Dagblaðið Vísir - DV - 15.05.1982, Blaðsíða 18

18
Agnes Löve býr í sérstaklega
skemmtilegu timburhúsi í Kópa-
voginum ásamt manni sínum,
Ingimar Jónssyni námsstjóra, og
tveim sonum. Húsiö stendur hátt og
útsýni fallegt, enda segir Agnes aö
hún þurfi mikiö á því aö halda. Húsiö
er eins og lítill ævintýraheimur, ja&it
aö utan sem innan, og enn ævintýra-
legri veröur blærinn þegar tónar frá
píanói Agnesar berast út í kyrröina
semþama rikir.
Hún tók hlýlega á móti gestkom-
endum, sjálf nýkomin inn úr
dyrunum frá starfi sínu í Þjóðleik-
húsinu þar sem hún vinnur aö
uppsetningu á óperunni ,,SiJki-
tromman” eftir Atla Heimi
Sveinsson sem verður frumflutt viö
opnun Listahátíöar 5. júní. Agnes
æfði ennfremur söngvarana í Meyja-
skemmunni, en við byrjum á byrj-
uninni.
„Enginn
fyrirmyndarnemandi"
— Eg byrjaöi aö læra aö spila á
píanó þegar ég var átta ára. Þá var
keypt píanó á heimili mitt og strax
tekið fram aö ég ætti ekki aö gutla á
þaö heldur læra. Eg læröi hjá Helgu
Laxness í tvö ár og fór síðan í Tón-
listarskólann í Reykjavík þar sem ég
lærði í sjö ár. Ég haföi strax óskap-
lega gaman af þessu en veit samt
ekki hvort ég hef nokkum tíma haft
einhverja sérstaka tónlistarhæfi-
leika. .. Þaö er eins og þaö tilheyri
menntun telpna aö læra á píanó,
strákamir eru frekar úti viö í fót-
bolta o.þ.h. En ég fór snemma aö
spila sjálf þau lög sem ég haföi
áhuga á og keypti mér jafnvel nótur
sem ég réö ekkert við! Ef ég heyrði
eitthvað sem mér fannst fallegt var
labbað í næstu búð og athugað hvort
til væru nótur svo að ég gæti spilaö
sjálf. Þetta voru Beethoven sónötur
og Chopin, svo aö eitthvað sé nefnt,
og ég sullaði í þessum nótum
afturábak og áfram. Ég efast nú
samt um aö ég hafi verið eitthvað
sérstaklegaduglegurnemandi...
Á veggjum hanga myndir af tón-
skáldum og á einum stað sé ég fiölu.
Spilarhúnáfiðlu?
— Nei, þaö geri ég ekki lengur.
Aftur á móti var ég í Laugarnesskól-
anum þegar ég var barn og þá var
Ingólfur Guöbrandsson söngkennari
þar. Það er áreiöanlega engin til-
viljun hvað mikið af okkar tónlistar-
fólki var í Laugarnesskólanum á
þessum árum þvi aö þaö má segja að
þá hafi verið kominn vísir að fastri
tónlistarkennslu í Laugames-
skólanum, svona eins og tíökast
erlendis. Skólinn keypti 20 fiölur og
svo voru fengnir 20 nemendur til aö
leika í fiðlusveit. Við fengum þarna
kennslu á fiðlu og með mér í þessum
hópi voru Rut Ingólfsdóttir,
Þorgeröur Ingólfsdóttir og Sólrún
Garðarsdóttir sem nú spilar með
Sinfóníuhljómsveitinni. Tónlistar-
lífiö í skólanum var mikið, þar var
alltáf sungið, viö vorum í kórum, og
Helena Eyjólfsdóttir var þá orðin
barnastjama. Þetta andrúmsloft
gerði það að verkum að öllum fannst
gaman að læra að syngja og spila á
hljóðfæri. Fyrstu fiðluna mína, sem
er þarna uppi á vegg, eignaðist ég
þegar ég var 10 ára. Þó varð minna
úr fiðluleik hjá mér en til stóð. Við
Ásdís Þorsteinsdóttir, sem nú er
einnig fiðluleikari í Sinfóníuhljóm-
sveitinni, hittumst á hverjum degi
í mörg ár og spiluðum saman. Það
varð því úr að ég spilaði á píanóið en
Ásdís á fiðluna. Þetta gerðum við
alveg frá 12 ára aldri og þar til viö
urðum 16 eða 17 ára en þá fór Ásdís
til náms í Þýzkalandi. Við spiluðum
saman, bæöi í Tónlistarskólanum og
í Gagnfræöaskóla Austurbæjar, þar
sem Ásdís var í skóla, og einnig
komum við fram á kirkjukvöldum
hjá Laugameskirkju.
