Helgarpósturinn - 10.11.1994, Blaðsíða 28

28
MORGUNPÓSTURINN MANNLÍF
FIMMTUDAGUR 10. NÓVEMBER 1994
sv ÞV Titill Flytjandi
01 01 ZOMBIE THE CRANBERRIES
08 02 BANG AND BLAME R.E.M.
04 03 SECRET MADONNA
03 04 Abouta girl (Unpiugged) NIRVANA
02 05 INTERSTATE LOVE SONG STONE T. PILOTS
07 06 FAR BEHIND CANDLEBOX
05 07 FADE IN TO YOU MAZZY STAR
12 08 WITH THE LID OFF LUCAS
14 09 MY IRON LUNG RADIOHEAD
17 10 BUST BUBBLEFLIES
06 11 WHAT’S THE FREQ...? R.E.M.
19 12 MAÐUR ÁN TUNGUMÁLS BUBBI MORTHENS
09 13 CRY MYSELF BLIND PRIMALSCREAM
18 14 THE STRANGEST PARTY INXS
16 15 ENGILL KOLRASSA KRÓKR.
— 16 GIRL, YOU'LL BEAWOMAN... URGE OVERKILL
— 17 HERE COMES THE HOTSTEPPER INI KAMOZE
10 18 CONFIDE IN ME KYLIE MINOGUE
— 19 STREAM BONG
11 20 BEERCAN BECK
kraumandi undir...
FEELING SO REAL
SWEETJANE
HIGHER AND HIGHER
SPACE
MOBY
COWBOY JUNKIES
JETBLACKJOE
PRINCE
írarnir í Cranberries sitja semfastast á toppi list-
ans þriðju vikuna í röð. Nirvana eru ekki líklegir til
að velta þeim úrsessi héðan afen R.E.M. ogMad-
onna eru ekki langt undan. Þrjú ný lög korna inn á
listann þessa vikuna, þar afeitt íslenskt. Níu lög
sigla upp á við þessa viku, sjö lög eru á niðurleið en
aðeins topplagið stendur í stað. Tveir íslenskir flytj-
endur deila titlinum „Hástökkvari vikunnar“ að
þessu sinni, Bubbleflies og Bubbi stökkva upp um
sjö sœti.
X-Domino’s listinn er valinn vikulega af hlustendum og dagskrár-
gerðarmönnum X-ins. Listinn er frumfluttur á fimmtudögum kl.
16:00-18:00 og endurleikinn á laugardögum kl. 14:00-16:00. Það er
Einar Örn Benediktsson sem sér um'ann!
íinnur þú til öryggisleysis,
núna þegar Eggert Haukdal er
fallinn út af þingi?
Já, það er ekki laust við að maður
leiði hugann til þess tíma að við átt-
um tryggan meirihluta í báðum
deildum.
Ég veit svei mér ekki. Vorum við eitthvað bet-
ur settar þá? Skilaði það okkur einhverju? Þeir
sköffuðu okkurbetri fjárhús, upphituð og með
skárri salernisaðstöðu. Þeir redduðu styrkjum
til að ræsta fram túnin
svo fæðið skánaði.
En þeir náðu
ekki fram
neinum
grundvallar-
réttindum.
Sterkir sem aldrei fyrr stíga SSSól fram á sjjónarsviðið með enn
eina afurðina. Blóð heitir nýjasta platan og sú sjötta í röðinni.
Maður spyr eðlilega, af hverju Blóð? „Nú, það fór mikið blóð,
sviti
og tár í vinnslu plötunnar," segir foringinn sjálfur, Helgi Björns,
sem sló öllum minni spámönnum rokksins við á sveitaballamark-
aðnum í sumar, enn eina ferðina. Á
meðan hinar hljómsveitirnar
löptu flestar dauðann úr skel fyllti
Sssól hvert félagsheimilið af öðru.
Helgi fullyrðir að hann
takast
emsemama
Helgi segir að upphaflega hafi
Blóð — sem skírskotar til þess er
rennur um æðar okkar og ekki síst
þess sem rennur um holræsi borg-
arinnar — átt að koma út í janúar á
þessu ári. „Undirbúningur plöt-
unnar hófst í nóvember á síðasta
ári á Hótel Búðum. Við vorum ein-
ir með hótelið, dreifðum okkur um
herbergin og komum hljómflutn-
ingsgræjunum fyrir í matsalnum.
Burtséð frá því hvað það er rosalega
gott að komast hjá daglega amstr-
inu skilar þessi einangrun sér nú.
