Dagur - 18.04.1962, Blaðsíða 4

4
5
ATKVÆÐIN SKILJA ÞEIR
ÁRIÐ 1958 bjuggu íslendingar vi8 ein-
hver þau beztu lífskjör, scm þekktust í
álfunni, enda höfðu þá orðið örari fram-
kvæmdir en nokkru sinni áður í sögu
lands og þjóðar. Fólksstraumurinn til
Reykjavíkur stöðvaðist vegna þess, að
fjármagninu var veitt til atvinnu- og
framleiðsluaukningar um land allt, sam-
kvæmt stefnu Framsóknarflokksins.
Árið 1958 gátu Islendingar litiö yfir
farin veg með fögnuði yfir því, að í hlut-
falli við aðrar þjóðir áttu fleiri einstakl-
ingar húsnæðið, sem þeir bjuggu í en
annars staðar þekktist, og fleiri menn
stunduðu sjálfstæðan atvinnurekstur
hlutfallslega en í nokkru landi öðru. —
Sárasta fátæktin var þurrkuð út og þjóð-
artekjunum jafnar skipt en dæmi eru
um fyrr og síðar. Erlendar skuldir juk-
ust nokkuð, en vegna hinna stórauknu
þjóðartekna var léttara að standa í skil-
um en áður. Þjóðfélagið hafði mætt ein-
staklingsframtakinu af skilningi og stutt
það, einnig félagshreyfingar, sem unliu
að heill og hamingja borgaranna. Um öll
þessi atriði eru menn sammála, hvar í
flokki sem þeir standa, enda blasir þessi
sannleikur við hverjum manni. Um hitt
var deilt, hvaða stjórnmálaflokki þessi
happasæla þróun væri helzt að þakka.
Allir flokkar vildu áð sjálfsögðu eigna
sér dýrðina af því að hafa á fáum
áratugum reist flesta hluti úr rúst og
leitt þjóðina á skömmum tíma til þeirrar
Iífshamingju, sem góð og ört batnandi
lífskjör veita. Það skal viðurkennt, að
allir stjórnmálaflokkarnir áttu hér nokk-
urn hlut að máli, og ekki alltaf auðvelt
fyrir hinn almenna kjósanda að greina
fullkomlega á milli vegna samstarfs á
ýmsa lund.
En eftir tveggja og hálfs árs íhalds-
stjórn liggur sannleikurinn ljós fyrir,
eins og opin bók, svo skýrt og skilmerki-
lega hafa verkin talað. Umskiptin eftir
valdatöku íhaldsins urðu strax geigvæn-
leg. Það, sem nú blasir við, er m. a. þetta:
Kaupmáttur launa hefur minnkað um
nál. 30%. Sem dæmi um „óðaverðbólg-
una“ hefur meðalíbúðin hækkað um
meira en 100 þúsund krónur, fiskibátar
um 2 milljónir, dráttarvélar fast að 100%,
kornvörur um 80%, en vinnulaun staðið
í stað frá 1958. Skattar og tollar hafa
hækkað um helming á sama tíma, vextir
hækkað og útlánastarfsenii er hneppt í
fjötra. Engin meiri háttar framkvæmd
hefur verið gerð í Iandinu. Einstaklings-
framtakið hefur verið lagt í rúst, nema
þeirra, sem ríkir eru. Bátaflotinn er ekki
endumýjaður. — Togaraflotinn liggur
bundinn í höfn, húsnæðisvandræði setja
skugga á framtíðina. Útreikningur Hag-
stofunnar sýnir að meðalfjölskylda
getur alls ekki lifáð af miðlungs Iauna-
tekjum, þótt heimilisfaðirinn virnii 10
klst. á dag allt árið.
í næstu kosningum verður að hrinda
kjaraskerðingarstefnu ríkisstjórnarinnar
og aflétta þrælatökum hennar á fram-
kvæmdalífinu. í næstu kosningum mun
ahnenningur hafna kjaraskerðingar- og
samdráttarstefnunni með þeim eina
hætti, sem íhaldið skilur fullkomlega og
tekur tillit til, þ. e. með því að gefa því
færri atkvæði en áður, en styðja í stað-
inn öflugasta andstæðing þess, Fram-
sóknarflokkinn.
