Dagur - 19.01.1993, Blaðsíða 14

14 - DAGUR - Þriðjudagur 19. janúar 1993
Minning
tlngímar Eydal
Fæddur 20. október 1936 - Dáinn 10. janúar 1993
Ástkær tengdafaðir okkar Ingi-
mar Eydal lést á Fjórðungssjúkra-
húsi Akureyrar þann 10. janúar
sl., aðeins 56 ára gamall.
Ingimar tók okkur tengda-
börnunum frá upphafi eins og
eigin börnum af innileika og
föðurlegri hlýju. Þá gerði hann í
engu greinarmun á okkur og eig-
in börnum í veraldlegri málum -
öllu skyldi jafnt skipt.
Hann var með eindæmum bam-
góður og nutu barnabörnin hans
þess ríkulega, þótt samfylgd
þeirra yrði stutt. Persónuleiki
hans birtist ekki síst í samskipt-
um hans við börnin, þau ein-
kenndust af umburðarlyndi, virð-
ingu og áhuga fyrir starfi þeirra
og leik. Þessir eiginleikar gerðu
hann einnig að fyrirmyndar
kennara.
Ingimar var sonur hjónanna
Pálínu og Harðar Eydal, sem
bæði eru látin. Hann varð fyrir
miklum áhrifum frá heimili afa
síns og ömmu, þeirra Ingimars
Eydal og Guðfinnu Jónsdóttur,
en afi hans var ritstjóri, skóla-
stjóri og kennari á Akureyri.
Bræður hans eru þeir Finnur (f.
1940) og Gunnar Eydal (f. 1943).
Eftirlifandi eiginkona Ingimars
er Ásta Sigurðardóttir (f. 1943),
en þau giftust 30. desember 1961.
Þau eignuðust fjögur börn, þau
Guðnýju Björk (f. 1962), Ingu
Dagnýju (f. 1963), Ingimar (f.
1966), og Asdísi (f. 1975). Barna-
börnin eru þrjú, þeir Ingimar
Björn Davíðsson (f. 1986),
Bjami Gautur Eydal Tómasson
(f. 1989), og Sigurður Jökull
Eydal Tómasson (f. 1991).
Þau Ingimar og Ásta veittu
okkur frá upphafi mikinn
stuðning, bæði fjárhagslegan en
ekki síður félagslegan og siðferð-
islegan. Ekki síst birtist hann í að
styðja okkur til náms, en Ingimar
leit á menntun sem eitt af grund-
vallaratriðum lífsins.
Ingimar var sparsamur og
nýtinn, þótt öðrum væri hann
örlátur. Hann kaus að aka á
ódýrari bíl en gengur og gerist, af
Skoda gerð, og höfum við tengda-
börn hans öll ekið á slíkri bifreið
um lengri eða skemmri tíma.
Yfirleitt mátti engu henda, sem á
annað borð nokkur kostur var að
nýta. Hann kaus að njóta afrakst-
urs brauðstritsins á annan hátt,
t.a.m. með því að ferðast. Bæði
var það til þess að rækta sam-
bandið við sína nánustu, og að
fræðast um siði og menningu
annarra þjóða. Þar fór saman
áhugi hans á listum og tækni, og
áhersla lögð á að skoða sérstök
bíla- eða flugvélasöfn, sem og
sótt á slóðir Schuberts, Bachs eða
Beethovens.
Ingimar var skarpgreindur og
fróðleiksbrunnur öllum þeim er
til hans leituðu, hvort sem um var
að ræða tónlist, tækni, vísindi
eða stjórnmál, alls staðar var
Ingimar vel að sér. Hann var alla
tíð talsmaður jafnréttis og sam-
vinnu, og var framsóknarmaður í
víðri merkingu þess orðs. Hann
hafði sterka siðferðiskennd, og
því ákveðnar skoðanir á atburð-
um líðandi stundar. Hann var og
talsmaður landsbyggðarinnar, þó
hann hafi fyrst og fremst verið
Akureyringur. Hann var stoltur
af sínu bæjarfélagi, þó einkum af
því mikla skógræktarátaki sem
þar hefur verið unnið.
