Vísir - 18.08.1970, Blaðsíða 13

V 1 S 1R . Prí7TjUdagur 18. ágflst 1970.
13
í
4
tannlæknar rannsaká áður óþekktan
sjúkdóm, sem orsakast aí streitu

a
í seinni árum haifa læiknar
í vaxandi maeli komið auga
á samband miili þrauta í vöðvum
þeim í kjálkum, sem notaðir
eru þegar tuggið er, og þrauta
í höfði, eyrum og hálsi, sem eng
ar skýringar hafa fundizt á. Ef
þessi sjúkdómur er ekki tekinn
til meðferðar verða þrautirnar
sjúidingnum svo erfiðar, að
hann er ekki vinnufær. Hins
vegar hverfa þrautimar við
nétta meðferð.
Tamnlæknar frá Danmörku,
Svíþjóð og Bandaríkjunum hafa
hafið samstarf tii þess að kom-
aist að tiðni sjúkdómsins. Það
hafur þegar komið í ljós. að
þörf á meðferð er miklu meiri
en haldið var áður fyrr. Það
er þegar ljóst að tvær ástæður
liggja að baki þessa sjúkdóms.
Önnur er sú, að tennurnar bíta
ekki rétt saman en hin ástæðan
er vöðvaspenna. Af þessu leiðir
röng notkun á kjálkavöðvunum
og þeim vöðvum, sem notaðir
eru, þegar tuggið er. Þetta leiðir
aftur til breytingar á vöðvun-
um, sem veldur sársauka. Sjúkl-
ingurinn kvartar undan þraut-
um í höfði, eyrum, í andliti og
í hnakka eða háilsinmim.
Á Tannlæknaháskólanum í
Kaupmannahöfn voru 500 sjúkl-
ingar teknir til meðferöar gegn
þessum sjúkdómi. Af einhverj-
um ástæðum, sem eru enn ó-
þekktar, kemur sjúkdómurinn
fyrir oftar hjá konum en körlum.
Bráðabirgðarannsókn, sem fór
fram á 300 stúdentum við há-
skólann í Los Angeles í Banda-
ríkjunum leiddi það i ljós, að
þrír fjórðu hiutar stúdentanna
voru með einkenni sjúkdómsins,
10% þörfhuðust meðferðar. Ef
þessar tölur koma heim og
saman við þær, sem vænta má
eftir að rannsóknunum er end-
anlega lokið má búast við þvi
að þörf fyrir meðferð sé mun
meiri en áætlað er.
Meðferðin samanstendur að-
aiiega af því að tennumar eru
siípaðar og réttar svo að bitið
verði rétt. Þessi meöferð er
sameinuð vöðvaæfingum, af-
slöppun og nuddi.
Það merkiiegasta í frásögnum
af þessum rannsóknum er ef tii
vili sú staðreynd að sjúkdóm-
urinn er talinn vera í nánum
tengslum við streitu, sem kem-
ur m. a. í ljós með því að i
bandarísku rannsókninni óx
fjöldi sjúkiinganna meöan á
prófum stóð. Þó þarfnast það
fólk, sem fær einkennin vegna
skyndilegrar streitu sjaidnast
meðferðar. Þjáningamar hverfa
þegar þrýstingnum léttir af því.
„Gamaldags44
en þægilegir
J'Janir hafa verið fljótir að
taka upp „frönsku línuna“
í skógerð. Á sýningu sem
danska skógerðaráðið stóð fyrir
nýlega voru flestir skómir með
háum hæium, 7 y2 cm hár haell
ekki óalgengur og táin var
mjórri en tíðkazt hefur, en
helzta skrautið reirnar og spenn-
ur.
Þessi skótízka er nokkuð
gamaldags enda miðuð við nýju
síddina. Skógerðarmeistarar
hafa sótt hugmyndir sínar til
safna eða til skótfzkunnar ems
og húh var árin -1910—39»
Breiðu tæmar og hálfháir breið-
ir hælar sáust varla á þessar
sýningu — heldur ekki örmjói
tæmar. Nýja skótizkan virðis
ætla að verða öfgalaus, glæsilej
og með mátuilega breiðum hæl
um og tám.
Þetta er franska línan en si
ítalska og þýzka heldur enn fast
við breiðu tæmar og mjög háa
og breiða hæla.
Stfgvélin, sem sýnd voru, eru
einföld og falla þétt að fæt-
inum í hnéhæð. Ef þau eru
skreytt þá með litlum hnöppum,
reimum eða kögri.
Haust'litirnir em: dökkbrúnt,
blóðrautt, ryðrautt og dökk-
blátt. Efnin: rúskinn, lakkleður
og slönguskinn.
Herramir eiga fyrst og fremst
að vera i stigvélum — annað
hvort hálfháum eða háum.
Glæsilegir og mátulegir á breidd.
Fjölskyldan ogljeimilid
>
’ „Farið þér ebki heim um jól-
in?“
Eiiie kvað nei við þvi. Prófess-
’ orinn starði forvitnilega á hann
gegnum þykk gleraugun: Hann
leit stundum þannig á hann, eftir
‘ að þeir höfðu unnið saman, rétt
.• eins og hann væri að skoöa eitt-
. hvert furðulegt fyrirbæri.
* Það var á fimmta degi, sem
E3ie bomst að leyndarmálinu, eft-
ir langan og leiöinlegan sunnu-
; dag.
