Þjóðviljinn - 05.01.1955, Blaðsíða 6

Þjóðviljinn - 05.01.1955, Blaðsíða 6
6) — ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 5. janúar 1955 þióoyiutNN Útgefandl: Sameiningarflokkur alþýðu — Sósialistaflokkurinn. Ritstjórar: Magnús Kjartansson, Sigurður Guðmundsson (áb.) Fréttastjóri: Jón Bjarnason. Blaðamenn: Ásmundur Sigurjónsson, Bjarni Benediktsson, Guð- raundur Vigfússon, Ivar H. Jónsson, Magnús Torfi Ólafsson. Auglýsingastjóri: Jónsteinn Haraldsson. Rltstjórn, afgreiðsla, auglýsingar, prentsmiðja: Skólavörðustíg 19. — Sími 7500 (3 línur). Áskrlftarverð kr. 20 á mánuði í Reykjavik og nágrenni; kr. 17 annars staðar á landinu. — Lausasöluverð 1 kr. eintakið. Prentsmiðja Þjóðviljans h.f. Stsðvun bátaflotans Þegar sýnt var að sjómannafélögin við Faxaflóa urðu ekki fcarntaka um að segja upp kjarasamningum sínum nú um ára- mótin munu flestir hafa reiknað með því að til engrar stöðv- Siuar kæmi og að vetrarvertíðin hæfist þegar af fullum krafti, Eð svo miklu leyti sem gæftaleýsi hamlaði ekki veiðunum. Þetta fór þó á annan veg. Þótt til engrar deilu kæmi milli sjómanna og útvegsmanna er vélbátaflotinn stöðvaður og allt í óvissu um hvenær starfræksla hans hefst. Orsökin er sú að reglugerð ríkisstjórnarinnar um bátagjaldeyrisfríðindin til Shanda útvegsmönnum gekk úr gildi um áramótin og að ríkis- Etjómin gerði engar ráðstafanir í tíma til þess að semja við fcttvegsmenn um nýja skipan á kjörum útgerðarinnar. ■ Fyrirætlun ríkisstjórnarinnar er sú að rýra gjaldeyrisfríðindi .véibátaútgerðarinnar um allt að þriðjung, án þess að létta þeim þyrðum af almenningi. Hinn skerti hlutur vélbátaútgerðarinnar gkyldi réttur togaraútgerðinni, þar sem fyrirsjáanlegt er að bíiaskatturinn frægi hrekkur skammt til þess að halda togara- ótgerðinni gangandi. » " Útgerðarmenn vélbátaflotans fá vitneskju um þessar fyrir- ætlanir ríkisstjórnarinnar aðeins 2-3 dögum fyrir áramót þeg- ar mikill hluti flotans var tilbúinn á veiðar. Viðbrögð þeirra urðu þau að fyrirskipa meðlimum samtaka sinna almenna ttöðvun flotans meðan ekki hefði náðst samkomulag við ríkis- stjómina um ráðstafanir sem tryggja bátunum viðunandi rekst- ursgrundvöll. Þannig stendur málið í dag og hver dagur sem Stöðvunin stendur kostar þjóðina allt að 4 millj. kr. En það er ekki aðeins fjárhagstjónið sem ríkisstjórnin bak- &r útveginum og þjóðinni með þéim vinnubrögðum að hafa ekki gengið frá samningum við útgerðarmenn í tíma. Eitt vandamál litgerðarinnar hefur verið og er skorturinn á nægu vinnuafli. Þó voru horfur í þessu efni betri nú fyrir bátaflotann en oft áður, þar sem reiknað var með tafarlausri og óslitinni útgerð ekipanna allt til vertíðarloka. Þetta breytist óumflýjanlega með stöðvuninni. Ríkisstjórnin neyðir sjómennina til að leita sér gnnarra starfa, ef ekki er undinn bráður bugur að samningum. Standi deilan milli ríkisstjórnarinnar og útvegsmanna enn um skeið vofir því meiri mannaskortur yfir útgerðinni en dæmi eru til áður. Sú afstaða ríkisstjórnarinnar til undirstöðuatvinnuvega lands- manna sem endurspeglast í þeim vinnubrögðum sem nú hafa leitt til stöðvunar vélbátaflotans er þjóðinni háskaleg í fyllsta máta. Það kann ekki góðri lukku að stýra að sjálf stjórnar- völd landsins séu svo upptekin af að skipta milliliðagróða, skipuleggja hverskonar brask í þjónustu flokksgæðinga og Stofna hermangarafélög, að hún gefi sér ekki tíma til að huga að stórfelldustu vandamálum atvinnulífsins í landinu. Slík vinnubrögð eru fordæmanleg og