Dagur - 17.10.1964, Blaðsíða 4

4
Skrifstofur, Hafnarstræti 90, Akureyri
Símar 1166 og 1167
RHstjóri og ábyrgðarmaður:
ERLINGUR DAVÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓN SAMÚELSSON
Prentverk Odds Bjömssonar hJ.
Fjárlagafrumvarpið
FJÁRLAGAFRUMVARPIÐ nýja,
fyrir 1965, sem útbýtt var til þing-
manna mánudaginn 12. október gef
ur nokkra liugmynd um þessi „ýmsu
vandamál", sem framundan eru. í
frumyarpinu er gert ráð fyrir að
rekstursútgjöld ríkissjóðs verði
RÚMLEGA ÞRJÚ ÞÚSUND
MILLJÓNIR KRÓNA árið 1965.
Þar við bætast svo afborganir af rík-
islánum og ýmis framlög, sem talin
eru að venju til eignaaukningar,
rúmlega 200 milljónir kr. Samtals
útborganir þá rúml. 3200 milljónir
króna.
j En hér er ekki öll sagan sögð: Nú
j á næstunni verður væntanlega lögð
fram vegaáætlun fyrir næstu fjögur
ár, 1965-1968, að báðum áru'm með-
töldum. Tekjur og útgjöld þeirra á-
ætlunar verður varla lægri en á þessu
ári eða rúmlega 200 milljónir kr.,
umfram það, sem ríkissjóður sjálfur
greiðir vegna áætlunarinnar (47
millj. kr.) af tekjum sínum. En ef
gera á samanburð milli fjárlaga
fyrr og nú, verður að taka vegaáætl-
unina með. Upphæðin er þá komin
upp í a.m.k. 3400 milljónir kr. fyrir
árið 1965.
Það er alveg bersýnilegt, að í fjár
lagafrumvarpinu er sleppt mjög stór
um fjárupphæðum, sem talið hefur
verið nauðsynlegt að greiða úr ríkis
sjóði. Er þar þá fyrst að nefna, að
þama em niðurfelld útgjöld til
stuðnings sjávarútveginum, sem sam
þykkt voru a þingi í fyrra og greidd
af söluskattsviðbótinni, sem látin er
haldast.
Þá er þess að geta, að ekkert í frum
varpinu er ætlað til að standa straum
af hinum nýju niðurgreiðslum á
vöruverði landbúnaðarvara innan-
lands, sem ákveðið var í haust að
inntar yrðu af hendi fyrst um sinn.
Verði þeim niðurgreiðslum hætt,
mun vísitala hækka og þar með allt
kauPgjald, en vísitölunni er nú hald
ið niðri í 163 (eins og hún var í vor)
með þessum niðurgreiðslum.
I síðustu fjárlögum, sem afgreidd
voru í tíð vinstri stjórnarinnar, þ.e.
fyrir árið 1958, voru greiðslur úr rík
issjóði og þar með álögur á þjóðina
— innan við 900 milljónir. Nú er
þessi upphæð að verða MEIRA EN
FJÓRFÖLD. Það er sem sé útlit fyr
ir, að landsmenn greiði fjómm sinn
um meira fé til ríkisþarfa árið 1965
en þeir greiddu árið 1958. Þetta
kann að þykja ólíklegt — en stað-
reyndimar tala og verða ekki vé-
fengdar.
Og nú eru sérfræðingar ríkisstjórn
arinnar önnum kafnir að leita uppi
nýja skatta, því að gömlu skattarnir
og tollarnir eru orðnir svo háir, að
ekki þykir gerlegt að liækka þá meira
en orðið er.
Séð heini að Selnesi. (Ljósmynd: E. D.)

r. I c •
Ciinbi [iinn a l3 el nesi
FYRIR nokkrum vikum ló leið-
in vestur á Skaga. Haustlitirnir
fögru voru farnir að setja svip
sinn á lyng og flesjur. En litir
gróðursins leika árstíðabundið
við hið fasta og óumbreytanlega
á Skaga, grjótið gráa í urðum,
stuðlabergi og ísnúnu stórgrýti,
sem þar er nóg af. Sjórinn
var hvítur af logni en þungar
öldur földuðu hvítu um leið og
þær brotnuðu á skerjum og flúð
um eða steyttu á standbjörgum.
Kunnugur samferðamaður Skag
firðingur að ætt, Björn Guð-
mundsson heilbrigðisfulltrúi á
Akureyri, nefndi bæi og kenni-
leiti.
