Dagur - 20.08.1966, Blaðsíða 4

4
5
Skriístofur, Hafnarstræti 90, Akureyri
Síniar 1-1166 og 1-1167
Kitstjóri og ábyrgðarmaður:
ERLINGUR DAVÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓN SAMÚELSSON /
Prentverk Odds Bjömssonar hi.
MIN NIN G
1
s naiigrimsson^
bóndi, Vogirni /
/
OLNBOGABÖRN
ÁHUGAMENN á Akureyri unnu
að því íyrir nokkrum árum að stoina
félag til að vinna að betri hag liinna
vangefnu hér um slóðir og létta erfið
leika margra heimila, við að annast
uppeldi þessa fólks. menntun þess
og umönnun. Félagið hefur starfað
síðan og undirbúið, í samráði og
vinnu við fjölda aðila, byggingu
hælis og heimilis þessara olnboga-
barna. Bærinn hefur úthlutað því
góðri 1 óð og fjármagn virðist vera
fyrir hendi til að hefja fram-
kvæmdir. Félag það, sem hér um
ræðir heitir Styrktarfélag vangef-
inna, og eins og nafnið bendir til
vill það vinna fyrir þá, sem fæðast
afbrigðilegir eða verða það í æsku,
vanþroska til líkama eða sálar eða
eru mjög seinþroska. Þetta fólk er
venjulega öryrkjar að nokkru eða
öllu, en hefur orðið hálfgert utan-
garðsfólk í hinu flókna trygginga-
kerfi okkar og yfirleitt verr við það
gert en vera þyrfti í landi mikilla lífs-
• þæginda.
Ef við íslendingar höfum svipaða
hundraðstölu vangefins fólks og
ýmsar aðrar þjóðir, eru hátt á annað
þúsund landar okkar í þessum
flokki. En þá er miðað við fólk, sem
hefur lægri greindarvísitölu en 75.
En nú eru liæli hér á landi fyrir 275
manns og auk þess er allmargt van-
þroska barna á barnaheimilum. Tal-
ið er, sanrkvæmt fróðlegri grein Sig.
A. Magnússonar í sunnanblaði ný-
lega, að 4—500 börn liafi brýna þörf
fyrir lrælisvist og tvöfalt stærri hóp-
ur ætti að vera þar.
Þjóðfélagið myndar sjóð af 60
aura gjaldi af hverri gosdrykkja-
flösku, sem framleidd er í landinu.
Gjald þetta nam á síðasta ári nær 12
millj. kr. og renntir það til nýbygg-
inga og endurbygginga hæla fyrir
vangefna fólkið og hafa fjögur slík
verið byggð, öll í eða við mesta þétt-
býli landsins. Næsta liæli verður reist
á Akureyri fyrir forgöngu félags þess,
, sem hér var að framan getið.
Ef bornar eru saman opinberar
, ráðstafanir t. d. Norðmanna og
Dana annars vegar og íslendinga
hins vegar, er samanburðurinn okk-
ur til vansæmdar. Fjöldinn allur af
vangefnum börnum fær ekki einu
sinni aðgang að barnadeildum ríkis-
spítalanna, að því er SAM upplýsir.
Það yirðist þó hart, að loka hurðum
er þessa meðbræður ber að garði. Á
hælum fyrir vangefna er biðtíminn
mörg ár og aðstandendum því flest-
ar bjargir bannaðar. Mörg heimili
eru í rústum vegna vöntunar á dval-
arstað fyrir hið vangefna fólk. Og
því miður eru þeir of fáir, sem láta
sig málefni vangefinna, þessa úti-
gangsfólks þjóðfélagsins, nokkra
skipta.
SIGFÚS HALLGRÍMSSON í
Vogum við Mývatn andaðist í
Fjórðungssjúkrahúsinu á Ak-
ureyri hinn 14. f. m. og var
jarðsunginn að Reykjahlíðar-
kirkju 22. s. m. að viðstöddu
fjölmenni.
Prófastur héraðsins Sigurður
Guðmundsson á Grenjaðarstað
flutti útfararræðu og vígði
moldu, í fjarveru sóknarprests-
ins Arnar Friðrikssonar, sem
var á þessum tíma staddur sér
til lækninga i Reykjavík.
