Dagblaðið Vísir - DV - 28.04.1984, Blaðsíða 20

20
DV. LAUGÁRDÁGUR 28. APRIL1984.
Sérstæð sakamál Sérstæð sakamál Sérstæð sakamál
Crown kráin var þéttsetin fólki þeg-
ar sprengingin varö. Gólfið gekk í
bylgjum, veggirnir titruöu og rúöumar
sprungu. Margir bjórþambaranna létu
sig síga undir boröin. Aörir stóöu sem
frosnir í sömu sporum og gátu aðeins
gefiö f rá sér veikburða hræðsluóp.
Jock McKenzie, hraustlegur Skoti
um þrítugt og starfandi lögreglu-
maður, varð fyrstur til aö átta sig á
hvað var aö gerast. Hann tók á rás út
af kránni ásamt með vini sinum, Joe
Slade, sem var atvinnufótboltamaöur.
Fyrir utan krána blasti viö þeim ófög-
ur sjón. Bíll haföi næstum vafist utan
um ljósastaur og stóð í ljósum logum.
Logamir stóöu hátt í loft upp.
Þeir félagarnir sýndu mikiö hug-
rekki er þeir rifu upp framhuröina á
bílnum og náöu út bílstjóranum þar
sem logarnir léku um hann. Föt hans
vom alelda. Nærstödd kona henti til
þeirra kápunni sinni til aö þeir gætu
slökkt í manninum. Hann var illa far-
inn af brunasárum og meðvitundar-
laus þegar loksins tókst að slökkva eld-
inn í fötum hans.
Á meðan beöið var eftir lögreglu,
slökkviliöi og sjúkrabíl brann bíllinn,
sem var af gerðinni Fiat 132, þar tU
ekkert var eftir nema járniö bert.
Þessi atburöur átti sér staö í smá-
bænum PelsaU í Mið-Engiandi þann 5.
nóvember 1982.
Bílstjórinn var f luttur beint á s júkra-
húsiö í Birmingham þar sem læknar
unnu alla nóttina við aö gera aö bruna-
sárum nans. Hann var Ula farinn og
var vart hugað Uf. Hann komst ekki til
meðvitundar áöur en hann fór á
skuröarborðið. Lögreglan fann út
na&i hans eftir númerinu á bílnum.
Hann reyndist vera George Ball,
fertugur aö aldri, og bjó meö konu
sinni, Joanne, og tveimur sonum í
PelsaU.
Hvar er mamma?
Hugh McKeown lögregluforingi kom
aö heimUi þeirra um miðnætti. Hann
barði aö dyrum og annar sona þeirra
kom meö stírurnar í augunum og opn-
aði. McKeown spuröi hvar foreldrar
hans væru og fékk þaö svar aö þau
svæfu í rúmi sínu. Lögregluforinginn
spuröi drenginn hvort hann mætti aö-
gæta þaö. „Auövitað,” svaraði
drengurinn, ,,ég er viss um aö mömmu
og pabba er alveg sama ef þetta er
svonamikUvægt.”
En mamma og pabbi voru hvorugt
heima og þaö var augljóst að rúmin
höföu ekki veriö notuð síöan nóttina
áöur. Drengurinn lét í ljós undrun sína.
„Þau hljóta að hafa farið út saman,”
sagöi hann. „En þau eru ekki vön að
fara án þess að láta okkur vita af því.”
McKeown fékk samstundis hug-
dettu. Hann hringdi í höfuðstöðvar lög-
reglunnar og baö um aö senda lög-
reglukonu tU að gæta barnanna og ósk-
aöi jafnframt eftir því að slökkviUðiö
leitaði betur í bílflakinu. Þegar hann
kom sjálfur aftur á slysstaöinn lá lík
Joanna BaU á börum viö bílflakið.
Björgunarmönnunum haföi yfirsést aö
bílstjórinn var ekki einn í bUnum. En
þaö skipti þó ekki höfuömáli þar sem
þeim hefði aldrei tekist aö ná konunni
út úr eldhafinu.
Óvenjulegir
höfuðáverkar
Líkskoöarinn tók lík Joanna til skoð-
unar daginn eftir slysiö. Þaö tók hann
ekki langan tíma að koma auga á aö
hér var eitthvað málum blandiö. „Þaö
er enginn reykur í lungunum á hinni
látnu. Ekki vottur af sóti eða reyk. Það
þýöir að hún var látin áður en hún lenti
í eldhafinu,” sagði hann viö lögreglu-
foringjann. „Þaö má því draga þá
ályktun að annaðhvort hafi hún látist á
sama augnabliki og áreksturinn varö
eöa...”
,Jíöa hvað?” spuröi McKeown hissa.
„Ja, — það eru þessir höfuðáverkar
hennar sem eru mjög óvenjulegir,”
sagði líkskoöarínn.
onanna varo aieiaa a svipsiunuu ug pau var eiuu íyn cu uutuuuui uuiumcuu aiyaiuaunjus huuiuu uusijuluiu vai ciuucuuuuuuuui.
Storkadu ekki
mordmgja
með hlátri
„A hvern hátt?” spuröi McKeown.
„Höfuökúpa hennar var brotin á
mörgum stöðum eins og hún heföi
verið barin í höfuðið meö oddhvössum
hlut. Þaö er hugsanlegt að hún hafi
kastast til í bílnum og orðið fyrir
þessum áverkum viö það. En ég á
erfitt með aö ímynda mér hvaöa hlutur
í bílnum heföi getað orsakað þetta,
einkum með þaö í huga að áverkarnir
á höfuökúpunni eru allir eins. Þeir eru
sjöaötölu.”