Á austanverðum Skaga er Sel
nes. Þangað var förinni heitið
til að hitta að máli einsetu-
manninn Jón Norðmann Jónas-
son, sem rýnir í forn fræði, fæst
við sjálfstæðar skýringar á Háva
málum og fær viðvaranir um
hættur, ennfremur fréttir af
ýmsum hlutum frá velviljuðum
nágranna, sem á bein sín í of-
urlitlu kumli skammt frá bæn-
um og lítinn spöl frá gamla
virkinu hans Kolbeins unga, er
hann sat í og safnaði liði fyrir
Flóabardagann, einu sjóorrust-
una, sem íslendingar hafa háð
sín í milli.
Ofan við Selnesið er hamra-
belti með sléttum brúnum. En
sjálft er nesið þurrt og grösugt.
Þar er tún Selnesbónda en
fremst á nestánni er æðarvarp.
í hlé við nesið er gömul báta-
lending. Þar á bóndi bát í nausti
gaflbyttu og þar á nágranni ann
an bát. Á þessum stað var áður
fiskmóttaka og fiskverkun. Nú
er hljótt um vík og vör að öðru
leyti en því, að brim brotnar á
nesinu, sjófuglar synda með
landi, Selá fellur til sjávar
skammt innar, þar sem heitir
Selvík. Þar en mor í fjörum og
nokkrir stærri spítur. Tveir
rösklegir unglingar snúa heyi í
flekk en Jón bóndi gengur á
móti gestum. Hann er fremur
lágur vexti, ljóshærður, skegg-
laus, fullur í vöngum og hinn
alúðlegasti í viðmóti. Hann leið
ir .gesti í nýlegt steinhús, sem
hann sjálfur byggði fyrir nokkr-
um órum, biður afsökunar á
þeim svip, sem konulaus bær
jafnan ber og býður vel þegn-
ar góðgerðir. Svartur hundur,
stór og fallegur, situr á eldhús-
gólfinu. Hann flaðrar hvorki
eða urrar en sleikir sár á fæti.
Talið berzt að búskapnum.
Jón Norðmann Jónasson
Jón segir, að héðan séu engar
fastar ferðir til Sauðárkróks,
mjólk sé ekki framleidd til sölu
heldur aðeins til heimilisþarfa
en sauðfé sé létt á fóðrum, víða
sé reki og fleiri hlunnindi, svo
sem æðarvarp.
Hvað mikið þarf að gefa kind-
inni yfir veturinn?
Það er misjafnt. í fyrravetur
hýsti ég aðeins tvær nætur eftir
áramót og fram að sauðburði.
Einn eða tveir baggar er oftast
nægilegt fóður. En við höfum
fengið hingað vondan gest, en
það er minkurinn. Hann drep-
ur fuglinn í hrönnum. Það er
grátlegt að sjá æðarkollurnar
hausbitnar við hreiðrin. Mink-
urinn sýgur úr þeim blóðið.
Við ýms vötn á Skaga var
fyrrum mikið andavarp, jafnvel
svo að eggin voru metin í hest-
burðum. Nú sést þar ekki fugl.
Minkurinn spillir líka stórlega
silungsveiði í ám og vötnum.
Refum höfum við líka nóg af,
en þeir hafa ekki lagst mikið á
fé, t.d. hafa þeir aldrei drepið
neitt af mínu fé. Svo tók nú
hrafninn upp á því í vor, að
drepa fyrir mér lömb. En ég
held hann láti sér hægt eftirleið
is, hér um slóðir, því ungarnir
voru skotnir. Fuglalífið er hér
ekki nema svipur sjá sjón síðan
minkurinn kom.
Hvað ertu búinn að búa hér
lengi?
í 7 ár hefi ég búið hérna, en
áður var ég hér tíma á sumrin
við að byggja íbúðarhúsið. Ég
byggði það að mestu einn og
varð að flytja mölina frá Sauð-
árkróki sem er 37 km. héðan.
En hvað starfaðir þú áður,
Jón?
Ég var 31 ár barnakennari í
Reykjavík. Samkvæmt kjörorð-
um ungmennafélaganna hérna
áður fyrr skyldu menn helga
sig ræktun lands og lýðs.
Ég er nú búinn að vinna
fyrir lýðinn rúm 30 ár
og hef þess vegna líklega ekki
skift jafnt. En nú stunda ég bú-
skapinn það sam eftir er - hefði
h'klega átt að byrja á því fyrr.