Ekki veldur
(Niðurlag.)
Samvinna skóla og heimila —
kennara og foreldra — þarf að
fara hratt vaxandi. Starfsemi
barna- og alþýðuskóla þarf að
komast í meiri snertingu við lif
og starf líðandi stundar.
Látum ekki efnið halda áfram
að blekkja okkur. Það eru
grundvallarsannindi, að vissuna
um andlega tilveru getur eng-
inn öðlazt nema leita hennar
sjálfur af fyllstu nákvæmni og
alúð. Einkum þarf að kenna
börnunum ungum að kanna ríki
þagnarinnar, hugkyrrðarinnar
og bænarinnar með vaxandi
víðsýni og frjálsmannlegri ein-
lægni. En, umfram allt, látið
ekki bábiljur eða kreddur slæð-
ast inn í þennan fagra, heillandi
frelsisheim. Þær takmarka út-
sýnið, torvelda þroskann.
Þessi aðferð til sjálfsrann-
sóknar og sjálfsþekkingar, er að
því leyti einstæð og undursam-
leg, að allir geta iðkað hana,
hvar sem er og hvenær sem er.
Undirstaða hennar hefur verið
smælingjum jafnt sem speking-
um kunn frá ómunatíð. Hún er
öllum frjáls og er í eðli sínu laus
við allar kreddur, alla hleypi-
dóma. Hún skapar óhagganlegt
sjálfstæði og öryggi í ókyrrð
heimshyggj unnar og hverful-
leikans.
Bæn í anda Krists er aldrei
annað en leit að auknu réttlæti,
meiri heilbrigði. Þar er heiðrík
þrá, háttvís vilji á ferð. Þegar
sannrar bænar er beðið, það er
að hinn æðsti vilji megi verða,
svo á jörðu, sem á himni, verður
von að vissu, möguleiki að veru-
leika. Sá, sem í anda og sann-
leika á degi hverjum leitar sam-
stöðu, samræmis og samvinnu
við eilífan kærleika og eilíft
réttlæti, verður jákvæðari í orð-
um og athöfnum, er stundir líða
fram, orka hans verður jákvæð-
ari — verður lífgjöfulli, og allar
aðferðir hans til þess að stilla
hana, móta og beita henni, hátt-
vísari og farsælli. Þeir, sem
koma úr þessum skóla, týna
sjálfum sér manna sízt á þeim
víðernum, sem við köllum tízku
og tildur, þar sem hverfulir
hlutir beita margvíslegum
blekkingum og harðstjóm.
Það skal skýrt fram tekið, til
þess að girða fyrir allan mis-
skilning, að hér er ekki verið að
þræða vegi neins konar töfra,
dulspeki- eða launspeki. Það er
vissulega hægt að komast til
þekkingar á því, sem fíngerðast
er og fegurst í sál mannsins, án
þess að þræða þá duldu vegi,
þótt þeir séu hins vegar nauð-
..synlegir, þegar leysa þarf viss
verk«fni, sem mannlegum sköp-
um hafa verið falin og þessi eða
hinn kallaður til að leysa.
Til áréttingar því, sem hér
hefur verið sagt, langar mig að
minna á orð eftir séra Björn O.
Björnsson, töluð í Ríkisútvarp-
ið 5. nóv. sl. Þessi ummæli séra
Björns um andlegt viðhorf
maiina eru svo einföld, fögur og
sönn, að þau mega ekki gleym-
ast. Þau hljóða svo:
..... Við erum raunar ekki
algerir hvítvoðungar heldur.
Við höfum fengið málið — og
þekkjum föður okkar fyrir til-
vei-knað frelsarans, Jesú Krists.
