Dagblaðið Vísir - DV - 18.05.2002, Blaðsíða 51

LAUGARDAGUR 18. MAÍ 2002
Helqctrblací DV
5
Astin eða dauðinn
Hraunteigurinn er friðsæl gata og hefur alltaf verið.
Hún varð sarnt sögusvið hörmulegra atburða á
sjöunda áratugnum þegar ungur maður hugðist bana
unnustu sinni.
Sérkennileg ástríða unqs manns íReykjautk
leiddi hann til óhæfuverka ímaí 1964. Þá
ÞESSI SAGA HEFST í RAUNINNI þegar ungur
rennismíðanemi kynntist stúlku af Teigunum vorið
1962. Hann var að læra rennismíði í Héðni og var um
tvítugt. Hann var alinn upp í Vesturbænum i stórum
systkinahópi og stundaði sveitastörf og verkamanna-
vinnu að loknu gagnfræðanámi.
Hún var átján ára gömul þegar þau kynntust og var
með annan fótinn í Danmörku. Þau kynntust vorið
1962 og skemmtu sér allmikið saman þá um sumarið
og veturinn eftir. Eigi bundust þau þó festum og þótt
neminn bæði stúlkuna að giftast sér neitaði hún bón-
orði hans og fannst ekki koma til greina að binda
trúss sitt við hann til hjónabands. Hún fór til Dan-
merkur vorið 1963 og þegar hún kom heim á ný vildi
hún ekki lengur hafa neitt með piltinn að gera og
neitaði að fara með honum á dansleiki og þess háttar
þótt hann sæktist talsvert eftir því.
Þannig var sambandi þeirra í raun lokið frá sjón-
arhóli stúlkunnar en hún virtist vera ein um þá
skoðun. Pilturinn sagði fyrir dómi að frá vorinu
1963 hefði stúlkan verið stöðugt í huga hans og
hann hafi ekki getað hugsað sér að annar nyti
hennar. Hann kvaðst hafa séð stúlkuna í fylgd með
öðrum manni þá um veturinn og hafi hann þá
ákveðið með sjálfum sér að annaðhvort yrði um-
rædd stúlka eiginkona hans eða hann myndi stytta
henni aldur.
Það var síðan þriðjudagur 12. maí sem pilturinn
valdi til þess að fremja ódæðið. Hann fékk leyfi úr
vinnu sinni um hádegisbil, keypti sér eina flösku af
brennivíni og tók hana með sér heim og hóf að
neyta hennar. Frændi hans ungur kom og sat með
honum part úr deginum og varð ljóst að eitthvað
hvíldi þungt á honum en ekkert var minnst á
ástæður þess. Seint um daginn hringdi pilturinn í
bónda í Vatnsdal þar sem hann hafði verið í vinnu-
mennsku og var ákveðið að hann kæmi til starfa
hjá bóndanum Qjótlega.
Ást eða dauði
Hann ákvað nú að láta til skarar skríða og freista
þess að fá stúlkuna með sér norður í vinnumennsk-
una en deyða hana ella. Hann setti afganginn af
brennvíninu á maltflösku, tók skeiðahníf og setti í
vasa sinn. Hann hélt síðan að heimili stúlkunnar
við Hraunteig og hitti hana þar fyrir ásamt vin-
konu sinni. Þau settust öll þrjú inn á herbergi
stúlkunnar og spjölluðu saman langa stund.
Um klukkan 10 fór vinkonan af vettvangi og þá
gafst tækifæri til þess að ræða við stúlkuna og bað
pilturinn hana að koma með sér norður í land. Hún
kvaðst þá vera því alvg fráhverf og kom fram að
hún væri farin að vera með ákveðnum manni. Þá
lýsti pilturinn því yfir að enginn skyldi njóta henn-
ar nema hann, dró fram skeiðahnífinn og lagði til
hennar mörgum stungum. Hann taldi hana örenda
þegar hann yfirgaf staðinn og mætti vinkonunni í
stiganum og sló hana þéttingsfast í höfuðið. Hann
komst svo út á götu og lét leigubíl aka sér vestur á
Grandagarð. Þar tæmdi hann vasa sína og fyllti þá
af steinum og kastaði sér í sjóinn í þeim tilgangi að
drekkja sér. Hann guggnaði hins vegar á þvi þegar
í sjóinn var komið og buslaði að landi aftur og
kraflaði sig á þurrt við Kaffivagninn. Þar komst
hann í síma og hringdi I lögregluna og sagði til sín.
Lögreglan fékk símtalið um klukkan 11 um kvöld-
ið og þegar hún kom á vettvang í Kaffivagninum
sat pilturinn þar á bekk rennblautur, alldrukkinn
og grét og hljóðaði og lýsti atburðum kvöldsins fyr-
ir lögreglunni. Hann var fluttur á lögreglustöðina
og þaðan í fangageymslu en var fyrst gefin róandi
sprauta.