Kirkjukór Reykjahlíðarsókn-
ar söng við útförina undir
stjórn Jóns Stefánssonar organ
ista Langholtskirkju í Reykja-
vík, sonarsonar hins látna.
Þráinn Þórisson skólastjóri
frá Baldursheimi söng einsöng.
Með Sigfúsi í Vogum er horf-
inn af sjónarsviðinu rismikill
bændahöfðingi, sem „þræddi
$ sinn einstíg á alfarabraut"
JJ hvenær sem honum bauð svo
við að horfa og bað engan af-
sökunar á því."
Sigfús var fæddur á Græna-
vatni í Mývatnssveit 11. ágúst
1883 og var því nálega 83 ára,
þegar hann lézt. Foreldrar
hans voru: Olöf Valgerður Jón-
asdóttir hreppstjóra að Græna-
vatni Jónssonar Þórðarsonar,
— og maður hennar Hallgrím-
ur Pétursson Jónssonar prests
í Reykjahlíð Þorsteinssonar
Jónssonar í Ási í Kelduhverfi.
Þegar Sigfús var sjö ára
fluttist hann með foreldrum
sínum að Vogum og þar átti
1 hann heimili alla sína ævi eftir
* það.
í Tvo vetur var hann nemandi
í gamla gagnfræðaskólanum á
Akureyri (arftaka Möðruvalla-
skólans) og útskrifaðist þaðan
vorið 1905. Það var góður skóli
til eflingar hugsjónalífi og
manndómi.
Síðan dvaldist Sigfús einn
vetur í Danmörku og Englandi
til þess að kynna sér atvinnu-
hætti og lífsviðhorf fólks í þess-
um löndum og læra mál þess.
Taldi hann sig hafa haft mikið
gagn af þeirri utanför og ekki
sízt það að skilja, að gott væri
að vera á íslandi.
Eftir heimkomuna gerðist
hann fyrst heimiliskennari hjá
séra Árna Jónssyni á Skútu-
stöðum, en þar næst hafði hann
unglingaskóla fyrir Mývetninga
í þinghúsi sveitarinnar tvo vet-
ur.
Hann var áhugamaður um
íþróttir og hafði um skeið á
hendi sundkennslu á vorin í
sveit sinni og víðar. Hann tók
þátt í sundkeppni á héraðs-
íþróttamóti, sem haldið var á
Húsavík 1910, og vann þá
keppni.
Vorið 1912 kvæntist Sigfús
Hallgrímsson eftirlifandi konu
sinni Sólveigu frá Öndólfsstöð-
um í Reykjadal, dóttur Stefáns
bónda þar Jónssonar skálds á
Helluvaði Hini'ikssonar, — og
konu Stefáns Guðfinnu Sigurð-
ardóttur bónda á Arnarvatni
Magnússonar.
Hallgrímur Pétursson í Vog-
um átti þrjá sonu: Jónas, Þór-
hall og Sigfús. Einnig át.ti hann
eina dóttur: Kristjönu. Hún
giftist Illuga Einarssyni í
Reykjahlíð og bjuggu þau í
Reykjahlíð. Jörðinni Vogum
skiptí Hallgrímur milli sona
sinna jafnharðan og þeir giftust
og fékk hver þe.irra endanlega
þriðjung jarðarinnar.
Nú eru þarna í samliggjandi
túnum við Vogana á gömlu ein
býlisjörðinni — þ. e. öllum
þriðjungum hennar — 8 íbúð-
arhús og íbúai' samtals nál. 60.
Þetta fólk er niðjar bræðranna
og skyldulið.
Sigfús og Sólveig hófu bú-
skap á sínum jarðarparti, Vog-
umlll, vorið 1913. Þau eignuð-
ust tíu börn, sem hér verða
talin í aldursröð:
1. Andvana barn.
2. Ólöf, dó 12 ára.
3. Bára, gift Illuga Jónssyni
bifreiðastjóra að Bjargi í
Reykjahlíð.
