Dagur - 23.05.1998, Blaðsíða 8

Vni-l'ÁtíG'ARDAGVtl 23. WAl 1998
Andlát
Björn Mekkinósson Guð-
rúnargötu 9, lést á hjúkrun-
arheimilinu Skjóli sunnu-
daginn 17. maí.
Dagbjartur Dagbjartsson
frá Syðri-Vík í Landakoti,
Kirkjubæjarklaustri, andað-
ist á elli- og hjúkrunarheim-
ilinu Klausturhólum þriðju-
daginn 12. maí.
Einar J. Gíslason fyrr\er-
andi forstöðumaður Fíladelf-
íusafnaðarins, Snorrabraut
56, Reykjavík, andaðist á
Droplaugarstöðum fimmtu-
daginn 14. maí síðastliðinn.
Guðfínna S. Wíum andað-
ist á hjúkrunarheimilinu
Skjóli fimmtudaginn 14.
maí.
Ingibjörg Indriðadóttir
Höfðabrekku, Kelduhverfi,
lést á sjúkrahúsinu á Húsa-
vík aðfaranótt föstudagsins
15. maí.
Jarþrúður Pétursdóttir
Ljósheimum 8, Reykjavík,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur
laugardaginn 16. maí.
Jóhann Eiríksson frá Rauf-
arhöfn andaðist á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Akureyri
mánudaginn 18. maí.
Jóhann H. Jónsson húsa-
smíðameistari, Arskógum 6,
andaðist á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur laugardaginn
16. maí.
Jónas Kári Stefánsson
Húki, Miðfirði, andaðist á
sjúkrahúsinu á Hvamms-
tanga aðfaranótt sunnudags-
ins 17. maí.
Matthildur Guðmunds-
dóttir Furugerði 1, Reykja-
vík, lést föstudaginn 1 5. maí.
Sigtryggur Albertsson Mið-
hvammi, Húsavík, andaðist á
Sjúkrahúsi Þingeyinga,
Húsavík, miðvikudaginn 13.
maí.
Unnur Erlendsdóttir frá
Vatnsdal lést á Kristnesspít-
ala mánudaginn 18. maí.
MINNINGARGREINAR
Ms Gunnborg Kristinsson
Alveg frá því ég man eftir mér
hefur hún gefið umhverfinu líf
og lit. Þessi fallega kona með
þetta einlæga bros sem ætíð
tókst að viðhalda trú minni á
fullorðna fólkið í annars ótta-
blöndnum samskiptum mínum
við það. Og ég lærði að kalla
hana Gunn en vissi samt að í
raun og veru héti hún „Gunn-
laugur og Gunn“.
Það var nefnilega Gunnlaugur
frændi minn sem hafði eignast
þessa dásamlegu sænsku konu
og saman gáfu þau okkur
systkinunum í Hamarstígnum
hlutdeild í sínu fallega ævintýri.
Það var stundum erfitt að bíða
eftir næstu heimsókn til þeirra
hjóna og dætranna þeirra. Sama
hversu þéttar eða stijálar þær
reyndust, þá leið alltaf of langt á
milli. Einkum var erfitt að sætta
sig \dð þetta heila ár á milli jól-
anna.
Eg leyfi mér að efast um að
annars staðar hafi verið haldin
villtari jólaboð en hjá Gunnlaugi
og Gunn. I minningunni eru
þau líkust heimsókn í hreinrækt-
aða óskaveröld barnsins, þar
sem gestirnir allir taka þátt í
hverjum Ieik af ómældri ánægju
og enginn þarf að haga sér eins
og uppskrúfaður fullorðinn
maður. Krafa sem á þeim tíma
gat lagst jafn þungt á fullorðna
og börn. Og enginn smitaði
meiri og ómengaðri gleði en
Gunn. Hún kunni nefnilega þá
fágætu list að vera barn með
börnum.