Stúlkan sem fyrir stungunum varð bar fyrir rétt-
inum að hún hefði fyrst haldið að ákærði væri að
sækja flösku í vasa sinn þegar hann dró upp hníf-
inn. Hún fann síðan hnífstungurnar dynja á sér
eina af annarri. Þegar hún reyndi að bera fyrir
hendina og hljóðaði af hræðslu og sársauka, tók
ákærði svo harkalega í hönd hennar að hún fór úr
liði um öxl. Stúlkan bar fyrir réttinum að hún hefði
verið stungin átta sinnum alls. Þegar ákærði flýði
af vettvangi kom faðir stúlkunnar og móðir og þeim
tókst að stöðva blæðingar úr sárum hennar, sem
voru allmiklar, og koma henni undir læknishend-
ur.
Vinkonan sem slegin var bar fyrir réttinum að
ákærði hefði verið nokkuð drukkinn þegar hann
kom á staðinn en verið rólegur. Hún sagðist hafa
skilið vinkonu sína þannig að hún vildi síður vera
ein með piltinum og því hefði hún hraðað för sinni
en hún þurfti nauðsynlega að skreppa í næsta hús.
Þegar hún kom til baka eftir stutta stund brá henni
verulega því á tröppunum heyrði hún hræðilegt
neyðaróp að innan og þegar hún hraðaði sér upp
stigann gekk hún í flasið á hinum ákærða með fyrr-
greindum afleiðingum.
í vitnisburði lækna kemur fram að stúlkan hefði
ekki verið með lífshættulega áverka en næstu daga
eftir komu á sjúkrahúsið hafi hún verið í tauga-
áfalli, sofið illa, hrokkið upp með andfælum og end-
urlifað árásina hvað eftir annað. Læknar sögðu að
stúlkan hefði legið á sjúkrahúsi í tæpa tvo mánuði
eftir þennan atburð og verið búin að ná sér að
mestu líkamlega þegar hún var útskrifuð en töldu
að andleg eftirköst yrðu umtalsverð. Vinkona henn-
ar, sem árásarmaðurinn veitti þungt höfuðhögg á
leiðinni af vettvangi glæpsins, átti við veruleg eftir-
köst að stríða, bæði líkamleg og andleg, og þurfti
meðal annars að hætta við að ljúka prófi úr 3. bekk
Menntaskólans í Reykjavík.
ætlaði hann að bana unnustu sinni frekar
en að sjá á eftir henni íarma annars manns.
Að loknum þeim uerknaði hugðist hann
stgtta sér aldur með þvt að stökkva ísjóinn.
Hvort tveggja mistókst sem betur fer og
bæði fórnarlambið og ódæðismaðurinn
lifðu.
Á vettvangi glæpsins fann lögreglan skeiðahníf,
18 sentímetra langan, með 8,3 sentímetra löngu
blaði sem var blóðugt. Miklir blóðflekkir fundust á
staðnum. Daginn eftir verknaðinn fundust á
Grandagarði hvítur vasaklútur, blóðflekkaður og
slíður utan af skeiðahníf ásamt veski ákærða.
Greindur en dulur
Tómas Helgason yfirlæknir rannsakaði árás-
armanninn í aðdraganda réttarhaldanna og segir í
skýrslu sinni:
„Hér er um að ræða vel greindan en dulan og
innilokaðan mann, sem getur ekki tjáð tilfinningar
slnar á eðlilegan hátt og á erfitt með að ræða sín
eigin vandamál við aðra. Hann er frekar kaldlynd-
ur og vill helst ekki þurfa að taka mikið tillit til
annarra, þó honum sé ljóst vegna hinnar góðu
greindar sinnar að slikt ber mönnum að gera og
hafi yfirleitt gert það. Hann hefur orðið mjög hrif-
inn af ungri stúlku, þeirri fyrstu sem honum hefur
orðiö nokkuð ágengt við, talið sig hálftrúlofaðan
henni, þó ekki væri beint talað út um það en
kannske haft gilda ástæðu til að ætla að svo væri
m.a. vegna tíðra bréfaskrifta er stúlkan dvaldi er-
lendis. Það er því eðlilegt að það yrði jafninnilukt-
um manni og sambándslausum mikið áfall er stúlk-
an sleit sambandi þeirra.
Vegna skapgerðargalla sinna gat X ekki
leitað til annarra til að hjálpa sér að yf-
irstíga erfiðleikana sem hann átti í eftir
þetta heldur lokaði allt inni í sjálfum
sér.
Álit mitt á X er að hann er hvorki haldinn meiri
háttar geðsjúkdómi né vanti vit heldur að hann hafi
afbrigðilegan persónuleika, sé mjög áberandi kleyf-
hugi þ.e. á fagmáli kallað schizioid psychopatia.“
Það var niðurstaða í héraði að ákærði skyldi
dæmdur í 12 ára fangelsi og til þess aö greiða allan
sakarkostnað. Þannig endaði þráhyggjukennd ástsýki
unga mannsins meö því að leggja líf tveggja mann-
eskna í rúst þótt enginn væri sviptur lífi. -PÁÁ
4
*.