Vísir - 18.08.1970, Blaðsíða 4

V í S IR . Þriðjudagur 18. ágúst 1970.
Hvers vegna uppgiöf, VlKINGAR?
Vikingar virtust jpeir, sem valdið h'ófðu,
en óheppni fyeirra setti þá út af laginu
10 Það leit sannarlega út
fyrir að markaregn
yrði óvænt á Frammarkið
í fyrri hálfleiknum í gær-
, kvöldi, þegar Fram og Vík-
ingur áttust við í 1. deild-
inni í knattspyrnu á Laug-
ardalsvellinum. Hvert skot
ið öðru fallegra smaug
fram hjá Frammarkinu, —
og sannarlega áttu Víking-
ar skilið að skora mark, —
eða mörk.
Þetta unga lið, sem heyr nú bar-
áttu við að halda sér uppi í deitd-
inni eftir sumarianga setu þar, átti
aðdáun áhonfenda í gærkvöldi, fyrir
hetjulega baráttu og einnig það að
hika ekki við markskot, nokkuð
sem fslenzkir knattspymumenn eru
ótrúlega ragir við. En sem sé,
heppnin var ekkj með Víkingum,
enda þótt þeir skoruðu fyrsta mark
leifcsins á 26. mínútiu. Það var
Eiríkur h. útherji eftirtektarverð-
asti leikmaður vaMarins í gær-
kvöldi að mínu áliti, sem skoraði
úr au'kaspyrnu, sem framkvæmd
var rétt viö markteig Fram. Gunn-
ar Gunnarss., sendi lítið eitt aftur,
Eiríkur sá smugu í þétitum varaar-
múmum og renndi knettinum lag-
lega í gegn.
Framarar voru heppnir að jafna
á 43. mínútu. Þeir fengu knöttinn
eftir misheppnaðar aðgerðir vam-
anmanns, — Hreinn var einn
frammi fyrir markinu, en skotið
virtist misheppnast, og þó. Knött-
urinn lenti í Gunnari Gunnars-
syni, sem tókst ekki að spyma
frá en spymti í eigið mark
í staðinn. Boltinn rann rólega f
markhomið fjær Gunnari.
1 seinni hálfleik sóttu Víkingar
gegn golunni, en mér fannst að þá
þegar gætti a'l'lt of mikils vonleysis
í liði þeirra. Hvers vegna? Það er
iíklega spuming sem sáifræðingar
einir geta svarað. Þvi hvemig
stendur á þvi að félög, sem um ára-
bil hafa tapað leikjum sínum en
eiga skyndilega samkeppnishæf
knattspymuiið, virðast í miöjurn
leikjum glata ailri trú á eigin verð-
leikum. Við hölfum Þrótt og Vfk-
ing sem dæmi í 1. deildinni.
Flramarar skoruðu 2:1 á 4. mín-
útu. Það má með sanni segja, að
það hafi veriö sfcorað úr innkasti.
Jðhannes Atlason varpaði frá miðri
Hnunni á val'larhelmingi Vfkings
alveg inn að marki Víkings. Auð-
vitað átti markvörðurinn að vera
kominn æðandj fyrir löngu og
gripa knöttinn. Þess í staö datt
i knötturinn niður, og lenti mi'Hi
i Framara og Vfkings, af höfði Vfk-
ingsins fór knötturinn inn f eigið
mark_ yfir markvörðinn, sem var
að koma út úr markinu, allt of
seint.
Enn jók þetta á niðurbrot Vfk-
inganna. Á 20. mín. skoraði Hreinn
El'liðason af stuttu færi 3:1 og 4
mín. síðar Kristinn Jörundsson
4:1. Voru Framarar þá farnir að
sýna eina samieikinn, sem sást í
þessum leik, enda lítið um mót-
stöðu.
Á 43. mín. skoraöi loks Einar
Ámason 5:1 úr sendingu, sem hann
fökk fyrir markið, þar sem hann
var aleinn til að athafna sig. Hvar
var annars vömin, Víkingar góðir?
Umsjón: Hallur Símonarson
Það væri ofrausn hin mesta aö
hæla einstökum leikmönnum, —
sannköliluð öfugmæ'li. Leifcmenn
sýndu engir neinn leiik á við það,
sem þeir geta sýnt og hafa sýnt.
Leikurinn var lélegur og samleikur
sást tæpast.
í sjálfu sér var ekki sivo ýkja
mi'kiill munur á liðunum, og talan
5:1 er aöeins dæmi um það hversu
grátbrosleg úrs'lit knattspymu-
lei'kja geta stundum oröið, — og
staðfestir bara gamla fyrirsögn í
dagblaði, sem hljóðaði svo: KR
vann Val 7:0 í jöfnum leik(!).
Dómarinn, Valur Benediktsson,
kom vel frá sínu enda þótt leikur-
inn va°ri á stundum hraklega leik-
inn. Emn leikmann þurfti hann þó
að setja á blað í bók sinni fyrir ó-
prúömanntega framkomu. — JBP
Til viðskiptamanna
Búnaðarbankans
Háaleitisútibú Búnaðarbankans hefur flutt
starfsemi sína í hús Hótel Esju, Suðurlands-
braut 2.
Afgreiðslutími: Mánudaga tii föstudaga kl.
1—6.30.
Sími 34050 og 21200.
Búnaðarbanki íslands.
Tilboð
óskast í nokkrar jeppa- og fólksbifreiðir, er
verða til sýnis miðvikudaginn 19. ágúst 1970,
kl. 1—4 e.h., í porti bak við skrifstofu vora að
Borgartúni 7.