Sú virðing sem hún sýndi okk-
ur systkinunum sem börnum,
hefur fylgt okkur sem besta
veganesti æ síðan. Og í hvert
skipti sem við hittum hana hin
síðari ár fundum við hvað lítið
hafði í rauninni breyst. Hvernig
nálægðin \dð hana náði að Iina
harða fullorðinsskelina og gefa
okkur enn einu sinni hlutdeild i
því einlægasta og besta sem
blundar í hverri manneskju en
fær of sjaldan að njóta sín.
Fyrir hönd okkar systkinanna í
Hamarsstígnum þakka ég ein-
stakri konu samfylgdina.
Þorvaldur Þorsteinsson.
Kveðja frá Sam-Frímúrara-
reglunni á Akureyri
Um Ieið og sumarið heilsar með
hækkandi sól, birtu og yl kveðj-
um við kæra reglusystur okkar
Gunborgu Kristinsson, en hún
lést 12. þessa mánaðar að heim-
ili dóttur sinnar í Reykjavík. Þar
var hún umvafin kærleika og
hlýju allt síðastliðið ár þar sem
hún háði harða baráttu við þann
sjúkdóm sem leiddi hana til
dauða.
„Þegar þií ert sorgmæddur,
skoðaðu þá aftur huga þinn, og
þú munt sjá, að þú grætur vegna
þess, sem var gleði þín. “
Gibran
Gun var einkar glæsileg og
geislaði af lífsgleði, kona sem
öllum þótti vænt um sem kynnt-
ust henni. Með ástríkri fram-
komu sinni við alla menn, konur
jafnt sem karla, ávann hún sér
traust og virðingu samferða-
manna sinna. Hún var vinamörg
og gerði sér far um að rækta vel
vináttuna.
Gun gekk í Sam-Frímúrara-
regluna 17. október 1979. Hún
var ein af styrkustu máttarstólp-
unum í starfi reglunnar hér á
Akureyri. Forustuhæfileikar
hennar komu fljótt í Ijós og voru
henni falin ýmis trúnaðar- og
ábyrgðarstörf. Starfið í reglunni
var henni hjartfólgið áhugamál.
Hún var ávallt reiðubúin til
hvers konar starfa í þágu regl-
unnar og sinnti því með alúð og
nákvæmni. Verk hennar voru vel
unnin.
Þeir sem nutu handleiðslu
hennar fundu hlýjuna, umhyggj-
una og þann ástúðlega aga sem
henni var svo eðlilegt. Hún bar
hag reglunnar fyrir brjósti og
fylgdist með starfinu, fársjúk,
fram á síðasta dag. Með glað-
legri framkomu og verkum sín-
um er Gun sú fyrirmynd, sem
við megum vera stolt af að líkj-
ast.
Hún var einlæg í sinni hljóðu
leit til andlegs þroska og ræktaði
vel trú sína til Hins Hæsta.
„Einn er sá, sem her umhyggju
jyrir þér, gefur þér gætur og hefur
þegar hugað að næsta skrefi þínu:
Guð faðir, sem elskar þig.“
M.B.
I huga okkar eigum við dýrmæt-
ar minningar og biðjum henni
allrar blessunar á æðri tilveru-
stigum.
„Þú hinn æðsti, almáttugi, góði
Drottinn,
þín er öll lofgerð, vegsemd,
heiður og blessun öll,
allt ber þetta þér einum, þú
hinn hæsti
og enginn maður er þess verður
að nefna þig.
Lofaður sért þú, Drottinn, fyrir
bróður vom, likamsdauðann,
sem enginn lifandi fær umflúið.
Lofið og vegsamið Drottin og
þakkið honum
og þjónið honum í allri auðmýkt.,,
Heilagur Frans frá Assisi
Ástvinum Gunborgar sendum
við einlægar samúðarkveðjur.
Ásta Sigmarsdóttir,
Jóna Fjalldal,
Margrét Guðmundsdóttir.
Það verður aldrei það sama að
koma heim til Islands, nú þegar
að ég get ekki lengur komið í
heimsókn til þín.