Ingimar var með afbrigðum
gestrisinn, og var ákaflega vel
hugsað um þá sem að garði bar.
Heimili þeirra hjóna var líka með
eindæmum gestkvæmt, vegna
starfa Ingimars, ötulla starfa
þeirra beggja að félagsmálum, og
síðast en ekki síst hjálpsemi
þeirra almennt. Þetta var hluti af
þeirri lífssýn Ingimars að gera
aldrei nokkurn mannamun, og
reyndar birtist þessi víðsýni hans
víðar, t.a.m. í tónlistinni þar sem
Ingimar gat státað af þekkingu og
færni á sviði ólíkra tónlistar-
stefna. Hann var undrabarn í
tónlist og fjölhæfari tónlistar-
maður líklega vandfundinn.
Hann kunni aragrúa af lögum frá
öllum heimshornum og öllum
tímum, sem hann gat leikið af
fingrum fram. Hljómsveit hans
var ávallt skipuð færustu tónlist-
armönnum á sínu sviði. Þeir voru
einnig nánir vinir, og því var um
ákaflega samstilltan hóp manna
að ræða. Það varð okkur ljósara í
veikindum hans hversu stóran
þátt starf hans í hljómsveitinni
skipaði í lífi hans, þar sem hann
reyndi oft umfram það sem heils-
an leyfði, að taka þátt í störfum
hlj ómsveitarinnar.
Á heimili hans var jafnan glatt
á hjalla, enda hafði Ingimar ríka
frásagnargáfu og gott skopskyn.
Hann var því jafnan hrókur alls
fagnaðar þar sem hann kom.
Tónlist skipaði ríkan sess á heim-
ilinu, bæði var mikið spilað af
plötum af allrahanda tónlist, en
einnig Iék Ingimar á flygilinn við
fjölmörg tækifæri, bæði á hátíð-
arstundu og okkur til skemmtun-
ar og fróðleiks. Um þessi jól sát-
um við saman eins og oft áður, og
Ingimar rifjaði upp sögur og
prakkarastrik af sér og bræðrum
sínum, svo við grétum úr hlátri.
Eins og svo oft áður spilaði Ingi-
mar jólasálmana og við rauluðum
með. Ekkert okkar grunaði þá
hversu stutt væri eftir, slík var
lífsorkan sem frá honum stafaði á
þessum kvöldum.
Það var gæfa okkar að fá að
kynnast Ingimari Eydal, hann var
einstakur maður, gegnheill, góð-
ur vinur og kærleiksríkur. Við
viljum enda þetta stutta innlegg
okkar með lauslegri þýðingu
erlends „ljóðs“.
Þú ert einstakur
„Einstakur“ er orð
sem notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt
faðmlagi
eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki
sem stjómar afrödd síns hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
Einstakur“ á við þá
sem em dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orðið sem best lýsir þér.
Teri Fernandez.
Tómas, Davíð og Anna Sigrún.
Kveðja frá
hljómsveitarfélögum
Gamla árið hefur kvatt og nýtt ár
tekið við. Flestir horfa fram á
veginn með eftirvæntingu og
gleði. En við megum ekki gleyma
sorginni sem getur líka barið að
dyrum. Þannig hugsuðum við
þegar góður vinur og samstarfs-
maður kvaddi þetta líf að kvöldi
dags þann 10. janúar. Við vorum
ekki tilbúin að missa hann, en
vilji Guðs er mönnunum mátt-
ugri.
Okkur langar til að minnast
hans, en óendanleg röð minninga
kemur upp í hugann, og hvar á
að grípa niður?
