Alþýðublaðið - 08.05.1968, Blaðsíða 15

nGURióin
FramhaBdssaga efffclr
f^KSIBJÖRGU JÓNSDOTTU>R
ANMR KAFLL
SPAKONAN
Við Priðrikka fórum upp í
lyftunni. Lyftan í fjölbýlishús-
inu'mínu er afslcaplega stór. Hún
er næstum því jafn stór og her-
ber-gið, sem ég hafði.
Mér leiðast lyftur. Mig kitl-
ar í magann, þegar ég fer í
stóra lyftu. Svona alveg eins
°S þegar maður hoppar niður
fjallshlíð.
Þess vegna nota ég alltaf
stigana. Líka, þegar ég þarf
að henda rusli.
Það kemst ekki nærri því
allt í sorprennuna, sem er á
hverjum gangi. Það er bannað
að henda gleri og stórum pökk
BELTIog
BELTAHLITTIR
áBELTAVÉLAR
Keðjur Spyrnur Framhjói
Bofnrúllur Topprúllur
Drifhjól Bolfar og Rær
jafnan fyrirliggjandi
BERCO
er úrvals gæóavara
ó hagstæðu verði
EINKAUMBOÐ
ALMENNA
VERZLUNARFÉLAGIÐf
SKIPHOLT 15 — SlMI 10199
um og þá verður að bera nið-
ur í öskutunnurnar.
Um daginn, þegar ég drakk
kaffi hjá Friðrikku, sagði hún
mér, að fyrst eftir að hún
flutti inn, hefðu verið sett upp
skilti í anddyrinu:
„Vinsamlegast hendið ekki
rusli út um gluggana. Rottur
eru farnar að sækja á haug-
ana“.
Mér finnst fólk í Reykjavík
frekar latt. Það notar lyftur og
bíla og ég geri ráð fyrir að
þróunin verði sú, að menn
fæðist með hjól í stað fóta
með tímanum.
Fiðrikka var ekki úrill í
morgun eins og hún er annars
svo oft á morgna. Maja sagði
mér, að það væri af því að
hann Bjössi hennar Friðrikku
drykki svo mikið og væri úti
fram eftir öllu. Friðrikka fékk
því sjaldnast nægan nætur-
rvefn'. Hún Maja sagði, að
Bjössi héldi líka fram hjá
lienni Friðrikku, en ég á bágt
með að trúa því. Mér virðist
hann ekki þesslegur að nokk-
ur vilji líta við honum nema
Friðrikka. Hann er alltaf skít
ugur og það er olía á höndun-
um á honum og sorgarrandir
undir nöglunum.
Ég gæti ekki hugsað mér að
láta hann taka utan um mig.
— Hún spáir ljómandi vel,
sagði Friðrikka í lyftunni. —
Þetta er mesta myndarkona.
Hún er m.iög þrifin og hreinteg
og alltaf sívinnandi. Hún prjón
ar lopapeysur handa túristun-
um.
Ég kannaðist við peysurnar.
Ég er að prióna eina peysu
handa Gvendi. Rannsóknarlög-
reglumenn þurfa stundum að
vera úti í allskonar veðri og
þeir vinna oft allan sólar-
hringinn, ef því er að skipta.
Það er að sesria bangað til að
þeir vérða fulltrúar. Þá sitja
þeir á skrifstofu og vinna úr
„gögnum“ og yfirheyra menn.
Tetknisigar eftir
RAGNAR LAR.
Gvendur vill verða fulltrúi.
— Hún þolir ekki hvern sem
er, sagði Friðrikka um leið og
við stigum út úr lyftunni. —
Ekki vildi hún spá fyrir henni
Siggu frænku. Hún sagðist
bara ekki sjá neitt í bollanum
hennar og seinna sagði hún
mér að ástæðan væri sú, að
hún Sigga frænka hefði svo
leiðinlega fylgju.
Spákonan sá líkkistu.
Ég vonaði, að ég hefði ekki
neina fylgju, en ég komst ekki
til að svara þessu, því nú var
Friðrikka búin að hringja.
Spákonan opnaði dyrnar að
vörrnu spori.
Hún var gömul og eilítið lot
in um axlirnar, en augun voru
leiftrandi og dökk. Það voru
leiðinda fýluhrukkur umhverf
is munninn á henni, en það
skipti mig litlu.
— Þá er ég komin með hana
Jóhönnu og bollann hennar,
sagði Friðrikka.
Spákonan stóð í gættinni og
virti mig fyrir sér. Augnaráð
hennar var stingandi. — Ein-
mitt það, sagði hún. — Þá fá-
um við okkur sæti í eldhús-
inu.