4. Stefán, kvæntur Jónu Jóns
dóttur frá Litluströnd
(dótturdóttur Þorgils Gjall
anda). Þau búa í Vogum
III.
5. Ásdís, ógift í Reykjavík.
6. Hinrik, kvæntur Sigríði
Guðmundsdóttur frá Beru
firði. Þau búa í Vogum III.
7. Valgerður, gift Haraldi
Gíslasyni, mjólkurbústjóra
á Húsavík.
8. Sóíveig Erna, gift Pétri
• Jónssyni bónda að Hellum
í Borgarfirði.
9. Jón Árni, kvæntur Þor-
björgu Gísladóttur frá
. Helluvaði. Þau reistu sér
íbúðarhús í Vogum og
heitir það Víkurnes.
10. Guðfinna Kristín, gift
Bóasi Gunnarssyni. Þau
reistu sér íbúðarhús í
Vogum, er þau nefna
Stuðla.
Eru nú barnabörn Sigfúsar
og Sólveigar, þegar hann deyr,
orðin 33 og börn barnabarna
tvö, eða niðjar á lífi samtals 43
— og rúmlega helmingur þeirra
að Vogum.
Þannig þyrftu sveitir að
byggjast.,—
Sigfús var mikill áhugamað-
ur um samfélagsmál og ræktun
lýðs og lands. Hann tók mikinn
þátt í félagsmálastörfum í
sveit sinni, oft sem stjórnandi
þeirra eða nefndarmaður. Hann
var í hreppsnefnd Skútustaða-
hrepps tvo áratugi. Deildar-
stjóri Mývetningadeildar Kaup
félags Þingeyinga á annan ára
tug og auk þess fulltrúi á fund
um kaupfélagsins afarlengi.
Formaður Framsóknarflokks
félags Mývetninga var hann
lengi.
í sóknarnefnd Reykjahlíðar-
kirkju var hann yfir 40 ár og
seinnihluta þess tímabils lengi
formaður hennar. Stóð hann
fyrir endurbyggingu kirkjunn-
ár með mikilli röggsemi, þegar
hann var kominn nær áttræðu.
Nýja kirkjan var vígð 1. júlí
1962.
Safnaðai’fulltrúi var hann
fjölda ára og til dauðadags.
Organisti kirkjunnar var
hann í nálega 60 ár.
Árið 1908 stofnaði hann
kirkjusöngskór og veitti hon-
um forstöðu fram yfir áttrætt.
Sá kór æfði meira en kirkju-
söng, því hann kom oft fram á
samkomum utan kirkju og
naut mikillar hylli. Auk þessa
stýrði Sigfús um skeið almenn-
um, blönduðum sveitai'kór og
hann mun hafa verið frum-
kvöðull og fyrsti stjórnandi
Karlakórs Mývatnssveitar, sem
Jónas Helgason tók síðar við
og stýrði með miklum myndar-
skap, en séra Örn Friðriksson
stjórnar nú a£ kunnáttu og
smekkvísi.
Sigfús hafði á æskuárum
lært orgelspil hjá Sigurgeiri
Jónssyni á Stóruvöllum í Bárð-
ardal, en síðan stundaði hann í
hjáverkum sjálfsnám í tónlist
alla ævi og varð fróður um
hana. Samdi hann sjálfur lög
síðari árin, þegar tómstundun-
um fjölgaði. Kunnast mun eft-
ir hann lagið „Slútnes“, sem
hann gerði við ljóð Einars
Benediktssonar um Slútnes, —
paradísareyju Mývatnssveitar.
Við jarðarför Sigfúsar var
sungið eitt af lögunum eftir
hann. Það er við sálm Matth.
Jochumssonar (nr. 345 í Sálma-
bókinni): „Ég trúi á Guð, þó
titri hjartað veika“. —
Sigfús Hallgrímsson var dug-
mikill bóndi, sem sótti vinnu-
bi'ögð fast meðan hann var
heill heilsu.
Barnauppeldi hafði hann mik
ið, en jarðnæði undir venjuleg-
an búskap takmarkað vegna
þröngbýlis og hraunlendis. Sil-
ungsveiði í Mývatni var — og
er — í Vogum til hagsbóta og
eggjatekja til búdrýginda.
