Dagur - 17.12.1987, Blaðsíða 21
17. desember 1987 - DAGUR - 21
„Láttu ekki eins og asni,“ sagði
hann og reyndi að bera sig
mannalega. „Setjið plötu á
fóninn. Vá, Tóti, þú ert í alveg
eins jakka og gamli jakkinn
minn. Sjáðu þennan sem ég er í
núna? Hvernig líst þér á? Finnst
þér hann nokkuð töffaður, ha?“
„Mér finnst Örn algjört æði,“
sagði Nína og virtist ekkert heyra
hvað Lúlli var að segja.
Örn heyrði ekki meira til
þeirra því að nú var músíkin sett
í botn. Hann vissi ekki hvort
hann ætti að vera hreykinn eða
fúll. Hér sat hann uppi með
smákrakka sem var búinn að
pissa en átti eftir að sofna. Hann
sem aldrei á ævinni hafði svo
mikið sem haldið á krakka fyrr,
hvað þá svæft hann.
„É fara í háttföt,“ söng sú
krullaða og klæddi sig úr fötun-
um.
Einhvern veginn tókst honum
að koma henni í náttfötin og ein-
hvern veginn lét hann sér detta í
hug að segja við hana:
„Lokaðu nú augunum."
Einhvern veginn sofnaði hún
svo á stundinni. Hann horfði dol-
fallinn á litla englaandlitið stein-
sofandi á koddanum. Lagið var
ekki einu sinni búið á plötunni og
hann búinn að hátta barn og
svæfa. Vá, hann var séní, það var
á hreinu. Hann reyndi að fela
brosið sem sífellt vildi koma á
hann. Hann fór inn á bað og
rannsakaði sjálfan sig í speglin-
um. Fjárinn sjálfur, hann geislaði
eins og sól. Hann sem ætlaði að
láta sem ekkert í heiminum væri
sjálfsagðara en að svæfa barn á
einni mínútu. Þau myndu öll sjá
hvað hann var ánægður með
sjálfan sig og strákarnir myndu
hakka hann í sig. Hann varð að
ná þessum hamingjusvip af and-
litinu. Hann reyndi að hugsa um
eitthvað fúlt en það var erfitt.
Lífið var svo skemmtilegt. Hann
reyndi að hugsa um sárið á hend-
inni. Hann horfði rannsakandi á
það og reyndi að þvinga hugann
til að hafa áhyggjur af þessari
skeinu. Svo gekk hann í róleg-
heitum inn í stofuna.
„Er hún virkilega sofnuð?“
spurði Gerður með aðdáun.
Hann kinkaði kolli og reyndi
að leiða hjá sér hrifningarsvipinn
á stelpunum, en fann að hann
ljómaði allur af stolti eða monti
eins og Tóti myndi kalla það.
„Almáttugur hvað þú er klár,“
hrópaði Nína og dansaði í kring-
um hann.
„Gastu háttað hana og hjálpað
henni að pissa," spurði Gerður
eins og hún tryði þessu ekki
ennþá.
„Auðvitað, hvað er að ykkur?“
Hann reyndi að vera fúll og gjó-
aði augunum til Tóta og Lúlla
sem sendu honum eitrað augna-
tillit.
„Þetta eiga þeir aldrei eftir að
fyrirgefa mér,“ hugsaði hann.
„Þú ert algjört æði,“ stundi
Gerður og hengdi sig um hálsinn
á honum. „Komdu að dansa."
„Lúlli, þú gætir örugglega
svæft bróður minn ef þú vildir,“
sagði Nína og horfði svolítið
móðguð á Lúlla.
„Þar misreiknar þú þig. Ég er
nefnilega enginn stelpustrákur
sem smjaðrar fyrir smákrökk-
um,“ sagði Lúlli og stóð upp. „Ég
er farinn."
„Ertu að fara?“ spurði Nína.
„Já, ég er farinn. Örn getur séð
um að svæfa ykkur. Komdu,
Tóti.“
Tóti hikaði.
„Strax?“
„Látið ekki svona. Mamma
bjó til pitsu handa okkur. Ég er
að hita hana í ofninum. Hún hlýt-
ur meira að segja að vera tilbú-
in,“ sagði Gerður í sáttartóni.
Nína dekraði Lúlla, faðmaði
hann svolítið, dáðist að nýja
jakkanum hans og bað hann svo
blíðlega að vera svolítið lengur.
Loksins lét hann tilleiðast. Þau
settust inn í eldhúsið og Örn vissi
varla hvernig hann átti að vera.
Hann var í fullkominni ónáð hjá
Tóta og Lúlli leit á hann eins og
hann væri með smitsjúkdóm.
