Lesbók Morgunblaðsins - 05.07.1931, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGrUNBLAÐSINS
203
40 ára m i n n i ngar
um sjóferðir
undir Eyja-
fjöllum og
Vestmanna-
eyjum.
Eftir
Svein Jónsson.
Gideon
(eigandi Árni í Stakkagerði), eitthvert nafnkunn-
asta og liappasælasta skip í Vestmannaeyjum.
Framh.
Sjóróðrar Eyfellinga í Eyjum.
Eins og áður er getið um, róa
nokkrir Eyfellingar á hverri ver-
tíð úti í Vestmannaeyjum, sumir
á Eyjaskipum og sumir á Fjalla-
skipum n.f.l. heil skipshöfn fer
á skipi undan Fjöllunum til Eyja
að róa á því þar.
Sjerstaklega inan jeg eftir einni
skipshöfn þar, formaðurinn hjet
Þórður og var frá Raufarfelli.
Mje r er þessi skipshöfn minnis-
stæð, bæði var það, að jeg þekti
þar hvern mann, og svo hitt, að
hjá Þórði fjekk jeg langoftast að
róa, og stundum fleygðu þeir
frammí-menn injer upp í skipið
án þess að spyrja formanninn að,
og sá sem gjörði það oftast, og
var mjer bestur, var Einar sá sem
átti að vera vemdari minn á minni
fyrstii Goðalandsferð.
Ekki vil jeg segja að það liafi
farið vel um mig á skipinu, því
mjer var svo sem hvergi ætlaður
staður, og því ekkert sæti. Jeg
var látinn vera í hnútunni, það
var framan við andóf sþóftuna;
jeg varð því að koma mjer vel
við andófsmanninn, því ætti jeg
að geta setið, þá varð það að vera
á sömu þóftunni og lliann út við
borðstokk'inn. Jeg man, að þegar^
ósjór var og fiskur kom á lijá
mjer, og jeg fór að draga, þá
var jeg stundum á hrömmunum
niðri í kjalsogi, eða þá upp við
borðstokk. Það var því ekki von
á góðu; en þó man jeg eklci, að
jeg færi svo á sjó, að jeg drægi
ekki einn hlut; og viss var jeg
með að draga tvo liluti ef sjóveð-
ur var gott og jeg var frískur.
Jeg hafði enga hirðu á að liafa
öngul minn fægðan eða ljósabeitu
á honum, eins og allir aðrir gerðu,
og auðvitað var æði mikið girni-
legra fyrir fiskinn að bíta á slík-
ann krók heldur en minn ,eins
svartan og nokkurt járn getur
verið.
Það þykir og er æði undarlegt
]iegar tveir sjómenn hlið við Jilið
sem báðir liafa sömu skilyrði
livað beitu og áliuga snertir, að
annar jieirra er sídragandi en
hinn verður varla var, og þó eru
önglamir 40—50 faðma frá mönn-
unum.
Mikið var jeg þakklátúr þeirri
skipsliöfn, og margra' góðra og
glaðra stunda minnist jeg frá
veru minni lijá þeim, og mikið um-
báru þeir mig vel, og hertu mig
líka upp þegar jeg var að upp-
gefast, og oft liefði jeg eklri rent
færi í sjóinn liefðu þeir ekki skip-
að mjer það.
Einu sinni sámaði mjer samt
mikið við þá, eða rjettara sagt við
formanninn. Það var einu sinni
sem oftar að jeg fjekk að róa með
þeim. Það' var liðið á daginn en
gott veður; við fórum inn fyrir
sker, sem kallað var. Annar strák-
ur var á skipinu sem Vigfús hjet.
Hann var frá sama bæ og jeg, en
liann var ráðinn sem liálfdrætt-
ingur.
ATið lcomumst í vitlausan fisk
og fyltum okkur á tvoim ldukku-
stundum. \’ið Fúsi drógum - líkt
að tölu, knappa tvo liiuti, jeg lield
að liann Jiafi dregið lteldur fleiri
en jt'g. Þegar á land kom, vorum
við kalláðir upp á veitingaliúsið
og gefið kaffi eða vatn og mjólk
með einu staúpi af brennivíni í;
þetta var gamaU siður þegar (lilað-
ið var. Skipseigendur gáfu það.
Nú átti að róa út aftur, en ekki
dugði að sltilja fiskinn eftir á
Seilunum, það varð að skilja eftir
tvo menn í landi til að koma
fiskinum undan sjó, og helst upp
í kió, og ef tími var til, að ganga
frá Jionum, slægja, fletja og salta.
Það var versta verk.
Þegar formaðurinn fór að á-
Jiveða mennina sem vera- áttu í
landi, vildi enginn verða til þess,
og svo mátti eklíi missa tvo. Jeg
vissi að jeg mátfi róa með þeim
aftur, en jeg bauðst til af góð-
um hug og vilja að vera' í Jandi
nteð Hjörleifi Halla. Hann var
lrallaður Halli af því að Jiann
fæddist ]>annig, að liöfuðið liallað-
ist mjög milíið út á aðra öxlina
(Þeir voru tveir bræðtir, tvíburar
og liallaðist höfuð á báðum). Jeg
liefi sjálfsagt búist við að fá
jafn mikið og Fúsi kæmi til með
að fá í útróðrinum. Mitt boð var
mjög vel þegið. Jeg fór svo að
vinna með Hjörleifi og gerði eins
og jeg gat, hugsaði eklíert um að
gera að mínum - fiski, dró hann
aðeins upp í mína lcró, en liamað-
ist við þeirra fisk. ■Hjörleifur varð
háJffullur, svo jeg varð sama sem
einn við það síðasta. Þeir komu
að mjög seint, og hlaðnir, en jeg
fjeklc engan fisk. Mjer þótti þetta
afskaplega leitt, hæði fanst. mjer
jeg eiga skilið að fá eins og Fúsi,
og svo fanst mjer jeg vera ótrúr
húsbónda mínum. Jeg man imjög
vel eftir þessum degi. Jeg Ihef
aldrei skilið þetta, en það var eng-
in gJeymska, því þegar þetta var
n’efnt vip Jlortnaúniinn, svaraði
Jiann engu góðu. En jeg fjekk oft
að róa hjá honum eftir þetta, og
Jmð hafa víst allir gleymt þessu
fljótt. En einn af þeim hefir aldrei
getað gleymt því. Þetta var gam-