Hann var mjög gefinn fyrir
sauðfjárrækt og átti gott sauð-
fé.
Sigfúsi hagnýttust vel bú-
tekjur, því hann kunni prýði-
lega með fjármuni að fara. —
Höfðinglega var tekið á móti
gestum á heimili Sigfúsar og
Sólveigar. Þau voru samhent
um það sem annað. Hjónaband
þeirra var ástríkt. Þau virtu
hvort annað mikils og áttu sam
leið að mannkostum, listhneigð
og lífssýn. Að dagsverkum
loknum lék hann löngum á org
elið og hún söng eða þau bæði.
Þá hvarf öll þreyta, — sögðu
þau.
Börnin þeirra hafa ræktað
minningarlund um foreldra
sína í Húsnesshólma í Mývatni
og reist þeim þar minnismerki
eftir Guðmund frá Miðdal.
Hólminn er andspænis íbúðar-
húsinu í Vogum III og tengdur
landi með göngubrú. Er þetta
fagur ástúðarvottur, veittur
Sigfúsi og Sólveigu í lifandalífi,
og flytur hann óvéfengjanlegt
eftirmæli um þau inn í fram-
tíðina.
í sambandi við áttræðisaf-
mæli Sigfúsar í Vogum átti ég
við hann viðtal, sem birt var í
Tímanum 17. ágúst 1963. Ég
get ekki rúmsins vegna rakið
það viðtal hér, en leyfi mér að
skírskota til þess, af því að þar
er að finna margt eftirtektar-
vert og fróðlegt, sem Sigfús
greindi hispurslaust frá um
lífsreynslu sína, og viðhorf sín
til bókmennta, lista, trúar-
bragða og þjóðmála. Var hann
gagnrýninn en þó bjartsýnn.
Sigfús var eins og áður er
getið einn af forustumönnum
Kaupfélags Þingeyinga. Er mér
geðþekkt að minnast þess, hve
hann var heilshugar samvinnu-
maður og skildi vel gildi sam-
vinnusamtakanna. Hann gerði
sér þess ljósa grein, og var ekki
myrkur í máli um það, að sá,
sem vill efla þann félagsskap,
verður að vera meira en við-
skiptamaður hans, — hann verð
ur líka að vera varnarmaður
hans á þjóðmálasviðinu.
Sigfús var til hinztu stundar
karlmannlega hreinskilinn mað
ur. Fylgdi hreinskilni hans
stundum nokkur gustur tii
áherzlu. Hann var málafylgju-
maður mikill og hermaður skoð
ana sinna. 1 þeirri merkingu
gekk hann undir alvæpni til
dauðadags.
Hinsvegar var hann líka mað
ur fagurskyns, mildra geðhrifa
og góðrar vináttu.
Sigfús var bókhneigður mað-
ur og las mikið. Vel fær ræðu-
maður og létt um pennatök.
Hann var fremur hár maður
vexti, svipmikill, alvarlegur og
djarflegur í framgöngu. Sómdi
sér vel sem einn af meiriháttar
sonum hinnar ágætlega mönn-
uðu Mývatnssveitar.
Á síðustu árum gerði dauð-
inn hvað eftir annað harðar
sóknarlotur að Sigfúsi. Hann
varð að fara á sjúkrahús og
ganga undir uppskui'ði aftur og
aftur. En hann sigraði áhlaup-
in lengi vel. Dauðinn virtist
hopa fyrir hinum mikla lífs-
áhuga mannsins og viljaþreki.
Sigfús komst heim og tók þá
allatíð upp sinn andlega þráð
óbugaðui\og hetjulegur.
En hver maður tapar að lok-
um dauðastríðinu, hversu vel
sem hann er vopnum búinn.
Ég skil vel söknuð ástvina
Sigfúsar og samhryggist þeim.
En eitt sinn skal hver deyja.
Og gott er fyrir niðja Sigfúsar
í Vogum að minnast hans sem
ættföður — og ljúfir veit ég
að Sólveigu konu hans eru óm-
ariiir fra söngvum liðinna daga.