Selnes mun vera mikil reka-
jörð?
Já, stundum rekur hér mikið.
En síðustu 3 árin hafa verið lé-
leg rekaár. Ég sel girðingastaura
og fæ 25 krónur fyrir stykkið.
Stór tré er erfitt að eiga við
nema að saga þau í hæfilegar
lengdir, eða 6 fet, á staðnum,
svo unnt sé fyrir einn mann að
koma þeim undan sjó.
Stundum bregðurðu þér á
sjóinn til að fiska eða skjóta
fugl og sel?
Sjóinn sæki ég mjög lítið. Ég
skrapp á færi núna um daginn
en fékk ekki nema einn þara-
þyrsling. Á vorin legg ég hrogn
kelsanet. Áður var hér útræði
og fiskmóttaka, og fiskurinn var
þurrkaður hér á grundinni upp
af lendingunni. Með byssu fer
ég ekki og skil ekkert í þeim
mönnum, sem ekki geta séð
fugl í friði. Mig hryllir við dráp-
fýsninni og þessari dauðastefnu,
sem gætir hjá svo mörgum, í
stað þess að vinna með lífinu
og fyrir það. Kríurnar eru vinir
mínir, og nokkuð er það, að
aldrei veitast þær að mér, þótt
ég gangi nálægt hreiðrum
þeirra. En þær ráðast á annað
fólk og allt annað kvikt, sem
nálægt þeirra heimilum kemur.
Rjúpurnar eru líka góðir kunn-
ingjar mínir. Þær halda sig oft
hér heima við á vorin, setjast
við garðinn hérna á kvöldin,
óhultar fyrir fálkanum og flytja
sig svo upp á húsþakið á morgn-
ana og heilsa mér þegar ég kem
út. Þær verpa hérna við túnið
og eru ákaflega gæfar. Fálkinn
sést ekki eins oft og áður. Ég
sá aðeins tvo fálka í sumar.
Einhverntíma tamdirðu fálka?
Já, það var þegar ég var að
Fyggja hérna. Þá ól ég upp
fálkaunga. Hann var vanafastur
svaf á sama stað og át á sama
stað. Hann varði varpið en drap
aldrei kollu eða unga. Hann
vildi fremur fisk en kjöt og ætíð
hafði hann sama hátt á, þegar
hann hafði fengið fisk- eða kjöt-
bita, að hann flaug með hann
nokkra metra upp í loftið,
sleppti honum og greip hann
svo í vinstri klóna á fluginu. Að
því loknu hófst máltíðin. Ef mat
urinn hans gleymdist, gerði
hann mér aðvart. Nuddaði hann
þá hausnum á sér við fætur mín
ar og barmaði sér ósköpin öll
þar til úr var bætt. Við vorum
góðir vinir. Endalok hans urðu
ömurleg. Hann eignaðist böm
og bú og heimsótti mig með
fjölskylduna. Sjálfur settist
hann þá á sinn vana stað og
allir þáðu góðgerðir. En hann
var of gæfur og ekki nógu
hræddur við mennina. Hann
féll fyrir byssuskoti.
Þú hefur kynnst að nokkru
lifnaðarháttum fálkans?
Já, að vissu leyti. Ég sá til
dæmis hvernig þessi fálki sló
fugla með fætinum en ekki með
vængnum, eifts ög maígir hafa
haldið fram. Þetta sá ég oftar en
einu sinni. Einu sinni man ég
að fálkanum mínum lenti sam-
an við krumma. Fálkinn sló
hann með fætinum. Ég sá þetta
glöggt. Og það var ekki dregið
af högginu. Krummi varð hálf-
lamaður og flyksaðist hérna
upp fyrir. Ég held hann hafi
drepist. Fálkinn sló með vinstri
fæti, var víst örvfættur.
Fálkinn vildi lifa reglu-
bundnu lífi. Hann fór alltaf að
sofa klukkan 9 að kvöldi en
vaknaði kl. 5 á morgnana og
vakti mig þá með einhverjum
ráðum. Hann fór á gluggann ef
ég ekki opnaði bæinn og þar
kveinaði hann og volaði þang-
að til ég sinnti honum.
Hvemig gengur búskapurinn
í þínu nágrenni yfirleitt?
Þetta er nokkuð misjafnt.
Því miður eru noklirar jarðir að
fara í eyði um þessár mundir.