Ingimar var fæddur 20. októ-
ber 1936 og því aðeins 56 ára
gamall þegar hann lést. Hann
sýndi ótrúlegan viljastyrk í sam-
bandi við sjúkdóm sinn og lét
alltaf eins og ekkert væri að,
enda hafði hann óbilandi trú á
því, eins og við hin, að honum
myndi batna.
Við skiljum núna að hann hef-
ur átt erfiðari daga en okkur
nokkurn tíma grunaði. Þrátt fyrir
það höfum við sjálfsagt öll gert
okkur grein fyrir hvert stefndi, en
ekki viljað viðurkenna það. Þeg-
ar hann var spurður um líðan
sína voru svörin yfirleitt þau, að
hann væri hinn hressasti, og gaf
ekkert eftir í spilamennskunni.
Hann mætti alltaf til leiks þrátt
fyrir hrakandi heilsu. Þegar á
staðinn var komið og hann sestur
við hljóðfærið, var eins og veik-
indin væru ekki til. Hversu mikil-
væg spilamennskan var honum
sést best á því að hann mætti á
síðasta dansleik ársins sem
hljómsveitin spilaði á þann 26.
desember. Reyndist það síðasta
skiptið sem hann spilaði með
henni.
Ingimar var einn af þeim
mönnum sem gat aldrei sagt nei
ef hann var beðinn einhvers. Það
var líka í hans anda að hafa nóg
að gera. Svo mikið, að stundum
botnaði enginn í því hvernig
maðurinn réð við þetta. En allt
gekk upp og hann skilaði öllum
'sínum verkefnum með sóma.
Hann var mjög lífsglaður
maður, það þekktu allir er kynnt-
just honum. Léttleikinn og glað-
værðin sem fylgdu honum smit-
aði alla. Þær voru ófáar stundirn-
ar sem við áttum í návist hans þar
sem brandararnir fuku, enda
kunni hann ógrynni af sögum og
hafði alveg frábæra frásagnar-
gáfu. Þetta varð oft til þess að
afrakstur hljómsveitaræfinganna
varð ekki alltaf sem skyldi. Þar
var mikið spjallað og hlegið.
Ekki síst átti hann það til að gera
grín að sjálfum sér ef tækifæri
gafst. Annað sem einkenndi
hann var hversu mikla áherslu
hann lagði á góða samvinnu í
hljómsveitinni. Þó svo að hann
væri driffjöðrin og sæi um að
skipuleggja starfið, þá vildi hann
alltaf hafa samráð við félaga sína.
Hans hugsun var, að allir ættu að
vera ánægðir, enda var samstarf-
ið mjög gott. Hann var ekki bara
hljómsveitarstjóri. Það sýndi
umhyggja hans fyrir félögum
sínum, og hann var alltaf manna
fyrstur til að bjóða fram aðstoð
sína ef eitthvað var að.
Að hafa verið með honum í
hljómsveit var vissulega gefandi
og lærdómsríkt, en ef til vill höf-
um við hin ekki alltaf gert okkur
grein fyrir því sem skyldi. Oft
voru ýmis málefni rædd og mis-
munandi skoðanir komu fram.
Þegar þau höfðu verið krufin til
mergjar kom oftar en ekki í ljós
að Ingimar hafði hugsað málið
dýpra og þar af leiðandi var rétt
leið valin.
Þó að Ingimar væri þekktastur
sem tónlistarmaður, þá átti hann
sér óteljandi önnur áhugamál, og
var vel heima í öllu sem viðkom
tækni, vélum, framförum svo og
þjóðmálum. í hópi gat hann not-
ið sín vel og komist á virkilegt
flug ef hann hitti fólk sem hafði
sömu áhugamál og var tilbúið í
spjall. Háa sem Iága átti hann til
að reka á gat með yfirgripsmikilli
þekkingu sinni. Hann þurfti að
kryfja hvert mál til mergjar og
helst að þreifa á því, jafnvel þó
hann þyrfti að leggja á sig ferða-
lag til útlanda til að kanna það til
hlítar og sjá með eigin augum.