Við getum beðið hann sem lítil
börn — Hans. Við vitum, fyrir
fagnaðarboðskap Jesú, að börn
eru alls ekki lítils metin fyrir
augliti Guðs. Viðhorfið er meira
en stórt — það er hnattrænt. Og
auðvitað er það ekki á okkar
færi að taka það neinum fang-
brögðum. En — okkur stendur
opið að flytja viðureignina yfir
á svið, þar sem veraldlegs
stærðarmunar gætir að engu —
andlega sviðið .... Þar er það
hreinn ávinningur að vera lítill
— barn. Hvað sagði ekki meist-
arinn: „Nema þér snúið við og
verðið eins og börnin, komist
þér alls ekki inn í himnaríki."
Ef við, kærir áheyrendur, raun-
verulega biðjum Guð eins og
lítil ósjálfbjarga börn, af inni-
legu, rósömu trausti, þá erum
við liðtækir á bylgjulengdum,
þar sem málunum er raunveru-
lega ráðið til lykta ... . “
Þetta er beinasta og stytzta
leið mannsandans til ríkis himn-
Ólafur Tryggvason.
anna. Þegar æskumaðurinn hef-
ur þjálfað anda sinn á þessum
auðförnu leiðum, og einföldu,
blessunarríku viðfangsefnum,
munu öll vinnubrögð hans auð-
kennast kf meiri nákvæmni og
alúð. Vandvirkni, trúmennska
og ráðvendni munu prýða allt
starfssvið hans og allan starfs-
feril.
Eins og áður er sagt er hér
lítið um svo kallaða vínmenn-
ingu. Hraðinn og hávaðinn
valda því, að æskumenn okkar
tíma eru ekki taugasterkir,
þrátt fyrir aukið íþróttalíf og
ýmsa viðleitni til líkamsmennta.
Æskumenn okkar daga þola
engan veginn sterka drykki á
við Egil Skallagrímsson, hvað
þá Sókrates.
Það þýðir ekkert að fela þá
staðreynd fyrir sér, að hvert
það ungmenni, sem stofnar til
viðskipta við vínguðinn Bakkus,
er þegar í yfirvofandi hættu. Sá
sém éinu sinni hefur falboðið
sig Bakkusi, hefur þegar veð-
dregið sig ósköpunaröflum lifs-
ins, og þau halda áfram að
heimta viðskiptavininn til sín
án allrar miskunnar, svo tiltölu-
lega fáum einstaklingum verð-
ur undankomu aúðið án hjálpar
og stúðnings beztu afla þessarar
tilveru og annarrar. Og það er
mjög einkennandi fyrir við-
skiptavini Bakkusar á vorum
dögum, að þeim finnast aðvar-
anir og umhyggja og jafnvel
ýmis fórnfýsi vina og vanda-
manna, ýmist sjónhverfingar
eða spott. Það er eins og þessum
mönnum mörgum hverjum
finnist það jafnvel köllun sín,
þegar þeir eru komnir út á
þessa myrku helvegi, að taka á
sig harma þeirra bölheima, sem
ríki Bakkusar er.
Hér er um að ræða snertingu
drykkjumanna við dulin nei-
kvæð öfl, sem bundin eru við
tilverusvið neðan jarðsviðsins.
Ég hef haft náin kynni af ýms-
um slíkum harmsögum, þar sem
átök hafa átt sér stað á milli
hinna neikvæðu og jákvæðu
afla, og á ýmsu oltið um úrslit-
in. Hér skal þó ekki farið frekar
sá...
út í þau atriði, aðeins sagt frá
einu tilfelli varðandi sögu þess-
arar baráttu.
