Þjóðviljinn - 06.01.1980, Blaðsíða 12

12 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 6. janúar 1980
FERÐASÖGUBROT FRÁ FRAKKLANDI
' / /
Innvortis fiðringur fylg-
ir því að halda á leið til
áður óséðra slóða og skipt-
ir engu máli hvort um er að
ræða Furufjörð á Horn-
ströndum eða útlenskar
f urðustrandir. Klukkuna
vantar nákvæmlega 23
mínútur í 2 eftir hádegi
þegar lestin rennur hægt
og hljóðlega af stað frá
Austerlitzbrautarstöðinni í
París áleiðis suður á
bóginn. Þetta er 9. dag
septembermánaðar árið
1979. Við Inga ætlum að
skoða f rjósamar sveitir við
ána Loire.
Áleiðis til
Leirársveitar
Arlega renna ferðamenn frá
öllum heimshornum eins og fé i
safni til að lita Loiredalinn aug-
um og eru i þeim hópi ótaldir
Islendingar. Engu að siður er ég
aö halda inn i ókunnan heim,
seiðandi og forvitnilegan.
Farangur minn er fullur af eftir-
væntingu.
Ferðinni er fyrst heitið i litla
miðaldaborg sem er i 180 km
fjarlægð frá Parls. Hún heitir
Blois og þar búa 45 þúsund sálir.
Lestin öslar áfram með ógnar-
hraða. Ferðin tekur ekki nema
rúman klukkutima.
Tré, akrar og sveitabýli þjóta
fram hjá vagninum og við sjáum
Orleans einnig i leiftursýn. Einu
sinni bregðurfyrir þökum i litlum
bæ sem heitir Beaugency. I
bæklingi lesum viö að þar sé
virkisgaröur frá 11. öld, kastali
frá 14. öld, Frúarkirkja og Djöfla-
Hinn magnaði renesansstigi hallarinnar i Blois semFransI. lét gera i
upphafi 10. aldar.
Svefnherbergi Hinriks III. Þar lét hann myrða valdamesta andstæöing
sinn.
Höll spaða-
drottningarinnar
Hótel Anne de Bretagne var afskaplega notalegt. Inga i glugganum á herbergi okkar.
I kvöld þvælumst við um
öngstræti Blois, fengum okkur
spaöadrottningarinnar
hljóðri lotningu eins og við værum
i kirkju. Brennheit sólin brýst nú
fram úr skýjum en höllin mikla
sem gin yfir okkur er jafn
draugaleg sem fyrr. Ég finn strax
á mér að þar hafa mikil myrkra-
verk verið unnin.
„Regnhlífarnar
í Cherbourg”
Við aðalgötuna eru fallegar
búðir. Við setjumst út á gangstétt
við litið veitingahús og fáum
okkur svalandi bjór frá Alsace og
heitar samlokur. Það er sunnu-
dagur i dag og á næsta borði við
okkur sitja kátir Frakkar sem
ávarpa stúlkur sem ganga fram
hjá. Þær sveifla pilsum og setja
upp þóttasvip. Það er létt sumar-
stemmning og allir i góðu skapi
Við faum okkur annan bjór.
Enginn er kominn á hótelið er
við komum til baka. Nokkrir lykJ-
ar eru i kassa bak við dyr og á
honum áletrun sem segir að fólk
sé beðið að gera svo vel að taka
sér lykil ætli það að gista. Þetta
er aldeilis frjálslegt hótel.
Við tökum lykil númer 3 og
göngum upp á 2. hæð. Setjum
hann i skrárargatið, opnum. Og
sjá! Við blasir herbergi sem gæti
verið klippt út úr kvikmyndinni
Regnhlifarnar i Cherbourg.
Smárósótt veggfóöur, lampi i
sama stfl, falleg húsgögn úr
massifum viði, franskur gluggi
með útsýn yfir kaffiverönd,tré, og
blóm, setlaug, vaskur. Nú
heyrum við umgang niðri og
rennum á hljóðið. Komin er glað-
leg ung kona sem reynist vera
gestgjafinn. Við fáum umrætt
herbergi og allt er i besta lagi.
bókstaflega ekkert lifsmark með
Hótel Anne de Bretagne. Hvað
eigum við nú að gera með tvær
niðþungar ferðatöskur? Ráfa um
bæinn með þær eða hvað? Nei,
útilokaö. Riddaramennska min
nær ekki lengra en að dyrum
þessa hótels.