Karl Kristjánsson.
Ríkisframlag til
hafnargerðar
Eitt þeirra mála, sem liér er
um að ræða, er frumvarp
Framsóknarmanna á síðasta
þingi um ríkisframlag til liafn-
argerðar. Þar var gert ráð fyr-
ir, að skifta'höfnum í 3 flokka
og skyldi ríkisframlagið vera
50, 60 og 70% af hafnargerðar-
kostnaðinum, en nú er það yf-
irleitt 40%. Skyldi skiftingin
við það miðuð ,að hafnarsjóðir
hefðu sem jafnasta aðstöðu til
að koma upp undirstöðumann-
virkjum. í þessu frumvarpi
voru einnig ákvæði um ráðstaf-
anir til að greiða núverandi
skuldir ríkissjóðs við hafnar-
sjóðina og standa eftirleiðis skil
á ríkisframlaginu jafnóðum, í
samræmi við tveggja ára áætl-
un.
Nú er ríkisframlagið bersýni-
lega of lágt. Þessvegna og
vegna greiðsludráttar ríkisins,
safnast vanskilaskuldir hjá
hafnarsjóðunum, sem ríkið
verður að greiða, en tekur
stundum af jöfnunarsjóðsfram-
lagi hlutaðeigandi sveitarfélaga
sem ætlað er þó til annarra
þarfa sveitarfélagsins. — Þetta
frumvarp var svæft af stjórn-
arliðinu, en vera má, að það
ranki við sér í vetur, þar sem
kosningar eru á næsta leiti!
Guðmundur Kristjánsson
kirkjubóndi í Glæsibæ
Þeir kvödclu mig. einn eftir annan
með ástúðarbrosi og vet mandi hönd.
Og htirfu í heiðríkju Ijómann
á hafið, scm liggúr að ódáinsströnd.
(J- M.)
EFTIR því sem árin líða, koma
fleiri og fleii'i skörð í vinahóp-
inn. Það er lögmál lífsins. Og
þó að sagt sé að maður komi í
manns stað, verður það aldrei
til fullnustu um þá, sem okkur
eru kærastir og beztir vinir.
Með þeim hverfur ekki aðeins
það, sem okkur er hjartfólgið,
heldur eiris og hluti af okkur
sjálfum.
Á þessu ári hafa fallið í val-
inn óvenju margir þeirra
manna, sem urðu mér samferða
hér í sóknum mínum, um lengri
eða skemmri veg, störfuðu með
mér og bundust mér heilli vin-
áttu ' og tryggð. Þar eru þeir
kennararnir Einar Sigfússon í
Staðartungu og Árni Björnsson
frá Nunnuhóli, valinkunnir
ágætismenn og víða þekktir. Og
nú í sumar hafa skyndilega horf
ið þrír menn úr hópnum, bak
við móðuna miklu. Sárlega sakn
að af vinum sínum öllum. Hefur
tveggja þeirra verið minnzt hér
í blaðinu, að verðugu, þeirra
Steindórs Guðmundssonar í Þrí
hyrningi og Hermanns Stefáns-
sonar á Kambhóli.
Hins þriðja þessara manna
verður nú lítillega getið, það er
Guðmundur Kristjánsson í
Glæsibæ og mér skyldast að
muna hann eftir nær 40 ára
samleið og samstarf og óbrigð-
ula vináttu.
Guðmundur er fæddur í
Glæsibæ 3./júlí 1889 og því elzt-
ur þessa.ra manna. Foreldrar
hans voru hjónin Kristján Jóns
son og Guðrún Oddsdóttir frá
Dagverðareyi’i. Bjuggu þau um
tugi árá í Glæsibæ og áttu þar
friðsælt og fallegt menningar-
heimili. Guðrún andaðist 1926,
en Kristján snemma árs 1928.
Voru mörg börn þeirra hjóna,
fimm synir og tvær dætur, en
einn sona sinna Sigurð Júlíus,
misstu þau ungan, mikinn efnis
mann, en hann dó tvítugur vor
ið 1913. Hinir eru Jón frá Brag-
holti, Oddur og Stefán Ágúst,
báðir kunnir borgarar á Akur-
eyri, en systurnar María, kona
Antons Larsens frá Djúpár-
bakka, og Arnbjörg nú lengi bú
sett í Reykjavík.
