Vísir - 02.02.1973, Blaðsíða 2

2
Vísir. Föstudagur 2. febrúar 1973
Thmtsm:
Hvernig finnst yöur fjölmiölar
hafa staöiö sig I fréttaflutningi af
náttúruhamförunum?
Arnfinnur Friöriksson, olfubil-
stjóri: Það hefur verið of mikiö
gertúrhlutunum. Þaö getur kom-
ið illa við Eyjabúa að sitja hér I
Reykjavik og heyra einhverjar
hrollvekjulýsingar á ástandinu,
þegar allar þeirra eigur eru
þarna úti.
Sigrún Sigurgeirsdóttir, nemi:
Dálitiðhefur verið um æsifregnir,
og þær hafa vafalaust komið illa
við suma. En ég er ekki viss um,
að um beinar ýkjur hafi veriö að
ræða.
óli Lár, nemi: Ég er búinn að
vera frá byrjun úti i Eyjum og er
nýkominn heim og mér hefur
fundizt útvarp og sjónvarp ýkja
nokkuð, þó varð það skárra, þeg-
ar á leiö.
Úrsúla Guðmundsson, húsmóöir:
Sumar fréttir hafa verið
leiðinlegar, en ég held, að ekki
hafi verið sagt meira en hægt var
að standa við.
Guðmundur ólafsson, startsmaö-
ur viö áhaldahúsiö I Vestmanna-
eyjum: Ég hef ekkert út á það að
setja. Ég held að ekki hafi verið
ýkt, annars sá ég þetta ekki með
eigin augum.
Guörún Halldórsdóttir, hús
móöir: Það hafa ekki verið
ýkjur i frásögnunum, ég fór út og
það var hryllingur. Ég álit aö
sumir hafi jafnvel dregið úr
lýsingunum, annars er munurinn
sá, aö sumir eru bjartsýnir og
aðrir svartsýnir.
1400 hafa fengið peninga
Spjallað við Guðmund Arason, sem úthlutar peningum til Eyjabúa, sem eru auraþurfi
Það voru tuttugu
manns i röð, sitjandi
fyrir framan dyrnar. Á
dyrunum stóð fjármál
eða eitthvað þvi likt.
Kona ein stendur fyrir
dyrum úti og gætir þess,
að aðeins einn og einn
fari inn i einu, eins og
hjá tannlækni.
En eitthvað hljóta viðtökurnar
inni i þessu herbergi að vera
notalegrii og sársaukaminni en
titt er um tannlækna, þvi að nú
kemur gamall maður út um dyrn-
ar og fólkið er forvitið aö heyra
hvernig honum hafi farnazt. —
„Þetta gekk vel”, segir sá gamli,
„og meira en vel”.
Við förum til konunnar, sem
gætir dyranna og biðjum um leyfi
til að koma innfyrir, taka eina
mynd og spjalla við þá,seminni
starfa. „Ég er hrædd um að eng-
inn timi sé til þess, það er svo
óttalega mikið að gera eins og þú
sérð á röðinni hérna”, og hún
bendir á þessar tuttugu
manneskjur, sem biöa eftir aö fá
úrlausn sinna mála. „En það ætti
aö vera i lagi aö þið tækjuö eina
mynd”.
Blaöamaðurinn ýtti sér inn á
hæla ljósmyndaranum, og meðan
sá var að taka myndir kallaði
hann yfir axlir á nokkrum
manneskjum, „hvort annað hvort
ykkar gæti rabbað svolitið” við
sig núna eða seinna, eftir þvi sem
bezt gegndi fyrir þau. Þessi þau
voru Ingibjörg Johnsen úr Vest-
mannaeyjum og Guðmundur
Arason, starfsmaður Rauða
krossins.
Guðmundur svaraði, þegar
loksins var hægt að ná athygli
hans, að hann mundi koma og
segja við okkur eitt orð eftir
stundarkorn, ef við vildum vera
svo vænir að koma okkur út hið
snarasta. — Það var samþykkt.
Við vorum þó allténd búnir að
ná myndinni.
Guðmundur kom út eftir nokkr
ar minútur, og fyrsta spurningin
riður yfir hann.
— Hvernig farið þið að þvi að
meta fjárþörf hvers og eins?
— Við leggjum spurningar fyr-
ir fólkið. Það, sem viö spyrjum að,
er meðal annars um heimilis
ástæður hér i Reykjavik, barna-
LESENDUR
Jk HAFA
41Pi ORÐIÐ
1100 ára
afmœli
Brynjólfur Björnsson hringdi:
„Væri ekki rétt vegna hörm-
unganna i Vestmannaeyjum að
draga ögn úr fyrir huguðum há-
tiðarnöldum vegna 1100 ára
afmælis Islandsbyggðar? — Mér
þykir liklegt, að ekki muni veita
af að draga úr kostnaðinum og
spara eftir slikt áfall.”