Pitsan gekk greiðlega ofan í þau
og Gerður skipaði þeim að ljúka
við hana.
„Af hverju ertu svona rauður í
framan?" spurði hún um leið og
hún setti enn eina sneiðina á
diskinn hans.
Örn yppti öxlunum.
„Er ég rauður?“
„Já, alveg ferlega," skríkti
Nína.
„Vitiði ekki af hverju?" þrum-
aði þá Tóti.
Þau litu spurnaraugum á hann.
Tóti horfði hefndaraugum á
Örn og sagði sigri hrósandi:
„Hann er í ljósum svo að hann
verði sætur eins og Þorgeir boli.“
Lúlli fór að flissa og auðvitað
þurfti Nína að gera það líka.
Gerður leit á Örn og fór líka að
hlæja en sagði svo eins og til að
bæta fyrir það:
„Mér finnst það bara fínt hjá
honum. Hann verður fyrst svolít-
ið rauður en svo verður hann fal-
lega brúnn."
„Fyrst svolítið rauður," vældi
Tóti og hermdi eftir Gerði,
„rauður eins og karfi. Hafið þið
séð karfa, ha? Það er sko fiskur í
lagi.“
Hann flissaði ákaft og Lúlli
líka en stelpurnar voru búnar að
fá nóg.
„Hvað kom fyrir hendina á
þér?“ spurði Gerður eins og til
þess að leiða talið að öðru.
„Ég rak hana í skólavegginn,"
útskýrði Örn. „Hafið þið annars
ekkert betra að tala um en mig í
kvöld? Hvað er eiginlega að
ykkur?"
„Þú ert aðalstjarnan í kvöld,“
sagði Tóti.
„Ekki er ég þó í leðurjakka og
spariskóm," sagði Örn.
„Nei, barnagælur ganga ekki
um í leðurjökkum," sagði Tóti.
„Hættum þessu og komum að
dansa. Pitsan er líka búin,“ sagði
Gerður.
„Hvenær fékkstu annars þetta
sár?“ spurði Lúlli allt í einu og
virtist mjög áhugasamur.
„í morgun þegar ég var að
hlaupa fyrir hornið á skólanum,"
svaraði Örn og setti plötu á
fóninn.
„Hættið að tala um krakka og
sár,“ vældi Nína, „dansaðu frek-
ar við mig einn dans Örn. Við
höfum aldrei dansað saman.“
Þau dönsuðu eftir rólegu lagi
og Örn fann hvernig Nína reyndi
að klessa sér upp að honum.
Hann reyndi að ýta henni frá sér
og fannst hann ætla að kafna úr
ilmvatnslykt en það gekk ekki
mjög vel. Lúlli var samanbitinn
og þóttist ekki taka eftir neinu en
Örn kærði sig ekkert um að
storka honum. Lúlli var þó vinur
hans þótt hann gæti orðið fúll og
stríðinn. Hann kærði sig ekkert
um að láta Nínu spilla þeirri vin-
áttu. Hvað gekk eiginlega að
henni? Allir vissu að hún var
bara skotin í Lúlla sínum og eng-
um öðrum. Hvað þurfti hún að
vera að klessa sér utan í hann
einmitt núna þegar Lúlli var
svona fúll?
„Blessuð góða, láttu ekki
svona utan í mér. Þú gerir Lúlla
alveg snar,“ hvíslaði hann að
Nípu. En hún skríkti bara og hélt
sem fastast utan um hálsinn á
honum. Gerður og Tóti dönsuðu
og virtust í góðu skapi en Lúlli
átti ekki langt í það að verða fok-
illur. Erni var hætt að lítast á
blikuna. Loks tók hann ákveðið í
hendurnar á Nínu og sagði
hastur:
„Hættu þessu, farðu og dans-
aðu við Lúlla.“
„Hvað er eiginlega að þér?
Lúlli á mig ekki. Ég ræð við
hvem ég dansa,“ sagði Nína
móðjguð.
„Ég vil ekki dansa við þig
nteira," sagði Örn og gerði sig
líklegan til að ganga í burtu.
„Þú ert dóni,“ sagði Nína og
það komu tár í augun á henni.
„Láttu ekki svona, Nína.
Sérðu ekki að Lúlli er bálreiður
út í inig? Þú hangir í mér bara til
að spæla hann. Ég ætlaði ekki að
særa þig.“
Hann þurrkaði tár sem lak nið-
ur kinnina á Nínu. Lúlli leit við
einmitt á því augnabliki og sá
Örn strjúka Nínu um kinnina. Þá
var honum nóg boðið. Hann
strunsaði út og skellti eftir sér
hurðinni.
„Hann er svo hræðilega geð-
vondur," sagði Nína og settist í
sófann.