Til brotflutnings úr sveit geta
legið hinar margvíslegustu á-
stæður og sumar fullgildar. En
sú stefna að yfirgefa landið,
moldina og samlífið við náttúr-
una og auðlegð náttúrunnar er
þjóðarmein. Sú stefna hefnir sín
grimmilega þegar stundir líða.
Milljónir manna þjást af land-
leysi, eins og nú þegar er farið
að bera á í þrautræktuðum lönd
um. Hið mikla og lítt ræktaða
land hér, er mesti þjóðarauður-
íslendinga. En ef Llendingar
vanrækju landið sitt og byggja
það ekki, verður það etv. öðr-
um gefið. Við erum ekki lengur
5
neinn sérstakur heimur, langt
úr alfaraleið, eins og áður var.
í þessu efni höfum við aðeins
eitt ráð handbært og eigum að
nota það; að byggja allt byggj-
anlegt land sjálfir og treysta
meira en verið hefur á land og
landgæði, enda er flest valtara
á að treysta þegar vel er að gáð.
Að minsta kosti getur síldin
brugðist, h'ka þorskurinn og-
verður við hvorugt ráðið. En
nú er sá tími upprunninn, að við
höfum t.d. grassprettuna nijög
á valdi okkar og þar með fóð-
uröflun handa margfalt meiri !
kvikfénaði en nú er í landinu.
Ég held líka, að þjóðinni sé það
nauðsyn að nokkuð stór hluti
hennar sæki afl og hreysti
bæði andlega og líkamlega séð,
í samlífið við náttúruna. Það
eru ekki einungis börnin eða
einhverjir óþekkir unglingar,
sem vaxa og þroskast í sambúð
við gróður og dýr. Þar getur
enginn lifað á náunganum af
vafasömurri viðskiptum og dáð-
lausu lífi eins og ýmsum tekst
í borgum og bæjum. í búskap
við sveit og við sjó verða menn
að treysta á eigin manndóm því
engum tekst að svíkja náttúr-
una sér til framdráttar, án þess
að verknaðurinn feli í sér dóm-
inn.
Þú hefur hérna tvo unga
kaupamenn?
Já, og þeir eru mér bæði til
gagns og gleði. Gamlir nemend-
ur mínir úr Reykjavík eru allt-
af að biðja mig fyrir börn sín
á sumrin. Þessir drengir vilja
helst ekki fara suður á haustin
til að hefja skólagönguna, þrátt
fyrir allt, sem hér vantar.
Ertu hér einn á vetruni?
Já, já, aleinn með skepnunum
mínum. Póst fæ ég öðru hverju
og sírna hef ég líka. Myrkfæl-
inn er ég ekki og dálítið á ég
af bókum. Stundum ber gesti að
garði. Allt þetta veitir mér
ánægju. Svo skrepp ég stundum
út fyrir landsteinana. Ég dvaldi
um tíma í Þýzkalandi á næst-
síðasta vetri og raunar víðar. í
fyrrahaust fór ég líka utan og
var þá mest í Kaupmannahöfn.
Já, það eru mikil viðbrigði að
búa hér einn en vera svo allt í
einu kominn í milljónaborg. En
menn þurfa að lyfta sér upp,
bændur auðvitað eins og aðrir,
til þess að víkka sjóndeildar-
hring sinn. Bændur fara náttúr-
lega ekki um sláttinn. En það
er heppilégt að fara þegar haust
ar að og fá þá kannski ofurlít-
inn sumarauka eftir haustann-
irnar.
Fæst þú ekki eitthvað við rit-
störf á vetrum, þegar þú ert
heima?
Lítilsháttar. Því miður eru ís-
lenzku kvöldvökurnar ekki til
þess fallnar nú, að helga þeim
fræðimannsstörf eins og fyrrum.
Þá voru íslendingasögur. lesnar
og ýmsar sögur sagðar. Ein-
hver varð að segja börnunum
sögur á meðan hitt fólkið fékk
sér rökkursvefninn. Sömu sög-
umar voru sagðar oft, sömu
bækumar oft lesnar. Börnin
lærðu og mundu og notuðu
þennan sagnafróðleik síðar á
ævinni. Svona gekk það kynslóð
eftir kynslóð allt fram undir
síðustu áratugi. En hvers virði
var þetta ekki bókmenntum
okkar frá fyrri öldum? íslend-
ingasaga og Landnáma voru
ekki skráðar jafnóðum. Það
liðu 200 ár þar til skrásetning
þeirra fór fram. En atburðirnir
höfðu geymst vel á fyrrgreind-
an hátt.