Gistiheimilið
var hjólhýsi
Jón Halldórsson hringdi:
„Heima hjá mér vorum við
með þrjár fjölskyldur úr Vest-
mannaeyjum. Við gripum til þess
að fá okkur hjólhýsi, sem viö sett-
um á bak við hús. Þar sofa fimm
unglingar — hæstánægðir.
Mér datt I hug að stinga þessu
að ykkur, ef einhverjir búa i
þrengslum — að með þessu móti
má fá eitt herbergi i viðbót”.
fjölda og ýmislegt annað, sem
skiptir máli í hverju tilviki. Við
tökum einnig tillit til atvinnu og
atvinnumöguleika. Ef fólk hefur
til dæmis verið i vinnu hjá opin-
berum aðilum, þá fær það laun
greidd áfram, og þarf þvi minni
aðstoð eða enga. Það er ekki hægt
að segja, að við vinnum starfið
eftir einhverjum ákveðnum regl-
un, heldur reynum viö að meta
hvert einstakt tilfelli.
Ég hef lfka grun um, að sú til-
högun hafi gefizt vel, þvi að við
höfum ekki fengið eina einustu
kvörtun.
— Hvað hafa margir fengið að-
stoð hjá ykkur og hve mikla?
— Ég held að núna (eftir
hádegiðá miðvikudag) höfum við
látið um 1400 aöilum einhverja
peninga i té, og um hádegið i dag
var búið að greiða út um 16,5
milljónir. Það mun láta nærri, að
hver hafi að meðaltali fengiö
13000 krónur.
Ég hef grun um, að viö séum
komin langleiðina með að greiða
öllum, sem á þurfa að halda, einu
sinni.
— Getur hver aðili fengið styrk
aðeins einu sinni?
O.A.M. skrifar.
„I blaði yðar 31. fyrra mánaðar
var spurt: Hvar var presturinn?
— Má ég leitast viö að svara
þessu, þótt ekki sé ég prestur né
Vestmannaeyingur.
Þaö er liðin tið, að prestar séu
eina yfirvald á stórum land-
svæðum. Auðvitað varð hann að
hlýða skipunum tilkvaddra björg-
unayfirvalda og fara með ööru
fólki til lands. Nú hefur hann
fengið starfsaðstöðu hér i borg og
afnot af kirkju og leitast við að
þjóna sinum söfnuði frá þessum
stööum.
Strax á fyrsta degi eftir upphaf
gossins talaöi hann tii alþjóöar i
tslenzkuvinur skrifar:
„Orðið gáma hefur veriö tals-
vert mikið til umræðu að undan-
förnu. Já, gáma, þvi ég tel aö
þannig eigi orðið að vera. Sögnin
að gáma eitthvað i sig er það
sama og háma i sig, t.d. mat.
Gáma sem nafnorð mun alveg
nýtt af nálinni og finnst mér, að
það ætti aö vera gáma og beygj-
ast eins og t.d. orðið áma eða
náma, þ.e. veikri beygingu nafn-
oröa. Orðið finnst mér ágætt, en
orð vantaði einmitt tilfinnanlega
um þennan flutningageymi, sem
áður var kallaður „container”.
Hvað segir oröabókin um þetta
— Við ætlum allavega að byrja
með að greiða öllum einu sinni,
áður en sama fólkið fær greitt i
annað sinn, hvað sem siðar verð-
ur.
— Er ekkert um að fólkið komi
aftur og vilji fá meira?
— Það hefur mér fundizt mjög
litið um, sem betur fer. Yfirleitt
er fólkið þakklátt fyrir það, sem
þvi er veitt, og hefur ekki búizt
við meiru. Þó hefur það komið
fyrir aðeins einu sinni, að við
greiddum sömu fjölskyldunni
tvisvar. Það var áður en við feng-
um spjaldskrá, en slikt kemur
ekki aftur fyrir.
Ingibjörg Johnsen, sem er með
mér i þessu, hefur verið hálfgerð-
ur rafeindaheili fyrir þessa starf-
semi, þvi að hún þekkir flesta i
Eyjum og man ótrúlega vel,
hverjir hafa komið áður. Hún á
það til að segja, þegar einhver
kemur inn: „Heyrðu, væni minn,
kom hún mamma þin ekki hérna
um daginn,” eða „kom maðurinn
þinn ekki hingað i gær?” Svo að
þeir, sem viljandi eða óviljandi
ætla að ná sér i skammt númer
tvö, vitandi aö bara einu sinni er
veitt, komast ekki upp með það.
