Dagblaðið Vísir - DV - 21.05.2002, Blaðsíða 15

15
ÞRIÐJUDAGUR 21. MAÍ 2002
3Z>V___________________________________________________________________________________________________Menning
Leikhúsgaldrar
Verkefnaval Islenskra leik-
húsa er að jafnaði bundið við
hinn engilsaxneska menningar-
heim og því ávallt fagnaðarefhi
þegar kynnt eru til sögunnar
leikskáld frá öðrum málsvæðum.
Fráfarandi leikhússtjóri Leikfé-
lags Akureyrar, Sigurður Hró-
arsson, kveður með slíkum
gjömingi því síðastliðið fimmtu-
dagskvöld var framsýnt í Sam-
komuhúsinu verk eftir marg-
verðlaunað rúmenskt leikskáld.
Matéi Visniec er reyndar búsett-
ur í Frakklandi og skrifar á
frönsku og fékk t.a.m. heið-
ursverðlaun franska Rithöfunda-
og tónskáldafélagsins árið 1994
fyrir leikritið Saga um panda-
bimi, sögð af saxófónleikara sem
á kærastu í Frankfurt.
SSSiú.
Persónurnar sem koma við
sögu í þessu verki eru tvær og
sögusviðið er íbúð í París árið
2002. Leikurinn hefst á þvi að
„hann“ vaknar við hlið íðilfag-
urrar nakinnar konu sem hann
man alls ekki hvemig hann hefur
hitt, hvað þá að hann viti hvem-
ig hann fékk hana með sér heim.
„Hún“ gengst inn á að dvelja hjá honum í níu
nætur svo þau geti kynnst og stendur við þaö
loforð. Fljódega kemur í ljós að hún er meira en
lítið dularfull persóna, ef ekki rammgöldrótt, og
atburðarásin í samræmi við það. Það er ekkert
sem sýnist og eftir því sem lengra líður verður
veruleikinn sem birtist á sviðinu óræðari og
dularfyllri. Áhorfendum er hins vegar látið eft-
ir að túlka það sem fyrir augu ber og gera upp
við sig i leikslok um hvað verkið raunverulega
Qallar.
Sigurður Hróarsson er bæði skrifaður fyrir
prýðilegri þýðingu verksins og leikstjóm og er
Saga um pandabimi hans fyrsta leikstjómar-
verkefhi. Hann stenst þá frumraun með glans
því uppsetningin er flókin þó verkið sé fámennt.
ársins. Túlkun Þor-
steins nú er ekki jafn
eftirminnileg og í Slöv-
vun! en persónusköpun
hans var engu að síður
sannfærandi og marg-
þætt. Helsti galli Lauf-
eyjar sem leikkonu er
takmarkað raddsvið og
setur það óneitanlega
mark á túlkunarmögu-
leika hennar. í meðfor-
um Laufeyjar varð
„hún“ því dálítið ein-
hæf og dró það úr heild-
aráhrifum sýningarinn-
ar. Á móti kemur að
Laufey býr yflr miklum
líkamlegum þokka -
sem dugir þó ekki til að
gæða perónuna dýpt. í
lok leiksins heyrast
raddir utan sviðs sem
hefði þurft að leggja
meiri vinnu í að þjálfa
því þær stóðust ekki
kröfur sem gerðar eru
til atvinnuleikhúss.
Þrátt fyrir ofan-
nefnda galla er Saga um
pandabimi skemmtileg
sýning og veisla fyrir
skilningarvitin. Það er óhætt að taka undir með
Sigurði Hróarssyni og vona að íslenskir leikhús-
gestir fái að sjá Qeiri leikrit eftir þennan ágæta
höfund. Saga um pandabimi er mikil leikhús-
upplifun og, eins og öll góð leikrit, til þess fallin
að vekja fleiri spumingar en það svarar.
Halldóra Friðjónsdóttir
Leikfélag Akureyrar sýnir í Samkomuhúsinu: Saga um
pandabirni, sögö af saxófónleikara sem á kærustu í
Frankfurt, eftir Matéi Visniec. Þýöing og leikstjórn: Sig-
uröur Hróarsson. Leikmynd og búningar: Þórarinn Blön-
dal. Lýsing: Ingvar Björnsson. Hljóö: Gunnar Sigur-
björnsson. Aöstoðarlelkstjóm: Hrafnhildur Hafberg.
Lelkgervi, föröun og hár: Linda B. Óladóttir og Hall-
dóra Vébjörnsdóttir.
Skemmtileg sýning og veisla fyrir skilningarvitin.
Þorsteinn Bachmann og Laufey Brá Jónsdóttir í hlutverkum sinum.