Kvöldið hafði einhvern veginn
allt verið misheppnað, fannst
Erni. Allt út af þessum krakka.
Tóti var fúll og Lúlli var vís með
að gera honum lífið leitt það sem
eftir væri vetrar. Örn settist í stól
og horfði áhyggjufullur á hendina
á sér. Hann var farið að verkja í
þetta bévaða sár. Hann leit á úrið
sitt. Klukkan var ekki nema rúm-
lega 10. Hann sem hafði gert ráð
fyrir að vera í fullu fjöri a.m.k. til
miðnættis. Hann leit til Tóta.
Tóti tiplaði í kringum Gerði og
sagði henni brandara. Gerður
virtist kunna vel að meta þá og
hló og hló. Nína horfði fúl út í
loftið. Platan var búin og enginn
virtist nenna að setja aðra á.
„Ég er að hugsa um að fara
heim núna,“ sagði Örn við
Gerði.
„Nei, ekki fara strax,“ bað
Gerður.
„Ætlarðu ekki að verða sam-
ferða?“ spurði Tóti undrandi.
Erni létti. Tóti var svo fljótur
að gleyma og hann var aldrei
lengi reiður.
„Kannski maður stoppi smá-
stund í viðbót," sagði Örn feginn
og settist aftur.
Þau settust öll og reyndu að
segja brandara til skiptis en Nína
var miður sín og Örn var ekki í
neinu stuði. Hann fann til í hend-
inni og hafði áhyggjur af Lúlla.
Tóti og Gerður smituðust smám
saman af leiðanum og þegar
klukkan var orðin 11 stóð Tóti
upp og sagði þreytulega:
„Jæja, eigum við að koma?
Örn kinkaði kolli.
Þeir töluðu lítið saman á leið-
inni heim. Göturnar lágu að
mestu upp í móti og Tóti átti í
miklum erfiðleikum með að fóta
sig. Það var farið að hvessa og
frostið nísti í gegnum nterg og
bein.
„Þetta var allt saman hálfhall-
ærislegt,“ sagði Örn varfærnis-
lega.
„Já, en ég skemmti mér samt
ágætlega," sagði Tóti másandi.
„Lúlli verður áreiðanlega fúll
út í mig það sem eftir er ævinn-
ar,“ sagði Örn.
„Það var ekki þér að kenna
hvernig Nína lét utan í þér. Þú
gast samt alveg sleppt því að vera
svona smeðjulegur við krakk-
ann,“ sagði Tóti og glotti.
„Ég ætlaði ekki að vera það,
þetta fór bara svona," sagði Örn
vonleysislega.
„Já, ég veit það. Mér er alveg
sama . . . ó, ó“ Tóti flaug á haus-
inn. Hann bölvaði hressilega og
reyndi að standa upp en skórnir
hans voru svo sleipir að ekkert
dugði. Hann hló að sjálfum sér
og Örn reyndi að tosa hann upp.
Það sást í húsið þar sem Tóti átti
heima.
„Við erum alveg að koma,“
sagði Örn hughreystandi.
Loks tókst Tóta að komast á
fætur og seinasta spölinn dró Örn
hann næstum því. Tóti gat ekki
annað en hlegið að sjálfum sér
þótt hann væri aftur orðinn blár
af kulda. Örn teymdi hann alveg
að dyrunum og sagði stríðnis-
lega:
„Verst að Gerður og Nína
skuli ekki vera héma til að taka á
móti þér litli minn. Mundu svo að
fara ekki út í leðurjakka og
þunnum spariskóm í 10 stiga
frost."
„Bú-ú, þú ert eins og kerling,“
sagði Tóti og reyndi að hlæja
nteð frosnum vörum. Svo veifaði
hann vini sínum og hvarf inn í
hlýjuna.
Örn setti á sig hettuna og tróð
höndum í vasa. Hann átti heima
neðst í götu. Það var ekki langt
að fara í góðu veðri en á móti
vindi í snjófjúki og frosti fannst
honum það óraleið. Það hafði
enn hvesst og næstum því vonla-
ust að snúa andlitinu í vindinn.
Hann gekk því lengst af aftur á
bak. Loks tókst honum þó að
komast heim en hugsaði með
skelfingu til þess ef hann hefði
farið seinna af stað með Tóta.
viÞJUfeÍíoti,
Mwféölri (o^o| |j@TOX“lÍi
litlfUnijél/íi.
tí'QiA 6.1 j i6( fejöílW»fi
vrsA
r
Hafnarstræti 92 (Bautahús suðurendi), sími 26708.
Nýjar vörur
- vandadar vörur
Kaupmannafélag
Akureyrar