Þjóðviljinn - 20.07.1965, Blaðsíða 5

Þriðjudagur 20. júlí 1965
ÞJÓÐVXLJINN SIÐA 5
Sextugur í dag
GunnarJóhannesson
Kseri starfsbróðir.
Gunnar Jóhannesson, þú
verður að fyrirgef a mér það,
þó ég ávarpi þig opinberiega
að þessu sinni en éstæðan er sú
að þú fyllir í dag sjötta tuginn,
eins það er kallað á þessari
lífsgönguheiði okkar mannanna.
Ég raunar veit það, að þú hefð-
ir kosið að hafa það eins og
tveir þínir nánustu samstarfs-
menn, sem sluppu yfir sjötta
tuginn síðast liðið ár. án þess
að þeirra væri minnzt í rituðu
máli. En til enj þeir menn,
sem sleppa ekki svo auðveld-
lega. Ekki sízt þeir. sem viða
hafa komið við á félagsmá'a-
sviðinu og em þekktir að fórn-
fýsi: En ekki meira um það í
bili.
Það er bezt að reyna að leita
í gengin spor þessa sextuga af-
mælisbarns og vita livað við
sjáum í þeim gengnu sporum.
Gunnar Jóhannesson er
fæddur 20. júlí árið 1905 'að
Undirtúni í Helgafellssveit og
vom foreldrar hans þau Jó-
hannes Einarsson og Guðbjörg
Jónsdóttir, ,er bæði voru kynj-
uð og sprottin af alþýðuættum
á Snæfellsnesi. Þau hjónin
börðust hart fyrir afkomu sinni,
sem engin nýlunda var á
póstmaðuir
þeim ámm, ekki sízt hjá hjón-
um með 13 börn á framfæri
eins og í þessu tilfelli, því að
Gunnar var einn af 13 bömum
þeirra. Það þarf því engan að
undra að er hann var ársgam-
all iá leið Gunnars frá föð’ir-
túni og var hann á ýmsum
bæjum til sjö ára aldurs, en
þá fór hann að Haukabrekku
á Langadal á Skógaströnd. I
Haukabrekku var Gunnar fram
yfir tvítugt eða þar tll hann
fór að Hvanneyri.
Eftir veru sína þar lágu spoi
hans ekki að slaðaldri heim í
Langadal. þótt honum hefði
verið það kærast, því að Skóga-
ströndin átti hug hans allan.
Árið 1931 fór Gunnar til R-
víkur og stundaði byggingar-
vinnu og annað sem til féll. En
þrátt íyrir hið breytta umhverfi
og nýtt fólk hafði Gunnar sig
vel áfram og höndlaði gæfuna
árið 1934 er hann giftist Mál-
fríði Gísladóttur ættaðri af
Austfjörðum.
Og nú hófst lífsbarátta hans
við nýjar og breyttar aðstæður,
og ég get ekki betur séð, en
hann hafi á undraverðan hátt
fleytt sér og sínum gegnum
brim og boða hinna illræmdu
kreppuára, einmitt þegar mörg-
Gunnar Júhannesson.
um féllust hendur. Og því er
það annálsvert hvernig pau
hjónin hafa komið upp sjö
mannvænlegum börnum og
komið þeim til mennta.
Slík hjón hljóta að hafa ver-
ið samhent, og hafa gefið bjóð-
félagi voru mikil verðmæti.
Hustið 1937 gekk Gunnar í
póstþjónustuna og hefur unnið®"
þar síðan.
Undirritaður kynntist Gunn-
ari árið 1955 og hafa kynni
okkar verið allmikil á Pósthús-
inu í Reykjavík, m.a. höfum við
unnið 3 ár á sömu deild, af 1
þeim tíu árum sem við höfum'
verið stéttartoræður. I
Ég hef oft furðað mig á þvi,
hvað Gunnar hefur getað haft
margt á sínum höndum auk
starfs síns. Þar kemur til ó-
venjuleg fórnfýsi, sem honum
er meðfædd og einnig trúlega
þjálfuð frá æskuárum hans við
Breiðafjörð. Það er því engin
furða, að á Gunnar hafa hlað-
izt ýmisleg störf innan póst-
mannastéttarinnar. Hann hef-
ur m.a. verið í stjórn P.F.l, og
í ótal nefndum í því félagi frá
upphafi. Einnig er mér kunn-
ugt um, að hann hefur unnið
mikið í félögum utan stéttar-
innar, eins og t.d. í Snæfell-
ingafélaginu, sem honum mun
sérstaklega annt um. Ég ve>t
líka að Gunnar á sín hugðar-
mál, einkum er það tónlistin.