Að vísu sitja ekki mörg lög eftir sem
urðu til á Búðum, en grunnkon-
septið eða andi plötunnar mótaðist
þá. Andrúmsloftið á Hótel Búðum
var eins og Rudolf Nuerev ballett-
dansari lýsti því einhvern tíma. En
honum tókst að ná bestri stjórn á
líkama sínum þegar hann var bú-
inn að æfa dans samfleytt í 24 tíma.
Þá var hann orðinn svo örþreyttur
að hann hafði ekki orku í auka-
sveiflur. Dansinn varð nákvæmlega
eins og hann átti að vera, hvorki of
né van.“
Hver er svo þessi andi plötunnar?
„Við ákváðum að vera prógressí-
vari og þyngja tónlistina, leyfa okk-
ur meiri krefjandi tónlist og jafn-
framt að gera meiri kröfur til hlust-
andans. Textarnir eru svolítið ein-
tal sálarinnar. Þeir eru þeir per-
sónulegustu og nærgöngulustu sem
ég hef skrifað hingað til. Ég er ekki
þar með að segja að þeir sé nein
sjálfsævisaga, en í textunum er
meira um tilfinningar og átök. Ég
er að takast á við einsemdina.“
Ertu með öðrum orðum að fjalla
utn einsemd popparans?
„Já, að vissu leyti. Ég viðurkenni
að það getur verið mjög einmanna-
legt líf að vera poppari. Maður er
náttúrlega slitinn úr samhengi við
þetta venjubundna líf. Allar helgar
þegar fjölskyldur og vinir sameinast
erum við að vinna.
Það koma tímabil sem maður
öskrar á níu til fimm-vinnu og
ábyrgð eftir klukkan fimm á dag-
inn. Svo kemst maður alltaf að
sömu niðurstöðu; slík vinna myndi
engan veginn fullnægja manni.“
Þú virðist heldur ekki eiga neina
útgönguleið, því fyrir utan tónlistina
ertu leikari sem er heldur ekki nein
níu til fimm-vinna?
„Þetta er alit sama rnarki
brennt,“ játar hann, en bætir við:
„Ég get auðvitað ekki neitað því að
það eru rosaleg forréttindi að fá að
vinna við það sem manni finnst
skemmtilegt og geta séð sér og sín-
um farborða.“
Þú segist textum þínum persótm-
legri. Er ástœðan ef til vill sú að þú
áttirþittþriðja bartt á síðasta ári eft-
ir langt hlé? Ertu nú á sama tilftnn-
ingafluginu og Bubbi Morthens,
Stefán Hilmarsson og Björn Jör-
undur Friðbjörnsson voru eftir
sömu lífsreyttslu?
„Ef þú hlustar á textana færðu
ekki þá mynd. Ég er ekki að mæra
foreldrahlutverkið ef það er það
sem þú ert að spyrja um. Þegar ég á
við að textarnir séu persónulegri, er
það að af því að ég er í leit að ein-
hverjum sannleika. í leitinni að
sannleikanum kemst maður um
leið að einhverju um sjálfan sig.
Maður er sífellt að hækka sársauka-
mörkin. Þó það sé afstætt hvernig
maður fer að því verður, hvað mig
varðar, sumt að því sem mér þótti
sjálfsagt einhvern tíma sársauka-
fullt með aldrinum. Með auknum
þroska leitar maður meira inn á við
og finnur sársaukann einnig þar.
Mér finnst nauðsynlegt að ögra
sjálfum mér og öðrum til þess að fá
fólk til að taka afstöðu. Þá á ég
hvort sem er á fílósófískum nótum
eða bara á einföldum performans
nótum. I tónlistarbransanum og
reyndar listsköpun yfirleitt, er alltof
algengt að menn séu á skrifstofu-
fötum. 1 forgangsröð er oftar en
ekki að búa til peninga, kaupa jepp-
ann, koma sér vel fyrir og þar fram
eftir götunum. Til þess að búa til
listaverk verður maður að taka
áhættu.“
Finnst þér þú stundum á undatt
þinni samtíð?