Eitt sinn fyrir nokkuð mörg-
um árum, heimsótti mig ungur
maður rétt um tvítugt. Falleg-
ur, gjörvulegur og greindur
piltur, með skært blik í augum,
vel klæddur og snyrtilegur. Er-
indi hans var að biðja mig að
styðja sig í þeim góða ásetningi
að hætta áfengisneyzlu. Ég tók
erindi hans vel, lagði fyrir hann
nokkrar spurningar, sem hann
svaraði greiðlega. Brýndi fyrir
honum að sýna einlægni og
þrótt í þessari viðleitni, þá
myndi þetta takast. Hann
kvaðst hafa byrjað að drekka
16 ára og drukkið mikið þessi
fjögur ár, orðinn ofdrykkjumað-
ur að hans eigin sögn. Mér gazt
vel að þessum unga manni, fékk
mikinn áhuga fyrir framtíð hans
og lagði mig allan fram. Við sát-
um saman fimm kvöld, en sjötta
kvöldið, sem hann átti að mæta
lét hann ekki sjá sig, og síðan
ekki söguna meir. Tíu árum
seinna var ég staddur í borg-
inni. Ég hafði átt erindi niður
að höfn, hafði lokið því, og var
á leið til baka, tók ég þá eftir
því að maður á gangstéttinni
hægra megin við götuna nálg-
aðist mig á hraðri göngu, allt í
einu gengur hann hratt yfir göt-
una í veg fyrir mig, réttir mér
höndina og nefnir nafn mitt. Ég
tók kveðju hans fremur fálega,
því að ég þekkti hann ekki. —
Hann spurði hikandi, hvort ég
kannaðist ekki við sig og nefndi
nafn sitt. Þá minntist ég unga
mannsins, sem leitað hafði til
mín tíu árum áður, bjartur og
hreinn, nú var hann bara svip-
ur hjá sjón, horaður, illa til
reika og óhreinn.
Ég horfði þögull á hann og
virti hann fyrir mér. Hann
þrýsti hönd mína fast og inni-
lega, og tók til máls: „Þú vildir
bjarga mér, þú varst að bjarga
mér, en ég sveik þig í tryggð-
um. Þegar ég fann að þú varst
að sigra, stakk ég af. Ég vildi
halda áfram að lifa ævintýr.“ —
„Eru ævintýrin alltaf jafn
skemmtileg,“ spurði ég. — „Nei,
nú eru engin ævintýri lengur
til,“ svaraði hann, og röddin var
bitur og köld. Svo hélt hann á-
fram: „Ég hef aldrei gleymt þér,
mig langaði að sjá þig aftur,
taka í hönd þína aðeins einu
sinni.“ — „Hvað starfar þú nú,“
spurði ég. — „Starfar,“ sagði
hann og hristi höfuðið. ,,Ég er
flóttamaður, ég leita að gröfinni
minni.“ Það var angistarhreim-
ur í röddinni og augun full af
myrkri, en hann var alveg
„edrú“. Þögulir héldumst við
enn í hendur örlitla stund. Hann
var auðmjúkur, hrærður,
klökkur. Hann tók aftur til
máls: „Mig langaði að kveðja
þig, svo hittumst við hér, þetta
er undarlegt. Við sjáumst aldrei
framar, útsærinn verður mín
gröf.“ Ég var þögull, og auð-
mjúkur, reyndi ekki að blekkja
hann með fagurgala. En er ég
stóð frammi fyrir þessum þrí-
tuga manni, fann vonlaust
traust hans hvíla í lófa mér og
horfði niður í myrka hylji þess-
ara fagurgjörðu augna, lifði ég
eina þessa ótrúlegu og óskýran-
legu stunda: Þegar við uppgötv-
um eins og í draumi þann ó-
þægilega leyndardóm, hvað
hjarta manns er lítið og höndin
köld. — Þegar undirdjúpin
ljúkast upp, og undarlegir
stormar hið efra svipta þokunni
af tindunum, — og báran andar
léttar en nokkru sinni áður við
lága ströndina og hvíslar að
hjarta manns, sem er að vakna
af dvala gleymskunnar — þess-
um undarsamlegu, dularfullu
ástarorðum: „Það sem þér ger-
ið minnsta bróður mínum, það
gerið þér mér.“
Gesturinn kippti höndinni að
sér, sneri sér snögglega við og
skundaði hröðum skrefum nið-
ur að höfninni, þar sem skipið
beið hans ferðbúið til fjarlægra
stranda. Mig langaði að hrópa á
eftir honum: Við eigum eftir að
hittast, við eigum eftir að verða
samferða langan veg, en orðin
fæddust ekki, varirnar voru
þurrar og tungan treg. Kveðjur
okkar beggja voru hljóðar eins
og harmurinn — myrkrið í
djúpum augna hans.