sem þar á hug hans. Hann er
rrrjög hljómvís maður að mér
hefur verið tjáð og hefur sung-
ið<í kirkjukórum um fjölda ára,
Bíú. þegar Gunnar er sextug-
ur getur hann með stolti litið í
gerngin spor, allt til þeirra ára,
er Hann var einmana sólsk ns-
drerngut- á Skógaströnd. Ég segi
sólskánsdrengur, vegna þess að
ég hief tekið eftir því þegar
hann isér börn. að svipur hans
veröur' slíkur. að ekki er hægt
að líkj(a honum við annað. Og
við þarmig svip eru börnin ekki
Framihald á 7. síðu.
titför Jakohs Krist-
inssonar gerð í dag
tftför Jakobs Kristinssonar
fyrrum fræðslumálastjóra,
verður gerð í dag, en hann lézt
í sjúkrahúsi í Reykjavík fyrra
sunnudag, 11. júlf, 83 ára að
aldri.
Jakob Kristinsson var fædd-
ur 13. maí 1882 í Syðri-Dals-
gerðum í Eyjafirði og voru
foreldrar hans hjónin Kristinn
Ketilsson bóndi á Hrísum í
Eyjafirði, Ketilssonar bónda á
Litla-Eyrarlandi, Sigurðssonar,
og Salóme Hólmfríður Páls-
dóttir bónda á Hánefsstööum
í Svarfaðardal Jónssonar.
Jakob las til stúdentsprófs
utanskóla og lauk því vorið
1911, en hóf um haustið nám
í guðfræðideild Háskóia ís-
iands og lauk kandídatsprófi
með 1. einkunn eftir þriggja
vetra skólasetu, 15. júní 1914.
Hann var kallaður til prests-
starfa í nokkrum byggðum
Vestur-íslendinga í Vestur-
heimi, Kanada, þegar að guð-
fræðiprófi loknu og vígður, 26.
júní 1914 til Quill-Lake-,
Vatna-, Sólheima- og Foam-
Jakob Kristinsson.
Lakesafnaða í Saskatchewan í
Kanada, þar sem löngum hafa
verið fjölmennar byggðir
manna af íslenzku bergi.
Prests.þjónustu vestanhafs
gegndi Jakob síðan til ársins
Framhald á 7. síðu.
Sverrir Guðmundsson
vinsœlastir skartgripir
jóhannes skólavörSustíg 7
* í öllum
kaupfélagsbúdum
NAF
KVEÐJA
Þann 11. V þ.m. lézi Sverrir
Guðmundssom, Álftamýri 46
hér í borg. Hann andaðist á
Siglufirði þas- sem hann starf-
aði á vegum Fiskideildar At-
vinnudeildar Háskólans. Lát
hans kom ölhwn á óvart, þar
sem ekki var um að ræða und-
anfarandi vekindi, en bana-
mein hans vaa- heilablóðfali.
Sverrir GnCmundsson var
fæddur í Reykjavík 16. marz
1927 og var þwí aðeins 38 ára
þegar hann lézt. Foreldrar
hans voru GuBmundur GuS-
mundsson, skipstjóri og Guð-
laug Grímsdótör, kona hans.
Faðir hans lézt fyrir tveim ár-
um, en moöár bans er á lífi.
Sverrir var yngstur f imm
bræðra, en auk þess átti basm
tvær hálfsystur.
Með Sverri er genginn góð-
ur drengur, er’ allir rnunu
sakna, sem þekktu hann náið.
Ég átti því láni að fagna að
eiga hann að vini allt frá því
við vorum ungir drengir. Á þá
vináttu féll aldrei skuggi, allt
frá fyrstu kynnum.
Þegar hann var fimm ára
gamall dvaldist hann í næsta
nágrenni við mínar æskustöðv-
ar suður með sjó. Næstu 5
sumur kom hann þangað til
sumardvalar og taldi sig síðan
eiga þangað að rekja sínar
beztu minningar æskuáranna,
enda þótt á þessum árum hafi
lífið ekki alltaf verið dans á
rósum. Hinsvegar áttum við
margar ánægjulegar samveru-
stundir, þegar tóm gafst til
leikja eða gönguferða á íjörum
Suðurnesja.
