Þjóðviljinn - 21.01.1955, Blaðsíða 10

10) — ÞJÖÐVILJINN — Föstudagur 21. janúar 1955
Erich Maria REMARQUE:
Að elsha . • •
... og deyja
| Glens og gaian
Ja, ég mundi nú svo sem vel
eftir afmælisdeginum þínum
sagði eiginmaðurinn við konuna
sína sem var heldur súr á svip-
inn; en ég vildi ekki sýna þér
ókurteisi með því að minna þig
á að nú værir þú orðin einu
ári eldri en til dæmis í fyrra-
dag.
34. dagur
„Það er ekki neitt. Það er Ernst Gráber. Sonur Páls
Grábers“.
Setustofan lyktaði af gólfbóni. Gólfdúkurinn var
spegilgljáandi. í gluggakistunni stóðu blómapottar meö
blómum í og þaö var eins og smjör drypi af blöðunum.
Á veggnum bakvið sófann var mynd í ramma: „Drottinn
blessi heimilið" var þar útsaumað með rauðum stöfum.
„Við vitum ekkert. Okkur þykir það leitt, Ernst. En :
þannig er það“.
„Ég skil þaö. Þökk fyrir kaffið'11. Gráber gekk í átt
ina til dyra.
„Hvar heldurðu til?“ spurði Ziegler allt í einu.
„Ég á eftir að finna mér samastað. Og það er alltaf [
hægt aö fá inni i herskálunum“.
„Við höfum ekkert rúm“, flýtti frú Ziegler sér að |
segja og leit á mann sinn. „Herstjórnin hlýtur að hafa [
séð fyrir vistarvevum handa húsnæðislausum hermönn- [
um í leyfi“.
„Já, auðvitað", svaraði Gráber.
„Ef til Vlll gæti hann Skilið bakpokann Sinn her eftir : Tveir herramenn voru kynntir
þangað til hann fær einhvers staðar inni, mamma“, [ hvor fyrir öðrum. a spurði b
sagði Ziegler. „Hann er þungur“. | hvaða starf hann hefði.
Gráber sá augi*aráð konunnar. „Það er óþarfi“, svar- [ Eg er doktor, svaraði B.
aöi hann. „Ég er vanur að bera hann“. [ í íæknisfræði eða heimspeki
Hann lokaði dyrunum og gekk niður stigann. Loft- j spurðí A.
ið var þungt og hvimleitt. Zieglerhjónin voru hrædd við j Læknisfræði, svaraði B.
eitthvað. Hann vissi ekki hvað. En frá 1933 höfðu mörg [
tilefni gefizt til Ó1 ta.
Loose fjölsyldan átti heima í stóra hljómleikasalnum [
í hvaða líkamshluta? spurði A.
í nefsjúkdómum, svaraði B.
Hvorri nösinni? spurði A.
—o—
í Harmony 'höllinni. Salurinn var troðfullur af beddum [ Heimspekingur frá Asíu var
Ziegler kom fram úr svefnherberginu. Hann var bros- 0g (iýnum_ Á veggjunum héngu nokkrir fánar, haka- [ eitt sinn boðinn tii New York
andi. Gráber sá að hann var taugaóstyrkur. „Maöur veit
aldrei á hverjum er von“, sagði hann. „Við bjuggumst
sannarlega ekki við þér. Kemurðu af vígstöðvunum?"
„Já. Ég er að leita að foreldrum mínum. Húsið þeirra
varð fyrh sprengju“.
„Legðu frá þér bakpokann“, sagði frú Ziegler. „Ég
ætla að hella upp á könnuna. Við eigum enn ögn af
góðu kaffi“.
Gráber bar bakpokann sinn fram í anddyrið. „Ég er
svo óhreinn". sagði hann. „Hér er allt svo hreint. Maöur
er orðinn óvanur því“.
„Það skiptir engu máli. Fáðu þér sæti. Þama, í sóf-
að halda þar nokkra fyrirlestra
um sérgrein sína. Fyrsta dag-
inn sem hann dvaldist í heims-
borginni fór gestgjafi hans með
hann eftir neðanjarðarbrautinni.
Þeir hlupu af miklum hraða
niður langa stiga, ruddust gegn-
um mannfjölda á brautarpöll-
unum og stukku inn í lestina
um leið og hún rann af stað.
Heppnir vorum við, sagði gest-
gjafinn, þarna græddum við
„Dánir“, endurtók hún. „Hvað annað?“ [ tvær minutur-
Lítill einkennisklseddur drengur kom hlaupandi til: °g hvað eigum Vlð að gera
Frú Ziegler hvarf fram í eldhúsið. Ziegler leit vand- Gmbers Hann ýtti honum frá sér. „Hvemig veiztu j með þær? spurði heimspeking-
T"1'" “ það?“ Allt í einu tók hann eftir þvi að hann var búinn j urinn-
að missa röddina. Hann kingdi. „Hefurðu séð þau? j --------------------------------------
Hvar?“
Frú Loose hristi höfuðið þreytulega. „Það var ekki j
hægt að sjá neitt, Emst. Það var bara eldur og óhljóð:
krossskreytingar með slagoröum og o^líumálverk af for- [
ingjanum í stórum gylltum ramma — menjar frá fyrri [
hyllingarsamkomum. Alls staðar voru konur og börn. j
Milli rúmanna vom töskur, pottar, olíUvélar, nýlendu- !
vörur og alls konar húsgagnasamsafn.
Frú Loose sat hljóðleg á svip á rúmi í miðjum saln- j
um. Hún var föl, klunnaleg kona með úfið hár.