óverjandi. En þau eru afleið- ing þess, að völdin eru í höndum fulltrúa braskaranna og milli- liðastarfspminnar, manna sem slitnir eru úr öllum tengslum við íramleiðsluna og atvinnulífið og hafa ekki áhuga fyrir viðgangi þess og þörfum. Stöðvun bátaflotans í byrjun vertíðar er enn ein áminningin til allra þjóðhollra afla um að taka höndum saman til viðreisnar og eflingar íslenzku atvinnulífi, áður en umboðsmenn spillingaraflanna og braskaranna hafa leitt yfir það meiri ógæfu en orðið er. Þjóðin mun fylgjast vel með hverju fram vindur í stöðvunar- máli vélbátaflotans. Krafa allra þjóðhollra manna er að sam- ið sé nú þegar um rekstursgrundvöll sem tryggir hömlulausa titgerð skipanna og þannig komið í veg fyrir það stórfellda fjár- bagstjón og aðra erfiðleika sem stöðvun vélbátaflotans hefur * för með sér. Vlð hvað átti Ólalur Thors? Fjallaði nýársræða hans um landsölumenn, milli- liði, braskara og auðmannasynina í Reykjavík? Ólafur Thors forsætisráð- herra hélt ræðu í útvarpið á gamlársdag. Kom hann þar víða við og veittist að ýmsu sem hann taldi aflaga fara í þjóðfélaginu. Hins vegar tók hann ekki skýrt fram hverj- ir ættu ummælin, og er það nokkuð íhugunarefni. I einum kafla ræðu sinnar komst hann þannig að orði: „Hefur sólbirta síðustu ára- tuga gert oss ævo ,glám- skyggna, að vér sjáum ekki það, sem myrkrið gat ekki hulið sjónum forfeðranna ? Látum vér auð og velsæld líðandi stundár leggja að velli það, sem fátækt og þrengingar fyrri alda fengu ekki sigrað ? Rótslítur rás viðburðanna þessa litlu þjóð, svo hún velk- ist um eins og rekald og ber- ist með tímans straumi til ókunnra stranda? Ég er að minna á söguna vegna þess að hún er hald vort og traust. Saga íslendinga allt frá upphafi og fram á þennan dag er þjóðinni ómetanlegur auður. Afrek löngu genginna kynslóða, þrek þeirra, hreysti, hugdirfð og þolgæði og loks stórhugur og framtak síðustu kynslóða, kveikja hollan metn- að í hjörtum vorum, eru spor til stórra átaka, vopn til varn- ar og sóknar í baráttunni fyr- ir frelsi og framtíðarheill komandi kynslóða í landinu. Þær eggjar má aldrei deyfa. Þann a.rf ber oss alltaf að verja, hverju svo sem til þarf að fórna. Hann má aldrei skerða, hvað þá eyða, heldur ber að skila honum auknum í hendur eftirkomendanna. Sú skylda hvílir á oss, sem nú byggjum landið, og hver sú kynslóð, sem henni reynir að snara af sér, fremur afbrot, sem orðið getur örlagarikt . Þessi ummæli Ólafs Thors geta ekki átt við aðra en þá stjórnmálamenn sem hafa svikið réttindi þjóðar sinnar og frelsi í hendur eriendu her- veldi. Þeir hafa í staðinn þegið „auð og velsæld", vax- andi hermangaragróða ogþað er helzta áhyggjuefni þeirra hvernig honum verði bezt skipt. Fyrir það hafa þeir fórn- að árangrinum af frelsisbar- áttu þjóðar sinnar öld fram af öld og það er vissulega „afbrot, sem orðið getur ör- lagaríkt“. Þessi ummæli Ól- afs Thors eru — vitandi eða óafvitandi — sjálfsgagnrýni, og þau benda til þess að enn hjari samvizkan einhverstað- ar í hugskoti hans, hrjái hann og hrelli á einverustundum. Er það vissulega maklegt. ★ í öðrum kafla ræðunnar | mæltist Ólafi á þessa leið; „Ég er ekki einn af minni spámönnunum af því að ég et- enginn spámaður. En þó spái ég því nú — ég segi það fyrir, — að ef menn halda upptekn- um hætti og krefjast æ því meir af framleiðslunni sem ver vegnar, þá er jafn víst, að þjóðin kallar skjótlega yf- ir sig nýtt gengisfall, eins og víst er að steinninn, sem sleppt er úr hendinni, fellur til jarðar