— Kom þetta ekki niður á náminu ?
— Nei, ég held ekki að maður taki
eitt fram yfir annað.
— Við Ásdís hittumst til dæmis
gjarna á kvöldin þegar aðrir notuðu
tímann til að vera úti við eða sinna
sínum áhugamálum. Þetta var
okkar áhugamál og við eyddum
öllum okkar f ristundum við að spila.
— Svo fórst þú í framhaldsnám til
Þýzkalands?
— Já, mig hafði alltaf dreymt um
að fara út til að læra meira. Fyrstu
tvö árin mín í Tónlistarskólanum
kenndi Katrín Dalhoff mér en Rögn-
valdur Sigurjónsson hin fimm. Það
varð þó ekkert úr að ég lyki burt-
fararprófi þaðan því að ég trúlofaöi
mig að haustlagi þegar ég var 17 ára.
Þá var unnusti minn á leiö til Þýzka-
lands í framhaldsnám svo að ég
fylgdi á eftir honum sumarið á eftir.
Eg var svolítið súr fyrst þegar ég
kom út til Leipzig og sá að ég átti að
læra svo margar námsgreinar því að
ég var bara komin út til aö læra aö
spila á píanó. Fyrst þurfti ég að taka
próf í þýzku til að geta tekið inntöku-
próf í tónlistarháskólann. Það próf
tók ég upp á 4,0 sem nægði mér til aö
komast í inntökuprófiö. Að öðrum
kosti hefði ég þurft að veraeitt
ár við læra þýzkuna svo að fjórir
komu sér vel að þessu sinni! Með
píanónáminu þurfti ég að taka f jöl-
margar aörar námsgreinar, s.s.
hljómfræði, tónlistarsögu, uppeldis-
fræði, sálarfræði, kennslufræði og
sitja fyrirlestra í listasögu og margt
fleira. Það hefur komið sér vel síðar
að hafa lært þetta þó mér hafi ekki
verið vel við það þá.
„Eitt árfyrir
hvort barn"
—Hvað varstu lengi í námi þarna.
— Eg var í sjö ár. Þau áttu upphaf-
lega að vera fimm en ég eignaöist
báða syni mína úti og eins og allar
mömmur vita er bömurn, semdvelja
á dagheimilum, gjamt til aö grípa
alla sjúkdóma sem ganga. Það
er ár á milli drengjanna og þaö
var aldrei svo að þeir veiktust
samtímis. Það var alltaf fyrst
annar, sem svo smitaði hinn,
svo að þetta tafði fyrir. Eg sótti
þess vegna um námsframleng-
ingu í eitt ár er, reklor skólans sá
um að ég fengi tvö ár, eitt fyrir hvort
barn. Þannig urðu árin sjö. Þá var
maöurinn minn búinn með sitt nám
svo að hann fór að skrifa doktors-
ritgerð á meðan ég lauk mínu námi
og svo þegar ég var búin var hann
ekki búinn. Eg dreif mig þá heim
með drengina, um haustiö 1967, en
svo dróst þaö að maðurinn minn gæti
varið ritgerðina svo að hann kom
ekki heim fyrr en um vorið.
— Hvernig var að búa í Þýzka-
landi?
— — Ja, það gekk á ýmsu á
þessum námsárum okkar og satt að
segja vildi ég ekki upplifa það aftur.
J
Húsin í Leipzig eru gömul og þar var
engin hitaveita. Það þurfti því að
fara á fætur klukkan 6 á morgnana
og byrja á að henda út öskunni úr
koiaofninum, sækja kolin og hita
upp og það var fyrst um áttaleytið
sem ég gat þá farið að spila.