Alveg síðan að ég man eftir
mér hefur þú verið partur af tii-
veru minni. Þú og mamma, vin-
konur frá langt áður en að ég
fæddist. Fjölskylda þfn og fjöl-
skylda mín eins og ein Ijölskylda
á jólum, páskum og öðrum há-
tíðisdögum. Þið mamma eins og
tvær systur í sterkum vinskap
sem umlukti bæði mann, börn
og barnabörn. Vinskapur ykkar
var nógu stór til að endast næstu
kynslóð og það hefur þú sjálfsagt
vitað lengi Gun mín, að við
börnin munum halda áfram
þeim vinskap sem þú og mamma
byrjuðuð.
Það var alltaf svo notalegt að
koma heim til þín og þið
mamma voru búnar að þróa sér-
staka velkomst kveðju sem ætfð
átti sér stað þegar að við hitt-
umst. Innileg faðmlög með mikl-
um „umm“ hljóðum í brunabíls-
dúr. Ljúffengt brauðið, innilegur
hlátur og mikil birta. Svona mun
ég alltaf hugsa til þín.
I meira en ár hefur þú nú
barist hetjulegri baráttu við sjúk-
dóm þinn. Baráttu sem við
hjálparvana horfðum á án þess
að geta gert mikið nema sýna
kærleika og stuðning.
Eg hugsa til fjölskyldu þinnar
á þessum sorgardegi. Til Gunn-
laugs sem hefur misst ástkæra
konu, til Ásdísar sem hefur
misst móður sína og ömmu
barna sinna, og til Kristínar sem
stöðugt hefur verið þér við hlið á
sjúkdómferli þínum.
Þú lætur eftir þér mikið tóm-
rúm sem við verðum að læra að
fylla með björtum minningum.
Nú þegar að þín eigin glaðlega
nærvera er ekki lengur til staðar.
En það verður samt aldrei það
sama að koma heim til tslands.
Ása Otterstedt.
Solveig Kristjánsdóttir
Solveig Kristjánsdóttir fæddist
á ísafírði 1. maí 1905. Hún
lést á Elliheimilinu Grund 13.
apríl síðastliðinn. Foreldrar
hennar voru Kristján Hans
Jónsson prentari og ritstjóri
Vestra, ættaður úr Dölum og af
Skógarströnd, f. 21. maí,
1875, d. 27. sept. 1913, og
kona hans Guðbjörg Bjarna-
dóttir ættuð úr Suður Þingeyj-
arsýslu, f. 21. janúar 1877, d.
6. júní 1967. Systkini Solveig-
ar: Jón f. 1904, búsettur í
Grindavík, Soffía f. 1907, lát-
in, Kristjana f. 1909, látin,
Eva f. 1913, búsett í Reykja-
vík.
Solveig giftist 24. júní 1930,
Jóni M. Júlíussyni bónda á
Munkaþverá, f. 14. sept. 1882,
d. 7. janúar 1971. Börn þeirra
eru Einarf. 1931, búsettur í
Hólakoti, Hrunamannahreppi,
kvæntur Halldóru Ásmunds-
dóttur, Kristín f. 1933, búsett í
Reykjavík, gift Jóni Oskari Ás-
mundssyni, Kristján Hans f.
1936, búsettur í Reykjavík,
kvæntur Helgu Hauksdóttur,
Eysteinn f. 1941, búsettur í
Hafnarfirði, kvæntur Erlu Sig-
urbjörnsdóttur. Barnabörn
Solveigar og Jóns eru 13 og
barnabarnabörn eru 13.
Minningarathöfn um Sol-
veigu fór fram í Dómkirkjunni
í Reykjavík 22. apríl síðastlið-
inn. Utför hennar var gerð frá
Munkaþverárkirkju 24. apríl.
Hún „Solla mín“ fermdist dag-
inn sem ég fæddist og hefur síð-
an verið vinur minn í þess orðs
stærstu og bestu merkingu.
Fyrsta bréfið frá henni fékk ég
þegar ég var tveggja ára. Síðan
ég fór að draga til stafs höfum
við skrifast á minnst árlega.
Solveig Kristjánsdóttir - Solla
mín - eins og ég kallaði hana
alltaf, var fædd á Isafirði. Faðir
hennar dó ungur frá mörgum
börnum og Ijölskyldan dreifðist.
