Vísir - 12.06.1968, Blaðsíða 12

72
V1 SIR . Miðvikudagur 12. júní 1968.
CAROLjGAINE:
Y 11 m ÍZ
ii JU JD h íu
34
Nú vissi ég að öll von var úti.
Þessi maöur var ekki að blekkja
núna.
BJÖRGUNIN.
Þá gerðist það allt í einu. Ég
heyrði aðra rödd, rólega, ávítandi
— Peters!
— Ég mundi ráða yður frá þvi
að gera þetta senor!
Ég leit til dyranna. Peter hallaði
sér upp að dyrastafnum. Birtan
féll á skammbyssuna, sem hann
hélt á í hendinni og miðaði á Rod
eriquez. Gleðin yfir því að hann var
kominn til aö bjarga mér, gagntók
mig. Ekkert annað skipti máli.
Hann elskaði mig. Ég sleppti hönd
Johns og hljóp upp um hálsinn á
Peter.
Þetta var ógætilegt af mér, því
að nú var ég á milli hans og þorp
arans. Á næsta augnablik haföi
hann þrifið í mig og sneri hand-
leggina á mér aftur fyrir bak og
hélt mér eins og skildi milli skamm
byssu Peters og sjálfs sín.
Hann sagði, rétt viö eyrað á mér:
— Gerið svo vel og sleppið skamm
byssunni, senor. Ég hef skamm-
byssu í vasanum líka, og með hanni
er hægur vandi að skjóta senorit-
una. Og svo er tækifæri til að
skjóta sjálfan yður á eftir.
Peter svaraði rólega: — Jæja,
þér vinnið — í augnablikinu.
Hann fleygði skammbyssunni á
gólfið.
— Nú ætlið þér kannski að gera
svo vel að segja mér, hvar ég get
fundið Rocha prófessor? spurði
Roderiquez lymskulega.
Svo varð dálítil þögn.
Svo sagöi Peter kaldranalega: —
Þér hefðuð gaman af að vita það!
Roderiquez sleppti mér svo
snöggt, að ég var rétt að segja
dottin. — Þér eruð þrár og heimsk-
ur, herra Cobbold! En það er verst
fyrir yður, að þér lifið ekki svo
lengi að þér fáiö ráðrúm til að iðr-
ast þess. Ég eyði ekki meiri tíma í
þetta. Það er jafn auðvelt fyrir þrjá
túrista að lenda í slysi, eins og fyrir
tvo, Pedro!
Ég hörfaði upp að þilinu þegar
Pedro kom nær.
Nú gerðist allt í einni svipan, og
í þetta skiptiö var það Roderiquez,
sem hljóp á sig. Hann hafði fært
sig nær sófanum, þar sem John lá,
að þvi er sýndist ósjálfbjarga. En
allt í einu spratt hann upp og þreif
hendurnar á Roderiquez aftur fyr-
ir bak og sneri á þær.
Pedro hikaöi — og Peter hóf at-
löguna. Hann réðst á Pedro meö-
an John var að glíma viö Roderiqu-
ÝMISLEGT ÝMISLEGT

