-
inum. Það væri jafnvonlaust erf
iði og erfiði Sisyphosar. Veröld-
in er ekki í höndum okkar, held-
ur ekki í höndum jarðnesks
valds né nokkurrar einnar þjóð-
ar. Hún er í guðs höndum og
jhann einn ræður öllu. .Við get-
um aðeins bjargað einstakling-
um, en ekki þjóðum. Takmörk-
un vesalings gyðingsins Gulli-
vers er takmörkun alls mann-
kynsins. Þess vegna skulum við
ekki reyria að bjarga heiminum
heldur reyna að standast hann,
hið eina sanna- ævintýri, sem er
og verður.“ Síðan lagði risinn
gamla manninn varlega niður,
eins og faðir barn sitt.
„Komdu litli apinn minn,“
kallaði hann og blístraði. Dverg-
urinn stökk hjalandi og malandi
upp á vinstri öxl gyðingsins.
„Já, svona, litli morðinginn
minn,“ sagði risinn og lét vel að
dvergnum. „Við verðum sam-
an. Okkur hefur verið sparkað
út úr mannfélaginu af náttúrunn
ar hendi, en mér vegna þess, að
ég heyri hinum dauðu til. Lifðu
heill, lögreglufulltrúi, við eigum
fyrir höndum langa næturferð
U
l
A

A5RU7TLY* TR.EAMJLOUS PRU/A5EATS
ANN0US1CEI7 THAT SAVASE JUNSLE
CATS HAI7 STRUCK AðAIN!
WHAT WAS
5EHINI7’ THIS
MYSTER.V?
WHV WERE
^VTHS NATIVES
W 5EINS ATTACKE!?
»V TH£
' CAKNIVOfCES?
l-lð'?760
Trumbuslögin gáfu til kynna
að annað þorp hefði orðið fyrir
árás villidýranna.
Tarzan flýtti sér í áttina til
þorpsins til að fylgjast með því
sem gerðist ....
en hann vissi ekki að óvinveittir
villimenn gerðu honum fyrirsát.
mi super-
filmu-
ISskurÍEin
til hinna víðáttumiklu rússnesku
héraða, og við munum halda nið
ur í hina skuggalegu undirheima
þessa heims, ofan í hina leyndu
bústaði þeirra, sem eru ofsóttir
af hinum voldugu."
Enn einu sinni veifaði gyðing-
urinn gamla manninum. Síðan
greip hann báðum höndum urr
grindverkið og beygði járnsteng-
urnar í sundur og smeygði sér
út um gluggann.
„Lifðu heill, lögreglufulltrúi,"
sagði hann enn einu sinni með
sinni undarlegu, syngjandi rödd
Aðeins öxl hans og hið stóra
nakta höfuð sást upp fyrir
gluggakistuna, og við vinstri
vanga hans hvíldi afskræmt and
lit dvergsins. Kringlóttur mán-
inn skein yfir hægri öxl risans
Þannig virtist svo sem hann
bæri gjörvallan heiminn á herð-
um sér, bæði jörðina og mann-
kynið. „Lifðu heill, minn ótta-
lausi riddari, minn kæri Bár-
lach,“ sagði hann. „Gulliver
heldur aftur til risanna og put-
anna, í nýjum löndum, nýjum
heimum, stöðugt og án afláts.
Lifðu heill, lögreglufulltrúi, lifðu
heill,“ og svo var hann horfinn.
Gamli maðurinn lokaði aug-
unum. Friður færðist yfir hann,
og er hann heyrði hurðina opn-
ast, fylltist hann gleðitilfinningu
því hann vissi, að Hungertobel
var kominn til að sækja hann
og flytja hann aftur heim til
Bern.
SÖGULOK.
„Ég mun ekki drága þennan
hval, sagði Kalli ákveðinn, þéi
skulið finna einhvern annan til
að draga þennan hval yðar til
hafnar, það er of mikil áhætta
fyrir mig“. Herra Bizniz brosti.
„Ég er viss um að þér viljið gera
það“ svaraði hann og klappaði
Kalla á öxlina, „fyrir það fyrsta
er Súperskóp filmu félagið ekki
nízkt á peninga sína, og í öðru
lagi er hvalurinn sem ég sagði
yður frá... Nei, þér munið sjá
hann sjálfur Gamli félagi, þetta
er allt saman glens og gaman“
Ka41i heyrði alls ekki það síðasta
sem hann sagði. „Súperskóp
filmu félagið er ekki nízkt á
peninga, endurtók hann dreym-
andi.“. „En herra Bizniz, eftir
hverju bíðum við? Leggjum af
stað svo að þér getið sýnt mér
þetta ferlíki sem þér kallið hval.“
ðdýr söfa-
borð, aðeins
kr. 975.00