Við stöndum ráðþrota uns ung
frönsk hjón koma aðvifandi. Nú
reynir á Ingu og frönsku-
kunnáttuna en ég geri mitt besta
með þvi aö brosa, kinka kolli og
yppa öxlum. Inga virðist tala eins
og innfædd og i ljós kemur að
þetta franska fólk er lika á ferða-
lagi og á i sömu vandræðum og
við. Það ráðleggur okkur að skilja
töskurnar eftir i anddyrinu og
---j—:-------------------------
koma aftur. Ætli séu engir þjófar
i þessum bæ? Við tökum
áhættuna.
Mögnuð sýn
Svo göngum við niður i bæinn.
Og hvilikur bær. Skammt frá
Hotel Anne de Bretagne hallar
skyndilega undan fæti og við
stöndum á brún gamals virkis-
garðs. Fyrir neðan hann blasir
viö stórkostlegt torg. Þar tróna
þyngslalegar og risavaxnar eik-
ur, svo fornlegar að Karla-
magnús gæti hafa gróðursétt þær.
Til hægri gnæfir draugaleg höll
upp á klettastalli en til vinstri er
forn rómversk kirkja.
Beint fram undan hlykkjast
aðalgata borgarinnar með kaffi-
húsum og iðandi mannlifi en upp i
hæðir beggja megin standa grá
hús þétt hvert upp af öðru. Hæst
til vinstri I dálitlum fjarska teygir
gotnesk dómkirkja heiiags
Lúðviks turnspiru sina til himins.
Þar handan við mun Leirá
hlykkjast neðst i dalnum.
Þetta er ævintýraleg sjón.
Hvort á maður heldur að þegja i
forundran eða hlægja fagnandi?
Hvorugt. Maður lætur sem ekkert
sé.
Torgið er kennt við Victor Hugo
og við göngum undir eikurnar i
Höll
turn. Við sjáum blika á Loire.
Hún gæti heitáð Leirá á islensku
og sveitin Leirársveit. Og kannski
gæti Blois heitað Bláin.
Það eru fáir i lestinni og við
erum út af fyrir okkur, sérstak-
lega eftir að yggldur Frakki flýr
vagninn vegna sigarettureyks frá
Ingu og vindlareyks frá mér. Við
fáum okkur volgan bjór sem við
keyptum á Austerlitz.
Þetta er ekta franskt
Aður en varir rennur lestin i
hlað járnbrautarstöðvarinnar i
Blois og við flýtum okkur út með
tvær stórar ferðatöskur sem eru
óþægilegar á svona ferðalagi.
Við blasir venjuleg smábæjar-
brautarstöð, hvitmálað hús,
klukka á vegg, nokkrir bekkir,
blaðasala og farmiðasala. Brátt
stöndum við úti á götu og horfum
forvitin i kringum okkar. Hér ætl-
um viö að dvelja næstu daga. Það
er molluhiti og ský veltast á
himni svo aö litt sér til sólar.
Höfugt sambland gróður- og
koldioxiðslyktar fyllir vitin. Til að
forðast slagsiöu og sanna
ríddaramennsku rnina held ég á
báðum ferðatöskunum. Hótel
Anne de Bretagne á að vera
skamrat undan en þrátt fyrir það
bogar svitinn af mér þennan
stutta spöl.
Hvernig skyldi annars hótelið
vera? Það er mikilvægt aö hafa
gott hótel. Fyrsta sýn gefur góð
fyrirheit. Þetta er fjögurra hæða
hús, örmjótt, með gaflburst
visandi fram á götuna. Neðsta
hæðin er opin út á stétt og þar er
hugnanlegt útikaffihús meö hvit-
um stólum og borðum og sólhlifar
spenntar yfir. Vafningsjurtir
teygja sig upp húsið en fyrir
gluggum eru rimlaðir hlerar.
Þetta er ekta franskt og gleður
sveitt hjarta mitt.
Ekkert lífsmark
Viö bönkum upp á og hringjum
bjöllu en enginn svarar. Það er