útvarpsmessu hér I borginni.
Sóknarprestur Vestmannaeyinga
gerir vafalaust skyldu sina eins
og allir aðrir eru að leitast við að
gera, en hans starf verður að
vinna i kyrrþey, og hann getur
ekki svarað svona blaðagrein.
Þess vegna þessar linur minar.
Hvað gerir kirkjan annars? —
Reykjavíkurprestarnir fóru
flestir i skólana, strax og fólkið
kom þangað, og buðu fram hjálp
sina, og enn eru þeir reiðubúnir
hver i sinni sókn að leggja likn
með raun.
Framkvæmdastjórn hjálpar-
stofnunar kirkjunnar mætti strax
að morgni til fundar, og fram-
nýyröi? Viltu ekki, Visir minn
góður, slá á þráöinn til þeirra
orðabókarmanna og spyrja um
þeirra álit á þessu nýja og mikið
notaða orði i móðurmáli okkar?”
Það gerðum við og náðum tali
af dr. Jakob Benediktssyni, sem
var fljótur að leiörétta okkur og
benda á gamalt og gott orö —
GAMUR. Dr. Jakob kvaðst heyra
flesta nota karlkynsmyndina af
orðinu, enda hæfði hún ágætlega.
Einhverjir munu kannast við að
hafa heyrt setningu á borð við
þessa: „Þetta hús er mesti
gámur.” — Að mati dr. Jakobs er
kvenkyniö röng mynd af orðinu.
En eins og ég sagði áðan er litið
um að fólk ætli að gera slikt.
Flestir eru ánægðir með það, sem
þeir fá.
Þeir, sem kannski finna mest til
peningaleysisins eða eiga erfiðast
með að sætta sig við það, eru ung-
lingar, sem alltaf hafa haft nóg af
peningum milli handanna, en eru
nú blankir.
— Hvernig finnst þér hljóðið
vera I fólkinu, Guðmundur?
— Það er nú kannski ekki að
marka þá mynd, sem ég fæ, en
það fólk, sem ég tala við, er i
mestum vandræðum og svo eru
það i 70-80% tilfella konurnar,
sem koma hingað. En mér virð-
ist, að þó nokkur hluti þessa fólks
vilji ekki fara aftur út i Eyjar, og
margir eru býsna svartsýnir á
framtiðina. En eins og ég segi
þarf ekki að vera svo mikið að
marka þá mynd, sem ég fæ.
En nú er farið að biða eftir Guð-
mundi, og fólkið spyr, hvort hann
sé ekki að verða búinn að tala við
þennan blaðasnáp. Okkur dugir
ekki að tefja lengur, enda er Guð-
mundur staðinn upp og búinn að
kveðja.
—LÓ
kvæmdastjóri hennar og fyrir -
rennari hans fóru strax i skólana
og kynntu sér málin. Siðan hefur
verið ötullega unnið að aðkallandi
liknarstörfum og áætlunum um
framtiðarverkefni.
Að endingu: Þá talaði biskup i
útvarpið á fyrsta degi, og mun
mörgum verða það minnisstætt.”
Engin lausn að setja
Reykvíkinga
ú götuna
GH hringdi:
Nú hefur okkar hæstvirta rikis-
stjórn ákveðið að leysa húsnæðis-
vandamál Vestmannaeyinga á
kostnað húsnæðisvanda Reykvik-
inga. Ég hef það eftir áreiðan-
legum heimildum, að i alvöru hafi
verið talað um að taka ibúðir i
Breiöholti, sem byggðar voru
fyrir borgarbúa, til afnota fyrir
Vestmannaeyinga. Þetta leysir
engan vanda, því þá eru það
bara Reykvikingar i stað Eyja-
búa, sem eru húsnæðislausir. Það
er hörmulegt, að þessar náttúru-
hamfarir skuli hafa skollið yfir,
og allir vilja hjálpa, en þetta er
röng aðferð. Það voru 90 ibúðir,
sem auglýstar voru til sölu, en um
þær sóttu 500 manns. Þetta fólk
hefur annaðhvort ekkert húsnæði
eða mjög slæmt. Þvi er það, að ef
Vestmannaeyingar fá þetta
húsnæði, þá eru það Reykvik-
ingar, sem eru á götunni.
Inni I litlu herbergi á annarri hæö I Hafnarbúöum er peningum úthlutað til Vestmannaeyinga, sem eru
auralausir. Úthlutuninni stjórna þau Guðmundur Arason og Ingibjörg Johnsen, sem sjást til hægri á
myndinni.
Presturinn var ú vísum stað
Gómur eða góma