30435
Tökum aö okkur hvers konaj múrbrot
og sprengivinnu f húsgrunnum og ræs-
um. Leigjum út loftpressux og víbra
sleða. Vélaleiga Steindórs Sighvats
sonai Álfabrekku viö Suðurlands
braut, simi J0435.
GlSLI
JÓNSSON
Akurgeröi 31
Slrni 35199
Fjölhæf jarðvinnsluvél, annast
ióðastandsetningar, gref hús-
grunna, holræsi o. fl.
ez. Loks var Pedro kominn í gólf-
ið, og Peter hjálpaði John með
Roderiquez og sló hann högg með
skammbyssuskeftinu. Svo greip
hann í höndina á mér og togaði mig
út; John kom hlaupandi á eftir.
Eftir fáeinar sekúndur vorum við
komin í bílinn og ókum á fleygi-
ferð niJur fjalllveginn áleiðis til
Torremolinos. Ég sat hriðskjálfandi
við hliöina á Peter en hann strauk
mér handarbakið.
John sat í aftursætinu og sagði:
— Mér þætti gott að fá vindling,
ef þér ættuð hann, Peter. Ég er bú-
inn að reykja upp það sem ég átti.
Peter hægði á bílnum augnablik
og þreifaði í vasanum eftir hylkinu
og rétti John.
— Mig iangar í vindling líka,
sagði ég.
Ég var svo skjálfhent aö ég gat
ekki kveikt i. John beygöi sig fram
til þess að hjálpa mér, og ég sá
fölt andlitið sem snöggvast, í bjarm
anum frá loganum. Ég greip ósjálf-
rátt um höndina á honum og þrýsti
henni að kinninni á mér.
— Það er kraftaverk að við skul-
um vera á heimleiö til Torremolin-
os, sagði ég óstyrk. — Það liggur
við að ég trúi því ekki.
— Ég verð að játa, að þó að ég
hafi stundum komizt í krappan
dans um ævina, þá er þetta það
krappasta, sagði Peter.
— Mér datt ekki í hug aö við
mundum sleppa, sagði John.
— Þér dugðuð vel við Roderiqu-
ez! sagði Peter og það var auðheyrt
að hann dáðist að John, þó hann
vildi láta sem minnst á því bera.
— Ef yðar hefði ekki notið við,
værum við kannski þarna enn.
— Mér er ómögulegt að skilja
hvernig þú gazt komizt hingað, Pet-
er, sagði ég.
Hann hló lágt.
John hallaöi sér fram. — Ég hefði
líka gaman af að vita það. Síðast
þegar ég sá yður, sögðust þér ætla
að halda velli í Torremolinos, mun-
ið þér það?
— Já, ég var hrifinn af því að
þér skylduð trúa því sem ég sagði.
— Var yður þá ekki alvara?
Hvað gerðuð þér?
— Fyrst og fremst hugsaði ég
mig vel um. Síðan leigði ég bíl, ólj
þarna á vegamótin og lét hann svo
snúa við. Ég.fann kjarr við veginn
og faldi mig bak við það og beið
eftir að þér kæmuð.
— Þér hafið þá notað mig sem
beitu?
Afsakið þér, ég komst ekki hjá
því. Ég var heppinn, þegar ég sá
að bófarnir réðust á yður og bíl-
stjórinn kom út til að hjálpa þeim.
Ég læddist að bílnum og boraði gat
á bensíngeyminn meðan þér voruö
að fljúgast á við bófana. Mig hefði
langað til að hjálpa yöur, en það
var ekki hægt að koma því viö þá.
— Ég hefði gaman af að gefa
yður á hann fyrir þetta, sagði John
gramur. Ég leit fljótt við. John
hafði barizt eins og hetja við Ro-
deriquez, en mig langaði ekki til
að sjá hann í áflogum við Peter.
— Þaö finnst mér ekkert heilla-
ráð, sagði ég. Undir eins og hættan
var liðin hjá, var úti um samkomu
lagið milli Johns og Peters.
— Ti'l hvers var að bora gat á
bensingeyminn? spurði hann.
— Lekadropamir I rykinu á veg-
inum voru mér ágætur leiðarvísir
um hvert þið færuð, sagði Peter
ánægður.
— Mikill snillingur ertu, muldr-
aði ég hrifin.
— Það hefði lítið stoðað, ef hús-
ið hefði veriö í þriggja mílna fjar-
lægö, sagði John.
— Hefði það verið svo langt und-
an mundi ég hafa fundið annað ráð
til að finna það, sagði Peter.
— En þú vissir ekki hve langt
var þangað? sagði ég.
— Ég þóttist viss um, að ekki
væri meira en mila þangað. Rod-
eriquez kunningja okkar varð nefni
lega dálitil skyssa á. Þegar hann
sagði i símanum, að hann skyldi
skila þér við vegamötin hálftíma
eftir að hann heföi tekið við pró-
fessornum, gat ég ráöið að þetta
væri ekki nema stundarfjóröungs
akstur.
— Hvar er prófessorinn eigin-
lega? spurði ég.
— Hann er i Englandi. Ég kom
honum þangað í vikunni sem leið.
Manstu ekki að ég var burtu heil-
an dag?
Ég mundi það. Ég mundi líka
hvað mér fannst sá dagur vera
langur.
Ég fikraði mig nær honum. Það
var margt, sem ég þurfti að spyrja
hann um — en það gat beöiö. í
augnablikinu var mér nóg að við
vorum saman — og að við vorum
ástfangin.
— — Marcia kom hlaupandi út
á hlað þegar við ókum heim aö
„Loretta".
— Æ, Joyce, ég hef verið svo
hrædd um þig! sagði hún. — Og
Carlos líka.
TtKUR'ALÚS KONy,R'KLÆÖ'MJNGAR
. , , FLJÓT.OG VONDjjÐ VIn'na’
.ÚRVAL A.F ÁKLJfcByM .' •
LAUGAVEG 62 - SlMI 1082'5' ’HEltöASlMI 83634
BOLSTRUN

BIFREIÐAEIGENDUR ATHUGIB!
Bónsföð, bifreiðnþjónusta
LAUGAVEGI118 (ekið inn frá Rauðarárstíg).
Veitir yður aðstöðu til að þvo og bóna bif-
reið yðar, einnig tökum við að okkur þvott,
hreinsun á sætum, toppum, hurðarspjöldum
(leðurlíki). Bónum og ryksugum,
SÍMI 21145.
OIIHURÐIR
SVALAHURÐIR
BÍLSKÚRSHURÐIR
HURDAIÐJAN SF.
AUÐBREKKU 32 KÓPAV.
SÍMI 41425 .
mmm
RAUOARÁRSTfG 31
BELTIog
BELTAHLUTIR
á BELTAVÉLAR
BERCO
, \ KeSjur Spyrnur Framhjól
Botnrúllur Topprúllur
Drifhjól Boltar og Rær
jafnan fyrirliggjandi
BERCO
er úrvals gæSavara
á hagstæSu verSi
EINKAUMBOÐ
MMMk ,
VERZLUNARFÉLAGIÐf
SKIPHOLT 15 — SÍMI 10199