„Hin mikla lexía, sem hver
sál verður að læra, er sannleik-
urinn um einingu alls lífs. í
þeirri vitneskju býr allt artnað,
sem máli skiptir.“
En þessi sannleikur verður
ekki eign okkar nema við
greiðum hann hæsta verði.
Leggjum allt okkar líkamlega
og andlega atgervi fram, allt
sem við eigum bezt. Um þetta
hafa andlegir fræðarar allra
tíma verið sammála. En nú tala
ágætustu vísindamenn um at-
ómin sem mikla gátu, segja
jafnvel að einingin sé efnis-
undirstaða alheimsins, — að at-
ómin séu félagslynd. Þar með
eru vísindin að nálgast nýtt, ó-
þekkt og undursamlega stór-
kostlegt rannsóknarefni.
Margir gáfaðir menn líta svo
á, að alvarlegasta glapræðið og
stærsta syndin í öllum þessum
áfengismálum, sé hinn opinberi
löglegi innflutningur sterkra
drykkja, og þar sé ríkið aðal-
syndaselurinn, á því hvíli hin
mikla ábyrgð. En þá er mér
spurn: Hvað er ríkið annað en
ákveðinn hópur einstaklinga, —
meiri hluti þjóðarinnar, meiri
hluti kjósenda?
Sú Ijóta saga hefur oft verið
sögð, að fyrst féfletti „ríkið“
þegna sína gegnum áfengissöl-
una og eyðileggi þá síðan með
eitrinu.
Af tveimur megin ástæðum
ræði ég ekki þennan þátt „ríkis-
ins“ sérstaklega í þessari grein.
í fyrsta lagi vegna þess, að þessi
þáttur hefur verið þaulræddur í
sami'æðum manna á milli, í
blöðum og tímaritum og alveg
sérstaklega af þingskörungum á
Alþingi íslendinga. — Og í
öðru lagi vegna þess, að þótt
það kraftaverk tækist, að.koma
á fullkomnu aðflutningsbánni á
öllurn sterkum drykkjuni, sem
óneitanlega væri eftirminnileg-
ur menningarsigur, myndu til-
raunir með „smygl“ og „brugg“
vaða uppi meir en nokkru sinni
áður, og þess vegna allt, sem
sagt er í þessari grein vera eft-
ir sem áður í fullu gildi.
Meginerindi mitt og tilgangur
með þessari grein er: Annars
vegar, að undirstrika þá stað-
reynd, að aðalvarnir gegn öllum
sjálfskaparvítum, hvers konar
neyð og ógæfu, — er að glæða
með ákveðnum uppeldisaðferð-
um skilnings barnsins á andleg-
um uppruna lífs síns, hreinleik
þess og fegurð og eilífðareðli.
— Og hins vegar að árétta þann
veruleik, að ægilegasti ósigur
þessarar jarðvistar er að falla í
valinn vegna langvarandi neyzlu
áfengis og annarra eiturlyfja,
og að þeir, sem eiga beina sök á
slíkum óförum náunga síns,
hafa veðdregið sig þeirri ægi-
legu ábyrgð, sem lengi varir og
erfitt er að varpa af sér af eigin
rammleik. Og alltaf mun það
sannast á örlagaríkustu stund
hættunnar, að ekki veldur sá er
varir. Ólafur Tryggvason.
....... FERMINGARBÖRN
Olafur Pálsson frá Sörlasföðum ATr;::: arii
■ ■ MINNING ...... S t ú 1 k u r:
Nylon
Greiðslusloppar
Verð kr. 386.00.
Til sólar stefndi sál þín,
en sæti þitt er tómt.
O, syrgið vinir hjartað,
það var svo milt og frómt.
M. Joch.
ÞESSAR Ijóðlínur komu mér í
hug, er ég frétti lát vinar míns,
Ólafs Pálssonar, en hann andað-
ist á Kristneshæli 26. marz sl.,
87 ára að aldri.