Það hefur heyrzt að þú hafir
lagt stund á sérstakar skýringar
Hávamála?
Já, ofurlítið. Vinur minn í
Pensinvalíu, prófessor Michael
Bell að nafni, maður ítalskrar
ættar, sérfræðingur í gotnesk-
um málum, er að þýða þessar
skýringar mínar. Hann kenndi
við Harvardháskóla í fyrravet-
ur. Honum þóttu skýringar mín
ar dálítið merkilegar og hann
kom og var hérna hjá mér í
hálfan mánuð. Það var mjög
ánægjulegt, þótt ég hefði þá í of
mörgu að snúast til að geta
sinnt honum eins vel og ég
hefði viljað. Hann hefur farið
mjög vinsamlegum orðum um
þessa dvöl sína hér. Og honum
þótti athuganir mínar þess virði
að vilja halda þeim á lofti, seg-
ir Jón Norðmann, eins og ekk-
ert væri sjálfsagðara en ein-
yrkjabóndi á íslandi hefði slíkt
bókmenntalegt framlag á reið-
um höndum. En nú þarf ég að
fara að sjóða handa drengjun-
um mínum, segir Jón allt í einu.
Fyrst verð ég þó að sýna ykkur
nesið hérna.
Við göngum fram nesið. Gras
rótin er þurr og mjúk, vaxin
lágu en þéttu grasi. Língresið
er fagurt í sólskyninu. Við
göngum framhjá naustinu og
bátnumnn og að litlu, grænu
kumli fremst frammi á sjávar-
bakkanum á nesinu austan-
verðu. Ofan á því eru hálfsokkn
ir steinar. Hér hvílir þýzkur
maður, segir Jón, nemur staðar
tekur ofan húfu sína alvarlegur,
og hátíðlegur á svip og gerir
krossmark.
Hérna ofar eru leyfar af
gömlu virki Kolbeins unga, og
bóndi sýnir okkur hina fornu
virkisveggi, sem eru mjög sign-
ir en þó vel greinilegir. Með-
fram virkisveggjunum að utan,
sem hlaðnir voru úr torfi, er
enn skurður, sem ætla má að
hefði torveldað árás óvinveittra
manna. Já hérna bjó hann um
sig og safnaði til sín liði um
lengri tíma og hafði stór áform
í huga. Hér var Kolbeinn árið
1244 og ætlaði síðan að fara með
hernað á hendur Vestfirðinga.
En í þeirri ferð sinni mætti
hann Þórði kakala og varð þar
fyrsta og síðasta sjóorrusta ís-
lendinga háð, á Húnaflóa svo
sem sagan greinir frá.
Við göngum nokkra stund um
rústir hins forna virkis, þar
sem engu hefur enn verið rótað
af mannahöndum og greinilega
sést fyrir virkisvegg, skurði um
hverfis og dyrum, og svo um
svæði það, sem mörgum öldum
síðar var notað til að þurrka
á saltan fisk, svo og naust og
bátalendingu.
En hver hvílir annars í kuml-
inu, sem við gengum hjá áðan?
Það er Þjóðverji, sem lést um
eða rétt fyrir miðja 18 öld. Hann
mun hafa verið á hollensltu
skipi. Skip koma oft hingað á
víkína til að liggja af sér vond
veður og hafa eflaust lengi gert.
Þessi Þjóðverji hefur verið milli
tvítugs og þrítugs þegar hann
dó, einmitt hér á víkinni, og
svo verið fluttur í land og greftr
aður.
Hefurðu orðið hans var?
Já, ég hef séð hann mjög
glöggt. Hann var bláeygur með
jarpt skegg og ég verð hans oft
var og sé hann stundum.
Hvernig hófust ykkar kynni?
Þegar ég kom hingað fyrst
átti ég margar ferðir um nesið,
eins og gefur að skilja og gekk
oft fram hjá leiðinu. Eg hugsaði
hlýlega til hins ókunna manns,
er þar hvíldi. Og ég hef þann
sið að signa yfir leiðið hans þeg
ar ég á leið þar um. Kannski
var það þetta, ég veit það ekki
Ketubjarg á Skaga er einstaklega fagurt.
(Ljósmynd: E. D.)
Fossinn í Fossá á Skaga var liinn fegursti í morgunsólinni, cn ekki
sáum við lax í hyl. (Ljósmynd: E. D.)