„Það var til dæmis árið 1989 að
mig langaði að taka rokkið niður í
ræturnar og byrja á núlli. Við
ákváðum að fara á svona kassagít-
artúr með harmonikkur, unplugg-
ed. Fórum í kjallarann heima og
sömdum heila plötu, leigðum rúg-
brauð og keyrðum af stað. Við spil-
uðum á þrjátíu tónleikum á hverju
einasta kvöldi viðs vegar um land-
ið. Þetta er svona einum til tveimur
árum áður en unplugged verður
heitt. Ég er ekki að segja að ég hafi
verið frumkvöðull. Bylgjan hefur
að sjálfsögðu verið byrjuð einhvers
staðar úti í heimi, en þetta var áður
en unplugged komst á forsíður tón-
listartímaritanna. Þetta hefur fyrst
og fremst með það að gera að ég er
opinn fyrir tónlistar- og tísku-
straumum. Ég fylgist með að þörf.“
Þú ert að verða ttteð þeim eldri í
rokkinu hér á landi, sérðu fyrir þér
að statida í sömu sporutn í framtíð-
inni og Mick Jagger ogfélagar eru í
dag, kotnnir á sextugsaldur?
„Ég vil byrja að taka það fram að
rokkið er mjög ungt. Frumkvöðlar
þess eru menn á borð við Elvis
Presley og Jerry Lee Lewis og
eitt ártal er 1956. Á sjötta áratugn-
um komu Bítlarnir, Rolling Stones
Diskóið lifir
í Keflavík
Strikið
Hafnargötu 37
★ ★★★
Drykkjumaður MORGUN-
PÓSTSINS gerir enn víðreist um
próvinsuna, því síðasta laugardags-
kvöld brá ég mér til Keflavíkur. Þá
um kvöldið var vitaskuld allt upp-
tekið af prófkjöri sjálfstæðismanna,
þegar Salome var felld og Árni
Matt tryggði sér ráðherrastól.
Hvorugt þeirra var þó á Strikinu í
Keflavík, en þar var hins vegar að
finna fjölmenna sveit ungra stuðn-
ingsmanna Viktors B. Kjartans-
sonar, sem var að fagna sigri síns
manns með stæl. Strikið er óvenju-
vel heppnaður staður, ekki síst þeg-
ar haft er í huga að hann er illa
þjáður af geðklofa. Það er nefnilega
engan veginn á hreinu hvort stað-
urinn er bar eða dansstaður. Salur-
inn skiptist í tvennt — öðrum
megin er gríðarlangur bar og
hinum megin er álíka stórt dans-
gólf. Á milli eru síðan borð fyrir
fótfúna, en þau má reyndar finna
víðar. Barinn er afskaplega vel bú-
inn áfengi, — mun betur heldur en
á fjölmörgum börum hér í bænum
— enda má færa fyrir því rök að
þarna sé gert út á fjölþjóðlega við-
skiptavini. Barþjónninn fipaðist
heldur ekki þó beðið væri um sér-
kennilegustu drykki. Það er
kannski líka ástæða til þess að
nefna hvað barþjónninn, sem af-
Látiö Andrés Magnússon leiða ykkur um iöandi kös baranna
greiddi mig, var afar snar í snún-
ingum og var ekki að Iáta viðskipta-
vinina tefja sig, heldur rak mis-
kunnarlaust á eftir þeim, ef þeir
voru lengi að ákveða sig. Fólkið,
sem sækir staðinn, er á breiðu ald-
urskeiði, en flestir voru þó um 25-
35 ára gamlir. Keflvíkingar — að
minnsta kosti þorri þeirra, sem
sækja Strikið — hafa fyrir því að
klæða sig upp fyrir kvöldið. Það,
sem gerir Strikið þó óvenjulegast,
er dansmenntin. I raun er Strikið
nefnilega diskótek upp á gamla
móðinn í bland við amerískan bar,
en borðin, sem aðskilja þessa tvo
heima, eru rammíslensk. Ekki svo
að skilja að ekki komist annað að á
Strikinu en Sister Sledge, þó þeim
systrum hafi vissulega borið fyrir.
Megnið af tónlistinni var úrvals-
dansmúsík, allt frá hörðu teknói til
Guns ‘n’ Roses. Og við þetta döns-
uðu Keflvíkingar í iðandi bendu
þvalra mannslíkama, enda þröng á
þingi. Þó svo Strikið sé ekki ævin-
týralega stór staður er samt þar að
finna alls kyns stemmningar við
allra hæfi.
Hið eina, sem ég get í raun kvart-
að undan er að það er ekki bara
diskóið, sem lifir á Strikinu, heldur
líka sá plagsiður að rukka gestina
fyrir afnot fatageymslu og það um
heilar 200 krónur. Áfengi á íslensk-
um börum er of dýrt til þess að
vertarnir eigi að geta rukkað fyrir
jafnsjálfsagða þjónustu og geymslu