Móðir hennar Guðbjörg fór með
hana og reyndar fleiri börn sín í
Gautlönd í Mývatnssveit. Þar
ólst Solveig upp með móður
sinni, sem innan skamms flutti
til Akureyrar með Kristjönu dótt-
ur sína, og með öðru frændfólki
sínu. Síðar fluttist hún sjálf til
Akureyrar með órjúfanleg ætt-
ingjatengsl í farteskinu.
Solveig var sérlega námsgefin
og hugðist snemma mennta sig.
Hún fór í Menntaskólann á Ak-
ureyri, sem þá hét gagnfræða-
skóli, og tók gagnfræðapróf. Þar
varð hún að gera hlé á námi
vegna íjárskorts og nýrrar fjáröfl-
unar. Hún valdi sér starf við
barnakennslu því þar eru næg
tækifæri til þess að gefa af sjálf-
um sér og þar var nú hennar lífs-
leikni. Solveig kenndi í Eyjafirði
og kynntist þar eiginmanni sín-
um Jóni Júlíussyni bónda á
Munkaþverá. Þannig lauk skóla-
göngu hennar en ekki menntun
því að hún gefst á öllum aldri og
við margháttaðar kringumstæð-
ur.
Solveig og Jón giftust árið
1930, eignuðust sín fjögur
ágætu börn, Einar, Kristínu,
Kristján og Eystein og bjuggu
farsælu búi á Munkaþverá þar til
þau fluttust til Akureyrar árið
1959. Jón Júlíusson lést árið
1971. Solveig bjó áfram á Akur-
eyri um nokkurt skeið og sneri
sér m.a. að lestrarkennslu barna.
Það starf mun hafa látið henni
vel og hún leysti það einkar far-
sællega af hendi eftir því sem ég
heyrði í frásögn fært. Að lokum
fluttist Solveig til Reykjaxíkur,
börn hennar voru þá öll flutt
suður yfir heiðar, og bjó hjá
Kristínu dóttur sinni við kær-
leika og umönnun þar til hún
hlaut að fara á hjúkrunar- og
elliheimili. Umhyggja dóttur og
sona fylgdi henni þangað.
Þrátt fyrir strjál bréfaskipti og
stopular heimsóknir fylgdist ég
þó nokkuð með högum Solveigar
meðan hún bjó í Eyjafirði svo og
síðan. Hún var mikil félagsvera
og lét hvergi sitja við orðin tóm.
Hún var lifandi starfsfélagi í
KFUK um langa hríð. Og hún
var sívirkur þátttakandi í kvenfé-
lagi síns byggðarlags og studdi af
alhug mannræktarstefnu kvenfé-
Iaga og margháttaðar leiðir
þeirra til þess að efla hæfni og
sjálfstraust kvenna m.a. með
námskeiðum í hinum ýmsu verk-
sviðum þeirra. Forstöðukona
eins siíks námskeiðs sagði mér
að Solveig hefði sífellt haft meiri
hug á að hjálpa öðrum og að-
stoða þá en sinna eigin hag.
Þessi náttúra hennar var mér
ekki ókunn og vil ég ljúka kveðju
minni með því að minnast þess,
er ég, sex ára gömul, lá nokkra
mánuði á sjúkrahúsinu á Akur-
eyri. Það stóð og stendur enn
uppi á Brekku.
Solla mín var þá í gagnfræða-
skólanum/menntaskólanum og
bjó niðri við Ijöru, þar sem hún
vann fyrir fæði og húsnæði. Hún
stundaði námið af áhuga og
kostgæfni og sinnti vel öðrum
störfum. En þrátt fyrir annir og
erfiði gaf hún sér alltaf tóm til að
hlaupa upp og niður Brekkuna
til þess að heimsækja mig. Slík-
um vinarhug getur enginn
gleymt, sem notið hefur. Hann
var uppistaðan og ívafið í Iífsstíl
SoIIu minnar, og lætur eftir sig
víðan kærleiksakur.
Ásgerður Jónsdóttir.