, JCrtu aö reyna aö segja mér aö hún
hafi verið myrt? ” spuröi McKeown lík-
skoðarann.
„Eg er aö geta mér þess til, lögreglu-
foringi,” svaraöi líkskoöarinn varfær-
inn. „En þaöer erfitt aöfullyröa þetta.
Eg gæti ekki staðiö upp í vitnastúkunni
og haldiö þessu blákalt fram. En mér
virðist allt benda til aö andlát hennar
hafi borið aö meö öörum hætti en
virðist viö fyrstu sýn.”
McKeown átti ekki von á þessum
samræöum þegar hann spuröist fyrir
um niðurstöðu likskoöunar. Hann hélt
aö hann myndi fá venjulega skýrslu
sem þarf aö gera þegar fólk hefur
látist viö þessar aöstæöur. Dánaror-
sök: lést af slysförum. Nú leit út fyrir
aö hann heföi fengiö morðmál til meö-
ferðar.
Þaö vöknuðu margar spumingar við
þessar upplýsingar. Gat þaö verið aö
Georg Ball hefði myrt konu sína og
heföi veríö á leiöinni að husla líkiö
þegar hann lenti í árekstri við ljósa-
staur? Gat verið aö kona hans hefði
slasast og hann verið að flýta sér meö
hana á s júkrahús?
Tæknimenn lögreglunnar voru nú
settir í málið. Þeir grannskoöuöu
heimili Ball-hjónanna meö því hugar-
fari aö komast aö hvort þar heföu átt
sér staö átök. Grunur um slíkt styrkt-
ist þegar þeir fundu nýlega blóödropa í
svefnherbergi hjónanna, bæöi í gólf-
teppinu og á húsgögnum.
Undarlega tíðar
heimsóknir
Nágrannar þeirra voru spuröir í
þaula um allt sem viðkom heimilis-
högum. Margir þeirra nefndu undar-
lega tíöar heimsóknir ungs manns til
Joanna Ball á þeim tímum sem eigin-
maöur hennar var ekki heima. Einn
nágrannanna minntist þess aö hafa séö
þennan unga mann fara frá húsinu um
níuleytið sama kvöld og slysið átti sér
staö. „Hann hljóp viö fót og horföi
flóttalega í kringum sig þar til hann
hvarf fyrir næsta húshorn,” sagöi kona
þessi. Hún sagöist halda aö þessi ungi
maöur hefði að jafnaði komiö þrisvar
til fjórum sinnum í viku í heimsókn til
Joanna og þá alltaf þegar eiginmaöur
hennar var ekki heima.
McKeown fannst ástæða til aö kanna
þetta atriði nánar. Hann fór og heim-
sótti syni Ball-hjónanna þar sem þeir
voru í gæslu á heimili frænku sinnar.
Þar tók hann eldri drenginn, sem var
sjö ára gamall, á hné sér og spuröi
hann í þaula um allt sem gerst heföi
þennan örlagaríka dag. Þegar hann
vék aö þessum manni, sem var fasta-
gestur á heimilinu, svaraði drengur-
inn: „Já.þúmeinarPeterfrænda.”
McKeown hváði. Þá fékk hann þá
skýringu að Peter frændi væri góöur
frændi aö því leyti aö hann gæfi
bræðrunum alltaf peninga til þess að
þeir gætu farið út og keypt sér eitt-
hvaö. Þaö væri vegna þess að hann
þyrfti alltaf að ræða viöskipti viö
mömmuþeirra.
,íln hvað um pabba þinn, er hann
líka góður félagi Peter frænda?”
spuröi lögregluforinginn.
Drengurinn hristi höfuöiö. „Mamma
baö okkur aö minnast aldrei á frænda
við pabba því þeir eru óvinir og pabbi
y rði vondur við okkur ef viö minntumst
á að f rændi kæmi í heimsókn.”
Hver er
Pétur frændi?
Lögregluforinginn þóttist nú vita
hvað klukkan sló og hélt áfram aö
spyrja drenginn:
„Var Peter frændi í heimsókn daginn
sem mamma þín og pabbi lentu í bíl-
slysinu?”
„Já, hann kom og gaf mér peninga
til að kaupa mér tindáta,” svaraöi
drengurinn.
„Hvað var Peter frændi lengi?”
spuröiMcKeown.
,,Eg veit þaö ekki. Hann var ennþá
þegar ég fór upp í rúm eftir kvöldmat-
inn.”
, ,En hvenær kom pabbi þinn heim? ”
„Eg veit þaö ekki heldur. Eg var
sofnaöurþá.”
„En heyröiröu eitthvaö í mömmu
þinni og Peter frænda eftir aö þú fórst
upp í rúm?” spurði lögregluforinginn
enn.
Drengurinn hugsaöi sig svolítiö um
og svaraði svo varfærinn: „Já, ég
heyrði einhvem hávaöa eins og þau
væru aö rífast eins og mamma og
pabbi gera stundum. Eg heyröi ein-
hvern hávaöa en ég var samt ekki viss
hvort það voru þau eöa hvort þaö var
eitthvað í sjónvarpinu.”
„Rifust þau oft, mamma þín og
Peter frændi?” spuröi lögregluforing-
innforviða.
Joanna Ball lék leik með Pétri frænda
sem gekk of langt.
í