Vísbending - 03.11.2006, Blaðsíða 1

V
V i k u
ISBENDING
rit um viðskipti og efnahagsmál
3. nóvember 2006
42. tölublað
24. árgangur
ISSN 1021-8483
Eitt af því sem flestum leiðist hvað
mest er að eiga samskipti við erfítt
fólk. Margirhugsa eflaust sem svo
að gott geti verið að losna við það úr nán-
astaumhverfí sínu enþað ersjaldnastmögu-
legt ef menn eru ekki raðmorðingjar. Því
eiga menn ekki annars úrkosti en að sætta
sig við það að margir eru erfíðir. Til eru
tvær leiðir. Hægt er að láta leiðindadelann
valda sér ævarandi ama eða reyna að fást
við vandann. Skoðum seinni kostinn.
Hvers konar leiðindi?
Þau eru ekki mörg vandamálin sem
ekki er búið að flokka eða greina
og höfundar bókarinnar Dealing with
Difficult People, þeir Rick Brinkman og
Rick Kirschner, hafa búið til tíu flokka
urn leiðindaseggi.
1. Skriðdrekinn. Ryðst áfram með
hávaða og eyðir öllum sem eru fyrir
honum.
2. Leyniskyttan. Skýtur á andstæðing-
ana úr leyni án þess að þeir viti
hvers vegna. Kannski væri réttara
að tala um kafbát.
3. Handsprengjan. Getur sprungið í
loft upp hvenær sem er og skemmir
þá miklu meira en að var stefnt.
4. Sá alvitri. Veit allt og lítur niður á
alla aðra.
5. Sá sem þykist alvitur. Getur spillt
miklu með því að tala eins og hann
hafi þekkingu án þess að hafa hana.
6. Jábróðirinn. Jánkar öllu og vill
engan styggja.
7. Kannski-karlinn. Frestar ákvörðunum
eins lengi og hann getur.
8. Núllið. Segir ekkert, gefur ekkert af sér.
9. Sá neikvæði. Dregur úr öllum sem
koma með nýjar hugmyndir.
10. Vælukjóinn. Heldur áfram að velta
sér upp úr eigin vandamálum og
finnst allt vera ómögulegt.
Erfitt fólk
Það er eðlilegt að velta því fyrir sér hver
afþeim sem maðurþekkirpassar best inn
í hvert hlutverk. Það er til dærnis mjög
freistandi að flokkaþingmenn í einhverja
af þessum tíu flokkum en hætt er við að
ekki væru allir á einu máli.
Fyrsta skrefið
Fyrst er að reyna að skilja við hvers
konarmann erað eiga. Þekktur maður
í þj óðlífinu sagði einu sinni um annan enn
þekktari: „Þegar ég skildi að yfírgangur-
inn í honum stafar af minnimáttarkennd
átti ég auðveldara með að eiga við hann.“
Hvort sem greiningin var rétt eða ekki
varð hún til þess að mennirnir gátu um-
gengist á ný. Svo er það líka hugsanlegt
að vandinn liggi hjá manni sjálfum. Ef í
ljós kemur að öllum er vel við einhvem
nema manni sjálfum er rétt að spyrja
sig hvor sé leiðindagaurinn. Ef menn
átta sig hins vegar á því að í raun sé um
vandamál að ræða er rétt að huga að því
hvemig hægt er að leysa það með sem
bestum hætti.
Hvað ber að gera?
Stundum erbest að gera ekki neitt. Það
á við ef leiðindin snerta mann ekki
beint og með því að blanda sér í málin
eykur maður hugsanlega eigin vanda,
kannski að ástæðulausu. Það er líka hægt
að ganga í burtu og skilja vandamálið
eftir en það er auðvitað mjög róttækt að
skipta t.d. um vinnu út af einum erfiðum
vinnufélaga. Stjómendureigaekki þetta
val og verða að takast á við vandann.
Auðvitað er hægt að skipta um skoðun.
í Rauðu ástarsögunum eru fjölmörg dæmi
um fólk sem þolir ekki hvort annað í upp-
hafí en verður svo elskendur. Hví skyldi
þetta ekki gerast í daglegu lífí líka? Þá er
reyndar nóg að mönnum lyndi. En sjaldan
veldur einn þá tveir deila svo að kannski
verða menn líka að líta í eigin bann og
sníða af sjálfúm sér einhverja vankanta.
Deilur eru ekki markmið
Þó að einhverjir séu erfiðir þá eru þeir
komnir með undirtökin ef við látum
þá fara of mikið í taugarnar á okkur. Það
er ekki gott. Markmiðið er að leysa þau
verkefni sem rnenn vinna að, leysa þau
rétt. Varðandi vinnufélaganaermikilvægt
að menn korni sér saman og allir vilja fá
viðurkenningu fyrir vel unnin störf.
Leiðindin eru ekki endilega á vinnu-
stað. Þeir sem hafa starfað í nefndum eða
stjómum þekkja örugglega vel til margra
þeirra leppalúða sem að framan eru nefnd-
ir. Þar hittist fólk sem ekki eyðir annars
miklum tíma saman og menn velta mikið
fyrir sér hegðunarmunstri hinna nefnd-
armannanna. „Hvað átti hún við þegar
... ? Af hverju horfir hann alltaf svona á
mig?“ og svo framvegis. Ein mjög góð
leið til þess að ná árangri í slíku starfí að
hrósa andstæðingnum óhikað. Oft má svo
prjóna við hrósið sinni eigin skoðun á ein-
hverju máli. Hinum finnsthann verða að
launa skjallið og hefur allt í einu breyst
úr vandamáli í stuðningsmann. Menn
skyldu varast að reita menn viljandi til
reiði. Það kann að hafa skemmtanagildi
um stund að sjá einhvem hvítna af reiði
en það leiðir yfírleitt ekki til árangurs.
Þeir sem geta komið máli sínu frarn mark-
visst og af yfirvegun ná yfirleitt lengra
en hinir sem alltaf tala eins og þeir séu í
mælskukeppni.
Líklega er þolinmæði lykillinn að því
að eiga við erfitt fólk. Með því að gefa
sér tíma til þess að fylgjast með fólki
sjá menn smám saman hvemig best er
að eiga við það. Sagt er að þolinmæðin
þrautir vinni allar og það á líka við um
þrautleiðinlegt fólk. Að lokum þetta: Ekki
verða samdauna leiðindaliðinu! Q
1
Erfitt fólk veldur mörgum
vandræðum. Hvernig á að
fást við vandræðapésa?
2
Hvemig hafa íslenskir
fjárfestar nýtt skatta-
paradísarmódelið til að
skapa sér samkeppnis-
yfirburði?
3
Er eitthvert gagn að
íslenskunni eða má
fleygja henni og taka
upp ensku?
4
Æran er viðfangsefni
þingmanna. Skyldi hinn
„alræmdi" Jón Baldvin
Hannibalsson hafa
áhyggjur?