Fjölmargar utanlandsferðir
hljómsveitarinnar hafa líka að
geyma ógleymanleg atvik svo
sem ýmis konar uppákomur á
flugvöllum, veitingahúsum og
víðar. Of langt mál yrði að
tíunda allt sem þar gerðist, en
alltaf var tekið vel á móti hljóm-
sveitinni hvar sem hún kom. Ingi-
mar var alls staðar vel kynntur og
átti vildarvini út um allan heim.
Langt var í land að hægt væri að
sinna öllum þeim fyrirspurnum
sem bárust erlendis frá og þótti
honum það miður.
En, liðnir tímar, góðir tímar.
Hvað svo sem morgundagur-
inn ber í skauti sér munum við í
hljómsveitinni og okkar fjöl-
skyldur, ætíð minnast Ingimars
sem góðs vinar. Manns sem
markaði djúp spor í samtíðina,
bæði í orði og verki. Minningin
um þennan lífsglaða og góða
dreng mun ætíð lifa.
Elsku Ásta og fjölskylda. Þið
eigið alla okkar samúð. Megi
góður guð styrkja ykkur.
Grímur, Leibbi, Snorri, Billi
og fjölskyldur.
Fáein kveðjuorð
„Síst vil ég tala um svefn við þig. “
(Jónas Hallgrímsson)
Einhvern veginn finnst mér að ég
hafi aldrei skilið harm Jónasar
við lát séra Tómasar Sæmunds-
sonar eins vel og nú þegar Ingi-
mar Eydal er í val fallinn á besta
aldri. Engan þekkti ég dugmeiri,
engan fjölhæfari, engan trúrri
vinum sínum og þjóð. Óþreyt-
andi var hann í baráttunni fyrir
bjartri framtíð, fögru mannlífi,
vímulausum lífsháttum. Síðast
töluðum við saman á Þorláksdag.
Bjartsýni, kjark og rósemi brast
hann ekki þá fremur en endra-
nær. Og mér fannst hann hlyti að
verða heill með hækkandi sól.
En það átti ekki fyrir Ingimar
Eydal að liggja að verða gamall.
Samt hefur maður um langan ald-
ur vart minnst Akureyrar svo að
hann kæmi manni ekki í hug. Svo
drjúgan hlut átti hann í þeim
hugblæ sem gæðir Akureyri sér-
stæðum töfrum, gerir bæinn nor-
rænni og evrópskari en aðra staði
á íslandi. Slíkt er ekki algengt
um menn, jafnvel ekki snillinga.
En Ingimar var enginn venjuleg-
ur maður. Hann var nánast heil
stofnun. Ef fólk langaði til að
flytja eitthvað af hugblæ Akur-
eyrar suður - eða langt út í lönd -
þá var nægilegt að sækja hann
enda erfitt að flytja veðráttu og
Vaðlaheiði.
Snjall var hann við hljóðfærið.
Það vissu flestir. En hann átti
miklu fleiri strengi í næmri sál
sinni en þann sem af flugu tónar.
Hugurinn var frjór, viljinn ein-
beittur, tilfinningarnar djúpar.
Þess vegna var hann aldrei yfir-
borðslegur, sjálfhverfur, óheill.
Þess vegna náði hann að veita svo
mörgum hlutdeild í lífsskynjun
góðs listamanns. Þess vegna sló
hann hinn hreina tón.
Menn á borð við Ingimar Eydal
eru það sem ritningar helgar
nefna salt jarðar og ljós heimsins.