Ólafur var fæddur 17. október
1874 á Litlu-Tjörnum í Ljósa-
vatnsskarði, og af góðum
bændaættum kominn, sonur
hjónanna Páls Jónssonar og
Kristjönu Guðlaugsdóttur. —
Fluttu þau frá Litlu-Tjörnum
inn í Fnjóskadal, og bjuggu á
Brúnagerði og Ytra-Hóli. Böm
þeirra hjóna voru vel gefin,
framgjörn og fróðleiksfús, og
munu hafa lesið í æsku allar
þær bækur, er til náðist.
Vorið 1900 fór Ólafur á Bún-
aðarskólann í Ólafsdal. Mun
dvöl hans þar hjá Torfa skóla-
stjóra, hinum mikla búnaðar-
frömuði og hugsjónamanni, hafa
markað djúp spor í sálarlíf hins
gáfaða æskumanns. Til hinztu
stundar mundi hann glögglega
allt það, er gerðist í Ólafsdal
það tímabil, sem hann var þar,
og hefur ritað um skólann og
heimilishætti þar í tímaritið
„Heima er bezt“.
Að námi loknu fór Ólafur í
Sörlastaði, en þar hafði hann
verið heimildsmaður áður. —
Stundaði hann þá barna- og
unglingakennslu á vetrum, en
túnasléttur og aðrar jarðabætur
í sveit sinni á sumrum. Mun
hann hafa verið með þeim
fyrstu í Fnjóskadal, er notuðu
plóg og herfi við jarðyrkjuna.
Árið 1907 kvæntist hann Guð-
rúnu, dóttur Ólafs Guðmunds-
sonar, bónda á Sörlastöðum, og
reisti þar bú á hálfri jörðinni
móti tengdaföður sínum, og síð-
ar mági, Guðmundi Ólafssyni,
seinna kennara áLaugarvatni og
víðar. En mörg síðustu búskap-
arárin bjó Ólafur einn á Sörla-
stöðum, sem er fremsti bær í
Fnjóskadal að austanverðu. —
Það er stór jörð og landkosta
mikil. Hafa margir efnaðir
bændur búið þar, og hafði jörð-
in löngum verið eftirsótt til á-
búðar. Bæjarstæðið er einkar
fagurt. Umhverfis bæinn er
stórt tún, sem hallar nokkuð til
vesturs, en við túnfótinn eru
sléttar grundir og breið land-
spilda vestur að ánni, að mestu
þakin hávöxnum gulvíði. í suð-
vestri blasa við háfjöll, og er
Kambsfellshnjúkur þeirra feg-
urstur. Skóglendi er nokkui't í
landareigninni og víðáttumikill
afréttur. Til norðurs sér eftir
suðurhluta Fnjóskadals og til
Vaðlaheiðar. Dásamlega fagurt
er að horfa norður eftir dalnum,
þegar kvöldsólin skín og sendir
síðustu geisla sína yfir sveitina.
Nú hafði hinn ungi efmsmað-
ur brotizt áfram af eigin ram-
leik, og öðlazt þá þekkingu, sem
búendum er nauðsynleg,
kvænzt myridarlegri heimasætu,
og byrjað búskap á góðri jörð.
Lífið brosti við honum, og þau
hjónin bjuggu á Sörlastöðum
allan sinn búskap, eða um 49
ára skeið. Þau eignuðust tvö
mannvænleg börn, Jórunni og
Pál. Heimilið var mannmargt og
myndarbragur á öllu, úti og
irini. Gestrisni, glaðværð og ein-
drægni einkenndu heimilislífið.
Sjaldan var skipt um vinnuhjú,
því að sum þeirra voru þar um
áratugi. Heimilisguðrækni var
mikil, og vel fylgzt með öllum
hreyfingum á sviði trúmála og
þjóðmála. Þeim hjónum, Guð-
rúnu og Ólafi, tókst að skapa þá
heimilismenningu, sem bezt
verður á kosið.