Ýmiss konar brellur og sjónhverfmgar gegna
mikilvægu hlutverki og voru þær undantekn-
ingarlítið vel lukkaðar. Lýsing sveipaði atburði
nauðsynlegri dulúð og leikmyndin þjónaði sýn-
ingunni vel líkt og hljóðmyndin sem var
skemmtilega útfærð. Kvikmyndir virðast mjög i
tísku í íslensku leikhúsi um þessar mundir og í
Sögu um pandabimi er það Þorsteinn Bach-
mann sem hefur unnið kvikmyndaefhið sem að
hluta er fengið að láni frá pólska leikstjóranum
Pawel Gula. Að sjálfsögðu er kvikmyndin ekki
til skrauts heldur gegnir hún ákveðnu hlutverki
innan leiksins og var vel heppnuð sem slík.
Þorsteinn Bachmann og Laufey Brá Jónsdótt-
ir hafa verið fastráðin hjá Leikfélagi Akureyrar
í vetur og komið að flestum uppsetningum leik-
Tónlist
Kúbverskir galdrakarlar á Broadway
Tónlistarhópurinn Vocal Sampling frá Kúbu.
Listahátíð stóð fyrir grísaveislustemningu
um helgina þegar strákamir í Vocal Sampling
frá HavEma mættu með heila hljómsveit í munn-
inum og spiluðu á Broadway á þrennum tónleik-
um. Meðlimir sönghópsins era allir sprenglærð-
ir hljóðfæraleikarar. Munnleikfimin var í upp-
hafi eins konar skemmtiatriði innan hópsins en
eftir að belgískur umboðsmaður rakst á þá fé-
laga af tilviljun í skólaporti 1992 hefur a capp-
ella-listin verið þeirra aðalstarf. Þeir hafa flakk-
að um heiminn, gefið út fjórar plötur og fengið
mikið lof hjá heimspressunni og mönnum eins
og Paul Simon, David Byme og Peter Gabriel.
Á fostudagskvöldið var kúbverska vináttufé-
lagiö mætt í heild sinni og síhressar kerlingar
og karlar sperrtu eyrun þegar ballið byrjaði.
Kúbverjamir vora tengdir saman með hljóð-
kerfi og heyrðu hver i öðrum með fréttamanns-
hátalara’í eyrunum. Enda eins gott því flutning-
urinn er gífurlegt nákvæmnisverk. Lengst til
hægri stóð „trommusettið" Ahel Sanabria og
hélt hann öruggur takti með munni og lófum, en
hann var sá eini sem fékk að klappa að staö-
aldri. Við hlið hans stóð bassinn Oscar Porro og
búmmaði bassalínur af miWum móð og hljóm-
aði eins og færasti kontrabassaleikari. Hinir
fjórir sáu um annan „hljóðfæraleik" og forsöng
og skiptu ótt um karakter. Gitarar, slagverk,
hljómborð og skærir lúðrar liðu úr munni
þeirra og alltaf sá einn um forsöng meðan hinir
hömuðust. Til að byrja með „váuðu“ gestir og
glenntu upp glymumar yfir ótrúlegri fæmi og
fáránlegu úthaldi Kúbverjanna en svo hætti
maður að spá í að hljómsveitin kæmi öll úr
kjöftunum og varð gegnsósa af salsastemmingu,
enda tónlistin ýmist ægihress og upplífgandi
eða ýtin og sefjandi.
Á dagskrá vora lög eftir foringja hópsins,
René Banos, flest af nýjustu plötu hópsins,
Cambio De Tempo, sem strákamir vora óþreytt-
ir við að kynna að fengist í fatahenginu. Hljóm-
sveitin lagði mikið upp úr því að gera gott „sjó“
og hafði leikræna túlkun textanna í fyrirrúmi.
Stundum setti hún meira að segja upp heilu
leikþættina. í „E1 Cuarto de Tula“ vora þeir fé-
lagar komnir í bæjarvinnuna í Havana og höm-
uðust á ósýnilegum loftborum og steypuhræri-
vél. Svo hrast á með ástarballöðu þar sem
súkkulaðistrákurinn Renato Mora fór svo mik-
inn að skraufþurrastu hunangskollur döggvuð-
ust á ný. Laginu lauk á heljarinnar „ruslatunnu-
endi“ sem hafði svo góð áhrif á miðtaugakerfi
fullu kerlingarinnar fyrir framan mig að hún
stóð upp fagnandi og baðaði út öngunum eins og
hún ætlaði hreinlega að faðma sætakrúttið sem
þó var marga metra í burtu. Skömmu síðar tók
René þvílíkt munngítarsóló að Jimi Hendrix er
öragglega enn þá að velta sér við í gröfinni af
stuði einu saman. Allt í einu stóðu sex dranga-
legir munkar á sviðinu og tóku „Svo mælti
Zaraþústra“ af gríðarlegum krafti. Ég trúi því
varla enn að þessar bassadranur hafi komið úr
barkanum á Oscari.