Þeir gefa það mikið af sjálfum
sér, brenna það björtum loga að í
raun er undarlegt að þeir fuðri
ekki upp sem blys á tiltölulega
I skammri stund. Manni verður á
að spyrja: Hvað gaf honum þann
kraft sem stundum virtist ofur-
mannlegur, þá starfsorku sem
manni finnst óhugsandi að sé nú
að engu orðin? Svarið er vinum
hans að nokkru ljóst. Hann var
óvenju vel af Guði gerður, hann
fékk þeirrar konu sem honum var
fyllilega samboðin og þau eign-
uðust mannvænleg börn. Ham-
ingju sína galt hann okkur með
því að vera slíkur sem hann var.
Við hjónin vottum Ástu Sig-
urðardóttur og fjölskyldunni allri
djúpa samúð, minnumst Ingi-
mars Eydals með virðingu og
þökk og í hug koma hendingar
Þorsteins Valdimarssonar:
„Sumir kveðja,
og síðan ekki
söguna meir.
Aðrir með söng
er aldrei deyr. “
Ólafur Haukur Árnason.
Það reynist stundum erfitt að
þurfa að deila einhverju með
öðrum. Finnast jafnvel, að aðrir
vilji þar eigna sér meira en okkur
þykir gott. Að vera allra er ekki
öllum gefið og slíkir einstaklingar
þurfa að eiga sér styrkan grund-
völl til lífsins.
Ég hafði oft hugsað um vin
okkar Ingimar Eydal í þessum
anda. Honum tókst að vera allra
og hann bar með sér ferskan og
hressilegan tón hvar sem hann
fór. Kynslóðabil var ekki til að
hans mati. Þannig gat hann kom-
ið inn í hvaða hóp sem var og
hvort sem var talað eða spilað.
Það var hlustað á hvoru tveggja
og hann hafði einarðar skoðanir
á hlutunum. En hann bar ávallt í
fari sínu mildi og umburðarlyndi.
Hann talaði sínu máli. Sagði sína
meiningu og lífsskoðun en gætti
þess að meiða engan með orðum
sínum eða þröngva þeim upp á
einn eða neinn.
í þessum þætti lífs hans varð
hann vinur og félagi, sem ljúft
var að vera nálægt. Þannig vild-
um við eiga hann og njóta nær-
veru hans.
Hverri bón tók hann jákvætt
og ég hugleiddi oft hvort nei væri
ekki til í huga hans.
Ég hugleiddi stundum hvað
fjölskylda hans segði, þegar ég og
aðrir hreinlega eignuðum okkur
hann. Samt vissi ég að þau áttu í
honum alla hans helgustu þætti.
Þessa hreinu tóna tilverunnar,
sem hann vildi gefa þeim með
kærleika sínum og umhyggju.
Enda þótt Ingimar væri allra
manna hj^Psamastur °g v*ld*
hvers manns götu greiða, þá viss-
um við öll, að hann kunni líka að
segja nei. En það svar sneri öðru
fremur að hans eigin lífi.
Hann átti sér lífssýn og grund-
völl lífsins, sem ekkert fékk
haggað. Hann kunni að segja nei
við öllu því sem deyfði skilning-
arvitin og þorði að segja frá því
hvar og hvenær sem var, að hann
væri bindindismaður.
Og þetta þótti mörgum ein-
kennilegt, hjá manninum, sem
hafði lifað og starfað í næstum
öllum veitingahúsum landsins allt
frá unga aldri. Hann sem allt tíð
var manna hressastur og kátast-
ur.
Hjá honum var lífið besta
víman. Lífið sem hann þakkaði
og mat öðru meira. Og það vissu
vinir hans, að hann átti sér sterka
og einlæg trú til þess, sem lífið
gefur.
Hann átti hvatningu til okkar
strákanna frá Akureyri, sem fór-
um að læra guðfræði. Og þessi
áhugi hans fylgdi okkur út í
starfið, því hann var nálægur og
hringdi síðast nú fyrir jólin, þeg-
ar við gátum ekki hist í síðustu
suðurferð hans.
Það var því í senn auðvelt og
ljúft að fá hann til samstarfs í
kirkjulegu starfi. Hann bar djúpa
virðingu fyrir öllu því, sem í