en flýgur ekki í loft upp. Menn vita þetta en hafa þá vitneskju að engu“. Hverjir eru það sem merg- sjúga framleiðsluna ? Ekki er það verkafólk til lands og sjávar, framleiðslustéttirnar. Verkafólk fær nú mun minni hlut af þjóðartekjunum en var fyrir nokkrum árum, Var hann að lýsa sjálfum sér? raunverulegt kaup hefur lækk- að vemlega. Milliliðirnir hafa hins vegar fengið lausan taum inn í tíð þeirrar stjórnar sem nú situr. Allt eftirlit með álagningu hefur verið afnum- ið, gróðasjónarmiðið drottnar eitt, enda hafa milliliðirnir aldrei lifað aðra eins gullöld og gleðitíð — á kostnað fram- leiðslunnar. Ummæli Ólafs Thors geta ekki hitt aðra en þessa skjólstæðinga hans. Ráðherrann veit þannig að hann er að þjóna illum öflum, enda þótt engum detti í hug að hann muni láta af því, þrátt fyrir vitneskjuna. ★ Og enn segir Ólafur Thors: „Það er einfaldur sannleik- ur, sem öllum íslendingum ber að þekkja, að ísland getur aldr<ú orðið sæluríki ónytj- unga. Hér verða menn að vinna ef þeir vilja mat fá og ekki sízt vilji þeir fá betra fæði, skæði og klæði en aðr- ir. Jafn fámenn þjóð getur ekki stofnsett og starfrækt menningarríki, í svo stóm landi, við jafn óblíð náttúm- skilyrði, nema að sérhver einstaklingur þjóðarinnar af- kasti meiru en einstaklingar annarra þjóða gera, svo sem t. d. íslenzku sjómennirnir gera. Hér vinna margir lang- an dag og strangan, en ekki nærri allir. Og þeim fjölgar, sem sækja fast að stytta stuttan vinnudag og hækka jafnframt hátt dagkaup. Þetta mvndu menn ekki gera, ef þeir gerðu sér grein fyrir því, að hóglífi og ómennska leiðir fjárhagslegt hrun yfir þjóð- ina og lang er líklegast að frelsið sigli í kjölfarið“. Sízt að öllu geta þessi um- mæli átt við verkalýðsstétt- ina. Kjörum verkafólks er nú þannig háttað að það kemst engan veginn af með átta stunda vinnudegi; raunvem- legt kaup hefur lækkað svo mjög að menn verða að vinna hverja stund sem býðst, og það á einnig við um mjög verulegan hluta millistétt- anna. Aukavinna er hið mikla kjörorð dagsins. En ónytjung- ar þeir sem Ólafur Thors tal- ar um eru afætur þjóðfélags- ins, milliliðirnir og braskar- arnir og börn þeírra. Þetta fólk þekkir Ólafur Thors mætavel og hann fer nær um það að meðal þess drottnar hóglífi og ómennska. En þess- ar afætur hafa einmitt dafn- að fyrir tilverknað Ölafs Thors og stjórnar hans; þeir eru sú eina stétt sem ríkis- stjórnin ber umhyggju fyrir. Það er gott að Ólafur Thors játar framferði skjólstæðinga sinna; þó þarf ekki að efa að hann muni, halda áfram að hlaða undir þá meðan hann fær tækifæri til. ★ Það er ástæða til að þakka Ólafi Thors ræðuna sem hann flutti á gamlárskvöld. Hún mun verða almenningi hvatn- ing til þess að gera upp reikn- ingana við þá stjórnmálaleið- toga sem hafa svikið af þjóð- inni landsréttindi og kallað erlendan her inn i landið. Hún mun verða verkalýðssamtök- unum hvatning til nýrrar sóknar á hendur milliliðum og bröskurum sem raka saman sívaxandi gróða af atvinnu- vegum þjóðarinnar. Hún mun vekja þjóðina til umhugsunar um það að binda verður endi á sukk og svall gróðafjöl- skyldanna í Reykjavík, sem stunda hóglífi og ómennsku á kostnað vinnandi fólks. En hafi Ólafur Thors átt við eitthvað annað, er hann beðinn að segja það skýrum orðum. Póstofan í Reykjavík vill ráöa 5 til 8 reglusama menn til að annast út- burð á pósti í borginni. Umsóknir ásamt meðmælum sendist undin’it- uðum fyrir 20. þ.m. PÓSTMEISTARINN.

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.