Sverrir lagði gjörva hönd á
margt, enda þótt starfsævi
hans hafi ekki orðið lengri en
þetta. Að loknu barnaskóda-
námi gekk hann I Reykhotts-
skóla og dvaldist þar 2 vetur;
þá hóf hann nám í Gagnfræða-
skóla Vesturbæjar og tók það-
an gagnfræðapróf, sem veitti
honum rétt til menntaskóla-
náms. Hann hvarf frá mennta-
skólanámi og settist í Sjó-
mannaskólann. Fyrst lauk hann
fiskimannaprófi og síðar far-
mannaprófi með frábærri
frammistöðu. Sverrir var
stærðfræðingur með ágætum
og hefði eflaust komizt langt
á þeirri braut ef aðstæður
hefðu leyft, að hann gæti sinnt
þeim hugðarefnum sínum. '
Með skólagöngu sinni og á
sumrum vann hann marghátt-
uð störf, sem til féllu á hverj-
um tíma. Hann ték störf sín
ætíð alvarlega og ræddi um
þau og gagnrýndi það sem
honum þótti ábótavant. Síðar
hneigðist hann að sjómennsku
eins og hann átti kyn til. Hann
sigldi í nokkur misseri, fyrst
á fiskiskipum og þó lengur á
farskipum. Þrátt fyrir allt held
ég að leit hans að því að finna
sjáifan sig í starfi hafi ekki
borið árangur fyrr en fyrir
tæpum 9 árum, er hann hóf
starf hjá Fiskideild Atvinnu-
deildar Háskólans. Vann hann
þar ýmist við aðstoðarstörf í
landi eða á rannsóknarskipum
á hafi úti. Stundum stjórnaði
hann fiskibátum sem leigðir
voru á vegum Atvinnudeildar-
innar. Ekki vissi ég annað en
hann kæmi sér vel í störfum
þessum, enda sýndi hann þeim
Sverrir Guðtnundsson
átiuga. Hann starfaði lengi með
Jakobi Jakobssyni, fiskifræð-
ingi, og dáði hann mjög. Grun-
ur minn er sá aS þar hafi
Sverrif heitinn fundið mann
sem kunni að meta hæfileika
hans.
Sverrir var alltaf að brjóta
með sér það sem fyrir augu og
eyrH bar. Hann var fyrst og
fremst leitandi maður og í-
hygli hans og skarpleiki lciddi
af sér að ekki voru allir reiðu-
búnir að fylgja honum að mál-
um og lenti hann þessvegna
oft í rökræðum, sem margur
varð að láta sér lynda að bíða
lægri hlut í.
Sverrir heitinn hafði mikinn
áhuga á þjóðmálum og lét sér
t.d. annt um félagsmál starf-
andi sjómanna. Lét hann oft
til sin taka á þeim vettvangi
bæði í ræðu og riti. Að öðru
leyti fylgdi hann að málum
róttækum öflum og lét sér yf-
irleitt ekkert mannlegt óvið-
komandi.
Þeir sem stóðu höllum fæti
í lífsbaráttunni áttu öruggan
og sannan málsvara þar sem
Sverrir Guðmundsson var.
Sverrir var með létta lund
og stytti mörgum stundir með
snjöllum athugasemdum og:
þeirri skarpskyggni sem houm
var svo eðlislæg. Hann var op-
inskár og hreinskilinn ogmunu
sjálfsagt margir hafa r ''skilið
hann, sem þekktu hann að tak-
mörkuðu leyti.
Það væri hægt að skrifa
langt mál um þann mann, sem
við erum nú að kveðja í dag,
enda þótt þessar fáu línur
verði að nægja.
Sverrir var kvæntur Önnu
Guðjónsdóttur, ættaðri úr
Daiasýslu, hinni ágætustu konu
og lifir hún mann sinn ásamt
þremur drengjum þeirra, 12,
8 og 4ra ára.
Var ævinlega gott til þeirra
að koma, enda voru þau sam-
hent í því að gera öllum gott,
sem sóttu þau heim. Þau
bjuggu lengst af við takmörk-
uð efni, en fyrir rúmu ári
tókst þeim að kljúfa það að
komast í eigið húsnæði og
höfðu komið sér þar vel fyrir,
en það útheimti mikla vinnu
af beggja hálfu.
Kæri vinur, ég kveð þig að
lokum með þá von í huga, að ‘
allir vinir ykkar muni leggjast
á eitt með að styrkja þá sem
þér stóðu næstir, í þeirra
þungu sorg.
Er minningamar um okkar
mörgu samverustundir koma
fram í hugann, verður mér
hugsað til æskustöðvanna, þar
sem okkar fyrstu kynni urðu
til.
Við lékum okkur £ fjöru-
borðinu við það að láta öld-
urnar elta okkur upp fjöru-
sandinn. Stundum hættum við
okkur nokkuð langt í útsoginu
og vú er mér innanbrjósts eins
og þú hafir hætt þér feti
framar en tjcrt var, í þessum
leik, og aldan hafi tekið þig
með sér og skilið okkur hin
eftir í flæðarmálinu, þar sem
við horfum út á hafið og fá-
um ekki skilið, hvers vegfia
þú þurftir að hverfa svona
fljótt frá okkur öllum, sem
mátum þig svo mikils.
Minningin um þig mun aldr-
ei fyrnast.
Þinn vinur
Gunnar R. Magnússon