En hann birtist mér skömmu eft
ir að ég kom hingað á nesið.
Er hann þér þá hjálplegur?
Já, en ég veit ekki hvort ég
má blaðra um hann og okkar
skifti. Að minsta kosti á ekki
við að það mál sé haft í flimt-
ingum, hvorki af mér eða óðr-
um. En ég skal sarnt nefna tvö
dæmi af mörgum um okkar við
skifti. Það var einu sinni í vet-
ur, að ég stillti loftrör miðstöð-
varinnar eftir veðri, því það
deyr aldrei í miðstöðinni. Það
var stafalokn og hagaði ég still-
ingunni eftir því og gekk svo til
náða en þá fór að hvessa. Veðr-
ið herti skjótlega og var innan
stundar komið norð-austan rok.
Ég fór því á fætur, tók eldinn úr
miðstöðinni og lét hann í gryfju
hérna úti og slökkti hann þar.
Svo lagði ég mig og sofnaði. En-
ég var tæplega búinn að festa
svefninn þegar mér fannst sagt
við mig: Farðu strax upp á
loft með vatn. Þetta var svo
kröftug fyrirskipun, að ég hent-
ist fram úr rúminu áður en ég
áttaði mig á því, sem var að ger
ast. Og ég hlýddi, tók vatn í
fötu og fór með það upp. Þá var
kominn eldur í tréspjaldið og
eldurinn var að komast í þakið.
Ég setti aluminíumkúlu í loft
rörið til bráðabirgða og gat
strax slökkt. Eftir fáein andar-
tök hefði björgun verið útilokuð
og allt hefði brunnið, sem brunn
ið gat.
Og svo er það um rekann,
heldur Jón Norðmann áfram,
hann segir mér ævinlega þegar
eitthvað rekur á austanverðu
nesinu. En þeim reka þarf að
bjarga sem fyrst, annars tekur
hann út aftur. Það var einhverju
sinni að við Trausti bóndi á
Bergskála, sem er næsti bær,
vorum á gangi hérna útfrá. Allt
í einu er sagt við mig: Það er
stór spíta niðri á Löngufjöru.
Á hvaða tungumáli niælir
hinn framliðni inaður við þig?
Eg heyri engin orð á sama
hátt og þegar við ræðum sam-
an. Þetta eru hugtök eða eitt-
hvað þessháttar. Ég skil ekki
hans móðurmál, þýzkuna. Ég
finn þetta eða skynja, fremur en
um heyrn sé að ræða. En þetta
er mjög sterkt stundum. Já,
hann var búinn að segja mér
frá spítunni. Það var nú komið
myrkur og ég sagði Trausta frá
þessari spitu og hann bauðst til
að hjálpa mér morguninn eftir.
Við gengum svo daginn eftir á
Löngufjöru. Þar var 14 álna
tré. Það var svo þungt og mikið,
að við urðum að búta það sund
um til að koma því undan sjó.
En ég þarf að fara að gera
eitthvað við leiðið hans, áður en
sjórinn nær að brjóta það. Eg lá
hérna uppi á dívan þegar ég sá
hann fyrst. Það er annars skrít-
ið fólk, sem er myrkfælið. Það
hlýtur að vera einhverskonar
veiklun. Þjóðverjinn hérna aust
ur á nesinu er frá Vestfalen en
lenti með Hollendingum til sjós
líklega hefur hann verið á hol-
lenskri duggu, eftir því sem ég
hef komist næst, segir Jón. Og
nú tekur hann upp neftóbaks-
dósimar og býður í nefið. Þetta
er nú eini munaðurinn, sem ég
veiti mér daglega, segir hann.
Það stendur þannig á því, að
húsráðandi, þar sem ég dvaldi
nokkur ár hjá á meðan ég var
í Reykjavík ,tók í nefið og var
alltaf að bjóða mér. Stundum
tók ég korn hjá honum. En áður
en ég vissi af var mig farið að
langa í þennan óþverra og hef
svo tekið í nefið síðan.
Við kveðjum einyrkjubónd-
ann og fræðimanninn, Jón Norð
mann Jónasson á Selnesi með
þakklæti fyrir móttökurnar og
biðjum ungu kaupamennina af-
sökunnar á því að þeir fengu
hádegismatinn í seinna lagi. Veg
urinn liggur í stórum boga upp
á klettabrúnina sem brátt byrg-
ir útsýni yfir Selnes.
E. D.