Hápunktur þessara stórskemmtilegu tónleika
var þó þegar gestir voru virkjaðir til þátttöku I
hinni glöðu sumarleyfislummu, „Mi Guantana-
mera“. Þá stóðu allir á fætur og dilluðu sér og
skóku klappandi og sönglandi, enda hefði maö-
ur þurft að vera bæði daufdumbur og hlekkjað-
ur niður til að sitja kjurr undir þessu magnaða
fjöri. í lokin stóð trommusettið eitt eftir og tók
svo yfimáttúrlegar rispur að maður var dauð-
hræddur um aö hann færi úr kjálkalið. Til þess
kom blessunarlega ekki og kúbversku galdra-
karlamir komu aftur og tóku nokkur róleg upp-
klappslög til að róa fólk.
Dr. Gunni

Gaman að lifa
Alveg veit maður þessa dagana ná-
kvæmlega hvemig kúnum líður þegar
þeim er fyrst hleypt út á vorin. Þegar
hlýir vindar blása um vanga manns eft-
ir langan vetur þá fær maður eiginlega
áfall. Getur virkilega vorað á íslandi?
Laufgast trén? Verður júni snjóléttur eft-
ir allt saman?
Ekki spillir gleðinni aö hafa listahátlð
í bænum með viðburðum um allan bæ. í
Listaháskólanum lauk í gær stórri og
glæsilegri útskriftarsýningu nemenda
þar sem gestir gátu séð í sjónhending
hvert íslensk myndlist stefnir. Þar er
sófamálverkið orðið lifandi og/eða
háskalega tælandi...
Útskriftarsýningin er auðvitað árviss
viðburður og ekki tengd listahátíð og
það var blöðrasleppingin ekki heldur.
En gaman var að vera á þéttskipuðu Ing-
ólfstorgi þegar Ingibjörg Sólrún sleppti
fordómum okkar upp í loftið i líki 3667
mislitra blaðra sem fuku upp í loftið eins
og fuglager og bömin urðu galin af gleði.
Þorlákur Ó.
gengur aftur
Á Árbæjarsafni var frumsýnd í gær
svolítil „skemmtun fyrir fólkiö" í anda
Þorláks Ó. Johnsons, athafnamanns og
heimshorgara, í húsinu þar sem hann
bjó sjálfur fyrir hundrað árum, Lækjar-
götu 4. Þorlákur efndi til alþýðlegra
skemmtana heima hjá sér sem Ámi P.
Reynisson leikari og Ágústa Skúladóttir
leikstjóri endurvekja nú í húsinu. Árni
er Þorlákur, kynnir sig fyrir gestum sín-
um og segir ofurlitil deili á sér og sínum,
syngur, sýnir skuggamyndir og endur-
segir ástarsögu Sire Ottesen og Dillons
lávarðar.
Þetta er skemmtileg hugmynd og er
ætlun forsvarsmanna Árbæjarsafns að
vekja íleiri þekktar persónur úr bæjar-
lífinu í gamla daga með þessum hætti.
Eftir „skemmtunina" dönsuðu svo
starfsmenn safnsins við saltfisk úti í
góða veðrinu, gestum til mikillar kátínu.
Rómantísk
söngkona
í gær voru líka fyrri tónleikar June
Anderson; hinir seinni verða annað
kvöld. Umsögn Jónasar Sen birtist ekki
hér í blaðinu fyrr en á morgun og ég
vona að hann fyrirgefi mér framígripið
en þessi kona er kraftaverk. Þegar hún
hvíslar fyllir hún stóra salinn í Háskóla-
bíói - án hljóðmögnunar af nokkru tagi
- og þegar hún beitir röddinni verður
salurinn strax of lítill. Þvilíkur kraftur
og þvílík raddfegurð.
Hún endaði á hinu dýrlega lagi,
Youkali, eftir Kurt Weill. Það lag var
sungið á Listahátíð 2000 í Salnum af
Guðrúnu Jóhönnu Ólafsdóttur svo að
seint gleymist, og gaman að segja frá því
að Guðrún Jóhanna, sem nú stundar
nám við óperudeild Guildhall-skólans í
London, hlaut á fostudaginn var fyrstu
verðlaun í Schubert-keppni sem er hald-
in árlega við skólann. í fyrri umferð
vora 35 keppendur en 30 slegnir út svo
fimm söngvarar kepptu til úrslita. í dóm-
nefnd sátu breski píanóleikarinn Roger
Vignoles, einn þekktasti undirleikari
heims, og kanadíska sópransöngkonan
Nancy Argenta sem söng i óratóríunni
Jósúa eftir Hándel í HaUgrímskirkju á
kirkjulistahátíð árið 2001. Tók dóm-
nefndin sérstaklega fram að sigurvegar-
inn væri þeim sjaldgæfa hæfileika gædd
- fyrir utan frábæra söngrödd - að túlka
hvem texta eins og hann kæmi beint frá
hennar eigin hjarta.