Þá voru drengirnir báðir á dag-
heimili svo að Ingimar fór með þá
þangað á meðan ég sá um að hita
upp. Þeir fengu allan mat á dag-
heimilinu svo aö það var ekkert
annað að gera en koma þeim á fætur
og af staö. Viö áttum ekkert á
þessum árum nema fötin okkar og
einn gamlan bíl. Þaö var hreinasti
„lúxus” að eiga bil til að koma börn-
unum á milli. Þvottavél átti ég ekki
heldur og þvoði því alltaf allt í hönd-
unum, bleiur og tilheyrandi. Loksins
þegar ég svo eignaðist þvottavél þá
var hún fyrir riðstraum, en það var
jafnstraumur i íbúðinni svo að hún
stóð alltaf ónotuö á eldhúsgólfinu.
Sennilega hefur hún horft glottandi á
mig þegar ég var að þvo í
höndunum! Seinna gat ég svo notað
hana, þegar við vorum flutt í aðra
íbúð, enda þurfti ég þá ekki eins
mikið á henni að halda. En ég veit
semsagt hvað það er aö búa i kulda
og ég hugsa að fáir Islendingar njóti
þess eins vel og ég að hafa hitaveitu.
Og þvottavélin mín — ég fer oft niður
ogklappa henni!
— Var ekki erfitt að vera í námi
meðtvölítilbörn?
—Það var varla hægt. Það var ekki
einu sinni algengt að aö ungar
stúlkur færu til náms í útlöndum,
hvað þá að eignast tvö böm, með árs
millibili, í náminu. Enda áttum við
ekki annarra kosta völ þegar eldri
drengurinn fæddist en að láta hann á
vikuheimili, þ.e.við fórum með hann
á mánudögum og sóttum hann
aftur á föstudagskvöldum. Þetta
var þó sem betur fer bara í
skamman tíma. Þegar sá yngri
fæddist var ekki hægt að koma
honum inn á svona heimili. Þá
vorum við komin í mjög slæma
aðstööu því að við höföum engan
þarna úti sem gat litið eftir honum.
Við komum hingað heim í frí um jólin
og þá varð úr aö við skildum hann
eftir hér heima hjá mágkonu minni
sem var í góðri aðstöðu til að annast
hann. Hann var þriggja mánaöa þá
og svo fór Ingimar heim um sumarið
ogsóttihann.
— Var ekki vond tilfinning að
skilja bamið sitt eftir í ööru landi?
— Jú, það var ægilegt. Enda sá ég
þá að ég vildi heldur basla með þá
báða heldur en láta þá frá mér, enda
hafa þeir ekki farið frá mér síðan,
fyrr en þá kannski núna, enda orðnir
fullorðnir, Þorsteinn verður tvítugur i
næstu viku, og lýkur þá jafnframt
stúdentsprófi, og Jón er 18 ára,
verður 19 á þessu ári, og hann er í
Menntaskólanum í Hamrahlíð.
— Spila þeir á hljóðfæri?
— Nei, þeir spila bara á plötu-
spilarann! Sá eldri er mikið fyrir
popptónlist en sá yngri er fyrir
klassískt. Maðurinn minn hefur líka
áhuga á klassiskri tónlist en þegar
strákarnir voru litlir urðu þeir hrein-
lega ofmettaðir af tónlistinni hjá mér
og báöu mig þá oft um að spila ekki.
Núna hef ég svo góða aðstöðu héma
heima að ég get lokaö mig af svo að
þeir heyra ekki til mín ef þeir vilja fá
frið.
„í einangrun"
— En svo við snúum okkur aftur að
Þýzkalandi, var ekki óskaplega
erfitt að búa í svona kulda eins og
þið gerðuö?
— Jú, sérstaklega man ég eftir
einum vetri þegar Þorsteinn var lítill
og Jón á leiðinni. Þann vetur var 30
stiga frost allan veturinn og kol
vom skömmtuð. Skammturinn var
svo lítill aö þó aö við hituöum bara
upp annað herbergið yfir daginn þá
þmtu birgðimar á tveimur dögum. Á
nóttunni sváfum við svo dúðuð öllum
þeim sængum sem við gátum.
Þennan vetur var öllum skólum
lokað til að spara kol en tónlistar-
skólinn, sem ég var á, átti hús úti í
sveit og þangað vorum við flutt í 6
vikur þegar mesti kuldinn var.
Annars efast ég bara um að við
hefðum haft þennan vetur af. Þetta
voru dýrðlegar vikur, það var eins og
,Ég vildi ekki upplifa þetta aftur. . . "
Texti: Anna Kristine Magnusdóttir
» jmr
„tmði
viö þ
Agnes Löve í I