, Fyrri hluta dagsins hafði hann
setið í eldhúsinu. Strax eftir há-
degisverð hafði hann farið yfir í
háskólann; hraðað sér á brott til
þess að komast hjá að svara
þeirri uppástungu Michels, að þeir
Skyldu verða samferða. Það var
, slyddurigning, og hann gekk með
, hendumar djúpt í vösunum á
- gamila yfirfrakkanum, og trefitl-
‘ inn gat ekki vamað því að vatn-
‘ ið tynni niður hálsinn.
Klukkan hálfsex hafði hann lok-
ið starfi sínu í háskólabókasafn-
mu, reis á fætur, fór i frakkann
án þess að mæla orð við nokkum
mann snart naumast húfuderið,
þegar hann gekk fram hjá um-
sjónarmanninum.
Hann gekk ýfir brúna. Fljótið
niðaði þunglega og götuljósin
SDegluðust eins og flöktandi
glampar í straumgárum þess. 1
stað þess að fara eftir aðalum-
ferðargötunni, þar sem sporvagn-
’ amir jusu bleytiunni upp á gang-
stéttimar og þar sem alltaif urðu
einhver slys vikulega, hélt hann
um mannlaust stræti, þar sem ■
ekkert heyrðist nema hans eigið
fótatak.
Spölkom frá var dálítið svæði,
óbyggt, og umhverfis það alhá
girðing. Hluti af henni var í bjarm
anum frá næsta götuljósi, hluti
af henni í myrkri.
Eilie gekk með hendumar djúpt
í frak-kavösunum og starði beint
niður fyrir fætur sér til að stíga
ekki ofan f vatnspollana. Og þá i
kom þetta ósjálfráða viðbragð. j
Hann hefði ekki getað skýrt frá
því sjálfur hvað gerði, að hann
leit skyndHega upp og tiH hægri,
án þess að hann hefði orðið þess
var, að hann var í þann veginn að
ganga fram hjá manneskiu, sem
stóð hreyfingarlaus.
Það var reyndar ekki ein mann-
eskja, heldur tvær. Þau stóðu f
faðmlögum úti við girðinguna.
Konan sneri baki við Elie hélt
báðum höndum um háls karl-
manninum og hélt vömm sinum
að hans í löngum kossi.
Blie hafði ekki litið upp af á-
settu ráði. í rauninni brá honum
svo við það, sem hann sá að það
var að honum kotnið að biðjast
afsökunar, en í sörnu svifum bar
hann kennsl á fkornakragann á
kápunni og hettuna með fkoma-
20
skinninu og dapuriegan vangasvip |
inn, sem hann mundi svo vel.
Hann bar líka kennsl á Michel.
Ekki einungis frakkann hans með
lambskinnskraganum, heldur vaxt
arlagið og svairt hárið, því að hann
hafði tekið ofan hattinn.
Þessi sýn varðj ekki nema í
nokkrar sekúndur. Hann neyddi |
sjáifan sig til að líta hvorki til |
Miðar né um öxl. En hann var
þess sarnt sem áður fullviss, að
skynfæri hans höfðu ekki blekkt
hann. Hitt var hann aftur á móti
ekki viss um hvort þau hefðu :
borið kennsl á hann. Andilit 1
þeiira felld sarnan munn að I
munni sótitu á hann eins og ó- i
hugnanleg sýn í martröð.
Hann hafði enn fimm mínútur
tiil að jafna sig, en þegar hann
kom inn 1 eldhúsið til frú Lange, j
var hann eigi að síður rauður í ,
vöngunum, og hann heyrði að '
hún tautaði: j
„Nú eruð þér kominn með sótt-
hita. Ég er ekki f neinum vafa um
að þú 'gengur á lekum skóm“.
Hann gerði sér grein fyrir því
að hann leit annarlega út, en
hann gat ekki að því gert. Þegar
; hann var drengur, þurfti móðir
j hans ekki nema rétt að líta á
hann til þess að geta fúllyct án
þess að eiga á hættu að hann bæri
á móti því:
„Nú hefurðu gert eittlhvað, sem
þú átt ekki að gera“.
Kannski var það þess vegna,
sem hann hafði þreytt hana s-vo
mjög, sem raun bar vitni.
„Flarið nú og setjið á yður inni-
skóna fyrir kvöldmatinn. Ég læt
yður svo vita þegar maturinn
er tíilbúinn.“
Hann sá sjálían sig rétt sem
snöggvast í speglinum, þegar-
hann gekk fram hjá honum, en
kaus ekki að athuga andlit sitt
nánara. Otidymar, voru opnaðar
í sömu andrá. Louise kom inn,
nam staðar við fatáhengið, tók af:
sér skóMifamar og fór úr hlífðar-
fötunum.
„Er kominn kvöldmatartfmi?“
heyrði hann hana spyrja eðlilegri-
röddu um leið og hún opnaöi'
rúðudymar inn í sldhúsiö.
,,Við erum að doka við eftir
monsjör Michell. Hann blýtur að
koma áður en langt um líður“.
Ellie stóð uppi f stiganúm, en
hikaöi við að koma niður, var.
kominn á fremst hlunn með að;
aifsaka sig með þvf að hann værij
lasinn og fara f rúmið. Sennilega'
hefði hann og gert það, ef hann
hefði efcki kviðdð fyrir að setjast'
að í rafcanum og kuldanum inni í
herbergi sínu.
Þegar hann heyrði Iyfcli snúdð
í skrú hraðaði hann sér niður stig-
ann og inn f borðstofuna, þar sem
ungfrú Lóla var þeigar setzt í sæti
sitt með matarkais'sann sinn fyrir
framan sig.