Kristján í Glæsibæ var mjög
þekktur fyrir frábæra söngrödd
og áhuga á því sviði, einkum
um kirkjusöng. Þar kippti son-
um hans í kynið, því allir urðu
þeir kunnir söngmenn og söng-
listarunnendur.
Mun þá óvíða hafa verið betri
né meiri kirkjusöngur, en þegar
þeir Kristján og synir hans
sungu við messu í Glæsibæ og
stundum á Möðruvöllum, en
með þeim stóðu oft fleiri radd-
menn ágætir, svo sem Haraldur
Pálsson og frændi þeirra
bræðra Kristján Sigurðsson á
Dagverðareyri.
Man ég að fyrirrennari minn,
séra Jón Þorsteinsson, sem sjálf
ur var lista raddmaður á sinni
tíð, hafði einhverntíma við orð,
að gaman væri að geta geymt
þann söng, en þá var ekki slík
tækni og nú til þeirra hluta.
Allir leituðu þeir Glæsibæjar-
bræður sér nokkurs frama.
Tveir þeir elztu, Jón og Oddur,
sóttu Möðruvallaskóla á sein-
ustu árum hans, Júlíus heitinn
var við nám í Gagnfræðaskól-
anum á Akureyri þegar hann
lézt. Þeir Guðmundur og Stefán
sátu báðii' í Hólaskóla og luku
þaðan prófi. Guðmundur settist
að því búnu um kyrrt í Glæsi-
bæ og var þar alltaf síðan, fyrst
með foreldrum sínum meðan
þeirra- naut við, en tók sjálfur
við búinu árið 1928.
Fundum okkar bar fyrst sam
an um sumarmál 1928 í Glæsi-
bæ. Veit ég varla hvort hreif
mig meir, óvenjuleg fegurð stað
arins, þessa hýra höfuðbóls við
Eyjafjörð, eða móttökur syst-
kinanna, Guðmundar og Arn-
bjargar, en þau bjuggu þar sam
an. Oft kom mér í hug, er ég
heimsótti þennan stað sem oft
var, um langan aldur — þessi
orð Ritningarinnar: „Mér féllu
að erfðahlut indælir staðir og
arfleifð mín líkar mér vel“.
í fyrsta sinn tók þar húsbónd
inn á móti mér í hlaðvarpanum,
með miklum hlýleik og bauð
mig velkominn. Og alveg sömu
myndina á ég af honum hin
mörgu árin. Hlýleiki hans brást
aldrei. Og eftir því sem lengur
leið, kunni ég betur að meta
vináttu þessa trausta manns og
góða drengs.
Þegar ég fyrst kynntist Glæsi
bæjarheimilinu, var þar meiri
híbýlaprýði, úti og inni, en al-
mennt gerðist. Var þar nýlega
búið að byggja upp staðinn,
stórt og vandað íbúðarhús risið
af grunni og sunnan við það fag
ur ti'jálundur.
Guðmundur bjó ekki stóru en
nytsömu búi og hafði garðlönd
mikil, enda ræktunarmaður af
lífi og sál. En hann lét sér ekki
síður annt um kirkjuna á staðn
um, en bújörð sína.
Árið 1907 kom fram ný lög-
gjöf um miklar samsteypur
prestakaíla. Við næstu presta-
skipti á Bægisá, átti það kall að
sameinast Möðruvöllum, en
Glæsibær að leggjast til Akur-
eyrar. Var eftir það lengi í ráði
að sameina kirkjurnar í Lög-
mannshlíð og Glæsibæ, en á
báðum þeim stöðum gömul
kirkjuhús og þar lítt hugsað um
endurbætur vegna fyrirhugaðr-
ar samsteypu. Guðmundur í
Glæsibæ var mjög mótfallinn
þeirri ráðagerð og reyndist at-
kvæði hans þungt á metum í
þessu máli. Og þegar árið 1929
var endurbót hafin á gömlu
Glæsibæjarkirkjunni og sam-
steypan þar með úr sögunni.