Meðan ég gekk inn í eldhús-
ið hennar, sem var alveg eins
og mitt eldhús, en samt allt
öðruvísi, hugsaði ég um það,
hvort henni litist illa á mig
eða ekki.
Ekki langaði mig til að hafa
leiðinda fylgju.
Á eldhúsborðinu lá hálfprjón
uð lopapeysa. Spákonan tók
hana og lagði hana ofan á ís-
skápinn, settist svo við borðið
og rétti fram höndina.
Hún var svo þurr á - mann-
inn, að ég sannfærðist um,
að ég hefði leiðinda fylgju eft
ir allt saman.
— Það gengur nú nóg á í
þessum bolla, sagði spákonan.
— Þarna sé ég líkkistu. Ég sé
ekki, hver er í kistunni, en
samt er þetta jarðarför, sem
þér kemur við. Þú fylgir. Samt
græturðu ekki. Þarna sé ég
líka hendur. Svona líka rosa
krumlur um mannsháls. Lang
an, mjóan háls. Ég sé ekkert
andlit ofan á hálsinum. Bara
hálsinn sjálfan.
— Gvendur er í rannsókn-
arlögreglunni, sagði ég og fór
dálítið hjá mér. — Gvendur
er maðurinn minn. Hann þarf
stundum að rannsaka glæpa-
mál.
Ég skammaðist mín, þegar
ég sá fyrirlitningaraugnaráðið,
sem spákonan sendi mér. Hvað
var ég fákæn sveitastelpa að
sletta mér fram í spádóm spá
konunnar sjálfrar?
— Það þyrfti ekki að vera
morð í bollanum þínum samt,
sagði spákonan. — Þú þekkir
manninn, sem er drepinn. Ég
skil bara ekki, að ég skuli ekki
sjá, hver það er. Ég er vön
að vera frekar nösk á svoleið-
is.
— Það er svo oft drepið
fólk, sagði Friðrikka.
— Ætli Reykjavík sé ekki
bara að verða stórborg, sagði
spákonan og lagði bollann frá
sér. — Annars held ég, að ég
2
geti ekki spáð meira í þenn-
an taolla. Hann er einhvern veg
inn svoleiðis. Þú verður bara
að hvolfa öðrum.
Svo það var þá ekki vegna
leiðinda fylgjunnar, sem ég
fékk ekki meira að heyra.
— Hvenær má ég koma?,
spurði ég.
— O, líttu inn um tíuleytið
í fyrramálið. Það kæmi mér
ekki á óvart, þó að við þekkt-
um báðar þennan mann, sem
myrtur verður.
— Ég þekki engan í Reykja-
vík, sagði ég.
— Nema fólkið hérna í hús-
inu, sagði spákonan og deplaðl
til mín öðru auganu. — Já líttu
inn á morgun. Ekki er það þér að
kenna, þó að ég sé illa upplögð.
Ég sé það. Já, það verður held-
ur ekki þú, sem átt sök á því,
að illa fer. Kannski þú finnir
út, hver morðinginn er. Það
kæmi mér svo sem ekki á ó-
vart. Ætli þú sért ekki glúrnari
en þú lítur út fyrir að vera.
Svo gaf spákonan okkur kaffi-
sopa við eldhúsborðið. Hún bauð
mér samt ekki að hvolfa bolla
strax og ég þorði ekki að fara
fram á það við hana. Friðrikka
sagði, að hún gæti verið hvump-
in á köflum.
Hún var líka alltaf að tala.
Hún sagði okkur frá strákun-
ujn hennar. Þeir heimsækja hana
aldrei nema á jólunum og af-
mælinu hennar og þá eru þeir
alltaf einir, aldrei með konurn-
ar með.
Hún er samt ekki of góð til
að gæta barnanna, ef þau fara
eitthvað fínt. En þá' er alltaf
komið með börnin til hennar.
Og það þó að hún hafi komið
drengjunum til mennta ein síns
liðs. Pabbi þeirra skildi nefni-
lega við hana. Það var eitthvert
ósamkomulag.
Nei, spákonan prjónar meira
að segja allar peysur, vettl-
inga og leista á börnin og gefur
þeim, þó að það sé ekki alltof
oft, sem hún fær að sjá þau.
Á leiðinni niður sagði Frið-
rikka mér, að spákonan hefði
komið illu af stað milli tengda-
foreldranna með að segja eitt
Kér og annað þar. Nú talast
tengdadæturnar ekki við og
bræðurnir ekki heldur og allir
kenna gömlu konunni og hver
öðrum um.
Mér leizt ljómandi vel á spá-
konuna, en ég á' alls ekki erfitt
með að trúa því, að hún geti
komið illu til leiðar.
— ALÞÝÐUBLAÐIÐ |,5
8. maí 1968