Eins og venjulegt er um hæfi-
leikamenn hlóðust ýmis opinber
störf á Ólaf. Hann átti sæti í
hreppsnefnd Hálshrepps í 18 ár,
skattanefndarmaður 1922—50,
deildarstjóri Illugastaðadeildar
Kaupfélags Svalbarðseyrar 1914
—45, formaður sóknarnefndar
Illugastaðasóknar 1907—51,
kirkjuorganleikari í nokkur ár,
og fleiri störf voru honum falin
á hendur. Öll þau störf sem
hann var kjörinn til, leysti hann
af hendi með stakri vandvirkni
og samvizkusemi, enda var
hann vinsæll og vel metinn af
þeim, er kynni höfðu af honum-.
Ólafur var með fróðustu
mönnum um ættir manna og
ýmsa viðburði, sem gerðust á
næstliðinni öld. Hann hafði af-
burða gott minni, sagði vel frá
og skrifaði margt um þau efni,
þótt ekki hafi það allt á prent
komið. Þegar Ólafur var á
ferðalögum, gisti hann oft á
heimili móður minnar. Man ég
það glöggt, hvað við systkinin
hlökkuðum til, þegar von var á
Ólafi. Þá var vitað, að rætt yrði
um þau málefni, sem efst voru
á baugi, sagðar gamansögur og
margs konar fróðleikur í té lát-
inn. Hann var mikill trúmaður,
frjálslyndur og sannleiksleit-
andi. Hann dáðist mjög að rit-
gerðum séra Haraldar Níelsson-
ar, prófessors, og skáldsins Ein-
ars H. Kv.aran, um andleg mál.
Skáldmæltur var hann vel og
flutti oft ræður og kvæði við
ýmis tækifæri. Hann las upp
kvæði eftir sig í Vaglaskógi á
aldarafmæli Jóns Sigurðssonar,
forseta. Þar ávarpaði hann
sveitina sína m. a. með þessum
Ijóðlínum:
Hvar skyldi völ á
yndislegri óm?
Hvar ætli að heyrist
fegri vatnaniður?
Hvar anga meir og brosa
fögur blóm?
Hvar berst að eyrum
hærri fuglakliður?
Guðrúnu konu sína missti Ól-
afur árið 1956. Mun hann hafa
saknað hennar mjög, því að
hann var viðkvæmur í lund og
unni henni mikið. Þetta sama ár
flutti hann til Akureyrar, ásamt
börnum sínum, sem önnuðust
hann með mikilli umhyggju og
gerðu honum ævikvöldið bjart
og fagurt.
Nú er Ólafur horfinn sjónum
okkar, og lagztur til hinztu
hvíldar við hlið konu sinnar í
Illugastaðakirkjugarði í
Fnjóskadalnum, sem átti hug
hans allan. En jafnframt minn-
umst við þessara orða eins af
helztu skáldum okkar:
Af eilífðar ljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og
stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en
augað sér
mót öllum oss faðminn
breiðir.
Börnum Ólafs og öðrum að-
standendum votta ég mína inni-
legustu samúð.
Marteinn Sigurðsson.
Þakkir fyrir góðan
lestur
FRÁ því að ég man eftir mér
hefi ég hlýtt á lestur Passíu-
sálma yfir föstuna. Margan góð-
an lesara hef ég hlýtt á og verða
mér ýmsir þeirra svo minnis-
stæðir, að ekki gleymist. Þessi
perla íslenzkra trúarljóða á
þann mátt, að sé vel flutt, þá er
hlustað. Margir hafa minnst á
lestur séra Sigurðar Stefánsson-
ar, vígslubiskups, og allir lokið
upp einum munni, að vel væri
flutt.
Nú í föstulok flyt ég biskupi
þakkir fyrir ógleymanlegan lest-
ur Passíusálmanna.
Hlustandi.
- Mikið starf . . .
Agnes SigurgcirscIóUir, Aðálstr;tti 13.
Anna Marie Jónsdóttir,
Hafnarstræti 53.
Elsa Jónasdóttir, liyggóavcg 126.
Guðný Jólianna Tryggvajóttir,'
Hamarstíg 16. 1
Guðný Valgerður Skarphcðinsdóttir,
Hafnarstræti 47.
Helga Björg Hilmarsdóttiij, Borgum.
Hjálmfríður Ólöf Valgarðsdóttir,
Brún.
Inga Þórunn Halldórsdóltir, ■
Strandgötu 15.