„Foreldrar þínir?“ Hún starði á Gráber sljóum augum [
og hugsaði sig um drykklanga stund. . „Dánir, Emst“, [
tautaði hún að lokum.
„Hvað segirðu?' :
anum'
ræðalegur á Gráber. „Jahá —“ sagði hann.
„Hefurðu nokkuð frétt um foreldra mína? Ég get ekki
fundið þá. Þeir vita ekkert á upplýsingaskrifstofunni.
Þar er allt á ringulreið“.
1 Ziegler hristi höfuðið. Kona hans birtist aftur í dyr-
unum. „Við fömm aldrei út nú orðið“, sagði hún fljót-
mælt. „Við höfum ekki gert það lengi. Við fréttum
næstum ekkert, Emst'
„Og þið hafið þá alls ekki hitt þau? En þið hljótið
að hafa hitt þau einhvern tíma“.
„Það var fyrir löngu. Það em einir fimm eða sex
mánuðir síðan. Og þú —“ Hún þagnaði.
„Og hvað þá?“ spurði Gráber. „Hvernig leið þeim þá?“
' „Jú. Foreldmm þínum leið vel“, svaraði konan. „En
síðan hefur auðvitað —“
„Já —“ sagði Gráber. „Ég er búinn að sjá það. Á víg-
stöðvunum höfðum við einhverja hugmynd um að loft-
árásir væru gerðar á borgirnar heima, en þetta datt
okkur aldrei í hug“.
Hjónin svömðu engu. Þau horfðu ekki á hann. „Kaff-
ið verður tilbúið rétt strax“, sagði konan. „Þú drekk-
ur með okkur kaííisopa, er þaö ekki? Það er alltaf hress-
andi að fá heitt kaffi“.
Hún lagöi bolla með bláu mynstri á boröiiý Gráber
horfði á bollana. Heima hjá honum höfðu verið til svip-
aðir bollar. Af cinhverjum ástæðum hét þetta lauk-
mynstur. „Jahá —“ sagði Ziegler aftur.
’ „Haldið þið að foreldrar mínir hafi farið burt úr
borginni?“ spurði Gráber.
1 „Þaö má vel vera. Mamma, er ekki eitthvað eftir af
kexinu sem Erwin kom með? Komdu með þaö handa
herra Gráber“.
„Hvað er að frétta af Erwin?“
„Erwin?“ Þaö kom allt í einu skelfingarsvipur á gamla
manninn. „Allt ágætt. Allt ágætt“.
’ Konan hans kom inn með kaffið. Hún setti stóran
tinkassa á borðið. Hann var með hollenzku vömmerki.
Það voru fáar kexkökur eftir í honum. Frá Hollandi,
hugsaði Gráber. Hann hafði líka fyrst í stað komiö
* með ýmislegt meö sér heim frá Frakklandi.
' Konan hvatti liann til að fá sér kex. Hann tók sér
' köku með bleiku kremi. Það var ellibragð af henni.
Gamla fólkið fékk sér ekkert. Það drakk ekki kaffi held-
ur. Ziegler sló fmgrunum viðutan á borðplötuna.
' „Fáðu þér meira“, sagði konan. „Við höfum ekki upp
á annað að bjóða. En þetta er gott kex'b
„Já, ágætt. Þökk fyrir. Ég var búinn að borða.“
Gráber gerði sér ljóst að hann gat ekkert fræözt af
' þessu fólki. Ef til vill vissi það ekkert. Hann reis á fæt-
ur. „Gætuð þið sagt mér hvar ég ætti helzt að reyna
1 að afla mér upplýsinga?“
Otbreiðið
Þjóðviljann

Pliseringar uppúr og niSrúr
1 nýju kjólatízkunni ber
nokkuð á plíseruðum kjólum,
sem líta allt öðru vísi út en
kjólamir með ísettum plíser-
ingum, sem við höfum yfirleitt
átt að venjast. Þessir kjólar
eru með mjög smáum og fín-
gerðum plíseringum, sem gefa
því nær enga aukavidd í kjól-
inn, heldur undirstrika vaxtar-
lagið og falla alveg að.
Hér em myndir af tveimur
slíkum kjólum. Á ljósa kjóln-
um ná plíseringarnar frá beru-
stykki og niður úr. Aðeins erm-
arnar, berustykkið og hnappa-1
listann að framan eru slétt. ’
Þetta er smekklegur kjóll og
eins látlaus og frekast verður
á kosið.
Dekkri kjóllinn er í raun-
inni ekki plíseraður í venjuleg-
um skilningi. Það er jersey-
kjóll, stroffprjónaður, sem
virðist úr farlægð vera plíser-
Hvítt Hermelín
Hvítt hermelín virðist ætla
að ryðja sér til rúms í skinna-
tízkunni. En það er ekki allt
hermelín sem ber það nafn.
Flest er ekki annað en hvítt
kanínuskinn. Hvíta skinnið er
notað í kraga og uppslög á
kjóla, kápur og dragtir úr
dökkbláum, svörtum og koks-
gráum efnum.
Hvítl tweed nýjasta nýtt
Nýjasta tweednýjungin er
hvítt tweed sem notað er í stór
efnismikil pils, notuð við ljósa,
daufa liti sem betri síðdegis-
kjólar. Hvíta tweedið er að
vísu ekki mjallahvítt, nánast
reyklitað.
aður. Jerseyefni af þessu tagi
eru farin að koma á markað
inn og sjálfsagt getum við
bráðlega farið að kaupa það í
metramáli. Það getur verið fal-
legt en það útheimtir fallegan
vöxt. Báðir kjólarnir eru úr
Jardin des modes.