Bókasafnið - 01.02.1988, Blaðsíða 4
BÓKASAFNIÐ
Að stefna á
brattann
Viðtal við doktor Sigrúnu Klöru Hannesdóttur
Guðrún Pálsdóttir
bókavöröur, Rannsóknastofnun
landbúnaöarins
- No goal is too high if we climb with
care and confidence
Sigrún Klara Hannesdóttir er dósent í bóka-
safns- og upplýsingafræði við Háskóla íslands.
í janúar 1987 lauk hún, fyrst allra íslendinga,
doktorsprófi í bókasafnsfræði við University of
Chicago. Hún hefur verið kennari í fræðigrein-
inni við Háskóla íslands síðan 1971 og mótun
fagsins er að mestu leyti hennar verk. Hún hefur
unnið mikið á alþjóðavettvangi á sviði skóla-
safna og menntunar skólasafnvarða og verið
þar frumherji eins og hér heima. Lífshlaup
Sigrúnar hefur á margan hátt verið óvenjulegt.
Blaðamaður Bókasafnsins átti við hana langt
og opinskátt viðtal í hlýlegri íbúð hennar við
Hjarðarhagann.
Viö byrjum á t>ví að forvitnast um bemsku og uw-
vaxtarár.
Ég er fædd og uppalin á Seyðisfirði, er næstyngst
fjögurra systkina. Faðir minn var allt í senn, verka-
maður, bóndi og sjómaður. Hann og móðir mín, sem var
heimavinnandi húsmóðir, hófu sinn búskap á kreppu-
árunum þcgar mikið þurfti á sig að leggja til þess að hafa
í sig og á.
Við bjuggum á svokallaðri Búðareyri og höfðum
40-50 kindur og 2 kýr. Ég ólst því upp við öll almenn
sveitastörf auk þess sem ég fékk stundum að skreppa
með föður mínum á sjóinn á lítilli opinni skektu sem
hann átti.
Átta ára gömul byrjaði ég að vinna í saltfiski ásamt
öðrum jafnöldrum mínum og eftir því sem ég stækkaði
urðu störfin fjölbreyttari þannig að ég hef unnið öll
almenn fiskvinnslustörf. Á unglingsárunum upphófst
svo síldarævintýrið og þá unnu allir sem vettlingi gátu
Sigrún Klara Hannesdóttir.
valdið. Ég komst meira að segja í síldarverksmiðju þar
sem ég vann við skilvindumar, en vinnan í verksmiðj-
unum var þá nær eingöngu unnin af karlmönnum. Unnið
var á átta tíma vöktum - ég byrjaði kannski kl. 12 á
hádegi, hætti kl. 8 um kvöldið og byrjaði síðan kl. 4 um
nóttina. Kl. 4 næstu nótt fór ég svo að sofa - svona gekk
þetta koll af kolli. Það var því lítið svigrúm til annars en
að vinna og hvfla sig á milli.
Mína fyrstu menntun fékk ég í bamaskólanum á
Seyðisfirði og að námi þar loknu fór ég í Alþýðuskólann
á Eiðum þar sem ég var einn vetur. Þar þreytti ég
landspróf vorið 1959 og um haustið lá svo leiðin í
Menntaskólann á Akureyri þar sem ég var í fjóra vetur.
Mér gekk námið vel, haíði mikinn áhuga á öllu og
átti erfitt með að gera upp á milli stærðfræði- og mála-
deildar. Máladeildin varð fyrir valinu, kannski vegna
þess að á þessum ámm var mjög fátítt að kvenfólk færi
í stærðfræðideildina, aðeins ein úrokkarárgangi valdiþá
brauL
Ég var í heimavistinni alla vetuma og fjármagnaði
dvölina með sfldarvinnu heima á sumrin og fékk auk
þess aðstoð frá foreldmnum ef sumarhýran hrökk ekki
til.
Að Ioknu stúdentsprófí vorið 1963 var ég langt frá