Kolbrún Kolbejnsdóttir,
Helgamagrastræti 48.
Margrét Haukdal Marvinsdóttir,
Lækjargötu 2.
Margrét Kristín Sölvadóttir, ■
Eiðsvallagötu 26.
Dréngír: -----
Arnljótur Geir Ottesen, Sólvangi'
Baldur Ellertsson, Engimýi-i l."7 Z"
Erling Ragnarsson, Oddagbtu 3 b.
Grétar Sævar Strömmén, Eyrarveg 8.
Guðmundur Guðtnarsson,
Oddeyrargötu 3.
Halldór Halldórsson, Strandgötu 15.
Haraldur Rafnar, Asabyggð 5.
Jóhann Guðmundsson, Kirkjuhvoli.
Jón Þorleifur Jónsson, Löngumýri 15.
Karl Jóhann Guðmundsson,
Byggðavegi 142,.
Kristján Páll Þórhallsson,
Þingvallastræti 40. - •
ólafur Jón Leósson, Aðalstræti' 14.
Páll Fossberg Leósson, Oddevrjtrg. 5.
Sigurður Mikael Margeirssön,
Hafnarstræti 9.
Stefán Ómar Hermannsson,
Löngumýri 34.
Þorgeir Steingrímsson, Sniðgiitu 1.
Þorvaldur Sigmar Aðalsteinsson,
Gránufélagsgötu 43.
Allir-eitt-klúbburinn.
Dansleikur í Alþýðuhús-
inu síðasta vetrardag kl.
9 e. h. — Spilað verður
bingó og Ómar Ragnars-
son skemmtir. Stjórnin.
FREYVANGUR
Dansleikur mánudaginn
2. páskadag,
hefst kl. 10 e. h.
B. B. kvartettinn leikur.
Sætaferðir frá Ferða-
skrifstofunni.
Kvenfélagið VORÖLD.
ATVINNA! _ ;•
Mann eða röskan ungling
vantar mig strax um
mánaðartíma.
Þór Jóhannesson,
Þórsmörk.
VERZLUNIN DRÍFA
Simi 1521

Nýkomnar: BARNAPEYSUR úr bómullarjersey, lang erma. VERZLUNIN DRÍFA Sími 1521.
VIL KAUPA JEPPA
Uppl. í síma 1875
milli kl. II og 1 í dag,
eða í síma 1230 til kl. 7
í dag.
Notaður
BARNAVAGN
óskast til kaups.
Sími 2573.

VEIÐIMENN!
Þeir félagar Stangveiði-
félagsins Strauma, jem
óska eftir veiðidögum í
Eyjafjarðará í sunjar,
leggi inn pantanir í
Sportvöruverzlun Bryn-
jólfs Sveinssonar,
sem allra fyrst.
Stjómin.
GLERAUGU
í brúnni umgjörð töpuð-
ust sl. laugardag. Finn-
andi vinsamlega skili
þeim til
Helga Pálssonar.
IvRAKKASKÓR,
með háirn hæl, tapaðist
7. þ. m. Skilist á afgr.
Dags.
Karlm. ARMBANDSÚR
tapaðist sl. sunnudagsnótt
í bænum. Finnandi skili
því vinsamlega á afgr.
Dags. Fundarlaun.
(Framhald af bls. 1)
firði. Auk stjórnar og fulltrúa
mætti á fundinum skógarvörð-
urinn á Vöglum í Fnjóskadal,
ísleifur Sumarliðason.
Stjórn Skógræktarfélags Ey-
firðinga skipa: Guðmundur K.
Pétursson, Ármann Dalmanns-
son, séra Benjamín Kristjáns-
son, Björn Þórðarson, Helgi
Símonarson, séra Sigui'ður
Stefánsson og Þorsteinn Davíðs-
son.
AÐALFUNDUR
Sambands nautgriparæktarfélaga Eyjafjarðar verður
haldinn í Gildaskála Hótel KEA, mánudaginn 30.
apríl og hefst ki. 10 árdegis.
Dagskrá samkvæmt samþykktum S.N.E.
STJÓRNIN.