Glæsibæjarkirkja var öndverð-
lega reist árið 1866 og á því
aldarafmæli;á þessu sumri. Við
að yar -til kirkjunnar úr vand-
aðri timburstofu á Ósi, sem
Daníelsen á Lóni hafði byggt
árið 1858 handa fósturdóttur
sinni Margréti Þorláksdóttur
frá Skriðu en hún átti séra Þórð
Jónasson og bjuggu þau hér
f^u'st á Ósi, en síðar á Þrastar-
hóli. Voru allir viðir kirkjunn-
ar ófúnir er endurbót hennar
fór fram eftir 65 ár. Og að lok-
inni viðgerð, var hún hið prýði
legasta guðshús og er svo enn.
Lét Guðmundur sér alltaf mjög
annt um kirkjuna eins og áður
segir og öll umgengni þar til
mestu fyrirmyndar.
Vorið 1930 gekk Guðmundur
að eiga Sigríði Stefánsdóttur
frá Fagraskógi og stcð brúð-
kaup þeirra í Glæsibæ 13. júní.
Þau Sigríður voru samhuga og
samhent um allt, sem mest og
bezt mátti prýða heimili þeirra
og umhverfi.
Börn þeirra eru Ragnheiður,
gift Birni Elíassyni vélstjóra á
Dalvík og Davíð, nú bóndi í
Glæsibæ, kvæntur Sigríði
Manasesdóttur frá Barká.
En fyrir okkur hjónin og börn
in okkar öll, voru messuferð-
irnar í Glæsibæ sannkallaðar
sólskinsstundir og eigum við
þaðan dýrmætar og ógleyman-
legar minningar.
Að lokum. Hið fyrra er farið
og kemur ekki aftur, en eftir
lifir hugstæð minning um
vammlausan mann og hjartfólg
inn vin, sem allir sakna. Þó þeir
mest, er honum stóðu næst og
(Framhald á blaðsíðu 7)
MÍNNINGARORÐ
JÓN SIGFÚSSON símstöðvar-
stjóri á Eiðpm í Eiðaþinghá
varð bráðkvaddur að kvöldi 9.
þ. m. á 56. ári, hné niður í
grunni húss er hann hugðist
reisa sér í Egilsstaðakauptúni.
Er frétt þessi barst um Hér-
aðið urðu menn hljóðir við,enda
skarð fyrir skildi, og skaðir að
slíkum manni,-vegna .mann-
kosta og hæfileiþa sem'lítiliega
verður á minnzt í fáum orðum
í þessum línum.1./ '
Jón Þorbergut, sem hann hét
öðru nafni, fæddist að Ássfeli í
Fellum 16. október' 1910, sonur
Sigfúsar Einarssönar og. Val-
gerðar Jónsdóttur,. er -þar
bjuggu við lítil éfni, næst elztur
þriggja systkina. En hin systkin
in voru þau Einát 'í Stað'artungu
í Eyjafirði, nýlega látinn, og Þor
björg, sem búsett er í Kefla-
vík. Jón var í: uppvexti um
nokkur ár í fóstri hjá Sigríði
Brynjólfsdóttur frá Ási og
manni hennar Eiríki Péturssýni
bónda í Egilsseli í Fellum og
telja börn þeirra Jón fóstbróður
sinn.
Þegar Jón hafði aldur til
gekk hann í Eiðaskóla veturna
1929 og 1930. Þá var þar skóla-
U M D A G
Á)1ó$'
VIGINN
UM LANDAMERKJADEILUR EYFIRÐINGA OG
SKAGFIRÐINGA
Viðsjár gerast nú vítt um lieim,
vopnaðar þjóðir herja,
og herveldin sterku hjálpa þeim,
sem líendur eiga að verja.
Frændur berjast þar frændum gegn,
allt funar í hatri og skærum,
hvern einasta dag berst einhver fregn.
um ófrið á landamærum.
Fyrr á öidum, um okkar land,
um ítök menn deildu stundum,
liér nyrðra er sögn að blóðgan brand
þeir báru af slíkum fundum,
urpust þar dysjar yfir val,
þau ummerki trautt sér leyna.