Tilboðin verða opnuð sama dag kl. 5, að við-
stöddum bjóðendum.
Réttur áskilinn til að hafna tilboðum sem ekki
teljast viðunandi.
INNKAUPASTOFNUN RIKISINS
BORGARTÚNI 7 SlMI 10140
Hér byrja Víkingar að „brotna“. Hreinn (t. h.) hefur skotið, knötturinn lendir í Gunnari (t. v.)
og „Iekur“ inn í hornið fram hjá Sigfúsi markverði.
Loks sigur í
— mistök markvarðar færðu Keflavik
kærkominn og réttlátan sigur
„ÞEIM ætlar seint að takast að
sigra þessa Eyja-peyja,“ varð
grömum Keflvíkingi að orði þeg-
ar hann arkaði í áttina að út-
gönguhliði Njarðvíkurvallarins,
tveimur mínútum fyrir lok leiks
Keflvíkinga og Vestmannaey-
inga f I.-deiIdinni, en þá var
staðan jöfn, hvorugu liðinu
hafði tekizt að skora mark, svo
allar horfur voru á að Keflvík-
ingar yrðu að sætta sig við jafn-
tefli í þessum sjöunda leik sín-
um við Eyjamenn, sem þeir hafa
ávallt tapað fyrir síðan Eyja-
menn hófu að Ieika í I-deild.
„Leiknum er ekki lokið, fyrr en
búið er aö flauta af“ var heilræði,
sem ég heyrði Ellert Sölvason
(Lolla í Val) gefa mönnum, á árum
áður, og það er greinilega enn í
fullu gildi, það sannaðist á laugarr.
daginn. Meöan áhorfendur tygjuöú
sig til brottferðar, sannfærðir, um
jafntefli, var dæmd aukaspyrna á
IBV, úti við hliðariínu vinstra meg
in. Mgnús Tonfiason, sem tófc
spymuna, reyndi ekki markskot
að þessu sinni, enda hafði honum
mistekizt í tvígang fyrr í leiknum,
heldur sendi hann knöttinn inn á
markteig, þar sem Guðni Kjartans
son var fyrir og gerði tilraun til
kollspyrnu, en hitti ekki knöttinn.
En hvort sem þaö var viljandi gert
eða ekki, þá reiknaði Páll mark-
vörður með knettinum af höfði
Guðna og staðsetti sig samkvæmt
því, en knötturinn fór aðra leið og
skoppaði i markið. Sannkallað
heppnismark og ekki síður mikil
vægt fyrir ÍBK, I tvennum skiln-
ingi. Það færði þeim langþráðan
sigur, þótt glanslitill væri, yfir
erkifjanda seinni ára, — og það
sem meira er um verit, forustu I
keppninni, a.-m.k. um stundarsakir.
Annars var leikurinn heldur þóf-
kenndur og einkenndist mikiö af á-
takamiklum návígjum, án þess þó
að teljast grófur, enda tókst dóm-
aranum, Páli Magnússyni frá Akur
eyri, sem þreytti frumraun sfna f
1. deild, að skila sínu hlutverki
hnökralítið. Keflvíkingar létu vind
strefckinginn, sem þeir höfðu í
fangið, efckert aftra sér frá því að
byrja af flullum krafti, þar sem
mótherjunum voru ekki gefin nein
grið til að athafna sig í námunda
við markið, né löngu spymurnar
sparaöar fram völlinn. Þótt sú gam
alkunna aðferö sé ekki beint sann
færandi, sköpuðust þrjú hættuleg
tækifæri við ÍBV-markið, mest
vegna þess hættulega ávana Páls
Pálmasonar að slá alla hæðarknetti
sem honum tókst heldur óhöndug-
lega, svo að nærri lá að þeir Birgir
Einarsson og Magnús Torfason
skoruðu, eftir slík mistök.
En þegar um stundarfjórðungur
var eftir af fyrri hálfleik, var eins
og móðurinn rynni af Kelflvfk-
ingum og þolinmæöina þryti. —
Deyfð og allt aö því kæruleysi kom
yfir liðið, svo mikið að jafnreynd
ur leikmaður og Guðni Kjartans-
son tók á sig þá óþarfa áhættu,
sem aftasti maður að reyna að
leika á Harald Júlfusson, miðherja
ÍBV, sem náði frá honum knett-
inum og þaut í áttina að markinu,
en Þorsteinn Ólafsson, hinn snjalli
markvörður ÍBK kom út á réttu
augabliki og gómaði knöttinn.
Hefði Haraldj notazt þetta upp-
lagðasta færi leiksins, býður mér 1
grun að úrslitin hefðu orðið önnur
en raun varð á.
Seinni hálfleikur var að mestu
spegilmynd hins fyrri, nema hvað
varnarmenn ÍBK einn og einn tóku
aif og til þátt í sóknaraðgerðunum
en Eyjamenn vörðust af miklu
kappi, og drógu allt sitt lið inn í
vítateiginn, þegar Keflvíkingar
fóru að gerast aðgangsharðir. —
Þess á milli voru Eyjamenn all
sókndjarfir, þótt þeim tækist ekki
aö rjúfa hinn óárennilega vamar-
múr andstæðinganna, sem bæði
söknariotur þeirra og skot af löngu
færi stöðvuðust á. En þessi ákefð
gaf keflvfsku framlinumönnunum
meira svigrúm til að athafna sig
og flokkast þvl undir hreina ó-
heppni, að þeir bræðumir Friðrik
og Hörður Ragnarsson, skyfdu ekki
bls. 10.