Þar áttu bændur úr Austurdal
við eyfirzka gangnasveina.
Nú má um þennan afrétt enn
ítakakröfur lesa,
en langt að tilfengnir lagamenn
leggja á Rauð og Blesa,
og liefja svo áreið upp um grjót
að ákveða mörk á leitum,
en víst hefir ekki vitnast hót
um vígbúnað neinn í sveitum.
Ef það finnast nú engin ráð
ellegar stoð í lögum,
orrusta kannske yrði háð
uppi í Fossárdrögum,
en skæruhernaður liér og hvar
við Hnjúkslivísl og Geldingsána,
og leifturárásir líklegar
á Laugarfellsskála og „Grána“.
Ó, bægið þið, vinir, voða frá
því vart má háskanum lýsa
ef hernaðaröfl að utan þá
í ófriðarglæður físa.
Varnaðarorðið, ekki sízt,
er svo að lokum þetta,
Mao og Johnson mega víst
sem minnst um þau átök frétta.
stjóri Jakob Kristinsson. Jón
þótti ágætur námsmaður, hug-
ljúfi skólasystkina sinna og
kennara. Þar kynntist hann Sig
urlaugu Jónsdóttur frá Mar-
bæli í Skagafirði, er síðar yarð
DVERGUR.
kona hans. Hún veitti þá for-
stöðu mötuneyti Eiðaskóla, og
síðar á árum; álits og myndar-
kona. Þau giftust 1935, bjuggu
fyrst í Egilsseli hjá fósturfor-
eldrum Jóns sem áður er getið,
nokkur ár á Hjartarstöðum í
Eiðaþinghá, Framnesi í Reyðar
firði, og þaðan fluttu þau aftur
til Héraðs, að Dalhúsum í Eiða-
þinghá, og loks vorið 1945 í
Eiða, að ráði Þórarins skóla-
stjóra Þórarinssonar. Tóku
skólabúið á leigu og ráku á eig-
in ábyrgð um 11 ára skeið, eða
til 1956. Var þá og áður farin að
hlaðast á Jón ýms félagsmála-
störf, formennska í Samvirkja-
félagi Eiðaþinghár, og strax eft-
ir að hann kom í Eiða forstaða
símastöðvar og pósts, seta í
hreppsnefnd, sóknarnefnd,
gjaldkeri sjúkrasamlags, og fl.
Sveitin og þá einkum Eiðar
með sitt aðdráttarafl, eignaðist
hjónin aftur, þar sem fyrrum
námið var stundað, og störfin
unnin. Þegar þau slepptu búi
tók Sigurlaug við forstöðu
skólamötuneytisins á ný og
hafði um nokkur ár við góðan
orðstír.
Eftir því sem rýmkaðist um
húsakost skólans, og deildum
hans fjölgaði og tala nemenda
óx, varð miklu meira starf ,við
símann, póstinn og annað fleira,
veitti ekki af eins manns vinnu,
auk þess sem áður er talið.
Jón var áhugamaður á ajlri
söngstarfsemi, hafði sjálfur lið-
lega bassarödd. Var formaður
kirkjukórs Eiðasóknar, enn-
fremur karlakórs Fljótsdals-
héraðs.
Það er eftirsjá í Jóni, hans er
og verður saknað af þeim sem
nokkuð þekktu hann að ráði.
Mestur og dýpstur harmur er
þó kveðinn að konu hans Sigur
laugu, dætrum þeirra, systur og
fóstursystkinunum.
Jón og Sigurlaug eignuðust
þrjú börn. Tvær dætur, ágæt-
lega menntaðar, báðar giftar.
Ásta Þórleif kona Jónasar
Magnússonar bónda á Uppsöl-
um í Eiðaþinghá. Valgerður Sig
ríður kona Kristjáns Erlings-
sonar verzlunarmanns, búsett á
Akureyri. Son, Ríkharð að
nafni, misstu þau á Eiðum, 6 ára
gamlan. Varð það þeim þung
sorg og sár, og hárin gránuðu.
(Framhald á blaðsíðu 7)